Porozumienie szczecińskie zostało zawarte na skutek fali strajków z lipca i sierpnia 1980 r. W ostatniej fazie protestów strajkowało 340 załóg z różnych zakładów pracy.

Zawarta z władzami umowa zakładała możliwość tworzenia związków zawodowych, które będą zgodne z Konstytucją PRL, a przede wszystkim będą miały socjalistyczny charakter.

Jak informuje Encyklopedia Solidarności: „Miało się to dokonać poprzez zakończenie strajku, przekształcenie Komitetów Strajkowych w Komisje Robotnicze, przeprowadzenie wyborów do władz Związków Zawodowych. Ponadto w dokumencie znalazły się postulaty dotyczące podstawowych praw pracowniczych i obywatelskich, m.in. zakaz represjonowania działaczy politycznych, o ile działalność nie będzie godziła w ustrój socjalistyczny i podstawowe interesy PRL, a strajkujący pracownicy nie będą szykanowani, rozpowszechnione w postaci broszur będą «Pakty Praw Człowieka» oraz «Akt Końcowy Konferencji w Helsinkach»”.

Postanowiono przywrócić pamięć o ofiarach Grudnia ’70

„Szereg punktów dotyczyło poprawy warunków socjalno-bytowych: podwyższenia rent i emerytur, poprawy zaopatrzenia ludności w mięso, ustalenia wysokości zasiłku macierzyńskiego, stopniowej podwyżki plac, poprawę lecznictwa w Polsce czy stworzenia programu rządowego związanego z trudną kwestią mieszkaniową. Postanowiono przywrócić pamięć o ofiarach Grudnia ’70 poprzez wmurowanie tablicy pamiątkowej w rejonie Bramy Głównej Stoczni”.

Podpisanie szczecińskiego porozumienia przyczyniło się do zakończenia strajków. Pod tekstem porozumienia podpisali się: przewodniczący MKS Marian Jurczyk, dwóch wiceprzewodniczących MKS Kazimierz Fischbein i Marian Juszczuk, a także wicepremier Kazimierz Barcikowski, zastępca członka Biura Politycznego sekretarz KC PZPR Andrzej Żabiński i I sekretarz KW PZPR w Szczecinie Janusz Brych.