Jan Pietrzak dla "TS": Naga kasa czy twórczy szał?
Film, teatr, telewizja, dające pracę aktorom w III RP, miały w zamian wymagania, zwane poprawnością polityczną w stylu liberalno-lewackim. Takie kręcono filmy, takie lansowano wydarzenia teatralne, za to wręczano nagrody na festiwalach. Środowiska artystyczne od zawsze zależne są od mecenasów, a nie każdy ma gust Medyceusza. W czasach zdemoralizowanej ekipy Tuska tym bardziej. Czym w państwie mniejszy szacunek dla tradycyjnych wartości, tym bardziej o karierach decyduje naga kasa, a nie „twórczy szał”. W uproszczeniu: pozycji aktora nie określa wybitna kreacja, lecz wysoce dochodowa reklama leku na hemoroidy. Uwaga: nie mam nic przeciwko reklamom, byłoby naiwnością ich negowanie. Są zamachowym kołem konsumpcyjnej cywilizacji, w jakiej przyszło nam żyć po latach konsumpcji reglamentowanej na kartki.
Wracając do aktorów i wszystkich innych zawodów artystycznych, III RP powieliła mechanizm korumpowania artystów z lat stalinowskich. Prawdę mówiąc, tamte odległe pokolenie łatwiej usprawiedliwić. Po straszliwej traumie wojennej próbowali sobie ułożyć życie na gruzach, za cenę rezygnacji z wolności twórczej. Obecni magistrowie sztuk wszelakich zostali zglajchszaltowani w poczuciu przynależności do elity, ze statusem celebrytów, czujnie weryfikowanych przez wiadomą gazetę i zaprzyjaźnione telewizory. Dosyć to przykre dla mnie doświadczenie, bo lubię i cenię wielu aktorów, którzy zasługują na lepszy los niż asystowanie Schetynie i Petru w groteskowych „puczach”. Basia Krafftówna śpiewała kiedyś w kabarecie wiersz-westchnienie Jonasza Kofty „Gdzie ta bohema? Gdzie ta bohema?... Papuga zdechła i marmur pękł”. Nucę to sobie pod nosem, patrząc na żałosne metamorfozy moich idoli…
Artykuł pochodzi z najnowszego numeru "TS" (40/2017) do kupienia w wersji cyfrowej tutaj.
#REKLAMA_POZIOMA#