Marcin Królik. Czy w Kościele zaczyna się cicha schizma?

To, że zwykli wierni są coraz bardziej skołowani, da się od biedy wytłumaczyć. Tylko że ten pełzający rozłam dosięga już kluczowych hierarchów i teologów.

Podobno niespokojne jest serce człowieka, dopóki nie spocznie w Bogu. Mogę nawet w to uwierzyć. Niestety po drodze do owej komunii mamy całą masę pośredników, którzy nauczają, jakiż to ten Bóg rzekomo jest, a jaki nie, oraz jak należy interpretować Jego przesłanie. Mówię „niestety”, bo choć idea oddzielenia Boga od Kościoła wydaje mi się z gruntu absurdalna, to jednak trudno nie zauważyć, że z samym Kościołem dzieje się ostatnio coś bardzo niepokojącego. Mam tutaj oczywiście na myśli jedynie ten katolicki, rzymski, formalnie uznający za swoją głowę papieża.

Dla mnie jako nowo powracającego jest to kwestia być może o wiele bardziej newralgiczna niż dla tych, którzy więzi z Kościołem nigdy nie zerwali. Co bynajmniej nie oznacza, że oni też nie mają prawa czuć zamętu. Tacy jak ja czują go jednak – jak sądzę – o wiele silniej. Bo oto znajdujemy się trochę w sytuacji gości, którzy po długiej i często wyboistej podróży wchodzą na ucztę i już od progu, zamiast po prostu zasiąść za stołem i cieszyć się byciem razem, są zmuszani do opowiedzenia się za jedną albo drugą frakcją. A kością niezgody jest oczywiście – no bo jakżeby inaczej – Franciszek. Jak zwykle ten cholerny Franciszek!

Przez cały czas, gdy byłem odłączony, nie żyłem na żadnej bezludnej wyspie. Wiedziałem, co się dzieje. Czytałem różne artykuły, słuchałem ekspertów itp. Miałem jednak komfort stania z boku. A wręcz cieszyłem się, że nie muszę doświadczać dylematu, czy słuchać tego dziwnego, wypowiadającego się iście ezopowym językiem Argentyńczyka, czy jednak usytuować się po stronie coraz wyraźniej rysującej się opozycji. Gdybym musiał takiego wyboru dokonać, to z moimi zapatrywaniami na różne sprawy prawdopodobnie stanąłbym przeciw niemu.

Ale z drugiej strony – czy aby nie ulegamy pewnego rodzaju manipulacjom? Czy nie jest tu trochę tak, że otrzymujemy zniekształcony przez media obraz tego nader egzotycznego (copyright by Aleksandra Dulkiewicz) papieża? Na ile prawdziwy papież Franciszek i ten z mokrych snów różnych lewicowych jakobinów to jedna osoba? On sam przecież wysyła mocno sprzeczne sygnały. Niby bardzo łatwo wykazać, że liberałowie wszelkiej maści nagminnie wyrywają z kontekstu fragmenty jego różnych wypowiedzi – jak choćby tej o szacunku dla homoseksualistów – a mimo to kontrowersje się piętrzą.

To, że my jesteśmy skołowani, da się jeszcze od biedy wytłumaczyć. Nie każdy musi być watykanistą. Nie każdy też ma czas dokładnie śledzić wszystkie doniesienia, analizować encykliki czy adhortacje. Coś może nam umknąć. A dodatkowo należy uwzględnić celowe zakrzywienia, co do występowania których nie może być wątpliwości. W końcu, do cholery, na naszych oczach rozgrywa się bezwzględna wojna cywilizacji i nie ma takiego brudnego chwytu, którego ten czy ów by nie wykorzystał. Tylko że ten pełzający rozłam dosięga już ludzi uplasowanych w samym jądrze systemu – kluczowych hierarchów, teologów... Tu już naprawdę robi się grubo.

Teraz mamy kolejną odsłonę. Ostatnio spore poruszenie wywołała informacja, że wśród nowych mianowanych przez Franciszka kardynałów znów nie ma żadnego Polaka. Przy czym nie chodzi tutaj o jakieś pretensje do naszej wyjątkowości, bo czasy, gdy Watykan Polakami stał, dawno minęły i wszyscy chyba zdążyli się do tego przyzwyczaić. Chodzi raczej – jak wskazywali niektórzy obserwatorzy – o to, że polscy hierarchowie w swojej masie pozostają konserwatywni i – ach, jak mi się ten neologizm podoba – wojtyliańscy. A przecież duch Karola Wojtyły ma z Kościoła Franciszka zniknąć.

Niechęć Franciszka do hierarchów tej proweniencji nie jest tajemnicą dla nikogo, kto choć trochę się w tematach okołokościelnych orientuje. Obecnie kolegium kardynalskie jest zdominowane przez ludzi o poglądach progresywistycznych i wiele wskazuje na to, że taki kurs będzie dalej utrzymywany. Czyli w słowach niby decentralizacja i dialog, a w praktyce wycinanie wszelkich zarzewi ewentualnego oporu i utwardzanie jednomyślności niczym w jakimś politbiurze.

Jednak o co w tym tak naprawdę chodzi? Czy rzeczywiście o dokonanie jakiejś gruntownej reformy, a nawet przeprowadzenie nowej reformacji? Co stanowi jej sedno? Czy papież chce dokonać przeorania podstawowych dogmatów? A jeśli tak, to w imię czego? Znawcy wskazują tu przede wszystkim na wałkowaną od wielu miesięcy sprawę Komunii św. dla rozwodników w nowych związkach. Podobno dziś kardynałami są już tylko ci, którzy takie rozwiązanie popierają – na przykład Blaise Kupich, znany między innymi z progejowskich wypowiedzi i niechęci do twardej obrony życia. To oni wybiorą kolejnego papieża.

Ale przecież istota nie może się wyczerpywać jedynie w sporach doktrynalnych. Bo one są tylko przejawem czegoś głębszego. A owym czymś przynajmniej moim skromnym zdaniem jest próba dostosowania Kościoła do ducha czasów. I to za wszelką cenę. Próba nagięcia go do widzimisię współczesnego, pozbawionego metafizycznych korzeni człowieka, który chce mieć wszystko, nie dając w zamian nic. To jedyne sensowne wyjaśnienie, jakie mi się nasuwa. Nie jestem w nim zresztą szczególnie oryginalny. Pytanie tylko: po co? Po co oni to robią?

Bo sami są już dziećmi swojej epoki? Bo pomimo noszenia księżowskich strojów przestał im smakować ciężar krzyża? Nie wiem, naprawdę nie wiem i na dłuższą metę nie ma to chyba większego znaczenia. Nie interesuje mnie, czy są agentami masonerii mającymi za zadanie zniszczyć ten znienawidzony, zawsze stający okoniem Kościół od środka, czy po prostu starymi, otumanionymi ideologią „róbta, co chceta” kretynami o śliskich palcach i szczątkowym sumieniu. Efekt jest ten sam. A jest nim pogłębiający się brak pewności co do najprostszych zagadnień.

Tylko gdzie, u licha, w tym wszystkim my – zwykli ludzie, próbujący wierzyć i pokładający nadzieję, że powołani do roli przewodników nie wywiodą nas na manowce? Doczekamy czasów, gdy w trakcie mszy będziemy nieufnie spoglądać na sąsiada z ławki i zastanawiać się, czy on z linii Franciszka, czy może jednak z tej naszej? O to chodzi Franciszkowi? To jest ten jego pomysł na robienie rabanu i przewietrzanie skostniałych struktur? Jakoś słabo to widzę. Za dużo tu przepychania kolanem. I komu ja mam niby wierzyć? Do bani z takim interesem.

Uwierzyć... tak, uwierzyć z tego wszystkiego jest najłatwiej. Tylko co potem z tym fantem zrobić? Komu zaufać? Własnemu sercu, które podpowiada ci, że ta krypa płynie na skały? Rozsądkowi, który każe precyzyjnie filtrować informacje i nie dawać się nieść emocjom? Autorytetowi instytucji, za którą tyle razy nadstawiało się kark, a finalnie może się okazać, że nie było warto? No, Franciszku – niezły raban. Kiedyś odszedłem, bo wydawało mi się, że przedstawiany w Kościele Bóg jest zbyt antropocentryczny, a teraz to samo może mi utrudnić powrót. Niech to szlag!

I jak tutaj nie zanucić za Stachurą: ze mną można tylko pójść na wrzosowisko i zapomnieć wszystko? Tylko że to też żadne rozwiązanie. Sted łaził po tych swoich wrzosowiskach, aż w końcu rozjechała go biała lokomotywa. Myślałem, że Kościół został powołany do życia między innymi po to, aby człowiekowi takiego losu oszczędzić. No właśnie, myślałem. Ale kto inny dzierży ster.

Marcin Królik

 

POLECANE
Policja zakończyła obławę. Tadeusz Duda nie żyje z ostatniej chwili
Policja zakończyła obławę. Tadeusz Duda nie żyje

Policja potwierdziła odnalezienie ciała 57-letniego Tadeusza Dudy, który od piątku był poszukiwany w związku ze strzelaniną w Starej Wsi koło Limanowej. Mężczyzna zastrzelił swoją córkę i zięcia, po czym uciekł.

Tak UE z Niemcami na czele finansuje armię Putina tylko u nas
Tak UE z Niemcami na czele finansuje armię Putina

UE przedłużyła o kolejne sześć miesięcy obowiązywanie 17 pakietów sankcyjnych nałożonych do tej pory na Rosję w związku z jej agresją przeciwko Ukrainie. Za głosowały nawet Węgry i Słowacja, które blokują przyjęcie 18. pakietu. Ale to nie tylko Fico i Orban starają się, by Rosja zbyt boleśnie nie odczuła sankcji europejskich.

Szokujące informacje nt. trybu odbierania przez polskich funkcjonariuszy imigrantów z Niemiec Wiadomości
Szokujące informacje nt. trybu odbierania przez polskich funkcjonariuszy imigrantów z Niemiec

Polscy żandarmi wojskowi pomagają Straży Granicznej odbierać od niemieckich służb nielegalnych migrantów. Przekazane dane tożsamości mają często opierać się wyłącznie na słowach zatrzymanych – alarmuje informator cytowany przez Dariusza Mateckiego.

Pierwsza rozmowa Macrona i Putina od 2022 roku. Nie zabrakło oskarżeń polityka
Pierwsza rozmowa Macrona i Putina od 2022 roku. Nie zabrakło oskarżeń

Prezydent Francji Emmanuel Macron rozmawiał telefonicznie z przywódcą Rosji Władimirem Putinem o irańskim programie nuklearnym i Ukrainie - poinformował we wtorek Pałac Elizejski. Kreml podał, że była to pierwsza rozmowa polityków od 2022 roku. W lutym 2022 roku Rosja rozpoczęła agresję na Ukrainę.

Roman Giertych wściekły po orzeczeniu Sądu Najwyższego ws. wyborów prezydenckich z ostatniej chwili
Roman Giertych wściekły po orzeczeniu Sądu Najwyższego ws. wyborów prezydenckich

Roman Giertych nie uznaje wyroku Sądu Najwyższego. Co więcej poseł KO w swoim wpisie w mediach społecznościowych obraził sędziów SN.

To pierwszy taki przypadek w historii teleskopu Webba. NASA wydała komunikat Wiadomości
To pierwszy taki przypadek w historii teleskopu Webba. NASA wydała komunikat

NASA ogłosiła wyjątkową informację. Kosmiczny Teleskop Jamesa Webba (JWST) wykonał pierwsze w historii bezpośrednie zdjęcie egzoplanety. Chodzi o planetę znajdującą się poza naszym Układem Słonecznym. To ogromny krok naprzód w badaniach nad odległymi światami krążącymi wokół innych gwiazd.

Pewna wygrana Świątek na otwarcie Wimbledonu Wiadomości
Pewna wygrana Świątek na otwarcie Wimbledonu

Iga Świątek awansowała do drugiej rundy wielkoszlemowego Wimbledonu. Rozstawiona z numerem ósmym polska tenisistka wygrała we wtorek w Londynie z Rosjanką Poliną Kudiermietową 7:5, 6:1.

Nowa opłata turystyczna w Grecji. Tu trzeba będzie zapłacić więcej Wiadomości
Nowa opłata turystyczna w Grecji. Tu trzeba będzie zapłacić więcej

Od początku lipca Grecja wprowadza sezonową opłatę, która ma ograniczyć nadmierny napływ turystów na najpopularniejsze wyspy archipelagu Cyklady. Dodatkowe koszty poniosą pasażerowie rejsów wycieczkowych zmierzających m.in. na Mykonos i Santorini - poinformowało greckie ministerstwo finansów.

Nowy Sondaż: Polacy ocenili wybory prezydenckie. Jaśniej się nie da z ostatniej chwili
Nowy Sondaż: Polacy ocenili wybory prezydenckie. Jaśniej się nie da

Blisko 90 proc. ankietowanych nie zauważyło żadnych nieprawidłowości w przeprowadzaniu ostatnich wyborów prezydenckich - wynika z sondażu CBOS. Przekonanie, że wystąpiły jakieś nieprawidłowości wyraziło 5 proc. badanych. Również 5 proc, nie potrafiło zająć stanowiska w tej kwestii.

Groźny wypadek pod Mrągowem. Wśród rannych dzieci Wiadomości
Groźny wypadek pod Mrągowem. Wśród rannych dzieci

Do groźnego wypadku doszło we wtorek rano, około godziny 9:15, na drodze krajowej nr 16 w miejscowości Probark w gminie Mrągowo (woj. warmińsko-mazurskie). W zderzeniu dwóch samochodów ucierpiało siedem osób, w tym troje dzieci.

REKLAMA

Marcin Królik. Czy w Kościele zaczyna się cicha schizma?

To, że zwykli wierni są coraz bardziej skołowani, da się od biedy wytłumaczyć. Tylko że ten pełzający rozłam dosięga już kluczowych hierarchów i teologów.

Podobno niespokojne jest serce człowieka, dopóki nie spocznie w Bogu. Mogę nawet w to uwierzyć. Niestety po drodze do owej komunii mamy całą masę pośredników, którzy nauczają, jakiż to ten Bóg rzekomo jest, a jaki nie, oraz jak należy interpretować Jego przesłanie. Mówię „niestety”, bo choć idea oddzielenia Boga od Kościoła wydaje mi się z gruntu absurdalna, to jednak trudno nie zauważyć, że z samym Kościołem dzieje się ostatnio coś bardzo niepokojącego. Mam tutaj oczywiście na myśli jedynie ten katolicki, rzymski, formalnie uznający za swoją głowę papieża.

Dla mnie jako nowo powracającego jest to kwestia być może o wiele bardziej newralgiczna niż dla tych, którzy więzi z Kościołem nigdy nie zerwali. Co bynajmniej nie oznacza, że oni też nie mają prawa czuć zamętu. Tacy jak ja czują go jednak – jak sądzę – o wiele silniej. Bo oto znajdujemy się trochę w sytuacji gości, którzy po długiej i często wyboistej podróży wchodzą na ucztę i już od progu, zamiast po prostu zasiąść za stołem i cieszyć się byciem razem, są zmuszani do opowiedzenia się za jedną albo drugą frakcją. A kością niezgody jest oczywiście – no bo jakżeby inaczej – Franciszek. Jak zwykle ten cholerny Franciszek!

Przez cały czas, gdy byłem odłączony, nie żyłem na żadnej bezludnej wyspie. Wiedziałem, co się dzieje. Czytałem różne artykuły, słuchałem ekspertów itp. Miałem jednak komfort stania z boku. A wręcz cieszyłem się, że nie muszę doświadczać dylematu, czy słuchać tego dziwnego, wypowiadającego się iście ezopowym językiem Argentyńczyka, czy jednak usytuować się po stronie coraz wyraźniej rysującej się opozycji. Gdybym musiał takiego wyboru dokonać, to z moimi zapatrywaniami na różne sprawy prawdopodobnie stanąłbym przeciw niemu.

Ale z drugiej strony – czy aby nie ulegamy pewnego rodzaju manipulacjom? Czy nie jest tu trochę tak, że otrzymujemy zniekształcony przez media obraz tego nader egzotycznego (copyright by Aleksandra Dulkiewicz) papieża? Na ile prawdziwy papież Franciszek i ten z mokrych snów różnych lewicowych jakobinów to jedna osoba? On sam przecież wysyła mocno sprzeczne sygnały. Niby bardzo łatwo wykazać, że liberałowie wszelkiej maści nagminnie wyrywają z kontekstu fragmenty jego różnych wypowiedzi – jak choćby tej o szacunku dla homoseksualistów – a mimo to kontrowersje się piętrzą.

To, że my jesteśmy skołowani, da się jeszcze od biedy wytłumaczyć. Nie każdy musi być watykanistą. Nie każdy też ma czas dokładnie śledzić wszystkie doniesienia, analizować encykliki czy adhortacje. Coś może nam umknąć. A dodatkowo należy uwzględnić celowe zakrzywienia, co do występowania których nie może być wątpliwości. W końcu, do cholery, na naszych oczach rozgrywa się bezwzględna wojna cywilizacji i nie ma takiego brudnego chwytu, którego ten czy ów by nie wykorzystał. Tylko że ten pełzający rozłam dosięga już ludzi uplasowanych w samym jądrze systemu – kluczowych hierarchów, teologów... Tu już naprawdę robi się grubo.

Teraz mamy kolejną odsłonę. Ostatnio spore poruszenie wywołała informacja, że wśród nowych mianowanych przez Franciszka kardynałów znów nie ma żadnego Polaka. Przy czym nie chodzi tutaj o jakieś pretensje do naszej wyjątkowości, bo czasy, gdy Watykan Polakami stał, dawno minęły i wszyscy chyba zdążyli się do tego przyzwyczaić. Chodzi raczej – jak wskazywali niektórzy obserwatorzy – o to, że polscy hierarchowie w swojej masie pozostają konserwatywni i – ach, jak mi się ten neologizm podoba – wojtyliańscy. A przecież duch Karola Wojtyły ma z Kościoła Franciszka zniknąć.

Niechęć Franciszka do hierarchów tej proweniencji nie jest tajemnicą dla nikogo, kto choć trochę się w tematach okołokościelnych orientuje. Obecnie kolegium kardynalskie jest zdominowane przez ludzi o poglądach progresywistycznych i wiele wskazuje na to, że taki kurs będzie dalej utrzymywany. Czyli w słowach niby decentralizacja i dialog, a w praktyce wycinanie wszelkich zarzewi ewentualnego oporu i utwardzanie jednomyślności niczym w jakimś politbiurze.

Jednak o co w tym tak naprawdę chodzi? Czy rzeczywiście o dokonanie jakiejś gruntownej reformy, a nawet przeprowadzenie nowej reformacji? Co stanowi jej sedno? Czy papież chce dokonać przeorania podstawowych dogmatów? A jeśli tak, to w imię czego? Znawcy wskazują tu przede wszystkim na wałkowaną od wielu miesięcy sprawę Komunii św. dla rozwodników w nowych związkach. Podobno dziś kardynałami są już tylko ci, którzy takie rozwiązanie popierają – na przykład Blaise Kupich, znany między innymi z progejowskich wypowiedzi i niechęci do twardej obrony życia. To oni wybiorą kolejnego papieża.

Ale przecież istota nie może się wyczerpywać jedynie w sporach doktrynalnych. Bo one są tylko przejawem czegoś głębszego. A owym czymś przynajmniej moim skromnym zdaniem jest próba dostosowania Kościoła do ducha czasów. I to za wszelką cenę. Próba nagięcia go do widzimisię współczesnego, pozbawionego metafizycznych korzeni człowieka, który chce mieć wszystko, nie dając w zamian nic. To jedyne sensowne wyjaśnienie, jakie mi się nasuwa. Nie jestem w nim zresztą szczególnie oryginalny. Pytanie tylko: po co? Po co oni to robią?

Bo sami są już dziećmi swojej epoki? Bo pomimo noszenia księżowskich strojów przestał im smakować ciężar krzyża? Nie wiem, naprawdę nie wiem i na dłuższą metę nie ma to chyba większego znaczenia. Nie interesuje mnie, czy są agentami masonerii mającymi za zadanie zniszczyć ten znienawidzony, zawsze stający okoniem Kościół od środka, czy po prostu starymi, otumanionymi ideologią „róbta, co chceta” kretynami o śliskich palcach i szczątkowym sumieniu. Efekt jest ten sam. A jest nim pogłębiający się brak pewności co do najprostszych zagadnień.

Tylko gdzie, u licha, w tym wszystkim my – zwykli ludzie, próbujący wierzyć i pokładający nadzieję, że powołani do roli przewodników nie wywiodą nas na manowce? Doczekamy czasów, gdy w trakcie mszy będziemy nieufnie spoglądać na sąsiada z ławki i zastanawiać się, czy on z linii Franciszka, czy może jednak z tej naszej? O to chodzi Franciszkowi? To jest ten jego pomysł na robienie rabanu i przewietrzanie skostniałych struktur? Jakoś słabo to widzę. Za dużo tu przepychania kolanem. I komu ja mam niby wierzyć? Do bani z takim interesem.

Uwierzyć... tak, uwierzyć z tego wszystkiego jest najłatwiej. Tylko co potem z tym fantem zrobić? Komu zaufać? Własnemu sercu, które podpowiada ci, że ta krypa płynie na skały? Rozsądkowi, który każe precyzyjnie filtrować informacje i nie dawać się nieść emocjom? Autorytetowi instytucji, za którą tyle razy nadstawiało się kark, a finalnie może się okazać, że nie było warto? No, Franciszku – niezły raban. Kiedyś odszedłem, bo wydawało mi się, że przedstawiany w Kościele Bóg jest zbyt antropocentryczny, a teraz to samo może mi utrudnić powrót. Niech to szlag!

I jak tutaj nie zanucić za Stachurą: ze mną można tylko pójść na wrzosowisko i zapomnieć wszystko? Tylko że to też żadne rozwiązanie. Sted łaził po tych swoich wrzosowiskach, aż w końcu rozjechała go biała lokomotywa. Myślałem, że Kościół został powołany do życia między innymi po to, aby człowiekowi takiego losu oszczędzić. No właśnie, myślałem. Ale kto inny dzierży ster.

Marcin Królik


 

Polecane
Emerytury
Stażowe