Opozycji przyszło rywalizować nie tylko z mocno prospołecznym PiS-em, ale także własnymi koalicjantami, o czym jak dotąd niewiele wiemy. Jawnie zaś obserwujemy kolejne próby dyskredytacji PiS-u. Na ogół nieudolne, zatem w przededniu wyborów postawiono na obietnice. Nie stroni od nich sam szef szefów, czyli Grzegorz Schetyna. Zapewnia, że jak tylko dojdzie do władzy, to połączy pary homoseksualne węzłem małżeńskim (łamiąc czy zmieniając konstytucję?), a nauczycieli obsypie pieniędzmi większymi, niż chce dać im rząd Mateusza Morawieckiego. Zastanawiające, że szczodrobliwość G. Schetyny narodziła się dopiero za czasów rządów Zjednoczonej Prawicy. 

Wcześniej, jako prominentny członek Platformy Obywatelskiej, podobnie jak cała formacja, nie palił się do tego. Jakby jednak nie było, skoro PiS-owi udało się uruchomić prospołeczne postawy polityków konkurencyjnej partii, to Jarosławowi Kaczyńskiemu należy tylko pogratulować. Mało kto potrafi dokonać takich cudów! Startująca do europarlamentu Joanna Mucha powiedziała, że jednak uwierzyła w sensowność programu 500 plus. Pani poseł nad morzem zobaczyła „rodzinę, która wyglądała na biedną i taką, która po raz pierwszy przyjechała nad morze”. Naprawdę pani poseł otulona jest takim kokonem, że musiała pokonać ze trzysta kilometrów albo i więcej, żeby dojrzeć biedę? Nie widziała jej nigdy wcześniej? Biuro poselskie J. Muchy nigdy przez wszystkie trzy kadencje nie zajmowało się pomocą biednym ludziom? Dziwne… Fala hejtu spłynęła na pomysł 13. emerytury, bo i kogo te marne 888 zł może uszczęśliwić? Zmarnowane pieniądze, pisano na Twitterze.

A jednak uszczęśliwią, skoro kandydujący do Parlamentu Europejskiego Marek Belka przyznał, że on te pieniądze weźmie. Osobiście zaimponował mi, po raz pierwszy od dłuższego czasu, Lech Wałęsa. Były prezydent powiedział, że 13. emerytury nie przyjmie. Mniejsza już o motywację Wałęsy. Też uważam, że jeśli ktoś ma inne, dodatkowe źródła utrzymania, powinien te pieniądze przeznaczyć na jakiś szczytny cel. Podpowiadam gorący temat: choćby na fundusz pomocy oświacie. Może w ten sposób choć trochę zbliżymy się do źródeł, do etosu „Solidarności”?

Oczami wyobraźni widzę nauczycieli prowadzących lekcje z opaskami strajkowymi na przedramieniu. Tak też można strajkować, tak strajkowała nauczycielska „Solidarność” w 1981 r. Żal, że to czas przeszły.

Mieczysław Gil

Artykuł pochodzi z najnowszego numeru "TS" (16/2019) do kupienia w wersji cyfrowej tutaj.