"Senat Rzeczypospolitej Polskiej ustanawia rok 2017 Rokiem Tadeusza Kościuszki, by naród polski oddał należny hołd pamięci swego bohatera, bohatera światowej sławy, a także by młodym pokoleniom wskazać przykład służby i poświęcenia dla Ojczyzny, i aby wzmocnić przez to kondycję duchową narodu" - napisano w stosownej uchwale.

Rok 2017 będzie również rokiem Józefa Hallera
Generał Józef Haller w 1918 r. wszedł w skład Komitetu Narodowego Polskiego a 4 października 1918 r. został dowódcą Armii Polskiej we Francji zwanej jako błękitna armia. Po powrocie do Polski wiosną 1919 był dowódcą Frontu Połudnowo-Wschodniego. Pełniąc tę funkcję kierował zwycięską ofensywą przeciwko Ukraińcom we wschodniej Małopolsce. Następnie do 25 września 1919 r. dowodził Frontem Południowo-Zachodnim. Pod koniec października 1919 r. powierzono mu dowództwo Frontu Pomorskiego. Od stycznia 1920 r. stojąc na jego czele przejmował ziemie pomorskie przyznane Polsce Traktatem Wersalskim. W trakcie wojny polsko-bolszewickiej był członkiem Rady Obrony Państwa oraz Generalnym Inspektorem Armii Ochotniczej.

W czasie zamachu majowego opowiedział się po stronie rządu, co spodobało jego odejście z wojska ( został przeniesiony w stan spoczynku).
W 1936 r. należał do organizatorów antyrządowego „Frontu Morges”, a następnie, w 1937 roku został prezesem nowo-utworzonego Stronnictwa Pracy. We wrześniu 1939 r przedostał się do Francji, gdzie został mianowany ministrem bez teki w rządzie gen. Władysława Sikorskiego. Jeszcze w 1939 roku stanął na czele komisji mającej wyjaśnić przyczyn klęski wrześniowej. Po klęsce Francji przedostał się w lipcu 1940 r. do Wielkiej Brytanii. W gabinecie gen. Sikorskiego pełnił wówczas funkcję kierownika działu oświaty. Po katastrofie Gibraltarskiej podał się do dymisji. Zmarł 4 czerwca 1960 r. w Londynie

"Ogłoszenie roku 2017 Rokiem Generała Józefa Hallera pozwoli nie tylko przybliżyć postać samego generała i jego najbliższych (Stanisława Hallera i Cezarego Hallera, oficerów Wojska Polskiego), ale także skupić uwagę Polaków na ważnych wydarzeniach i wyjątkowych organizacjach, zasłużonych w dziejach Polski, znanych z krzewienia polskości i patriotycznego ducha" - twierdzą autorzy ustawy.

Władysław Biegański był wybitnym lekarzem, badaczem, etykiem, społecznikiem.  Władysław Raczkiewicz był politykiem.

"Postrzegany był jako państwowiec. Jednak najważniejszy urząd, prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej na uchodźstwie, przyszło mu zajmować w tragicznym dla Polski okresie II wojny światowej i pierwszych lat powojennych. Jedną z przyczyn nominowania go na stanowisko prezydenta były jego bardzo dobre kontakty z Polonią, zapoczątkowane w okresie pełnienia funkcji marszałka Senatu, izby parlamentu sprawującej opiekę nad Polonią" - napisali senatorowie.