Felieton "TS". Maciej Chudkiewicz: Poradnik małego świadka

Aby więc wyjść naprzeciw oczekiwaniom społecznym, zebrałem ważne, ciekawe i interesujące sformułowania, które można zastosować podczas zeznań przy okazji posiedzenia komisji.

Nie musicie dziękować.

Nie wiem. Nie pamiętam. Wyleciało mi z głowy. Zapomniałem. Nie przypominam sobie. Musiałem wtedy myśleć o czymś innym. To chyba jednak nie tak jak pan mówi, ale nie pamiętam dokładnie. Pamięć ludzka jest zawodna i moja także. Chciałbym pomóc, ale naprawdę nie potrafię. To było zupełnie poza moimi kompetencjami. Takie informacje zupełnie do mnie nie docierały, a w każdym razie nie pamiętam, żeby docierały. W odpowiedzi na to pytanie chciałbym powiedzieć, że nie mogę sobie przypomnieć tej sytuacji. To było tak dawno temu. Rozumiem państwa zniecierpliwienie, ale naprawdę bardzo się staram, żeby sobie przypomnieć, tylko mi nie wychodzi. Akurat tą sprawą zajmował się ktoś inny. To mogło tak być, jak pan mówi, ale wcale nie musiało. Nie umiem powiedzieć. Nie znam odpowiedzi na to pytanie, niestety. Chciałbym być przydatny dla szanownej komisji, ale sami państwo rozumieją, że w moim wieku (uwaga! stosować tylko po 50. roku życia!) pamięć bywa zawodna… Proszę wybaczyć, ale od tego czasu tak wiele się wydarzyło. Trudno mi sobie przypomnieć. Może gdyby państwo zapytali kogoś innego? Zupełnie nie przypominam sobie dokumentu, który mi państwo pokazują. Że co? Że tam jest mój podpis? Proszę państwa, człowiek tyle dokumentów podpisuje, jak ja bym miał czytać wszystko, co podpisuję, to bym od rana do nocy tylko papiery czytał. Tak się nie da. Musiałem zaufać swoim współpracownikom. Być może to był błąd. Ale nie wiem, kto mi ten konkretny dokument przyniósł. Ostatnio z powodu stresów mam takie czarne dziury w pamięci i zupełnie nie kojarzę niektórych faktów. Lekarz przepisał mi jakieś leki, ale może jeszcze nie zaczęły działać. Państwu jest łatwiej, bo wy macie te wszystkie papiery przed sobą, a ja muszę o wszystkim z głowy mówić i naprawdę nie pamiętam. Nie interesowałem się tą sprawą. W tamtym momencie nie wydawała się na tyle istotna. Obawiam się, że to się zupełnie zatarło w mojej pamięci. To było dla mnie tak trudne, że być może mój umysł postanowił to po prostu wyprzeć z pamięci, ale nie jestem specjalistą, więc to tylko taka teoria. Gdyby mi państwo wysłali wcześniej te pytania, to może ja bym sobie mógł jakoś lepiej to wszystko przypomnieć, jakoś się przygotować, możemy się tak umówić następnym razem? Państwo mówią, że ja naruszam powagę komisji, ale chyba naruszałbym, gdybym kłamał, prawda? A ja po prostu nie pamiętam. No naprawdę proszę mnie tak nie naciskać, bo się zamknę w sobie i już zupełnie nic sobie nie przypomnę. A tego przecież nie chcemy.

Maciej Chudkiewicz

Artykuł pochodzi z najnowszego numeru "TS" (33/2018) do kupienia w wersji cyfrowej tutaj.