W sobotę 14.stycznia br. na łamach watykańskiego
L'Osservatore Romano ukazał się dokument biskupów Malty zatytułowany "Criteria for the Application of Chapter VIII of
Amoris Laetitia” (Kryteria zastosowania rozdziału ósmego papieskiej adhortacji posynodalnej
"Amoris Laetitia"). Biskupi maltańscy przedstawiają w nim swoją interpretację wskazówek papieża Franciszka odnośnie dopuszczalności osób rozwiedzionych, będących w ponownych związkach, do sakramentów pojednania i Eucharystii.
Zdaniem ww. biskupów: "jeśli osoba rozwiedziona lub będąca w separacji, żyjąca obecnie w kolejnym związku, kierowana świadomym i oświeconym sumieniem uznaje i wierzy, że znajduje się w pokoju z Bogiem, nie należy jej uniemożliwiać udziału w sakramentach pojednania i Eucharystii. (...) Biorąc pod uwagę małżeńską wstrzemięźliwość (...) istnieją skomplikowane sytuacje, w których życie "jak brat i siostra" jest po ludzku niemożliwe..."
Św. Jan Paweł II i Benedykt XVI zgodnie jednak twierdzili, iż jeśli katolicy zmuszeni są, np. poprzez wspólne wychowywanie małoletnich dzieci, być w związkach niesakramentalnych, mogą oni uczestniczyć w Eucharystii tylko w wypadku powstrzymywania się od relacji seksualnych i życia w czystości.
Dokument biskupów Malty spotkał się natychmiast z silną reakcją. Do najmocniejszych jego oponentów należy amerykański profesor prawa kanonicznego, referendarz Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej, czyli głównego organu prawa kanonicznego w Kościele katolickim, Edward Peters. Na swoim blogu nazywa opublikowany w
L'Osservatore Romano dokument: "maltańską katastrofą" oraz "upadkiem w kanoniczny i eklezjalny błąd". Poniżej podajemy link do oryginalnego tekstu zawierającego kanoniczną argumentację tych tez.
https://www.google.pl/amp/s/canonlawblog.wordpress.com/2017/01/13/the-maltese-disaster/amp/?client=safariTomasz Dekert, doktor i wykładowca religioznawstwa, specjalizujący się w teologii wczesnego chrześcijaństwa, publicysta kwartalnika
"Christianitas", skomentował dokument w następujący sposób:
"Mamy tu ciekawy klincz dwóch herezji. Bo wygląda to tak, jakby zwolennicy komunii dla rozwodników zasymilowali jansenistyczny pogląd na naturę ludzką po grzechu (jest całkowicie zniszczona, niezdolna oprzeć się złu), ale kwestię miejsca łaski w życiu chrześcijanina rozwiązali quasipelagiańsko: człowiek ma sobie radzić sam, Bóg nie daje mu żadnej pomocy. A ponieważ pozbawiony łaski człowiek nie daje rady, trzeba przedefiniować kwestię grzechu - trudno mieć do kogoś pretensje, że nie robi tego, co przekracza jego siły. No a już Bóg na pewno nie będzie miał tego nikomu za złe, w końcu jest miłosierny. A może jestem naiwny i nie jest to żadna herezja, tylko całkowicie świecki światopogląd, w którym takie pojęcia jak grzech, natura ludzka czy łaska nie opisują już niczego realnego?".
