Aleksandra Jakubiak: Tożsamość i taktyka. Konflikt polsko-izraelski we wnętrzu

Kiedy myślę o tym, co od kilku tygodni dzieje się na linii Warszawa-Tel Awiw, a ostanio również Nowy Jork oraz Boston, to zupełnie po ludzku towarzyszą mi silne emocje, czasami wręcz odbierają mi one, na krótszą lub dłuższą chwilę, umiejętność opanowania. Emocji jest cała plejada, przede wszystkim gniew spowodowany kłamstwami i niewdzięcznością, ale też wstyd, zażenowanie i bezsilność. O emocjach tych piszę nie bez kozery, a konkretnie z trzech ważnych powodów, które mam nadzieję uda mi się wyjaśnić poniżej.
 Aleksandra Jakubiak: Tożsamość i taktyka. Konflikt polsko-izraelski we wnętrzu
/ YT, print screen
Kiedy zastanawiam się nad powodami, dla których cały ten chaos się rozpętał, to oczywiście, jak każdy szary śmiertelnik mogę sobie mieć jakieś przypuszczenia, ale nie są one w stanie wykroczyć poza ramy domysłów. To jednak, o czym myśleć mi trzeba to trzy rzeczy: tożsamość, konsekwencje tożsamości i taktyka wobec zaistniałej sytuacji. Zacznę od końca.

Kiedy nie mam pewności, co się dzieje - a teraz nie mam, to najłatwiej krzyżować szyki adwersarzowi obserwując jakie są moje oczywiste reakcje na jego działania, w tym wypadku prowokacje typu spotu fundacji Rudermana etc. Moim naturalnym odruchem na te bodźce jest wściekłość i ze wściekłością chciałabym wygarnąć, co o tym myślę i oddać, bo nie tylko jest za co, ale jest i czym. Cały kłopot jednak w tym, że wygląda na to, iż na wzbudzenie wściekłości te akcje są obliczone. A skoro mój oponent chce u mnie wywołać ten a nie inny efekt, to byłoby z mojej strony co najmniej nieroztropnością ułatwiać mu sprawę i zachowywać się tak, jak tego po mnie oczekuje. Jakaż byłaby to bowiem gratka, gdyby teraz grupa Polaków zaczęła Żydom dajmy na to publicznie ubliżać, można byłoby z dumą ogłosić, że objawił się oto mityczny polski antysemityzm, bo jak na razie za "antysemityzm" musi na ogół wystarczyć zwykła i uprawomocniona zachowaniem Izraela krytyka. 

Jako mała dziewczynka bardzo lubiłam oglądać z babcią westerny, których babcia była ogromną admiratorką. Wyobrażam więc sobie, że takiemu - dajmy na to - Clintowi Eastwoodowi raczej trudno byłoby uchodzić za twardziela, gdyby dawał się wyprowadzić z równowagi każdemu napotkanemu prowokatorowi. Z taką słabością mógłby także nie pożyć zbyt długo. Umiejętność opanowania emocji ratować mogła jednak nie tylko szeryfa na Dzikim Zachodzie, ale przysłuży się ona każdemu. I o ile w wypadku uczciwego sporu poszerzy zdolność logicznej oceny faktów, o tyle w sytuacji mierzenia się z prowokacją, spokój - przynajmniej zewnętrzny, może osiągnąć dodatkowy skutek  pozytywny, czyli zdenerwować prowokatora, przez co on sam się odsłoni lub zmyli krok. Nie znaczy to oczywiście, żeby w imię spokoju milczeć, kiedy się mnie opluwa, po prostu nie reagować histerycznie i nie oddawać ciosów na oślep, bo o to właśnie prowokatorowi może chodzić. Byłoby oczywiście pięknie, gdybym mogła napisać, że sprawę za polskich obywateli rozwiążą skuteczne i szybkie działania MSZ oraz Fundacji Narodowej, przekonaliśmy się, że raczej tak się nie stanie, zwłaszcza w wypadku drugiego z tych podmiotów. Pozostaje nam spokojna i rzeczowa działalność publicystyczna oraz legislacyjna, a także nadzieja, że urzędnicy będą wywiązywać się ze swoich obowiązków. 

Narastająca agresja retoryki antypolskiej wydaje się być zaprogramowana nie tylko na to, by osłabić umacniające nasz kraj sojusze, ale także na wewnętrzną destabilizację, zatem we własnym dobrze pojętym interesie trzeba reagować, ale nie emocjonalnie a faktograficznie. Naprawdę nie potrafię zrozumieć dlaczego konkretnych, szczegółowych faktów z historii Polski nie przedstawiają za granicą ww.organa państowe.

Drugi z punktów, nad którymi pomocno się zastanawiałam, to kwestia tożsamości... Kim jestem? W sensie, kim jestem przede wszystkim? Ja np. jestem Polką o częściowo żydowskich korzeniach, ale czy to jest najważniejsze? Jeśli byłoby, to i konflikt polityczny, i mój wewnętrzny byłyby w tej sytuacji dominujące i radzić mogłabym sobie jedynie stosując bazującą na dynamice działań wojennych strategię. Tyle że na szczęście i narodowość i ojczyznę, i kulturalną oraz historyczną schedę mogę traktować zarówno jako dar, jak i jako zadanie wtedy, kiedy moją pierwotną tożsamością jest coś uprzedniego do tych wszystkich wartości - godność bycia człowiekiem, więcej - godność bycia człowiekiem Boga, jeszcze więcej - godność bycia przyjacielem Boga, dzieckiem Boga. Moją tożsamością w pierwszej kolejności jest Chrystus, bycie Jego. Można powiedzieć teraz - my tu o poważnych sprawach w obliczu informacyjnej wojny, a kobieta o wierze? No właśnie tak. Oczywiście, jeśli dla kogoś wiara jest formą folkloru, domowej tradycji, breloczkiem do polskości, to proszę skupić się jedynie na taktyce, jeśli jednak myślimy o Bogu poważnie, to to jest ten czas, kiedy powtarzane jak "hasło reklamowe" polskiej duchowości zdanie "Jezu, ufam Tobie" należy zacząć wprowadzać w życie, twardo, namacalnie, do bólu wrost konkretnie. "Jezu ufam Tobie" nie znaczy, że On ma cokolwiek robić za mnie. "Jezu ufam Tobie" znaczy - wierzę, że przy mnie jesteś, że możesz wszystko i chcesz dla mnie tego, co najlepsze.

Nie wiem jak inni, ale ja z moją rodzinną złożoną historią przegram w tej sytuacji zawsze, jeśli moją tożsamością będzie coś lub ktoś mniej niż Bóg.

Tu dochodzę do ostatniego z punktów, czyli konsekwencji tożsamości. Konsekwencje mojej tożsamości mówią, że nie wszystkie chwyty są dozwolone, więc z pozoru może się wydawać, że mam mniejsze pole manewru niż ktoś, kto np. kłamie, nienawidzi lub gra nieczysto, bo bycie Chrystusa oznacza stosowanie się do Jego oceny tego, co jest dobre a co nie, ale... bycie Chrystusa oznacza jednak także to, że stoję po stronie Chrystusa, a komu jak komu, ale Polakom Bóg już nie raz w historii pokazał, że stojąc po Jego stronie można być spokojnym, nie jest On bowiem jednym z pionków na żadnej naszej szachownicy.

Myślę, że w chwili obecniej bycie Polakiem o mniejszych lub większych żydowskich korzeniach nie jest łatwym wyzwaniem, ludzka tożsamość nie jest jednorodną masą i któraś z płaszczyzn naszego dziedzictwa zawsze będzie nam bliższa, ale bez względu na to, którą z tych części bardziej kochamy, ważne, by teraz umieć zdobyć się na męstwo sprawiedliwości, choć ono zawsze ma swoją cenę.

We mnie, mimo że osobiście nijak tu nie zawiniłam, rodzi się, poza gniewem, jeszcze wstyd za niewdzięczność, kiedy np. moja polska babcia słuchając doniesień medialnych pyta "dlaczego", a potem ze łzami w oczach wspomina rodzinne perypetie ukrywania przyjaciół Żydów, ich decyzję o próbie przedostania się za granicę, szykowanie ekwipunku i czekanie, długie, wieloletnie czekanie na list z informacjami, który obiecali wysłać po przyjeździe na miejsce, a który nigdy nie nadszedł.

Osobiście bolesne jest dla mnie także zachowanie organizacji żydowskich w Polsce, które akurat teraz oficjalnie apelują o reakcję rządu na antysemityzm szerzący się w naszej ojczyźnie, podczas kiedy to raczej z antypolonizmem mamy obecnie problem i na świecie i w samej Polsce, a coś co nazywa się antysemityzmem jest tu najczęściej krytyką polityki Izraela albo reakcją obronną na atak. Owszem, na pewno, jeśli ktoś szuka, to trafi w internecie na wypowiedzi antysemickie, tak jak i na antyrosyjskie lub antyniemieckie etc. i to trzeba piętnować, ale znaczna większość tego, co ja widzę to słowa krytyczne wobec konkretnego zachowania, trudno coś takiego nazwać jednak antysemityzmem. Pisałam nie dalej niż dwa tygodnie temu, że nadużywanie tego pojęcia ma dwie niemiłe konsekwecje - stopniowe zobojętnianie ludzi na ten zarzut, za którym coraz częściej nie kryje się właściwa treść, a po drugie gniew będący wynikiem prób manipulacji. Myślę, że na świecie część tego, co nazywa się antysemityzmem jest owocem ciągłego tropienia i oskarżania o antysemityzm.

Co innego jednak polscy Żydzi, a co innego amerykańscy. Mam trzy słowa do tych drugich, oskarżających Polskę o autorstwo Holokaustu czy w ogóle o jakiekolwiek partycypowanie w nim i niech te trzy słowa posłużą za cały mój komentarz: MS St. Louis. 

Jeśli brakuje Wam wiedzy o tym czego dotyczy ta nazwa, to polecam choćby Wikipedię.

A co do nas, w tym sporze emocje mogą być różne. Nie liczą się jednak odczucia, liczy się to, co z nimi zrobimy, jak je wykorzystamy i komu zaufamy.

Oceń artykuł
Wczytuję ocenę...

 

POLECANE
Dramat w Niemczech. Polka wśród ofiar śmiertelnych z ostatniej chwili
Dramat w Niemczech. Polka wśród ofiar śmiertelnych

47-letnia Polka jest jedną z ofiar śmiertelnych wypadku autobusowego, do którego doszło w środę na autostradzie A9 w pobliżu Lipska na wschodzie Niemiec. Policja przekazała w czwartek informacje na temat tożsamości trzech spośród czterech osób zabitych w wypadku.

Dziwne zachowanie Kołodziejczaka na spotkaniu z Ukraińcami. Jest reakcja wiceministra z ostatniej chwili
Dziwne zachowanie Kołodziejczaka na spotkaniu z Ukraińcami. Jest reakcja wiceministra

W środę i w czwartek przedstawiciele resortów infrastruktury, funduszy, rozwoju, finansów, aktywów państwowych oraz rolnictwa uczestniczyli w spotkaniach ze stroną ukraińską. W sieci Ukraińcy opublikowali zdjęcie z nietypową pozą Michała Kołodziejczaka. Jest reakcja wiceministra.

Zełenski: Nie mamy już prawie artylerii z ostatniej chwili
Zełenski: Nie mamy już prawie artylerii

Rosja na 100 proc. wykorzystuje przerwę we wsparciu USA dla Ukrainy; nie mamy już prawie w ogóle artylerii - powiedział w wyemitowanym w czwartek wywiadzie dla amerykańskiej telewizji CBS prezydent Ukrainy Wołodymyr Zełenski. Ostrzegł, że bez amerykańskiego wsparcia Ukraina przegra, a wojna bardzo szybko może "przyjść do Europy".

Dramatyczne wyznanie Zbigniewa Ziobry z ostatniej chwili
Dramatyczne wyznanie Zbigniewa Ziobry

"Choroba bardzo przyspieszyła. W ciągu miesiąca schudłem 10 kilogramów, pojawiły się bardzo mocne bóle i towarzyszył mi coraz większy problem z głosem" - powiedział w programie "Debata Dnia" o stanie swojego zdrowia Zbigniew Ziobro.

Naukowy wieczór z dr Kaweckim: Przez 10 lat Polak nominował do Nobla z fizyki Wiadomości
Naukowy wieczór z dr Kaweckim: Przez 10 lat Polak nominował do Nobla z fizyki

Przez ponad 10 lat Polak formalnie nominował do Nagród Nobla z fizyki! To pierwszy przypadek, gdy opinia publiczna się o tym dowiaduje.

Były minister Tuska zaatakował Dominika Tarczyńskiego: Bedzie miał proces z ostatniej chwili
Były minister Tuska zaatakował Dominika Tarczyńskiego: "Bedzie miał proces"

Były minister finansów, Jan Vincent Rostowski zaatakował na Twitterze [X] Dominika Tarczyńskiego. "Będzie miał proces za publikowanie obrzydliwych fake newsów" - odpowiada europoseł Prawa i Sprawiedliwości

Adam Bodnar powinien podać się do dymisji z ostatniej chwili
"Adam Bodnar powinien podać się do dymisji"

Radosław Fogiel, poseł PiS uważa, że służby złamały prawo, wchodząc do domu b. ministra sprawiedliwości Zbigniewa Ziobry. Jak mówił w czwartek w Studiu PAP, w jego ocenie prokurator Marzena Kowalska i szef MS Adam Bodnar powinni za to ponieść odpowiedzialność i podać się do dymisji.

Ukraińcy opublikowali specyficzne zdjęcie Kołodziejczaka. Zachowywał się dziwnie. Wybiegał z pokoju, pociągał nosem z ostatniej chwili
Ukraińcy opublikowali specyficzne zdjęcie Kołodziejczaka. "Zachowywał się dziwnie. Wybiegał z pokoju, pociągał nosem"

W środę i w czwartek przedstawiciele resortów infrastruktury, funduszy, rozwoju, finansów, aktywów państwowych oraz rolnictwa uczestniczyli w spotkaniach ze stroną ukraińską. W sieci Ukraińcy opublikowali zdjęcie z nietypową pozą Michała Kołodziejczaka.

Zastępca Bodnara: Co Pan zamierza zrobić Panie Ministrze? Wiadomości
Zastępca Bodnara: Co Pan zamierza zrobić Panie Ministrze?

Dziś opinią publiczną wstrząsnęły fakty przedstawione w artykule Patryka Słowika "Sienkiewicz, Wrzosek, Wolne Sądy i wniosek. Jak prokurator walczyła o wolne media". Neoprokuratura opublikowała komunikat o tym, że zajmuje się opisanym w artykule wątkami. Do sprawy odniósł się również prokurator Michał Ostrowski, powołany za czasów Zbigniewa Ziobry, ale pełniący nadal obowiązki, zastępca Prokuratora Generalnego. Prokuratorem Generalnym, wbrew zapowiedziom rozdzielenia tych funkcji, jest obecnie minister sprawiedliwości Adam Bodnar.

Rosyjski myślwiec zestrzelony z ostatniej chwili
Rosyjski myślwiec zestrzelony

Rosyjski myśliwiec Su-35 runął w czwartek do morza w pobliżu Sewastopola na okupowanym przez Rosję Krymie; według wstępnych doniesień pilot przeżył, a maszyna mogła zostać zestrzelona omyłkowo przez rosyjską obronę przeciwlotniczą - podało Radio Swoboda.

REKLAMA

Aleksandra Jakubiak: Tożsamość i taktyka. Konflikt polsko-izraelski we wnętrzu

Kiedy myślę o tym, co od kilku tygodni dzieje się na linii Warszawa-Tel Awiw, a ostanio również Nowy Jork oraz Boston, to zupełnie po ludzku towarzyszą mi silne emocje, czasami wręcz odbierają mi one, na krótszą lub dłuższą chwilę, umiejętność opanowania. Emocji jest cała plejada, przede wszystkim gniew spowodowany kłamstwami i niewdzięcznością, ale też wstyd, zażenowanie i bezsilność. O emocjach tych piszę nie bez kozery, a konkretnie z trzech ważnych powodów, które mam nadzieję uda mi się wyjaśnić poniżej.
 Aleksandra Jakubiak: Tożsamość i taktyka. Konflikt polsko-izraelski we wnętrzu
/ YT, print screen
Kiedy zastanawiam się nad powodami, dla których cały ten chaos się rozpętał, to oczywiście, jak każdy szary śmiertelnik mogę sobie mieć jakieś przypuszczenia, ale nie są one w stanie wykroczyć poza ramy domysłów. To jednak, o czym myśleć mi trzeba to trzy rzeczy: tożsamość, konsekwencje tożsamości i taktyka wobec zaistniałej sytuacji. Zacznę od końca.

Kiedy nie mam pewności, co się dzieje - a teraz nie mam, to najłatwiej krzyżować szyki adwersarzowi obserwując jakie są moje oczywiste reakcje na jego działania, w tym wypadku prowokacje typu spotu fundacji Rudermana etc. Moim naturalnym odruchem na te bodźce jest wściekłość i ze wściekłością chciałabym wygarnąć, co o tym myślę i oddać, bo nie tylko jest za co, ale jest i czym. Cały kłopot jednak w tym, że wygląda na to, iż na wzbudzenie wściekłości te akcje są obliczone. A skoro mój oponent chce u mnie wywołać ten a nie inny efekt, to byłoby z mojej strony co najmniej nieroztropnością ułatwiać mu sprawę i zachowywać się tak, jak tego po mnie oczekuje. Jakaż byłaby to bowiem gratka, gdyby teraz grupa Polaków zaczęła Żydom dajmy na to publicznie ubliżać, można byłoby z dumą ogłosić, że objawił się oto mityczny polski antysemityzm, bo jak na razie za "antysemityzm" musi na ogół wystarczyć zwykła i uprawomocniona zachowaniem Izraela krytyka. 

Jako mała dziewczynka bardzo lubiłam oglądać z babcią westerny, których babcia była ogromną admiratorką. Wyobrażam więc sobie, że takiemu - dajmy na to - Clintowi Eastwoodowi raczej trudno byłoby uchodzić za twardziela, gdyby dawał się wyprowadzić z równowagi każdemu napotkanemu prowokatorowi. Z taką słabością mógłby także nie pożyć zbyt długo. Umiejętność opanowania emocji ratować mogła jednak nie tylko szeryfa na Dzikim Zachodzie, ale przysłuży się ona każdemu. I o ile w wypadku uczciwego sporu poszerzy zdolność logicznej oceny faktów, o tyle w sytuacji mierzenia się z prowokacją, spokój - przynajmniej zewnętrzny, może osiągnąć dodatkowy skutek  pozytywny, czyli zdenerwować prowokatora, przez co on sam się odsłoni lub zmyli krok. Nie znaczy to oczywiście, żeby w imię spokoju milczeć, kiedy się mnie opluwa, po prostu nie reagować histerycznie i nie oddawać ciosów na oślep, bo o to właśnie prowokatorowi może chodzić. Byłoby oczywiście pięknie, gdybym mogła napisać, że sprawę za polskich obywateli rozwiążą skuteczne i szybkie działania MSZ oraz Fundacji Narodowej, przekonaliśmy się, że raczej tak się nie stanie, zwłaszcza w wypadku drugiego z tych podmiotów. Pozostaje nam spokojna i rzeczowa działalność publicystyczna oraz legislacyjna, a także nadzieja, że urzędnicy będą wywiązywać się ze swoich obowiązków. 

Narastająca agresja retoryki antypolskiej wydaje się być zaprogramowana nie tylko na to, by osłabić umacniające nasz kraj sojusze, ale także na wewnętrzną destabilizację, zatem we własnym dobrze pojętym interesie trzeba reagować, ale nie emocjonalnie a faktograficznie. Naprawdę nie potrafię zrozumieć dlaczego konkretnych, szczegółowych faktów z historii Polski nie przedstawiają za granicą ww.organa państowe.

Drugi z punktów, nad którymi pomocno się zastanawiałam, to kwestia tożsamości... Kim jestem? W sensie, kim jestem przede wszystkim? Ja np. jestem Polką o częściowo żydowskich korzeniach, ale czy to jest najważniejsze? Jeśli byłoby, to i konflikt polityczny, i mój wewnętrzny byłyby w tej sytuacji dominujące i radzić mogłabym sobie jedynie stosując bazującą na dynamice działań wojennych strategię. Tyle że na szczęście i narodowość i ojczyznę, i kulturalną oraz historyczną schedę mogę traktować zarówno jako dar, jak i jako zadanie wtedy, kiedy moją pierwotną tożsamością jest coś uprzedniego do tych wszystkich wartości - godność bycia człowiekiem, więcej - godność bycia człowiekiem Boga, jeszcze więcej - godność bycia przyjacielem Boga, dzieckiem Boga. Moją tożsamością w pierwszej kolejności jest Chrystus, bycie Jego. Można powiedzieć teraz - my tu o poważnych sprawach w obliczu informacyjnej wojny, a kobieta o wierze? No właśnie tak. Oczywiście, jeśli dla kogoś wiara jest formą folkloru, domowej tradycji, breloczkiem do polskości, to proszę skupić się jedynie na taktyce, jeśli jednak myślimy o Bogu poważnie, to to jest ten czas, kiedy powtarzane jak "hasło reklamowe" polskiej duchowości zdanie "Jezu, ufam Tobie" należy zacząć wprowadzać w życie, twardo, namacalnie, do bólu wrost konkretnie. "Jezu ufam Tobie" nie znaczy, że On ma cokolwiek robić za mnie. "Jezu ufam Tobie" znaczy - wierzę, że przy mnie jesteś, że możesz wszystko i chcesz dla mnie tego, co najlepsze.

Nie wiem jak inni, ale ja z moją rodzinną złożoną historią przegram w tej sytuacji zawsze, jeśli moją tożsamością będzie coś lub ktoś mniej niż Bóg.

Tu dochodzę do ostatniego z punktów, czyli konsekwencji tożsamości. Konsekwencje mojej tożsamości mówią, że nie wszystkie chwyty są dozwolone, więc z pozoru może się wydawać, że mam mniejsze pole manewru niż ktoś, kto np. kłamie, nienawidzi lub gra nieczysto, bo bycie Chrystusa oznacza stosowanie się do Jego oceny tego, co jest dobre a co nie, ale... bycie Chrystusa oznacza jednak także to, że stoję po stronie Chrystusa, a komu jak komu, ale Polakom Bóg już nie raz w historii pokazał, że stojąc po Jego stronie można być spokojnym, nie jest On bowiem jednym z pionków na żadnej naszej szachownicy.

Myślę, że w chwili obecniej bycie Polakiem o mniejszych lub większych żydowskich korzeniach nie jest łatwym wyzwaniem, ludzka tożsamość nie jest jednorodną masą i któraś z płaszczyzn naszego dziedzictwa zawsze będzie nam bliższa, ale bez względu na to, którą z tych części bardziej kochamy, ważne, by teraz umieć zdobyć się na męstwo sprawiedliwości, choć ono zawsze ma swoją cenę.

We mnie, mimo że osobiście nijak tu nie zawiniłam, rodzi się, poza gniewem, jeszcze wstyd za niewdzięczność, kiedy np. moja polska babcia słuchając doniesień medialnych pyta "dlaczego", a potem ze łzami w oczach wspomina rodzinne perypetie ukrywania przyjaciół Żydów, ich decyzję o próbie przedostania się za granicę, szykowanie ekwipunku i czekanie, długie, wieloletnie czekanie na list z informacjami, który obiecali wysłać po przyjeździe na miejsce, a który nigdy nie nadszedł.

Osobiście bolesne jest dla mnie także zachowanie organizacji żydowskich w Polsce, które akurat teraz oficjalnie apelują o reakcję rządu na antysemityzm szerzący się w naszej ojczyźnie, podczas kiedy to raczej z antypolonizmem mamy obecnie problem i na świecie i w samej Polsce, a coś co nazywa się antysemityzmem jest tu najczęściej krytyką polityki Izraela albo reakcją obronną na atak. Owszem, na pewno, jeśli ktoś szuka, to trafi w internecie na wypowiedzi antysemickie, tak jak i na antyrosyjskie lub antyniemieckie etc. i to trzeba piętnować, ale znaczna większość tego, co ja widzę to słowa krytyczne wobec konkretnego zachowania, trudno coś takiego nazwać jednak antysemityzmem. Pisałam nie dalej niż dwa tygodnie temu, że nadużywanie tego pojęcia ma dwie niemiłe konsekwecje - stopniowe zobojętnianie ludzi na ten zarzut, za którym coraz częściej nie kryje się właściwa treść, a po drugie gniew będący wynikiem prób manipulacji. Myślę, że na świecie część tego, co nazywa się antysemityzmem jest owocem ciągłego tropienia i oskarżania o antysemityzm.

Co innego jednak polscy Żydzi, a co innego amerykańscy. Mam trzy słowa do tych drugich, oskarżających Polskę o autorstwo Holokaustu czy w ogóle o jakiekolwiek partycypowanie w nim i niech te trzy słowa posłużą za cały mój komentarz: MS St. Louis. 

Jeśli brakuje Wam wiedzy o tym czego dotyczy ta nazwa, to polecam choćby Wikipedię.

A co do nas, w tym sporze emocje mogą być różne. Nie liczą się jednak odczucia, liczy się to, co z nimi zrobimy, jak je wykorzystamy i komu zaufamy.


Oceń artykuł
Wczytuję ocenę...

 

Polecane
Emerytury
Stażowe