Proszę czekać...
- Pojawienie się frakcji Schumanowskiej w PE będzie uderzeniem w samo serce lewicowej utopii, na realizację której możni tego świata nie szczędzą wysiłków i środków. Czy politykom PiS starczy sił, by bronić tego, co chrześcijańskie, w niechrześcijańskim świecie?
(...)
Robert Schuman traktował politykę jako osobiste świadectwo życia i wiary oraz wykazywał się heroizmem w praktykowaniu cnót chrześcijańskich w służbie publicznej. Czy dziś da się odnaleźć wśród jego duchowych spadkobierców podobne postawy? Raczej trudno. Współczesne pokolenie polityków jest uzależnione od sondaży i marketingu politycznego. Zasadne jest również pytanie o samych wyborców, czy byliby gotowi na heroizm popierania i niesienia tego, co chrześcijańskie w niechrześcijańskim świecie? Tutaj także trudno wskazać na dumną pewność siebie.
Różniłaby się zasadniczo. Można zadać pytanie – co jest celem EKR-u? Osobiście nie widzę tam misji, trzeba powiedzieć to jasno. W EKR zasiadało wielu Brytyjczyków, część z nich akceptowała wartości antychrześcijańskie. Komunikat, że Frakcja Schumana jest konsekwencją tego, że cały system wartości Schumana, a więc chrześcijański, jest przyjmowany bez dyskusji – czy zabijanie dzieci jest poprawne, czy nie. Druga kwestia to uniwersalizm – tu liderem nie byłby żaden przywódca spośród istniejących partii, ale sam Schuman. To tworzy pewną stabilność, bo charakter i kierunek, jakie wytycza osoba Schumana, nie będą mogły być zaburzone, jak to dzieje się zwykle w partiach, bo po prostu nowych liderów nie będzie, skoro byłby Schuman jako lider, a On już się nie zmieni.
Zaletą takiej sytuacji jest to, że jest wielu polityków, jak np. Jacek Saryusz-Wolski, który był w PO i EPL, ale stwierdził, że jego wartości są inne. Jest cała masa takich polityków, którzy się zagubili. To daje pewną szansę, że taki zagubiony polityk nie przychodziłby do Orbána czy Kaczyńskiego, a do Schumana. Gdy spoglądamy na europejską lewicę lub neoliberałów, to widać, że nikt jeszcze nie wytoczył wojny Schumanowi. Łatwo atakują jedną lub drugą partię prawicową, jednak, gdy to Schuman jest gwarantem, nie jest to takie proste, mimo że Schuman jest mocno osadzony na chrześcijańskich fundamentach. Pojawia się też wtedy proces oddzielania ziaren od plew.
Niektórzy eksperci twierdzą, że Robert Schuman jest nieświadomym spadkobiercą I Rzeczpospolitej. Jako Polacy rozumiemy te wartości, znamy je, ale jeśli głosimy je jako nasze wartości, to na Zachodzie automatycznie zamykają się na nie. Gdy idziemy ze sztandarem Schumana, to się otwierają. Mam takie osobiste doświadczenia. To niezwykły kapitał.
– pisze Ossowski.Co uzyskał Sławomir Broniarz? Niczego nie uzyskał. Nie osiągnął żadnego spośród swoich celów jawnych, jak i żadnego spośród swoich celów ukrytych. To, co nauczyciele mają dziś realnie, to to, co wynegocjowała Solidarność, czyli podwyżki, przywrócenie starego systemu awansu, dodatki i brak zmian w pensum. Panu Broniarzowi nie udało się również zrealizować marzeń Grzegorza Schetyny o wykorzystaniu nauczycieli w kampanii wyborczej
W dziale „Kultura” Bartosz Boruciak rozmawia z Alicją Majewską– Na razie oficjalnie nie jestem jeszcze prezydentem, mogę więc powiedzieć jako obywatel Ukrainy wszystkim krajom byłego Związku Radzieckiego: spójrzcie na nas. Wszystko jest możliwe! – podsumował wyniki wyborów prezydenckich na Ukrainie ich zwycięzca Wołodymyr Zełenski.
Istotnie nikt z poważnych analityków jeszcze cztery miesiące temu nie wierzył, że 41-letni dowcipny facet, satyryk, parodysta, aktor, showman, scenarzysta, prezenter telewizyjny, założyciel i kierownik studia „Kwartał-95” naprawdę może tak łatwo wygrać z politycznymi tuzami. Ale udało mu się. Złamał wszystkie stereotypy i jeszcze długo będzie się mówiło o jego wygranej jako o fenomenie.
– Dlaczego w muzyce rozrywkowej dominuje bylejakość? Kiedyś, żeby występować na estradzie, trzeba było mieć warsztat, teraz jest to pojęcie umowne…
– mówi nam piosenkarka.– Piosenka już od dawna funkcjonuje jako produkt handlowy, na którym trzeba zarobić. Z każdym rokiem gorzej jest z edukacją muzyczną, a bez niej przeciętny odbiorca łatwo wierzy wciskającym mu tandetę handlarzom produktów artystycznopodobnych, że barachło to sztuka. Ja nie daję sobie wmówić i innych też na to namawiam. Kiedyś Wojtek Młynarski rzucił hasło – „róbmy swoje”. Święte słowa
Marcin Koziestański opisuje problemy w Muzeum Narodowym w WarszawieMówiąc „Święto Konstytucji 3 Maja”, znacząca większość ma na myśli Ustawę Zasadniczą – w dzisiejszym rozumieniu tego słowa najważniejszy akt prawny w danym państwie, regulujący wszystkie podstawowe dziedziny jego życia i nadrzędny wobec „zwykłych” ustaw i rozporządzeń. Jednak takie właśnie znaczenie owo słowo zyskało dopiero w wieku XIX, kiedy to coraz więcej państw wprowadzało takie właśnie akty prawne (choć istnieją i takie kraje, jak najbardziej demokratyczne, w których konstytucja nie istnieje – vide Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii). W roku 1791 jednak słowem „konstytucja” określano każde nowo uchwalone przez Sejm Rzeczpospolitej Obojga Narodów prawo – to uchwalone 3 maja owego roku nosiło nazwę Ustawa Rządowa. Tylko tyle i aż tyle… Konstytucjami w ówczesnym rozumieniu były więc wszystkie ustawy (które zresztą też tak się nie nazywały) uchwalone przez Sejm Wielki. W tym prawo o miastach czy lustracja dymów i podanie ludności – czyli pierwszy w naszych dziejach spis powszechny.
Ponadto felietony:Na czele Muzeum Narodowego w Warszawie od grudnia ub.r. stoi nowy dyrektor – prof. Jerzy Miziołek. Wcześniej kierował on małym Muzeum Uniwersytetu Warszawskiego. – Pracowało tam łącznie osiem osób, a u nas jest ponad 400 pracowników. Mimo tego dyrektor został powołany przez ministra kultury i dziedzictwa narodowego Piotra Glińskiego bez przeprowadzenia konkursu. Z przyjściem nowego dyrektora wiązaliśmy wielkie nadzieje, dużo nam obiecywał. Liczyliśmy więc, że będzie przestrzegał podstawowych zasad prawa związkowego, pracowniczego i przestrzegał podstawowych ustaw, na podstawie których działają muzea. Dlatego po wstępnym spotkaniu z prof. Miziołkiem wyraziliśmy pozytywna opinię o jego kandydaturze. Mieliśmy nadzieję na to, że nadejdą dla muzeum lepsze czasy – opowiada nam jeden z członków komisji zakładowej NSZZ Solidarność działającej w MNW.
