Homoseksualista: homoadopcje to mit

Od wielu lat Polska lewica twierdzi, że geje i lesbijki w Polsce nie mogą być szczęśliwi, aż pojawi się w naszym kraju „homo adopcja”. Osoby homoseksualne pragną rzekomo być rodzicami! Jak pokazują statystyki, jest to zwyczajnie nieprawda.
Rodzina. Ilustracja poglądowa Homoseksualista: homoadopcje to mit
Rodzina. Ilustracja poglądowa / Pixabay.com

Nie wszystko, co niszowe, jest tematem zastępczym. Ostatecznie łatwo jest też nazywać wszystko, co nie dotyczy absolutnej większości, zbędnym zajęciem i zbywać powagę zjawisk mniejszościowych. Temat „homoadopcji” jednak definitywnie takim tematem jest – i mówię to jako homoseksualny mężczyzna.

 

Moje własne doświadczenia

I ja w tej materii nie jestem dogmatyczny. Z jednej strony zgadzam się, że najlepszym otoczeniem dla rozwoju dziecka jest stabilny związek matki i ojca – potwierdzają to wszystkie badania i zdrowy rozsądek. Z drugiej strony uważam, że Polska powinna np. wprowadzić związki partnerskie (bez prawa do adopcji dzieci) albo promowaną jeszcze niedawno przez PiS i prezydenta ustawę o osobie najbliższej. Ta rozwiązywałaby biurokratyczne problemy par jednopłciowych, zachowując jednocześnie przywileje tradycyjnej rodziny dla heteroseksualnych małżeństw. Adopcja dzieci przez pary gejów i lesbijek jest natomiast czymś, co mnie nie interesuje. I – niespodzianka! - nie interesuje też ona tzn. osoby LGB. Jak to jednak potwierdzić?

Zacznijmy od słabszego argumentu: mojej osobistej anegdoty. Poznałem w swoim życiu setki homoseksualnych osób. Byli to ludzie z różnych krajów, działający w różnych zawodach i na różnych stanowiskach. Niektórzy przebalowali swoje życie na dyskotekach ze zmieniającymi się często partnerami, jeszcze inni z jednym partnerem w domu na wsi. Niektóre z tych osób wiedziały, że są gejami od zawsze, inne odkryły dopiero późno, że są lesbijkami. I na te setki osób było dosłownie parę wychowujących dzieci. Dzieci te pochodziły z reguły z poprzednich związków heteroseksualnych i były wychowywane wspólnie z dawną żoną lub mężem. Homoseksualistę, który adoptował dzieci, poznałem jednego: to Szwajcar, który wziął oficjalnie ślub z kobietą z Afryki, by móc w Ghanie adoptować jej dzieci, którym potem zapewnił w Europie życie na wyższym poziomie. Reszta żadnych dzieci nie miała, a nawet, jak chciałaby może mieć, to jednak godziła się z faktem, że ze związku homoseksualnego dzieci nie będzie.

 

Statystyki

Nie musimy jednak odwoływać się do jednostkowych anegdot. To samo pokazują statystyki: pary jednopłciowe adoptujące dzieci praktycznie nie istnieją. To mit napompowany przez lewicę. Jak to natomiast sprawdzić? Wystarczy spojrzeć na najbliższy, porównywalny jakoś do Polski kraj, który homo adopcję już wprowadził. Wystarczy spojrzeć na Niemcy.

Niemcy wprowadziły tzn. równość małżeńską w 2017 roku – od tamtego roku za Odrą pary jednopłciowe mają nie tylko takie same przywileje, jak pary mieszane, ale mogą na siebie wziąć te same obowiązki. Oprócz odpowiedzialności za partnera czy partnerkę niemieckie pary homo mogą więc adoptować dzieci. Nikt prawie jednak tego nie robi. Potwierdzają to nawet największe tęczowe organizacje!

Jeżeli więc spojrzymy na oficjalne liczby prezentowane przez niemiecki Lesben- und Schwulenverband, Stowarzyszenie Lesbijek i Gejów, to najnowsze informacje (rok 2020) mówią: w Niemczech żyje ok. 10 tysięcy „tęczowych rodzin*”, 6 tysięcy „homo małżeństw” i 4 tysiące par jednopłciowych z (niepełnoletnimi) dziećmi. Szokująco mało, prawda? Zwłaszcza że różnych relacji jednopłciowych bez dzieci w Niemczech jest pewnie kilkaset tysięcy.

 

A w Polsce?

Jeżeli byśmy nawet założyli, że Polska jest tak samo „postępowym” krajem jak Niemcy – a nie jest – to i u nas cały spór o jednopłciowe adopcje dotyczy tak naprawdę ok. 2 tysięcy osób, bo mamy od Niemców dwa razy mniejszą populację. Nawet gdybyśmy tę liczbę dwoili i troili, to pozostaje ona w skali kraju mikroskopijna. I gdyby było po myśli lewicy, żeby takie adopcje w Polsce były możliwe, to najpierw musielibyśmy zmienić konstytucję i zdenerwować ponad połowę kraju, która się zwyczajnie się na homo adopcję nie godzi. Żeby zadowolić jakieś dwa tysiące osób, trzeba by zdenerwować miliony. Jest to gra niewarta świeczki.

Ale przecież ponad połowa Polaków popiera przysposobienie dziecka przez homoseksualne pary – powie ktoś, kto widział ostatnie grafiki naszej Lewicy od paru dni krążące po internecie. Te grafiki może i są kolorystycznie ładne i twierdzą, że odzwierciedlają krajową opinię, ale są też one pewną manipulacją. Jeżeli bowiem przyjrzymy się dokładnie pytaniu, które grafika omawia, to okazuje się, że chodzi w tym przysposobieniu o bardzo specyficzny przypadek, a mianowicie o tzn. adopcję sukcesywną.

Ma ona miejsce tylko w przypadku, gdy ktoś ma już dziecko z byłego, heteroseksualnego związku. Biseksualna kobieta, dajmy na to, rodzi dziecko, a jego ojciec ginie w wypadku. Biseksualistka wchodzi potem w związek z inną kobietą, z którą żyje przez wiele lat i nowa partnerka zajmuje się de facto już żyjącym dzieckiem nieżyjącego ojca, nabywając rolę opiekunki. I wtedy – jeżeli wierzyć Lewicy – Polacy uważają, że nowa partnerka powinna mieć prawa do dziecka. Jeżeli i matka dziecka by bowiem zginęła, to dziecko musiałoby może trafić do sierocińca, mimo że istnieje już ktoś, kto się nim opiekował i dalej mógłby się opiekować. Tylko na tym polega „przysposobienie”, które Lewica jednak stara się zaprezentować jako polskie wsparcie dla ogólnej adopcji przez pary jednopłciowe. Adopcja sukcesywna nie jest jednak taką samą sytuacją, co dwie lesbijki biorące cudze, obce dziecko z sierocińca.

 

Dajcie sobie spokój

Jeżeli weźmiemy to pod uwagę i jeszcze nie zapomnimy o danych z Niemiec, to śmiesznym wydaje się legendarne już stwierdzenie pewnej polskiej ekspertki, która uważała, że w związkach homoseksualnych może rodzić się więcej dzieci, niż w tych heteroseksualnych. Podobnie śmieszny wydaje się artykuł opublikowany niedawno w jednej z największych krajowych gazet – nie warto im dawać dodatkowej reklamy – w którym o homo rodzicielstwie fantazjowała polska minister edukacji. Według niej związki gejów czy lesbijek z dziećmi są tak powszechne, że każdy w sumie takie związki zna! Nie ma ich wiele nawet w tęczowym Berlinie, gdzie są upaństwowione i promowane, ale w homofobicznej rzekomo Polsce wyrastają chyba jak grzyby po deszczu! 

Polscy lewicowcy mogliby też – zamiast fiksować się na dwóch tysiącach osób od dekady – realnie pomóc gejom i lesbijkom, bo wbrew legendom nie wszystko „da się załatwić u notariusza”. Musieliby wtedy jednak – zamiast walki z katolicką interpretacją małżeństwa – zająć się zniesieniem podatków od dziedziczenia lub możliwością dysponowania prawem do pochówku, które obecnie zostaje przy rodzinie, nawet jeżeli ktoś całe życie spędził nie z mamą i tatą, a z partnerem lub partnerką. Jednak rozwiązywanie praktycznych, codziennych problemów zwykłych ludzi nigdy nie było silną stroną lewicy, która jednocześnie mianuje się reprezentantem ludu, ale żyje oderwaną od realiów ideologią.

Ja bym więc na miejscu innych osób homoseksualnych dał sobie spokój z forsowaniem w Polsce homo adopcji, której nie tylko nie chce większość populacji, ale której nie potrzebuje też przeciętna osoba niehetero. Jakie jednak są nadzieje, że tęczowi aktywiści przestaną ten temat wałkować? Żadne. Jest on od dawna usprawiedliwieniem ich żałosnej działalności politycznej krzykaczy i naganiaczy, którzy wmawiają gejom i lesbijkom, że nie można być szczęśliwym, jeżeli nie żyje się odrealnionymi hasłami. Możemy więc przygotować się na wiele kolejnych miesięcy i lat słuchania o problemach marginesu, które używane są, by marnować czas większości. To akurat jest prawdziwy temat zastępczy.


*jako „tęczowe rodziny” rozumiane są też tutaj rodziny patchworkowe, czyli np. takie, gdzie ktoś jest po rozwodzie, żyje w nowym związku, ale z tego pierwszego ma potomstwo

[Waldemar Krysiak jest zdeklarowanym homoseksualistą i byłym aktywistą LGBT]


 

POLECANE
Stoję murem za moimi współpracownikami. Mariusz Błaszczak odpowiada na działania prokuratury Wiadomości
"Stoję murem za moimi współpracownikami". Mariusz Błaszczak odpowiada na działania prokuratury

Były minister obrony narodowej Mariusz Błaszczak przekazał o działaniach prokuratury w kwestii tzw. linii Wisły. - Stoję murem za moimi współpracownikami - podkreślił polityk.

Komunikat dla mieszkańców Wrocławia Wiadomości
Komunikat dla mieszkańców Wrocławia

Zarząd Dróg i Utrzymania Miasta we Wrocławiu zapowiada remont na ulicach Wolskiej i Marszowickiej na Leśnicy. Sprzęt drogowy zwożony jest na miejsce prac we wtorek, 22 kwietnia.

Tragiczny bilans świąt. Policja podała dane z ostatniej chwili
Tragiczny bilans świąt. Policja podała dane

Policja opublikowała dane z akcji "Bezpieczna Wielkanoc", z których wynika m.in., że na polskich drogach doszło w tym czasie do 241 wypadków drogowych.

Pogrzeb papieża Franciszka. Jest data z ostatniej chwili
Pogrzeb papieża Franciszka. Jest data

Uroczystości pogrzebowe papieża Franciszka rozpoczną się w sobotę 26 kwietnia na placu Świętego Piotra o godz.10.

Komunikat dla mieszkańców Krakowa Wiadomości
Komunikat dla mieszkańców Krakowa

W najbliższy weekend w Krakowie na skrzyżowaniu ulic Grota-Roweckiego i Kapelanka zostanie wymieniona zwrotnica. Z tego powodu nastąpią zmiany w funkcjonowaniu linii Komunikacji Miejskiej.

Nie dajmy się oszukać. Pilny komunikat MSWiA pilne
"Nie dajmy się oszukać". Pilny komunikat MSWiA

Płonie Biebrzański Park Narodowy i wiele osób przejętych sytuacją stara się pomóc, jak może. Należy jednak być ostrożnym – przestrzega MSWIA – bo taką sytuację wykorzystują oszuści. Resort spraw wewnętrznych poinformował, że są już pierwsze sygnały o takich działaniach.

Ukraina podtrzymuje swoją propozycję. Wołodymyr Zełenski oczekuje odpowiedzi ze strony Moskwy Wiadomości
"Ukraina podtrzymuje swoją propozycję". Wołodymyr Zełenski oczekuje odpowiedzi ze strony Moskwy

– Ukraina podtrzymuje swoją propozycję nieatakowania przynajmniej infrastruktury cywilnej – przekazał prezydent Ukrainy Wołodymyr Zełenski, dodając, że "oczekują jasnej odpowiedzi ze strony Moskwy" ws. ewentualnego trwałego zawieszenia broni.

Niepokojące informacje z granicy. Komunikat Straży Granicznej pilne
Niepokojące informacje z granicy. Komunikat Straży Granicznej

Straż Graniczna regularnie publikuje raporty dotyczące wydarzeń na granicy polsko-białoruskiej. Jak donosi, nie ustają ataki agresywnych migrantów.

Dariusz Matecki dłużej w areszcie? Do sądu trafił wniosek prokuratury Wiadomości
Dariusz Matecki dłużej w areszcie? Do sądu trafił wniosek prokuratury

Według rozgłośni RMF FM do sądu rejonowego na Mokotowie wpłynął wniosek od prokuratury ws. przedłużenia aresztu dla posła Dariusza Mateckiego. Polityk miałby przebywać w areszcie do 5 czerwca.

Jej uśmiech zostanie z nami na zawsze. Wrocławskie zoo wydało komunikat Wiadomości
"Jej uśmiech zostanie z nami na zawsze". Wrocławskie zoo wydało komunikat

Ten jeden z najpopularniejszych ogrodów zoologicznych w Polsce podzielił się w mediach społecznościowych smutną nowiną.

REKLAMA

Homoseksualista: homoadopcje to mit

Od wielu lat Polska lewica twierdzi, że geje i lesbijki w Polsce nie mogą być szczęśliwi, aż pojawi się w naszym kraju „homo adopcja”. Osoby homoseksualne pragną rzekomo być rodzicami! Jak pokazują statystyki, jest to zwyczajnie nieprawda.
Rodzina. Ilustracja poglądowa Homoseksualista: homoadopcje to mit
Rodzina. Ilustracja poglądowa / Pixabay.com

Nie wszystko, co niszowe, jest tematem zastępczym. Ostatecznie łatwo jest też nazywać wszystko, co nie dotyczy absolutnej większości, zbędnym zajęciem i zbywać powagę zjawisk mniejszościowych. Temat „homoadopcji” jednak definitywnie takim tematem jest – i mówię to jako homoseksualny mężczyzna.

 

Moje własne doświadczenia

I ja w tej materii nie jestem dogmatyczny. Z jednej strony zgadzam się, że najlepszym otoczeniem dla rozwoju dziecka jest stabilny związek matki i ojca – potwierdzają to wszystkie badania i zdrowy rozsądek. Z drugiej strony uważam, że Polska powinna np. wprowadzić związki partnerskie (bez prawa do adopcji dzieci) albo promowaną jeszcze niedawno przez PiS i prezydenta ustawę o osobie najbliższej. Ta rozwiązywałaby biurokratyczne problemy par jednopłciowych, zachowując jednocześnie przywileje tradycyjnej rodziny dla heteroseksualnych małżeństw. Adopcja dzieci przez pary gejów i lesbijek jest natomiast czymś, co mnie nie interesuje. I – niespodzianka! - nie interesuje też ona tzn. osoby LGB. Jak to jednak potwierdzić?

Zacznijmy od słabszego argumentu: mojej osobistej anegdoty. Poznałem w swoim życiu setki homoseksualnych osób. Byli to ludzie z różnych krajów, działający w różnych zawodach i na różnych stanowiskach. Niektórzy przebalowali swoje życie na dyskotekach ze zmieniającymi się często partnerami, jeszcze inni z jednym partnerem w domu na wsi. Niektóre z tych osób wiedziały, że są gejami od zawsze, inne odkryły dopiero późno, że są lesbijkami. I na te setki osób było dosłownie parę wychowujących dzieci. Dzieci te pochodziły z reguły z poprzednich związków heteroseksualnych i były wychowywane wspólnie z dawną żoną lub mężem. Homoseksualistę, który adoptował dzieci, poznałem jednego: to Szwajcar, który wziął oficjalnie ślub z kobietą z Afryki, by móc w Ghanie adoptować jej dzieci, którym potem zapewnił w Europie życie na wyższym poziomie. Reszta żadnych dzieci nie miała, a nawet, jak chciałaby może mieć, to jednak godziła się z faktem, że ze związku homoseksualnego dzieci nie będzie.

 

Statystyki

Nie musimy jednak odwoływać się do jednostkowych anegdot. To samo pokazują statystyki: pary jednopłciowe adoptujące dzieci praktycznie nie istnieją. To mit napompowany przez lewicę. Jak to natomiast sprawdzić? Wystarczy spojrzeć na najbliższy, porównywalny jakoś do Polski kraj, który homo adopcję już wprowadził. Wystarczy spojrzeć na Niemcy.

Niemcy wprowadziły tzn. równość małżeńską w 2017 roku – od tamtego roku za Odrą pary jednopłciowe mają nie tylko takie same przywileje, jak pary mieszane, ale mogą na siebie wziąć te same obowiązki. Oprócz odpowiedzialności za partnera czy partnerkę niemieckie pary homo mogą więc adoptować dzieci. Nikt prawie jednak tego nie robi. Potwierdzają to nawet największe tęczowe organizacje!

Jeżeli więc spojrzymy na oficjalne liczby prezentowane przez niemiecki Lesben- und Schwulenverband, Stowarzyszenie Lesbijek i Gejów, to najnowsze informacje (rok 2020) mówią: w Niemczech żyje ok. 10 tysięcy „tęczowych rodzin*”, 6 tysięcy „homo małżeństw” i 4 tysiące par jednopłciowych z (niepełnoletnimi) dziećmi. Szokująco mało, prawda? Zwłaszcza że różnych relacji jednopłciowych bez dzieci w Niemczech jest pewnie kilkaset tysięcy.

 

A w Polsce?

Jeżeli byśmy nawet założyli, że Polska jest tak samo „postępowym” krajem jak Niemcy – a nie jest – to i u nas cały spór o jednopłciowe adopcje dotyczy tak naprawdę ok. 2 tysięcy osób, bo mamy od Niemców dwa razy mniejszą populację. Nawet gdybyśmy tę liczbę dwoili i troili, to pozostaje ona w skali kraju mikroskopijna. I gdyby było po myśli lewicy, żeby takie adopcje w Polsce były możliwe, to najpierw musielibyśmy zmienić konstytucję i zdenerwować ponad połowę kraju, która się zwyczajnie się na homo adopcję nie godzi. Żeby zadowolić jakieś dwa tysiące osób, trzeba by zdenerwować miliony. Jest to gra niewarta świeczki.

Ale przecież ponad połowa Polaków popiera przysposobienie dziecka przez homoseksualne pary – powie ktoś, kto widział ostatnie grafiki naszej Lewicy od paru dni krążące po internecie. Te grafiki może i są kolorystycznie ładne i twierdzą, że odzwierciedlają krajową opinię, ale są też one pewną manipulacją. Jeżeli bowiem przyjrzymy się dokładnie pytaniu, które grafika omawia, to okazuje się, że chodzi w tym przysposobieniu o bardzo specyficzny przypadek, a mianowicie o tzn. adopcję sukcesywną.

Ma ona miejsce tylko w przypadku, gdy ktoś ma już dziecko z byłego, heteroseksualnego związku. Biseksualna kobieta, dajmy na to, rodzi dziecko, a jego ojciec ginie w wypadku. Biseksualistka wchodzi potem w związek z inną kobietą, z którą żyje przez wiele lat i nowa partnerka zajmuje się de facto już żyjącym dzieckiem nieżyjącego ojca, nabywając rolę opiekunki. I wtedy – jeżeli wierzyć Lewicy – Polacy uważają, że nowa partnerka powinna mieć prawa do dziecka. Jeżeli i matka dziecka by bowiem zginęła, to dziecko musiałoby może trafić do sierocińca, mimo że istnieje już ktoś, kto się nim opiekował i dalej mógłby się opiekować. Tylko na tym polega „przysposobienie”, które Lewica jednak stara się zaprezentować jako polskie wsparcie dla ogólnej adopcji przez pary jednopłciowe. Adopcja sukcesywna nie jest jednak taką samą sytuacją, co dwie lesbijki biorące cudze, obce dziecko z sierocińca.

 

Dajcie sobie spokój

Jeżeli weźmiemy to pod uwagę i jeszcze nie zapomnimy o danych z Niemiec, to śmiesznym wydaje się legendarne już stwierdzenie pewnej polskiej ekspertki, która uważała, że w związkach homoseksualnych może rodzić się więcej dzieci, niż w tych heteroseksualnych. Podobnie śmieszny wydaje się artykuł opublikowany niedawno w jednej z największych krajowych gazet – nie warto im dawać dodatkowej reklamy – w którym o homo rodzicielstwie fantazjowała polska minister edukacji. Według niej związki gejów czy lesbijek z dziećmi są tak powszechne, że każdy w sumie takie związki zna! Nie ma ich wiele nawet w tęczowym Berlinie, gdzie są upaństwowione i promowane, ale w homofobicznej rzekomo Polsce wyrastają chyba jak grzyby po deszczu! 

Polscy lewicowcy mogliby też – zamiast fiksować się na dwóch tysiącach osób od dekady – realnie pomóc gejom i lesbijkom, bo wbrew legendom nie wszystko „da się załatwić u notariusza”. Musieliby wtedy jednak – zamiast walki z katolicką interpretacją małżeństwa – zająć się zniesieniem podatków od dziedziczenia lub możliwością dysponowania prawem do pochówku, które obecnie zostaje przy rodzinie, nawet jeżeli ktoś całe życie spędził nie z mamą i tatą, a z partnerem lub partnerką. Jednak rozwiązywanie praktycznych, codziennych problemów zwykłych ludzi nigdy nie było silną stroną lewicy, która jednocześnie mianuje się reprezentantem ludu, ale żyje oderwaną od realiów ideologią.

Ja bym więc na miejscu innych osób homoseksualnych dał sobie spokój z forsowaniem w Polsce homo adopcji, której nie tylko nie chce większość populacji, ale której nie potrzebuje też przeciętna osoba niehetero. Jakie jednak są nadzieje, że tęczowi aktywiści przestaną ten temat wałkować? Żadne. Jest on od dawna usprawiedliwieniem ich żałosnej działalności politycznej krzykaczy i naganiaczy, którzy wmawiają gejom i lesbijkom, że nie można być szczęśliwym, jeżeli nie żyje się odrealnionymi hasłami. Możemy więc przygotować się na wiele kolejnych miesięcy i lat słuchania o problemach marginesu, które używane są, by marnować czas większości. To akurat jest prawdziwy temat zastępczy.


*jako „tęczowe rodziny” rozumiane są też tutaj rodziny patchworkowe, czyli np. takie, gdzie ktoś jest po rozwodzie, żyje w nowym związku, ale z tego pierwszego ma potomstwo

[Waldemar Krysiak jest zdeklarowanym homoseksualistą i byłym aktywistą LGBT]



 

Polecane
Emerytury
Stażowe