Cezary Krysztopa dla "TS": Piersi apokalipsy
Opowiadała mi kiedyś znajoma, że poszła ze swoim sześcioletnim podówczas synkiem do lekarza. Mniejsza o dolegliwości, nie są tutaj istotne. Istotniejsze jest to, że lekarz zauważył czarne włosy na ciele dziecka. Zapytał o nie mamę. Ta odpowiedziała w jak najlepszej wierze: „cóż, taka uroda”. A lekarz stwierdził, że nie i że prawdopodobnie wiąże się to ze spożywaniem nadmiernej ilości kurczakowego mięsa, które zawierając zdecydowanie nadmierne ilości antybiotyków i (co w przypadku czarnych włosów istotniejsze) hormonów, może prowadzić do takich efektów. Wnioski wyciągnięto.
/ pixabay.com
Kiedyś kurze mięso nie było tak tanie w porównaniu z innymi rodzajami mięsa. Jednak wraz z rozwojem ferm w zasadzie pod względem ceny stało się bezkonkurencyjne. Teoretycznie jest również dość zdrowe, szczególnie białe. Teoretycznie, bo w praktyce nikt, kto widział taką fermę od środka czy widział choćby przedstawiciela mięsnej kurzej rasy, czyli tak zwanego brojlera, raczej nie tknie tego choćby długim kijem. Oszczędzę Wam szczegółów.
No, ale cena jest cena. Za komuny w ogóle mięsa nie było, więc kiedy dociągnąłem do w miarę samodzielnej kawalerki, w zasadzie żywiłem się samymi kurczakami. Głównie pieczonymi. Nawet je lubiłem, co cieńsze i lepiej wypieczone kostki zjadałem razem z mięsem. Na szczęście wystarczało mi rozumu na tyle, że najczęściej piekłem je sam, bo te z budek to jest dodatkowa tragedia pośród kurczaczej tragedii. Czasem udało mi się kupić kurę na bazarze, zrobiłem rosół, ale jednak głównie grane były brojlery.
No i po tych wszystkich latach, czy można się dziwić, że mam ich dosyć? A mam, bardzo mam. Niestety, w codziennym pędzie to, co zrobić najłatwiej, to wariacje na temat piersi z kurczaka. Moja Żona robi bardzo dobre. A przynajmniej chwali je reszta Rodziny. Ja pewnie, gdyby nie przetrenowanie w tym zakresie, również bym chwalił. W tej sytuacji jednak można by tę pierś czystym złotem posypać, ale niestety nie odmieniłoby to jej kurczakowatej, dla mnie już dyskwalifikującej, natury.
No więc, kiedy dostałem esemesem od Małżonki listę zakupów, na której owo prześladujące mnie coś figurowało, zasępiłem się nad swoim losem. Nic jednak nie powiedziałem, w końcu obiady są nie tylko dla mnie. Ma być pierś, będzie pierś. Piekło i szatani, będzie, choćby miało mnie na lewą stronę wywrócić. Kupiłem wszystkie inne obiadowe składniki. Pobrałem tę pierś za pomocą hutniczych obcęgów. I udałem się z zakupami do domu, dumny ze swojego poświęcenia i tego jak po męsku znoszę przeciwności losu.
W drzwiach przywitała mnie Żona i dzieci. Dokonaliśmy rytualnego powitania. Następnie udałem się do łazienki, celem zmycia z rąk brudów świata zewnętrznego. I tam właśnie zaskoczyło mnie pytanie, które zadało mi ostateczny cios: „Coś ty kupił? Miała być pierś, ale indycza!”.
Nie odpowiedziałem.
Cezary Krysztopa
Artykuł pochodzi z najnowszego numeru "TS" (20/2018) do kupienia w wersji cyfrowej tutaj.
No, ale cena jest cena. Za komuny w ogóle mięsa nie było, więc kiedy dociągnąłem do w miarę samodzielnej kawalerki, w zasadzie żywiłem się samymi kurczakami. Głównie pieczonymi. Nawet je lubiłem, co cieńsze i lepiej wypieczone kostki zjadałem razem z mięsem. Na szczęście wystarczało mi rozumu na tyle, że najczęściej piekłem je sam, bo te z budek to jest dodatkowa tragedia pośród kurczaczej tragedii. Czasem udało mi się kupić kurę na bazarze, zrobiłem rosół, ale jednak głównie grane były brojlery.
No i po tych wszystkich latach, czy można się dziwić, że mam ich dosyć? A mam, bardzo mam. Niestety, w codziennym pędzie to, co zrobić najłatwiej, to wariacje na temat piersi z kurczaka. Moja Żona robi bardzo dobre. A przynajmniej chwali je reszta Rodziny. Ja pewnie, gdyby nie przetrenowanie w tym zakresie, również bym chwalił. W tej sytuacji jednak można by tę pierś czystym złotem posypać, ale niestety nie odmieniłoby to jej kurczakowatej, dla mnie już dyskwalifikującej, natury.
No więc, kiedy dostałem esemesem od Małżonki listę zakupów, na której owo prześladujące mnie coś figurowało, zasępiłem się nad swoim losem. Nic jednak nie powiedziałem, w końcu obiady są nie tylko dla mnie. Ma być pierś, będzie pierś. Piekło i szatani, będzie, choćby miało mnie na lewą stronę wywrócić. Kupiłem wszystkie inne obiadowe składniki. Pobrałem tę pierś za pomocą hutniczych obcęgów. I udałem się z zakupami do domu, dumny ze swojego poświęcenia i tego jak po męsku znoszę przeciwności losu.
W drzwiach przywitała mnie Żona i dzieci. Dokonaliśmy rytualnego powitania. Następnie udałem się do łazienki, celem zmycia z rąk brudów świata zewnętrznego. I tam właśnie zaskoczyło mnie pytanie, które zadało mi ostateczny cios: „Coś ty kupił? Miała być pierś, ale indycza!”.
Nie odpowiedziałem.
Cezary Krysztopa
Artykuł pochodzi z najnowszego numeru "TS" (20/2018) do kupienia w wersji cyfrowej tutaj.
Wczytuję ocenę...
