Bożena Kasztelan o tomiku poezji Krzysztofa Żmijewskiego "Czasoprzestrzeń": Będzie zaskoczeniem
- Sądzę, że tomik poezji Krzysztofa Żmijewskiego będzie dla niektórych zaskoczeniem.nZ sześciu zbiorów wypełnionych poezją, dotąd niepublikowanych, które autor powierzył mi wieki temu (najwcześniejsze pochodzą z 1968 roku), pozwalam sobie wybrać pewną część. Oczywiście zdaję sobie sprawę, że samo wybieranie jest już pewnego rodzaju wartościowaniem, ale właśnie o to mi chodzi: chcę zaprezentować państwu poezje Żmijewskiego wybrane według mojego własnego, subiektywnego widzenia wartości
/ okładka książki "Czasoprzestrzeń"
Mój „prywatny” Krzysztof to eklektyk, z wielką naturalnością łączący pojęcia absolutnie niespójne, czyli teoretycznie do siebie niepasujące, jak na przykład poezja i sieci elektroenergetyczne. Kto między kartki książki o fizyce jądrowej wkłada kwiaty poezji?
Jest intelektualistą z rozwiniętą zdolnością do analizy i syntezy, i filozofem, choć jego poezja nie nosi w konsekwencji śladu filozoficznych założeń językowych, raczej delikatny symbolizm. Niestereotypowy. Przysłowiowo artystycznie nieuporządkowany ale i bardzo konkretny.
Zaskakujące przy tym wszystkim jest jego rozumienie antycypacyjne, nie tylko w stosunku do własnej epoki lecz także wobec samego siebie, intuicyjnie wyprzedza czas, jakby już wcześniej wiedział jak będzie wyglądała dalsza / bliższa przyszłość, jest jej dalekosiężnym wizjonerem. Teraz gdy można już prześledzić minione zdarzenia w inwersji czasowej, która ujawnia je i potwierdza, czytam te same wiersze ze zdumieniem i dreszczem.
Poematy napisane podczas pobytów w Bieszczadach w każdej odsłonie wyróżniają się szczególną atmosferą. Pojawiające się myśli o przemijaniu – wynik głębokich medytacji – odkrywają przestrzenie refleksji emocjonalnie bardzo celne, bardzo dojrzałe.
Czasem podporządkowuje słowa poezji do najprostszych akordów muzyki, tworząc improwizowane ballady i bluesy.
„…Mróz ściął światło w niebieskiej kałuży, / Cisza drogi przecięła na pół. / Balladami niebo się chmurzy, / Ciężkie wiersze padają na stół….”
[...]
Ćwierć wieku zamknięte w tomiku wierszy.
I nic o czystej fizyce.
Bożena Kasztelan
Krzysztof Żmijewski (1949 - 2015)
Inżynier, profesor Politechniki Warszawskiej, wykładowca akademicki (Politechnika Warszawska, KSAP, PJWSTK), były wiceminister budownictwa, naukowiec, polityk, działacz gospodarczy, felietonista, społecznik, patriota. Jeden z twórców i przywódców komitetów obywatelskich „Solidarność”.
Powołany w 2010 na członka Narodowej Rady Rozwoju przez prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego.
Odznaczony przez prezydenta Polski Orderem Odrodzenia Polski, Polonia Restituta za wybitną służbę dla narodu w dziedzinie efektywności energetycznej.
Jest intelektualistą z rozwiniętą zdolnością do analizy i syntezy, i filozofem, choć jego poezja nie nosi w konsekwencji śladu filozoficznych założeń językowych, raczej delikatny symbolizm. Niestereotypowy. Przysłowiowo artystycznie nieuporządkowany ale i bardzo konkretny.
Zaskakujące przy tym wszystkim jest jego rozumienie antycypacyjne, nie tylko w stosunku do własnej epoki lecz także wobec samego siebie, intuicyjnie wyprzedza czas, jakby już wcześniej wiedział jak będzie wyglądała dalsza / bliższa przyszłość, jest jej dalekosiężnym wizjonerem. Teraz gdy można już prześledzić minione zdarzenia w inwersji czasowej, która ujawnia je i potwierdza, czytam te same wiersze ze zdumieniem i dreszczem.
Poematy napisane podczas pobytów w Bieszczadach w każdej odsłonie wyróżniają się szczególną atmosferą. Pojawiające się myśli o przemijaniu – wynik głębokich medytacji – odkrywają przestrzenie refleksji emocjonalnie bardzo celne, bardzo dojrzałe.
Czasem podporządkowuje słowa poezji do najprostszych akordów muzyki, tworząc improwizowane ballady i bluesy.
„…Mróz ściął światło w niebieskiej kałuży, / Cisza drogi przecięła na pół. / Balladami niebo się chmurzy, / Ciężkie wiersze padają na stół….”
[...]
Ćwierć wieku zamknięte w tomiku wierszy.
I nic o czystej fizyce.
Bożena Kasztelan
Krzysztof Żmijewski (1949 - 2015)
Inżynier, profesor Politechniki Warszawskiej, wykładowca akademicki (Politechnika Warszawska, KSAP, PJWSTK), były wiceminister budownictwa, naukowiec, polityk, działacz gospodarczy, felietonista, społecznik, patriota. Jeden z twórców i przywódców komitetów obywatelskich „Solidarność”.
Powołany w 2010 na członka Narodowej Rady Rozwoju przez prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego.
Odznaczony przez prezydenta Polski Orderem Odrodzenia Polski, Polonia Restituta za wybitną służbę dla narodu w dziedzinie efektywności energetycznej.
Wczytuję ocenę...
![[Felieton „TS”] Tadeusz Płużański: Sienkiewicz i plan Pabsta](https://www.tysol.pl/imgcache/60x42/c/uploads/news/121256/1714942439bfe1027191df33350b5c1c.png){kind=small}
