Obłęd unijnej polityki w soczewce: jak ideologiczne szaleństwo opanowuje wspólnotę

Nie mogło być bardziej symbolicznego otwarcia kampanii wyborczej do europarlamentu niż próba zablokowania partyjnego spotkania konserwatystów w Brukseli. To zdarzenie ogniskuje w sobie całe szaleństwo, jakie ogarnęło Wspólnotę.
Unia Europejska Obłęd unijnej polityki w soczewce: jak ideologiczne szaleństwo opanowuje wspólnotę
Unia Europejska / Wikimedia Commnons @Elke Wetzig

Przeganianie z sali do sali polityków prawicowych partii z całej UE, którzy chcieli dyskutować w Brukseli, nie było przypadkiem. Co prawda premier Belgii Alexander De Croo przeprosił za działania burmistrza jednej z dzielnic tamtejszej stolicy, który odmawiał przedstawicielom ugrupowań konserwatywnych i narodowych – w tym byłemu premierowi Mateuszowi Morawickiemu i szefowi węgierskiego rządu Viktorowi Orbánowi – prawa do debaty w kolejnych miejscach, ale działania lokalnego polityka były zgodne z nastrojami panującymi wśród europejskich lewicowo-liberalnych elit. Według nich prawo do swobodnej wypowiedzi nie powinno przysługiwać tym, którym nie podoba się kierunek, w jakim podąża Unia Europejska. 

Zachowanie mało znaczącego, lokalnego polityka z jednej strony odzwierciedla rewolucyjne nastawienie brukselskiej administracji, z drugiej wiele mówi o strachu przed merytoryczną dyskusją z oponentami, gdyż coraz mniej z tego, co dzieje się w UE, wyjaśnić można logicznymi argumentami, z trzeciej zaś uświadamia obawy establishmentu, który widzi, że władza może wymknąć się z rąk, a konserwatyści mogą przywrócić stary porządek. 
 

Nierówność traktowania 

 

Warto zwrócić uwagę na burmistrza dzielnicy Saint-Josse, który utrudniał spotkanie się politykom konserwatywnym. Emir Kir jest z pochodzenia Turkiem i do niedawna należał do Partii Socjalistycznej. 
Jest politykiem wyjątkowo kontrowersyjnym. Skłamał, podając swoje wykształcenie – twierdził, że posiada tytuł magisterski, ale nigdy nie obronił pracy. W samorządzie Brukseli sprawował funkcję sekretarza stanu ds. urbanistyki i porządku, ale okazał się wyjątkowo nieudolnym urzędnikiem. Przyznał się nawet do fatalnego zarządzania ośrodkami uboju rytualnego zorganizowanymi wspólnie z Zarządem Muzułmanów w Belgii. Sprawę rzezi owiec na ulicach Brukseli – do której dopuścił Emir Kir – opisywał nawet „The Wall Street Journal”. 

Mimo kompromitacji Emir Kir w 2012 roku wystartował w wyborach na burmistrza dzielnicy i zdobył największą liczbę głosów. Skandal z ubojem nie przeszkadzał belgijskim socjalistom, gdyż polityk zapewniał poparcie muzułmańskich wyborców. Z partii wyleciał dopiero w 2020 r. za kontakty z turecką skrajną prawicą. 
Niezgodna z belgijską konstytucją – co przyznał premier Alexander De Croo – próba uniemożliwienia legalnego, partyjnego zebrania wynikała więc z dwóch przesłanek. Po pierwsze, europejscy konserwatyści dążą do ograniczenia napływu imigrantów, szczególnie z krajów muzułmańskich, co jest sprzeczne z interesami wyborców Emira Kira. Po drugie, polityka europejska z założenia wyżej stawia prawa mniejszości niż większości, z czego muzułmanie w wielu zachodnich krajach nauczyli się korzystać. Dlatego burmistrz o takich właśnie korzeniach uznał, że podłe traktowanie europejskich konserwatystów jest czymś naturalnym i pożądanym oraz jest zgodne z traktowaniem ich przez polityków partii socjalistycznej, w szeregach której przecież jeszcze niedawno działał.

Oczywiście nie jesteśmy w stanie stwierdzić, na ile jego socjalistyczna afiliacja wynikała z rzeczywistych poglądów, a w jakim stopniu była wynikiem pragmatyzmu. Partia ta wyjątkowo przecież zabiega o prawa mniejszości – także religijnych i narodowych – kosztem chrześcijańskiej większości. Formacje konserwatywne i narodowe są więc wrogami zarówno socjalistów, jak i niechętnych do asymilacji imigrantów. Wspólny przeciwnik stworzył sojusz równie oczywisty, co egzotyczny. Muzułmańscy imigranci nie są przecież zwolennikami równości kobiet, przyznawania praw mniejszościom seksualnym czy sekularyzacji państwa. Socjalistów traktują więc raczej jako narzędzie do wzmocnienia swojej pozycji, by nie powiedzieć dosadniej – jak użytecznych idiotów. 
 

Lewicowa amnezja 

 

Emir Kir mimo złamania konstytucji oczywiście nie poniesie żadnej odpowiedzialności. Belgijski rząd nie będzie przecież chciał zrazić muzułmańskich wyborców, którzy mogą zdecydować o wynikach głosowania. Zwłaszcza że prawicę w całej Unii Europejskiej można bezkarnie oskarżać o wszystkie możliwe grzechy. 
Pierwszym jest sprzyjanie Putinowi. Oczywiście wiele można zarzucić Viktorowi Orbánowi i jego haniebnej polityce wobec Moskwy, ale to nie premier Węgier zapewnił Rosji transfery miliardów euro, dzięki którym mogła wzmacniać i rozbudować armię. Przez ponad dwie dekady konsekwentnie robiły to Niemcy – najpierw za kanclerza Gerharda Schrödera, a potem za Angeli Merkel. To właśnie Berlin zdecydował oprzeć swoją gospodarkę na tanim rosyjskim gazie. Dopóki miliardy metrów sześciennych tego paliwa były pompowane ze Wschodu na Zachód, nie przeszkadzało ono ekologom i obrońcom klimatu. Gaz był wówczas idealnym paliwem niskoemisyjnym. Orbán był tylko pilnym uczniem kolejnych kanclerzy.

Także szefowa francuskiego Frontu Narodowego Marine Le Pen nie dostarczała Rosji uzbrojenia, ale robiły to rządy Nicolasa Sarkozy’ego i Emmanuela Macrona (nawet po ataku na Ukrainę w 2022 r.). To nie polscy, węgierscy, słowaccy czy francuscy prawicowi politycy zajmują bądź zajmowali wysokie stanowiska w zależnych od Kremla spółkach. Na petroruble połasili się raczej dawni członkowie rządów Niemiec, Austrii czy Holandii. Ich dziś nikt nie oskarża o współudział w wojnie, choć od ataku na Gruzję w 2008 r. i zajęcia Krymu w 2014 r. intencje Władimira Putina były jasne.

Fakty nie mają jednak znaczenia. Dziś o sprzyjanie Kremlowi oskarża się prawicę. Nawet w Polsce takie intencje przypisuje się Prawu i Sprawiedliwości, choć resetu z Rosją dokonywali Donald Tusk i Radosław Sikorski. To oni zdradzili białoruskich opozycjonistów czy próbowali sprzedać Lotos zależnej od Kremla spółce. 

Łatwiej partie prawicowe połączyć z Putinem, gdy nazwie się je populistyczno-nacjonalistycznymi, jak mają w zwyczaju zachodnie media. Choć żaden z tych przymiotników nie jest prawdziwy (populizm miał wynikać z realizowania woli wyborców bez zważania na opinię elit na przykład w sprawach afirmacji osób LGBT, a nacjonalizm przejawiał się w niechęci do niekontrolowanego napływu imigrantów z Bliskiego Wschodu i Afryki), to jednak przypięcie ich do przeciwników pozwala usunąć się z debaty. 
 

Zamknąć im usta

 

Jeśli więc konserwatywną i narodową prawicę, która od stuleci kształtuje demokrację w Europie (w przeciwieństwie do radykalnych socjalistów i komunistów, będących jej przeciwnikami), uznamy za niegodnych rozmowy populistów współpracujących z krwawym reżimem w Moskwie, to jesteśmy o krok od przymusu objęcia jej kontrolą. I to właśnie dzieje się na naszych oczach. 

Nowe prawo przygotowywane przez Komisję Europejską zakłada karanie więzieniem za tzw. mowę nienawiści. Pozornie projekt ma chronić nas przed fake newsami, rosyjską propagandą i dezinformacją czy wzywaniem do przemocy wobec mniejszości. W rzeczywistości chodzi o stworzenie instytucji, która będzie stała na straży poprawności politycznej w mediach. Rodzaj rady będzie wyznaczał standardy, a operator cyfrowy (na przykład YouTube, Facebook, Platforma X czy WhatsApp) będzie miał obowiązek zgłoszenia do prokuratury przypadku naruszenia ustalonej przez urząd normy. Jeśli tego nie zrobi, nowa instytucja będzie mogła nałożyć karę. Na tym jednak nie koniec. Osoby często naruszające ustalone przez urzędników reguły mogą zostać na stałe zablokowane w mediach internetowych, czyli de facto wyłączone z publicznego obiegu. 

To rozwiązanie jest w rzeczywistości jeszcze bardziej skuteczne niż działalność cenzury za czasów PRL, gdyż samo napisanie nieprawomyślnego tekstu czy wypowiedzenie kontrowersyjnych słów – nawet bez ich opublikowania – może autora zaprowadzić przed prokuratora i sąd. Z komunistyczną cenzurą można było prowadzić swoistą grę, z algorytmem żartów nie będzie – doniesie na autora automatycznie. 

No i kwestia najistotniejsza – kto będzie kontrolował strażników poprawności? Oczywiście nie społeczeństwo, ale politycy, którzy nie pochodzą z demokratycznego wyboru, czyli unijni urzędnicy. O tym, co będzie dopuszczalne lub nie w publicznej debacie, będą decydowali właśnie oni. 

Dlatego w imię walki o wolność słowa, rzetelność i odpowiedzialność Unia Europejska będzie starała się zabrać nam jeden z ostatnich skrawków swobody. 

Czytaj także: Jacek Protasiewicz: Marcin Kierwiński wczoraj był napruty jak Messerschmitt

 

Zaskakujący pośpiech 

 

W tym wszystkim zaskakujące jest, dlaczego proces domykania systemu tak nagle przyspieszył? Skąd się wziął ten pośpiech we wprowadzaniu Zielonego Ładu, polityki klimatycznej, transformacji energetycznej, ujednolicania nauki w szkołach, pozbawiającej narody ich tożsamości, czy wreszcie ograniczanie wolności słowa? 

Polityczne wahadło ewidentnie w Europie wychyla się w prawo. Fala niezadowolenia ideologicznymi szaleństwami, które spowodują pauperyzację dużych grup społecznych, jest coraz bardziej widoczna. Lewicowi rewolucjoniści doskonale wiedzą, że znacznie łatwiej wprowadzić przepisy, niż je potem wycofać. Robią więc wszystko, by zdążyć, zanim będą musieli układać się z populistycznymi nacjonalistami. Albo, co gorsza, będą zmuszeni ustąpić im miejsca. 

Czytaj także: [Felieton „TS”] Karol Gac: Dla naszego dobra

 

Nowy numer

Tekst ukazał się w nowym numerze „Tygodnika Solidarność” dostępnym już od środy w kioskach. 

Chcesz otrzymywać „Tygodnik Solidarność” prosto do swojego domu lub zakładu pracy? Zamów prenumeratę <TUTAJ>

 


 

POLECANE
Wenezuelczyk zaatakował 24-latkę w Toruniu. Jest reakcja Sławomira Mentzena Wiadomości
Wenezuelczyk zaatakował 24-latkę w Toruniu. Jest reakcja Sławomira Mentzena

W nocy ze środy na czwartek 19-letni Wenezuelczyk napadł na 24-letnią kobietę w toruńskim parku. Do tej sytuacji odniósł się poseł Sławomir Mentzen.

Opublikowano nagranie katastrofy indyjskiego samolotu pilne
Opublikowano nagranie katastrofy indyjskiego samolotu

Kilka godzin po katastrofie indyjskiego dreamlinera w sieci pojawiły się nagrania ostatnich sekund lotu maszyny, która z 242 osobami na pokładzie runęła na ziemię w gęsto zabudowanej części miasta Ahmedabad w Indiach

Paweł Szefernaker: Tusk musi pogodzić się z demokracją polityka
Paweł Szefernaker: Tusk musi pogodzić się z demokracją

- Bez prezydenta rząd nie jest w stanie rządzić. Donald Tusk musi to zrozumieć i pogodzić się z demokracją - stwierdził przyszły szef gabinetu prezydenta RP Paweł Szefernaker.

Planowali masakry w polskich szkołach i kościołach. Ujawniono szczegóły pilne
Planowali masakry w polskich szkołach i kościołach. Ujawniono szczegóły

Agencja Bezpieczeństwa Wewnętrznego wraz z Prokuraturą Okręgową w Olsztynie od miesięcy prowadzi sprawę trzech 19-latków z regionu Olsztyna, którzy planowali ataki terrorystyczne na obiekty sakralne i szkoły średnie.

Austria: Wszedł do szkoły i strzelał na oślep. Ofiarami mogły być setki uczniów Wiadomości
Austria: Wszedł do szkoły i strzelał na oślep. Ofiarami mogły być setki uczniów

21-letni Artur A. podczas ataku w szkole w Gratzu zabił 10 osób, w tym uczniów i nauczycielkę, po czym popełnił samobójstwo. Rannych zostało 12 osób. Mężczyzna miał wystarczająco dużo amunicji, żeby kontynuować atak.

Prezydent Duda ostro ws. wymiaru sprawiedliwości. To wstrętne i podłe, ta grupa ludzi oszalała z ostatniej chwili
Prezydent Duda ostro ws. wymiaru sprawiedliwości. "To wstrętne i podłe, ta grupa ludzi oszalała"

W polskim wymiarze sprawiedliwości jest grupa, która oszalała z obawy przed naruszeniem jej przywilejów - ocenił prezydent Andrzej Duda. Jego zdaniem sędziowie powołani po 2017 roku są "w wielu przypadkach prześladowani" i poniżani, m.in. poprzez określanie ich mianem tzw. neosędziów.

SN zadecydował: Będzie ponowne liczenie głosów w wyborach prezydenckich z ostatniej chwili
SN zadecydował: Będzie ponowne liczenie głosów w wyborach prezydenckich

W odpowiedzi na protesty, które dotyczyły nieprawidłowości w części punktów do głosowania, Sąd Najwyższy zezwolił na ponowne liczenie głosów oddanych w niektórych komisjach wyborczych - poinformowano w komunikacie urzędu.

Wotum zaufania dla rządu Tuska. Robert Winnicki zabrał głos polityka
Wotum zaufania dla rządu Tuska. Robert Winnicki zabrał głos

W środę rząd Donalda Tuska uzyskał wotum zaufania. "Za" wyrażeniem wotum opowiedziało się 243 posłów. Głos w tej sprawie zabrał Robert Winnicki.

Boniek ostro skomentował rezygnację Probierza: „Sam się pogrzebał” Wiadomości
Boniek ostro skomentował rezygnację Probierza: „Sam się pogrzebał”

Były prezes Polskiego Związku Piłki Nożnej (PZPN) Zbigniew Boniek powiedział, że porażka z Finlandią była grobem dla selekcjonera reprezentacji Michała Probierza, który on sam sobie przygotował.

Sejmowa komisja zdecydowała o postawieniu szefa KRRiTV przed Trybunałem Stanu. Jest reakcja Mariusza Błaszczaka Wiadomości
Sejmowa komisja zdecydowała o postawieniu szefa KRRiTV przed Trybunałem Stanu. Jest reakcja Mariusza Błaszczaka

''Będziemy bronić niezależności KRRiT i walczyć o pluralizm medialny w Polsce'' – napisał poseł Mariusz Błaszczak, komentując przyjęcie przez komisję sejmową wniosku o postawienie Macieja Świrskiego przed Trybunałem Stanu.

REKLAMA

Obłęd unijnej polityki w soczewce: jak ideologiczne szaleństwo opanowuje wspólnotę

Nie mogło być bardziej symbolicznego otwarcia kampanii wyborczej do europarlamentu niż próba zablokowania partyjnego spotkania konserwatystów w Brukseli. To zdarzenie ogniskuje w sobie całe szaleństwo, jakie ogarnęło Wspólnotę.
Unia Europejska Obłęd unijnej polityki w soczewce: jak ideologiczne szaleństwo opanowuje wspólnotę
Unia Europejska / Wikimedia Commnons @Elke Wetzig

Przeganianie z sali do sali polityków prawicowych partii z całej UE, którzy chcieli dyskutować w Brukseli, nie było przypadkiem. Co prawda premier Belgii Alexander De Croo przeprosił za działania burmistrza jednej z dzielnic tamtejszej stolicy, który odmawiał przedstawicielom ugrupowań konserwatywnych i narodowych – w tym byłemu premierowi Mateuszowi Morawickiemu i szefowi węgierskiego rządu Viktorowi Orbánowi – prawa do debaty w kolejnych miejscach, ale działania lokalnego polityka były zgodne z nastrojami panującymi wśród europejskich lewicowo-liberalnych elit. Według nich prawo do swobodnej wypowiedzi nie powinno przysługiwać tym, którym nie podoba się kierunek, w jakim podąża Unia Europejska. 

Zachowanie mało znaczącego, lokalnego polityka z jednej strony odzwierciedla rewolucyjne nastawienie brukselskiej administracji, z drugiej wiele mówi o strachu przed merytoryczną dyskusją z oponentami, gdyż coraz mniej z tego, co dzieje się w UE, wyjaśnić można logicznymi argumentami, z trzeciej zaś uświadamia obawy establishmentu, który widzi, że władza może wymknąć się z rąk, a konserwatyści mogą przywrócić stary porządek. 
 

Nierówność traktowania 

 

Warto zwrócić uwagę na burmistrza dzielnicy Saint-Josse, który utrudniał spotkanie się politykom konserwatywnym. Emir Kir jest z pochodzenia Turkiem i do niedawna należał do Partii Socjalistycznej. 
Jest politykiem wyjątkowo kontrowersyjnym. Skłamał, podając swoje wykształcenie – twierdził, że posiada tytuł magisterski, ale nigdy nie obronił pracy. W samorządzie Brukseli sprawował funkcję sekretarza stanu ds. urbanistyki i porządku, ale okazał się wyjątkowo nieudolnym urzędnikiem. Przyznał się nawet do fatalnego zarządzania ośrodkami uboju rytualnego zorganizowanymi wspólnie z Zarządem Muzułmanów w Belgii. Sprawę rzezi owiec na ulicach Brukseli – do której dopuścił Emir Kir – opisywał nawet „The Wall Street Journal”. 

Mimo kompromitacji Emir Kir w 2012 roku wystartował w wyborach na burmistrza dzielnicy i zdobył największą liczbę głosów. Skandal z ubojem nie przeszkadzał belgijskim socjalistom, gdyż polityk zapewniał poparcie muzułmańskich wyborców. Z partii wyleciał dopiero w 2020 r. za kontakty z turecką skrajną prawicą. 
Niezgodna z belgijską konstytucją – co przyznał premier Alexander De Croo – próba uniemożliwienia legalnego, partyjnego zebrania wynikała więc z dwóch przesłanek. Po pierwsze, europejscy konserwatyści dążą do ograniczenia napływu imigrantów, szczególnie z krajów muzułmańskich, co jest sprzeczne z interesami wyborców Emira Kira. Po drugie, polityka europejska z założenia wyżej stawia prawa mniejszości niż większości, z czego muzułmanie w wielu zachodnich krajach nauczyli się korzystać. Dlatego burmistrz o takich właśnie korzeniach uznał, że podłe traktowanie europejskich konserwatystów jest czymś naturalnym i pożądanym oraz jest zgodne z traktowaniem ich przez polityków partii socjalistycznej, w szeregach której przecież jeszcze niedawno działał.

Oczywiście nie jesteśmy w stanie stwierdzić, na ile jego socjalistyczna afiliacja wynikała z rzeczywistych poglądów, a w jakim stopniu była wynikiem pragmatyzmu. Partia ta wyjątkowo przecież zabiega o prawa mniejszości – także religijnych i narodowych – kosztem chrześcijańskiej większości. Formacje konserwatywne i narodowe są więc wrogami zarówno socjalistów, jak i niechętnych do asymilacji imigrantów. Wspólny przeciwnik stworzył sojusz równie oczywisty, co egzotyczny. Muzułmańscy imigranci nie są przecież zwolennikami równości kobiet, przyznawania praw mniejszościom seksualnym czy sekularyzacji państwa. Socjalistów traktują więc raczej jako narzędzie do wzmocnienia swojej pozycji, by nie powiedzieć dosadniej – jak użytecznych idiotów. 
 

Lewicowa amnezja 

 

Emir Kir mimo złamania konstytucji oczywiście nie poniesie żadnej odpowiedzialności. Belgijski rząd nie będzie przecież chciał zrazić muzułmańskich wyborców, którzy mogą zdecydować o wynikach głosowania. Zwłaszcza że prawicę w całej Unii Europejskiej można bezkarnie oskarżać o wszystkie możliwe grzechy. 
Pierwszym jest sprzyjanie Putinowi. Oczywiście wiele można zarzucić Viktorowi Orbánowi i jego haniebnej polityce wobec Moskwy, ale to nie premier Węgier zapewnił Rosji transfery miliardów euro, dzięki którym mogła wzmacniać i rozbudować armię. Przez ponad dwie dekady konsekwentnie robiły to Niemcy – najpierw za kanclerza Gerharda Schrödera, a potem za Angeli Merkel. To właśnie Berlin zdecydował oprzeć swoją gospodarkę na tanim rosyjskim gazie. Dopóki miliardy metrów sześciennych tego paliwa były pompowane ze Wschodu na Zachód, nie przeszkadzało ono ekologom i obrońcom klimatu. Gaz był wówczas idealnym paliwem niskoemisyjnym. Orbán był tylko pilnym uczniem kolejnych kanclerzy.

Także szefowa francuskiego Frontu Narodowego Marine Le Pen nie dostarczała Rosji uzbrojenia, ale robiły to rządy Nicolasa Sarkozy’ego i Emmanuela Macrona (nawet po ataku na Ukrainę w 2022 r.). To nie polscy, węgierscy, słowaccy czy francuscy prawicowi politycy zajmują bądź zajmowali wysokie stanowiska w zależnych od Kremla spółkach. Na petroruble połasili się raczej dawni członkowie rządów Niemiec, Austrii czy Holandii. Ich dziś nikt nie oskarża o współudział w wojnie, choć od ataku na Gruzję w 2008 r. i zajęcia Krymu w 2014 r. intencje Władimira Putina były jasne.

Fakty nie mają jednak znaczenia. Dziś o sprzyjanie Kremlowi oskarża się prawicę. Nawet w Polsce takie intencje przypisuje się Prawu i Sprawiedliwości, choć resetu z Rosją dokonywali Donald Tusk i Radosław Sikorski. To oni zdradzili białoruskich opozycjonistów czy próbowali sprzedać Lotos zależnej od Kremla spółce. 

Łatwiej partie prawicowe połączyć z Putinem, gdy nazwie się je populistyczno-nacjonalistycznymi, jak mają w zwyczaju zachodnie media. Choć żaden z tych przymiotników nie jest prawdziwy (populizm miał wynikać z realizowania woli wyborców bez zważania na opinię elit na przykład w sprawach afirmacji osób LGBT, a nacjonalizm przejawiał się w niechęci do niekontrolowanego napływu imigrantów z Bliskiego Wschodu i Afryki), to jednak przypięcie ich do przeciwników pozwala usunąć się z debaty. 
 

Zamknąć im usta

 

Jeśli więc konserwatywną i narodową prawicę, która od stuleci kształtuje demokrację w Europie (w przeciwieństwie do radykalnych socjalistów i komunistów, będących jej przeciwnikami), uznamy za niegodnych rozmowy populistów współpracujących z krwawym reżimem w Moskwie, to jesteśmy o krok od przymusu objęcia jej kontrolą. I to właśnie dzieje się na naszych oczach. 

Nowe prawo przygotowywane przez Komisję Europejską zakłada karanie więzieniem za tzw. mowę nienawiści. Pozornie projekt ma chronić nas przed fake newsami, rosyjską propagandą i dezinformacją czy wzywaniem do przemocy wobec mniejszości. W rzeczywistości chodzi o stworzenie instytucji, która będzie stała na straży poprawności politycznej w mediach. Rodzaj rady będzie wyznaczał standardy, a operator cyfrowy (na przykład YouTube, Facebook, Platforma X czy WhatsApp) będzie miał obowiązek zgłoszenia do prokuratury przypadku naruszenia ustalonej przez urząd normy. Jeśli tego nie zrobi, nowa instytucja będzie mogła nałożyć karę. Na tym jednak nie koniec. Osoby często naruszające ustalone przez urzędników reguły mogą zostać na stałe zablokowane w mediach internetowych, czyli de facto wyłączone z publicznego obiegu. 

To rozwiązanie jest w rzeczywistości jeszcze bardziej skuteczne niż działalność cenzury za czasów PRL, gdyż samo napisanie nieprawomyślnego tekstu czy wypowiedzenie kontrowersyjnych słów – nawet bez ich opublikowania – może autora zaprowadzić przed prokuratora i sąd. Z komunistyczną cenzurą można było prowadzić swoistą grę, z algorytmem żartów nie będzie – doniesie na autora automatycznie. 

No i kwestia najistotniejsza – kto będzie kontrolował strażników poprawności? Oczywiście nie społeczeństwo, ale politycy, którzy nie pochodzą z demokratycznego wyboru, czyli unijni urzędnicy. O tym, co będzie dopuszczalne lub nie w publicznej debacie, będą decydowali właśnie oni. 

Dlatego w imię walki o wolność słowa, rzetelność i odpowiedzialność Unia Europejska będzie starała się zabrać nam jeden z ostatnich skrawków swobody. 

Czytaj także: Jacek Protasiewicz: Marcin Kierwiński wczoraj był napruty jak Messerschmitt

 

Zaskakujący pośpiech 

 

W tym wszystkim zaskakujące jest, dlaczego proces domykania systemu tak nagle przyspieszył? Skąd się wziął ten pośpiech we wprowadzaniu Zielonego Ładu, polityki klimatycznej, transformacji energetycznej, ujednolicania nauki w szkołach, pozbawiającej narody ich tożsamości, czy wreszcie ograniczanie wolności słowa? 

Polityczne wahadło ewidentnie w Europie wychyla się w prawo. Fala niezadowolenia ideologicznymi szaleństwami, które spowodują pauperyzację dużych grup społecznych, jest coraz bardziej widoczna. Lewicowi rewolucjoniści doskonale wiedzą, że znacznie łatwiej wprowadzić przepisy, niż je potem wycofać. Robią więc wszystko, by zdążyć, zanim będą musieli układać się z populistycznymi nacjonalistami. Albo, co gorsza, będą zmuszeni ustąpić im miejsca. 

Czytaj także: [Felieton „TS”] Karol Gac: Dla naszego dobra

 

Nowy numer

Tekst ukazał się w nowym numerze „Tygodnika Solidarność” dostępnym już od środy w kioskach. 

Chcesz otrzymywać „Tygodnik Solidarność” prosto do swojego domu lub zakładu pracy? Zamów prenumeratę <TUTAJ>

 



 

Polecane
Emerytury
Stażowe