Marcin Królik: Być jak Robert Mazurek

Tekst powstał jeszcze przed sławetnymi epistolarnymi dokonaniami bohatera. Nie edytowałem go jednak, bo nie one stanowią jego treść, a poza tym jego główne przesłanie wydaje mi się dziś o wiele bardziej aktualne niż w chwili, gdy powstawał.
 Marcin Królik: Być jak Robert Mazurek
/ screen YT


Przeglądając niedawno Twittera, natknąłem się na profil Roberta Mazurka. Tak, dokładnie tego Roberta Mazurka - dziennikarza maglującego polityków na antenie RMF, a czasem ścierającego ich w proch na łamach DGP. Dla mnie najbardziej pamiętny chyba już zawsze pozostanie wywiad, w którym dokumentnie ośmieszył red. Magdę Jethon. Akurat wtedy robiłem dla Polskiego Radia 24 codzienne przeglądy sieci, a ta publikacja tak grzała w społecznościówkach, że po prostu nie mogłem o niej nie wspomnieć. Pamiętam zażenowanie mojej wydawczyni - niegdyś dobrej koleżanki Jethon - gdy mówiła mi, że absolutnie mam się nie krygować.

Ale ja właściwie nie o tym. No więc natykam się na tego Mazurka - zupełnie przypadkiem, ponieważ ktoś, kogo obserwuję, zaszerował jeden z jego wpisów - i w sumie trochę się dziwię, że Mazurek w ogóle na Twitterze jest. Dziwię się, bo czytałem co najmniej dwa duże wywiady z nim - to znaczy takie, w których to on był przepytywany - i w każdym wyrażał swój graniczący z pogardą absmak do nawalanki, w jaką zmienił się nasz tzw. dyskurs publiczny. A w końcu Twitter - szczególnie zaś te jego obszary, gdzie dyskutuje się o polityce - to owej nawalanki sama kwintesencja. Czyżby więc się redaktorowi coś pomieszało?

Osobna kwestia, że w tych wspomnianych wywiadach narzekał też na dziennikarstwo. Porównywał koleżeństwo po fachu do stadionowych wodzirejów. Mówił, że są gorsi od polityków, że zamienili się w krzykaczy, ewentualnie żołnierzy tego czy innego obozu, których nawet nie trzeba instruować, co mają mówić, bo sami wiedzą, itp., itd. A mimo to wciąż ten straszny, niemalże patologiczny zawód uprawia. Nawiasem mówiąc, podobało mi się jego stwierdzenie bodaj z rozmowy z Krzysztofem Stanowskim, że gdyby chciał udzielać się w mediach, z którymi się całkowicie zgadza, to zostałby na blogu. Niezmiernie mi się taka perspektywa podoba.

Wszystkie te lamenty nad opłakanym stanem dziennikarstwa - nie tylko zresztą w jego wykonaniu, bo przypomina mi się też bardzo podobna w tonie rozmowa Marcina Makowskiego z Piotrem Zarembą - mają kilka wspólnych cech. Wygłaszają je ludzie, którzy wciąż są aktywnymi dziennikarzami i z jakichś powodów nie chcą lub nie potrafią z tego szamba wyjść, co nadaje ich wypowiedziom walor cierpienia na pluszowym krzyżu. No przepraszam, ale tak to wygląda. Poza tym zachowują się trochę jak Bill Clinton, co to niby marychę palił, ale się nie zaciągał. Oni identycznie mają z dziennikarstwem - niby tak, ale, sami rozumiecie, ja mam coraz większy dystans i w ogóle. Szczerze? Śmieszy mnie to.

I dokładnie tę samą defensywność widać na twitterowym koncie Mazurka. Bo tak w ogóle to on tam głównie o winach, a jak ktoś mu coś politycznego wyśle albo w politycznym lub dotykającym mediów temacie oznaczy, to od razu leci ban. Mazurek używa też specjalnego hashtagu #SorryNieOWinie, gdy mu się uleje z innej beczułki. Naprawdę strasznie to pocieszne, trochę dziecinne wręcz. Wygląda, jakby się wstydził tego, co robi, i za wszelką cenę chciał to od siebie odsunąć. Zupełnie jak kobiety pewnych obyczajów, które wszystkich dookoła, z sobą samymi na czele, usilnie przekonują, że to tylko na domek z ogródkiem i jak tylko się dorobią, to z tym zerwą.

Owszem, wiem, że Mazurek jakiś czas temu chciał odejść z dziennikarstwa. Mówił zresztą o tym otwarcie w tych wywiadach. Że tak naprawdę to właśnie te winiaki go rajcują i takie tam. Cóż, może i szkoda, że jednak tego nie uczynił. Bo jeśli nadal przeżywa katusze w żurnalistycznym przedpieklu tylko po to, żeby na owe uciechy dla podniebienia fundusze mieć, to może dla własnej psychicznej równowagi powinien poszukać innego źródła dochodu. Okej, może ja się i nie znam, może nawet Mazurka w tym momencie obrażam, ale po prostu… zajeżdża mi to wszystko jakąś taką stęchłą dwulicowością.

I w tym momencie uwaga, bo zamierzam strzelić sobie w kolano. Bo tak naprawdę to ja Mazurka doskonale rozumiem. Rozumiem go jako ktoś, kto sam się o światek dziennikarski otarł i o mało nie został zawodowym publicystą. Nie pochwalam jego hamletyzowania, bo rzeczywiście wydaje mi się ciut minoderyjne - a tego nie znoszę - ale najgłębsze sedno jego postawy jest mi bliskie. Choć sam z mniejszą lub większą intensywnością publicystyką się param - ostatnio nawet byłem z tego tytułu zapraszany do telewizji - to jednak mimo wszystko cieszę się, że nie przeszedłem na full time. W każdej chwili mogę uciec.

Jasne, że jestem już jakoś tam kojarzony (naznaczony?), ale dopóki nie podpisałem lojalki w żadnej redakcji, wciąż de facto pozostaję amatorem, który sobie czasem w necie lub na papierze ulży i tyle. Mazurek już nie ma takiego komfortu. On wsiąkł na dobre i złe. Nie powiem, że mnie też nie kusiło. Kiedy robiłem dla radia, miałem moment, że poważnie to rozważałem. Myślałem, że może to jest właśnie moje miejsce. No bo skoro w literaturze nie wyszło, to może w publicystyce - zwłaszcza że chyba byłem w tym nienajgorszy. Mimo to po odejściu z radia zająłem się zawodowo czymś zupełnie innym. Sporadyczne, niezobowiązujące "występy" tu i tam mi wystarczą. Poza tym hej - znów piszę.

Trochę po prostu miałem dość tej atmosfery wiecznego wzmożenia. A jeszcze bardziej panującej wokół polityki hipokryzji. Stwierdziłem, że na dłuższą metę to jednak nie dla mnie. Nie jestem tzw. zwierzęciem politycznym. Zacząłem się na te tematy wypowiadać, bo różne rzeczy mnie wkurzały, więc z mojej strony był to - wciąż jest - raczej przejaw doraźnego interwencjonizmu niż coś, w czym czuję się jak ryba w wodzie. Ale może też trochę się bałem? Na przykład, że w tym ugrzęznę? Że to mnie na tyle zdefiniuje, iż nie będę już miał drogi odwrotu? Że jak zechce mi się, dajmy na to, napisać wiersz, to powiedzą: a, to ten publicysta w poetę się zabawił?

Więc choćby z tego względu Mazurka rozumiem. Rozumiem, że w pewnym momencie można zacząć mieć najzwyczajniej dość. Potrafię sobie też wyobrazić frustrację, kiedy zdajesz sobie sprawę, że utopiłeś w tym interesie kawał życia i tak naprawdę na zmianę jest już za późno. No bo niby zawód możesz zmienić, ale i tak - niczym w "Szatanie z siódmej klasy" - broda zawsze będzie wchodzić do pokoju przed matematykiem. Ty chcesz o winie, podróżach albo życiu i śmierci, bo tak ci wnętrze dyktuje, ale wszyscy tylko czekają, żebyś kolejną Jethon rozwałkował. Rozumiem powstający na tym tle mechanizm obronny.

A też muszę się przyznać, że trochę zazdroszczę Mazurkowi tych win. To znaczy… nie samych win jako takich, lecz pasji, jaką dla nich żywi. To musi być dla niego coś w rodzaju eskapizmu, odskoczni. W naszej warczącej rzeczywistości coraz mniej jest obszarów, w których człowiek może się skryć przed nacierającą ze wszystkich stron i usiłującą zawłaszczyć coraz więcej dziedzin polityką. Sam próbuje to niekiedy robić i nie zawsze mi się udaje. Coraz częściej odnoszę wrażenie, że gdyby całą tę politykę nagle wyłączyć, po prostu wyciągnąć wtyczkę, to spora część ludzi nie wiedziałaby, co ze sobą począć.

Może właśnie w dzisiejszych czasach, jak nigdy wcześniej, potrzebujemy azyli, w których moglibyśmy odpocząć od permanentnego sporu i szczucia się nawzajem. Tak zwyczajnie klapnąć, wyciągnąć nogi, zapatrzyć się w chmury, sączyć sobie dobre winko i nie musieć roztrząsać, czy jesteśmy prawicowi, lewicowi, czy popieramy postulaty LGBT, czy też nie. Może Mazurek ma rację, gdy mówi, że normalni ludzie tak naprawdę wcale tym nie żyją, a może to jedynie jego pobożne życzenia, w które sam nie za bardzo wierzy. Tak czy siak, fajnie jest nie być skazanym na tę coraz bardziej jałową i w dużej mierze pozorowaną wojnę.

Ja też czuję w sobie to wyjałowienie. Czuję, jak te wszystkie codzienne utarczki - nawet jeżeli tylko je biernie śledzę - zawężają mi horyzont. A przecież istnieje jakiś świat poza kłótniami pani Dulkiewicz z rządem, opatrzonymi taką czy inną kolorystyką paradami i wyścigiem, kto wysmaruje mocniejszego tweta, którym rozjuszy oponentów, a zwolenników doprowadzi do szczytowania. Czy należy winić Mazurka, że próbuje ten świat odnaleźć? Może lepiej pójść w jego ślady, nim będzie za późno.

Marcin Królik

 

POLECANE
Wimbledon: Pewne zwycięstwo Igi Świątek z Danielle Collins z ostatniej chwili
Wimbledon: Pewne zwycięstwo Igi Świątek z Danielle Collins

Iga Świątek awansowała do czwartej rundy wielkoszlemowego turnieju na trawiastych kortach Wimbledonu. Rozstawiona z numerem ósmym tenisistka pewnie pokonała Amerykankę Danielle Collins 6:2, 6:3. Jej kolejną rywalką w Londynie będzie Dunka Clara Tauson.

Komu służycie?. Ostra reakcja Roberta Bąkiewicza na zaskakujący ruch policji z ostatniej chwili
"Komu służycie?". Ostra reakcja Roberta Bąkiewicza na zaskakujący ruch policji

Robert Bąkiewicz ostro skrytykował decyzję policji o wprowadzeniu zakazu lotów dronów przy granicy z Niemcami. Jak twierdzi, ograniczenia uderzają w działania obywatelskie mające na celu kontrolę migracji; zakaz ogłoszono dwa dni po tym, jak Ruch Obrony Granic zakupił własne drony do patrolowania pasa przygranicznego.

Komunikat dla mieszkańców woj. świętokrzyskiego Wiadomości
Komunikat dla mieszkańców woj. świętokrzyskiego

W sobotę uruchomiono wakacyjną, bezpłatną linię autobusową z Kielc na Święty Krzyż. Kursy realizowane będą w każdą sobotę i niedzielę do 28 września. Pasażerom towarzyszyć będzie przewodnik, który opowie o atrakcjach turystycznych regionu i zaprezentuje najciekawsze miejsca na Łysej Górze.

Awaria gazociągu w Gdańsku. Nowe informacje z ostatniej chwili
Awaria gazociągu w Gdańsku. Nowe informacje

Służby zakończyły działania na terenie terminala promowego na półwyspie Westerplatte w Gdańsku, gdzie w południe doszło do uszkodzenia gazociągu z gazem ziemnym. Nikomu nic się nie stało.

Nie czuję lewej nogi. Polska wokalistka bardzo chora Wiadomości
"Nie czuję lewej nogi". Polska wokalistka bardzo chora

Maja Hyży ponownie trafiła do szpitala. Wokalistka przeszła już dziewiątą operację związaną z rzadką chorobą biodra, na którą cierpi od dzieciństwa. Niestety, zabieg nie przebiegł bez komplikacji. W mediach społecznościowych artystka podzieliła się z niepokojącymi informacjami.

Zamknięte popularne kąpieliska. Nowy komunikat GIS z ostatniej chwili
Zamknięte popularne kąpieliska. Nowy komunikat GIS

Upały, brak wiatru i opadów to idealne warunki do pojawienia się sinic w jeziorach i zalewach. Główny Inspektorat Sanitarny (GIS) poinformował 4 lipca o czasowym zamknięciu trzech kąpielisk śródlądowych z powodu zakwitu tych bakterii. Czerwona flaga oznacza całkowity zakaz kąpieli – nawet chwilowy kontakt z wodą może być niebezpieczny dla zdrowia.

Kryzys w koalicji rządowej. Kosiniak-Kamysz zabiera głos z ostatniej chwili
Kryzys w koalicji rządowej. Kosiniak-Kamysz zabiera głos

Nie boję się o stabilność koalicji; nie boję się o porozumienie naszych czterech formacji - uspokajał w sobotę szef PSL, wicepremier, minister obrony narodowej Władysław Kosiniak-Kamysz, odnosząc się do informacji o spotkaniu lidera Polski 2050 Szymona Hołowni z politykami PiS.

Ewakuacja pasażerów samolotu na lotnisku na Majorce. Są ranni Wiadomości
Ewakuacja pasażerów samolotu na lotnisku na Majorce. Są ranni

Sześć osób zostało rannych podczas ewakuacji pasażerów samolotu linii Ryanair na lotnisku Palma de Mallorca; wcześniej na pokładzie maszyny włączył się alarm przeciwpożarowy. Port lotniczy funkcjonuje bez zakłóceń.

Harry został wychłostany. Burza w Pałacu Buckingham Wiadomości
"Harry został wychłostany". Burza w Pałacu Buckingham

Meghan Markle znów znalazła się w centrum medialnych doniesień. Tym razem chodzi o jej życie w brytyjskiej rodzinie królewskiej, a dokładniej o trudności z zaakceptowaniem pozycji, jaką zajęła po ślubie z księciem Harrym.

Inwestycja warta miliardy. Polski gigant zdecydował z ostatniej chwili
Inwestycja warta miliardy. Polski gigant zdecydował

KGHM Polska Miedź S.A. wybuduje trzy nowe szyby górnicze na terenie Zagłębia Miedziowego. Zarząd Spółki podjął decyzję o rozpoczęciu prac w zakresie rozpoznania geologiczno-hydrogeologicznego dla projektów: GG-2 "Odra", Retków oraz Gaworzyce.

REKLAMA

Marcin Królik: Być jak Robert Mazurek

Tekst powstał jeszcze przed sławetnymi epistolarnymi dokonaniami bohatera. Nie edytowałem go jednak, bo nie one stanowią jego treść, a poza tym jego główne przesłanie wydaje mi się dziś o wiele bardziej aktualne niż w chwili, gdy powstawał.
 Marcin Królik: Być jak Robert Mazurek
/ screen YT


Przeglądając niedawno Twittera, natknąłem się na profil Roberta Mazurka. Tak, dokładnie tego Roberta Mazurka - dziennikarza maglującego polityków na antenie RMF, a czasem ścierającego ich w proch na łamach DGP. Dla mnie najbardziej pamiętny chyba już zawsze pozostanie wywiad, w którym dokumentnie ośmieszył red. Magdę Jethon. Akurat wtedy robiłem dla Polskiego Radia 24 codzienne przeglądy sieci, a ta publikacja tak grzała w społecznościówkach, że po prostu nie mogłem o niej nie wspomnieć. Pamiętam zażenowanie mojej wydawczyni - niegdyś dobrej koleżanki Jethon - gdy mówiła mi, że absolutnie mam się nie krygować.

Ale ja właściwie nie o tym. No więc natykam się na tego Mazurka - zupełnie przypadkiem, ponieważ ktoś, kogo obserwuję, zaszerował jeden z jego wpisów - i w sumie trochę się dziwię, że Mazurek w ogóle na Twitterze jest. Dziwię się, bo czytałem co najmniej dwa duże wywiady z nim - to znaczy takie, w których to on był przepytywany - i w każdym wyrażał swój graniczący z pogardą absmak do nawalanki, w jaką zmienił się nasz tzw. dyskurs publiczny. A w końcu Twitter - szczególnie zaś te jego obszary, gdzie dyskutuje się o polityce - to owej nawalanki sama kwintesencja. Czyżby więc się redaktorowi coś pomieszało?

Osobna kwestia, że w tych wspomnianych wywiadach narzekał też na dziennikarstwo. Porównywał koleżeństwo po fachu do stadionowych wodzirejów. Mówił, że są gorsi od polityków, że zamienili się w krzykaczy, ewentualnie żołnierzy tego czy innego obozu, których nawet nie trzeba instruować, co mają mówić, bo sami wiedzą, itp., itd. A mimo to wciąż ten straszny, niemalże patologiczny zawód uprawia. Nawiasem mówiąc, podobało mi się jego stwierdzenie bodaj z rozmowy z Krzysztofem Stanowskim, że gdyby chciał udzielać się w mediach, z którymi się całkowicie zgadza, to zostałby na blogu. Niezmiernie mi się taka perspektywa podoba.

Wszystkie te lamenty nad opłakanym stanem dziennikarstwa - nie tylko zresztą w jego wykonaniu, bo przypomina mi się też bardzo podobna w tonie rozmowa Marcina Makowskiego z Piotrem Zarembą - mają kilka wspólnych cech. Wygłaszają je ludzie, którzy wciąż są aktywnymi dziennikarzami i z jakichś powodów nie chcą lub nie potrafią z tego szamba wyjść, co nadaje ich wypowiedziom walor cierpienia na pluszowym krzyżu. No przepraszam, ale tak to wygląda. Poza tym zachowują się trochę jak Bill Clinton, co to niby marychę palił, ale się nie zaciągał. Oni identycznie mają z dziennikarstwem - niby tak, ale, sami rozumiecie, ja mam coraz większy dystans i w ogóle. Szczerze? Śmieszy mnie to.

I dokładnie tę samą defensywność widać na twitterowym koncie Mazurka. Bo tak w ogóle to on tam głównie o winach, a jak ktoś mu coś politycznego wyśle albo w politycznym lub dotykającym mediów temacie oznaczy, to od razu leci ban. Mazurek używa też specjalnego hashtagu #SorryNieOWinie, gdy mu się uleje z innej beczułki. Naprawdę strasznie to pocieszne, trochę dziecinne wręcz. Wygląda, jakby się wstydził tego, co robi, i za wszelką cenę chciał to od siebie odsunąć. Zupełnie jak kobiety pewnych obyczajów, które wszystkich dookoła, z sobą samymi na czele, usilnie przekonują, że to tylko na domek z ogródkiem i jak tylko się dorobią, to z tym zerwą.

Owszem, wiem, że Mazurek jakiś czas temu chciał odejść z dziennikarstwa. Mówił zresztą o tym otwarcie w tych wywiadach. Że tak naprawdę to właśnie te winiaki go rajcują i takie tam. Cóż, może i szkoda, że jednak tego nie uczynił. Bo jeśli nadal przeżywa katusze w żurnalistycznym przedpieklu tylko po to, żeby na owe uciechy dla podniebienia fundusze mieć, to może dla własnej psychicznej równowagi powinien poszukać innego źródła dochodu. Okej, może ja się i nie znam, może nawet Mazurka w tym momencie obrażam, ale po prostu… zajeżdża mi to wszystko jakąś taką stęchłą dwulicowością.

I w tym momencie uwaga, bo zamierzam strzelić sobie w kolano. Bo tak naprawdę to ja Mazurka doskonale rozumiem. Rozumiem go jako ktoś, kto sam się o światek dziennikarski otarł i o mało nie został zawodowym publicystą. Nie pochwalam jego hamletyzowania, bo rzeczywiście wydaje mi się ciut minoderyjne - a tego nie znoszę - ale najgłębsze sedno jego postawy jest mi bliskie. Choć sam z mniejszą lub większą intensywnością publicystyką się param - ostatnio nawet byłem z tego tytułu zapraszany do telewizji - to jednak mimo wszystko cieszę się, że nie przeszedłem na full time. W każdej chwili mogę uciec.

Jasne, że jestem już jakoś tam kojarzony (naznaczony?), ale dopóki nie podpisałem lojalki w żadnej redakcji, wciąż de facto pozostaję amatorem, który sobie czasem w necie lub na papierze ulży i tyle. Mazurek już nie ma takiego komfortu. On wsiąkł na dobre i złe. Nie powiem, że mnie też nie kusiło. Kiedy robiłem dla radia, miałem moment, że poważnie to rozważałem. Myślałem, że może to jest właśnie moje miejsce. No bo skoro w literaturze nie wyszło, to może w publicystyce - zwłaszcza że chyba byłem w tym nienajgorszy. Mimo to po odejściu z radia zająłem się zawodowo czymś zupełnie innym. Sporadyczne, niezobowiązujące "występy" tu i tam mi wystarczą. Poza tym hej - znów piszę.

Trochę po prostu miałem dość tej atmosfery wiecznego wzmożenia. A jeszcze bardziej panującej wokół polityki hipokryzji. Stwierdziłem, że na dłuższą metę to jednak nie dla mnie. Nie jestem tzw. zwierzęciem politycznym. Zacząłem się na te tematy wypowiadać, bo różne rzeczy mnie wkurzały, więc z mojej strony był to - wciąż jest - raczej przejaw doraźnego interwencjonizmu niż coś, w czym czuję się jak ryba w wodzie. Ale może też trochę się bałem? Na przykład, że w tym ugrzęznę? Że to mnie na tyle zdefiniuje, iż nie będę już miał drogi odwrotu? Że jak zechce mi się, dajmy na to, napisać wiersz, to powiedzą: a, to ten publicysta w poetę się zabawił?

Więc choćby z tego względu Mazurka rozumiem. Rozumiem, że w pewnym momencie można zacząć mieć najzwyczajniej dość. Potrafię sobie też wyobrazić frustrację, kiedy zdajesz sobie sprawę, że utopiłeś w tym interesie kawał życia i tak naprawdę na zmianę jest już za późno. No bo niby zawód możesz zmienić, ale i tak - niczym w "Szatanie z siódmej klasy" - broda zawsze będzie wchodzić do pokoju przed matematykiem. Ty chcesz o winie, podróżach albo życiu i śmierci, bo tak ci wnętrze dyktuje, ale wszyscy tylko czekają, żebyś kolejną Jethon rozwałkował. Rozumiem powstający na tym tle mechanizm obronny.

A też muszę się przyznać, że trochę zazdroszczę Mazurkowi tych win. To znaczy… nie samych win jako takich, lecz pasji, jaką dla nich żywi. To musi być dla niego coś w rodzaju eskapizmu, odskoczni. W naszej warczącej rzeczywistości coraz mniej jest obszarów, w których człowiek może się skryć przed nacierającą ze wszystkich stron i usiłującą zawłaszczyć coraz więcej dziedzin polityką. Sam próbuje to niekiedy robić i nie zawsze mi się udaje. Coraz częściej odnoszę wrażenie, że gdyby całą tę politykę nagle wyłączyć, po prostu wyciągnąć wtyczkę, to spora część ludzi nie wiedziałaby, co ze sobą począć.

Może właśnie w dzisiejszych czasach, jak nigdy wcześniej, potrzebujemy azyli, w których moglibyśmy odpocząć od permanentnego sporu i szczucia się nawzajem. Tak zwyczajnie klapnąć, wyciągnąć nogi, zapatrzyć się w chmury, sączyć sobie dobre winko i nie musieć roztrząsać, czy jesteśmy prawicowi, lewicowi, czy popieramy postulaty LGBT, czy też nie. Może Mazurek ma rację, gdy mówi, że normalni ludzie tak naprawdę wcale tym nie żyją, a może to jedynie jego pobożne życzenia, w które sam nie za bardzo wierzy. Tak czy siak, fajnie jest nie być skazanym na tę coraz bardziej jałową i w dużej mierze pozorowaną wojnę.

Ja też czuję w sobie to wyjałowienie. Czuję, jak te wszystkie codzienne utarczki - nawet jeżeli tylko je biernie śledzę - zawężają mi horyzont. A przecież istnieje jakiś świat poza kłótniami pani Dulkiewicz z rządem, opatrzonymi taką czy inną kolorystyką paradami i wyścigiem, kto wysmaruje mocniejszego tweta, którym rozjuszy oponentów, a zwolenników doprowadzi do szczytowania. Czy należy winić Mazurka, że próbuje ten świat odnaleźć? Może lepiej pójść w jego ślady, nim będzie za późno.

Marcin Królik


 

Polecane
Emerytury
Stażowe