Świadectwo Jana

Jan Chrzciciel był synem Zachariasza, kapłana w świątyni jerozolimskiej, i Elżbiety, krewnej Maryi – Matki Jezusa. - Mógł wieść życie spokojne i dostatnie, ale za głosem Bożego powołania udał się na Pustynię Judzką, aby w ascezie i w uniżeniu +stawać się głosem wołającym na pustyni+ – zaznacza ks. prof. Wróbel. - To określenie zaczerpnięte od proroka Izajasza staje się opisem jego tożsamości. Jan Chrzciciel uczy nas, że aby wypełniać wolę Boga trzeba jasno określić swoją tożsamość – dodaje.

Jan wie, że nie jest Mesjaszem, Eliaszem ani innym z proroków. - Jest świadkiem Mesjasza, głęboko zjednoczonym z Bogiem. On świadczy, że Jezus jest Światłością Świata, on także w Jezusie rozpoznaje Baranka, który gładzi grzechy świata – mówi Pełnomocnik Rektora KUL ds. relacji katolicko-żydowskich i badań naukowych w Ziemi Świętej. Słowem i czynem Jan wzywa do nawrócenia i zapowiada wyzwolenie z grzechów. 

- W całej swojej pokorze jest jednak świadomy, że jego chrzest stanowi jedynie przygotowanie na spotkanie z prawdziwym Mesjaszem, któremu nie jest on godzien odwiązać rzemyka u Jego sandała (J 1,27) – podkreśla ks. prof. Mirosław Wróbel i dodaje, że tożsamość Jana, „kształtuje się w przestrzeni pokory, uniżenia i pełnego zaufania Bogu”.

Świadectwo Jana dotyczy także wszystkich chrześcijan. Uczy, jak ważną i potrzebną w życiu jest funkcja pokornego świadka Boga. - Im głębiej (chrześcijanin) potrafi przylgnąć do Trójjedynego Boga, tym bardziej doświadcza Jego mocy i zwycięstwa nad grzechem i słabością – podsumowuje ks. prof. Mirosław Wróbel.

Pełny komentarz

Cała treść komentarza w formie pisemnej dostępna na Heschel KUL

Centrum Heschela KUL