Aleksandra Jakubiak: Rozłam

„Nie tylko za nimi proszę, ale i za tymi, którzy dzięki ich słowu będą wierzyć we Mnie; aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni stanowili w Nas jedno, aby świat uwierzył, żeś Ty Mnie posłał. I także chwałę, którą Mi dałeś, przekazałem im, aby stanowili jedno, tak jak My jedno stanowimy. Ja w nich, a Ty we Mnie! Oby się tak zespolili w jedno, aby świat poznał, żeś Ty Mnie posłał i żeś Ty ich umiłował tak, jak Mnie umiłowałeś” (J 17, 20-23).
 Aleksandra Jakubiak: Rozłam
/ pixabay.com/geralt

 

Mistyczka i stygmatyczka Myrna Nazzour była bardzo młodą mężatką, kiedy wokół niej - i niejako w niej - zaczęły dziać się cuda. Najpierw uzdrawiająca oliwa poczęła wydobywać się z jej rąk - na początek uzdrowiła w ten sposób swoją szwagierkę i matkę, następnie ta sama tajemnicza substancja zaczęła wypływać także z papierowej ikonki Matki Bożej Kazańskiej, jaką mąż Myrny przywiózł z Bułgarii. Niedługo potem pojawiły się objawienia i stygmaty.

 

Osobiście - delikatnie rzecz ujmując - jestem bardzo sceptyczna w temacie prywatnych objawień. Mocno śledzę, które z rzekomych objawień krążących po internecie, czy w „pobożnych” opowieściach, to sprawa faktycznie potwierdzona przez Kościół. Proszę mi wierzyć - znaczna mniejszość z nich jest przez Kościół akceptowana, wiele wprost odrzuconych. Tymi konkretnymi objawieniami zainteresowałam się po tym, jak kilkukrotnie miałam przyjemność spotkać Myrnę Nazzour osobiście. Nie tyle jednak zaciekawiły mnie objawienia jako takie, co ich główne przesłanie.

 

Kościół jest królestwem niebieskim na ziemi. Kto go podzielił, zgrzeszył i kto ucieszył się z jego podziału, także zgrzeszył

- miał powiedzieć do Myrny Jezus.

 

Żyjemy w społeczeństwie, które ze względu na swoją wyznaniową jednolitość, ma słabe doświadczenie rozłamu Kościoła. Inaczej jest jednak choćby na obrzeżach Damaszku, gdzie swój dom ma małżeństwo Nazzourów. Tam  rozbicie chrześcijan, także w kwestii obchodów Wielkanocy, jest powodem kpin muzułmanów. Jezus mówił do swoich uczniów, że poznani zostaną przez świat po swojej wzajemnej miłości, tymczasem nie tylko się nie kochamy, ale nawet świętujemy osobno. Z takim przesłaniem Jezus i Maryja ukazywali się Myrnie - z bólem serca Boga nad pęknięciem Jego Kościoła.

 

Stygmaty Myrny badane były przed wielu specjalistów z całego świata - nie ma naukowego wytłumaczenia dla ich powstawania. Otwierają się one w Wielki Piątek, ale tylko wtedy, gdy kalendarze gregoriański i juliański zbiegają w taki sposób, że wszyscy chrześcijanie na świecie obchodzą święta  w tym samym czasie.

 

Podział chrześcijan bardzo długo w ogóle mnie nie obchodził.

 

Kiedy równo 20 lat temu, u progu dorosłości, trafiłam do Kościoła, na początku interesowało mnie tylko oczyszczenie, samodoskonalenie się i duchowe postępy. Musiał minąć czas, żeby zza tego neurotycznego skupienia na sobie zaczęła przeświecać relacja z Bogiem, to oczywiście Jego inicjatywa. Musiał minąć kolejny czas, by moje serce zaczęło uwrażliwiać się na Jego pragnienia. Przede mną jeszcze bardzo daleka droga w tej dziedzinie, jak mogłabym jednak choćby nie próbować słuchać o tym, co sobie wymarzył?

 

Od paru lat towarzyszy mi w duszy pytanie o jedność chrześcijan. 

 

Kiedyś mój arcybiskup opowiedział nam historię tego, jak on po raz pierwszy poczuł ból z powodu rozłamu. Nie będę tej opowieści streszczać, to jego świadectwo, jednak na koniec wypowiedział słowa, które wryły mi się w pamięć: „Problem z brakiem jedności chrześcijan polega na tym, że on nas nie boli”. Musiałam mu przyznać rację, nie czułam wtedy żadnego bólu z tego powodu - a przecież chciałabym z Chrystusem współodczuwać. Bóg dał mi potem łaskę powolnego, stopniowego doświadczania inności i zarówno czerpania z niej (tak, choć mamy w Kościele katolickim pełnię środków zbawienia, nie znaczy to, że Duch nie tchnie kędy chce i że nie możemy się czegoś od innych nauczyć, ja się nauczyłam) jak i doświadczenia żalu z powodu skutków tej przepaści, jaka powstała między chrześcijanami. Ale choć trudno przepaść od razu zasypać, zawsze możemy budować mosty. Bóg jest ich budowniczym. Od zawsze. Jak cierpliwy krawiec siedzi i ceruje kołderkę porozrywaną przez wspólną pychę swoich dzieci, każącą nam ciągnąć ją każdemu w swoją stronę. Podział jest szybki i łatwy, jak ogniste emocje, łączenie powolne i żmudne, jak wypracowywanie cnoty, ale chyba nikt nie ma wątpliwości, za którą z tych czynności kryje się miłość.

 

Zanim przepaść stanie się ciałem, najpierw dojrzewa w naszym duchu, pozwalamy jej kiełkować, zapuszczać korzenie w naszym sercu. Z każdym dniem kiedy dłużej delektujemy się pozorną ulgą oddzielenia, odejścia z trudnej obecności, coraz ciężej jest nam ten pomysł zanegować, wyrwać z siebie. Tyle tylko, że ojcem podziału nie jest Bóg, a zupełnie kto inny.

 

Jakiś czas temu, znany katolicki działacz z Wielkiej Brytanii opowiadał na spotkaniu w Polsce, w którym miałam możliwość uczestniczyć, że był świadkiem wydarzenia, kiedy osoby odpowiedzialne ze wszystkich większych kościołów protestanckich - mówię o głównych nurtach, nie wszelkich denominacjach, bo tych jest ponad 40 tys. - zadeklarowały  Franciszkowi wspólnie, że obecnie nie istnieje już żaden z powodów, dla których Luter przybijał 500 lat temu swoje tezy. Wydarzenie to oczywiście nie jest tożsame z całkowitym pojednaniem, przed te pół tysiąclecia zdążyliśmy dość daleko się rozejść, powinno jednak narobić szumu. Słyszał ktoś o tym? No właśnie. Jedność to nie towar, który dobrze się w świecie sprzedaje.

 

Jednym z wielkich duchowych przeżyć, które stało się moim udziałem, była Msza św., na której obecni przeli przedstawiciele innych kościołów z mojego miasta, modlitwę wiernych czytali właśnie oni, był to ich udział w liturgii, w której inaczej niż słowem uczestniczyć nie mogli. Wszytko zaczęło się od tego, że na ambonę wyszedł pastor, przełożony jednego z kościołów protestanckich, spojrzał na nas - jakieś 1-2 tys. katolików - wziął lekcjonarz i przeczytał: „Módlmy się za Święty Kościół Boży…”. Ała, poczułam wtedy, że jestem częścią ciała, które próbuje udawać, że brak ręki to nie problem, bo blizna zdrętwiała i nie boli. To jest problem, problem ręki i problem serca. Problem dla nas, zgorszenie dla świata, ból dla Chrystusa.

 

Od 18 do 25 stycznia trwa w Kościele Tydzień Modlitw o Jedność Chrześcijan. Co możemy zrobić? W pierwszej kolejności na pewno po prostu pomodlić się. Możemy poprosić Boga, by obdarował nas odczuciem podziału i wzajemną tęsknotą. By podzielił się z nami swoim bólem. Możemy prosić Go, by zaczął zasypywać ten podział najpierw w naszych sercach, by przemieniał nasze oczy, aby stawały się bardziej podobne do Jego spojrzenia. Możemy prosić o to, byśmy jedność widzieli nie jako unifikację, ale bogactwo. 

 

Jeden z moich wykładowców powiedział jakiś czas temu, że choć z prawosławiem znacznie nam bliżej do siebie w sensie dogmatycznym, to z protestantami z kolei, z którymi różnice doktrynalne są poważniejsze, łatwiej się dialoguje. Widziałam kiedyś w sieci, jak znana mówczyni protestancka wyszła do słuchających ją wiernych i powiedziała, że może się zdziwią, ale przeczytała ostatnio ciekawą lekturę - Katechizm Kościoła Katolickiego - i że była to najlepsze kompendium wiary chrześcijańskiej, jakie miała możliwość poznać. Módlmy się więc do Boga także, by konfrontował nas z rzeczywistymi różnicami między nami, a nie z informacjami zasłyszanymi na temat „tych innych” w mediach lub z tzw. opinii społecznej. 

 

To co możemy zrobić dla jedności chrześcijan to także coś innego - bądźmy jak ta Pani, czytajmy katechizm, żeby wiedzieć, co naprawdę jest nauką Kościoła, a co obiegowymi półprawdami, opiniami prywatnymi lub wcale-nie-prawdami, które łykamy z powodu zawinionej niewiedzy.

 

Mnie z kolei Duch św. skierował kiedyś do wysłuchania słów protestanckiego małżeństwa na temat Boga Ojca. To co mówili, przemieniło mnie ku większej miłości ku Niemu. Zatem i to może być naszą prośbą, żebyśmy czasem na chwilę ucichli i posłuchali, co inni mają do powiedzenia, pozwolili swojemu sercu to rozważać. I pozwolili Jezusowemu Sercu nam to wyjaśniać.

Co do podziałów, to chyba wszyscy mamy aż nadto wiedzy na ich temat. Dajmy Bogu poopowiadać nam wszystkim o tym, co nas łączy. Myślę, możemy się bardzo zdziwić.


#REKLAMA_POZIOMA#

 


Oceń artykuł
Wczytuję ocenę...

 

POLECANE
Leon Foksiński. Uczestnik Marszu Śmierci Wiadomości
Leon Foksiński. Uczestnik Marszu Śmierci

Urodzony 23.06.1919 r. w Bestwinie pow. bielski, syn Franciszka i Anny z d. Bolek, zamieszkały w tej miejscowości. Mając szesnaście lat – w 1935 r., rozpoczął pracę zarobkową jako pomocnik a następnie samodzielny pracownik w cegielni. Podczas okupacji hitlerowskiej, w styczniu 1940 r. wywieziony na roboty przymusowe do Niemiec – Brandenburg Hawel. W lipcu 1941 r. uciekł z miejsca przymusowego zatrudnienia i wrócił do Bestwiny, gdzie w październiku tegoż roku jako uciekinier został aresztowany przez policję niemiecką.

Gen. Rajmund Andrzejczak: Trzeba się szykować do wojny z ostatniej chwili
Gen. Rajmund Andrzejczak: Trzeba się szykować do wojny

Czy Polsce grozi wojna? – Trzeba się szykować – twierdzi gen. Rajmund Andrzejczak, były Szef Sztabu Generalnego Wojska Polskiego w "Gościu Wydarzeń" na antenie Polsat News.

Agnieszka Romaszewska-Guzy zwolniona dyscyplinarnie. Były minister kultury nie przebierał w słowach z ostatniej chwili
Agnieszka Romaszewska-Guzy zwolniona dyscyplinarnie. Były minister kultury nie przebierał w słowach

– Agnieszka Romaszewska-Guzy stworzyła wspaniałą instytucję. (…) Takie mafijno-ubeckie metody są masowo stosowane wobec niezależnych dyrektorów instytucji, które nie zostały opanowane przez obecną władzę. Ten szantaż i to przekupstwo mają miejsce – twierdzi były minister kultury Piotr Gliński.

Paweł Jędrzejewski: Trzy przyczyny dla których aż 30% młodych amerykańskich kobiet identyfikuje się jako LGBTQ Wiadomości
Paweł Jędrzejewski: Trzy przyczyny dla których aż 30% młodych amerykańskich kobiet identyfikuje się jako LGBTQ

W zeszłym tygodniu Instytut Gallupa ogłosił wyniki badań, które ujawniają wielką zmianę w społeczeństwie amerykańskim. Wszyscy są zgodni, że jest to kolosalna zmiana, wręcz rewolucyjna, pozostaje jedynie kwestią interpretacji i sporu, na czym ta zmiana naprawdę polega i o czym świadczy.

Sutryk zakazał organizacji protestów rolników we Wrocławiu z ostatniej chwili
Sutryk zakazał organizacji protestów rolników we Wrocławiu

„Wydałem cztery decyzje zakazujące organizacji protestów rolniczych na terenie administracyjnym Wrocławia” – poinformował prezydent Wrocławia Jacek Sutryk.

Putin przegrał wybory w Polsce z ostatniej chwili
Putin przegrał wybory w Polsce

Polska jest jednym z krajów, gdzie Władimir Putin przegrał zakończone w niedzielę trzydniowe wybory prezydenckie w Rosji – wynika z informacji podanej przez rosyjski niezależny portal Meduza.

Francuski europoseł: Sytuacja w Polsce jest poważna, rząd Tuska prześladuje sędziów, media i konserwatywnych polityków z ostatniej chwili
Francuski europoseł: Sytuacja w Polsce jest poważna, rząd Tuska prześladuje sędziów, media i konserwatywnych polityków

Zdaniem znanego francuskiego europarlamentarzysty rząd Donalda Tuska „prześladuje sędziów, media i konserwatywnych polityków”.

Złe wieści dla Tuska. Jest nowy sondaż z ostatniej chwili
Złe wieści dla Tuska. Jest nowy sondaż

Prawo i Sprawiedliwość jest najchętniej wybieraną partią polityczną w Polsce – wynika z najnowszego sondażu „Super Expressu” przeprowadzonego przez Instytut Badań Pollster.

Spięcie w koalicji. Poseł Lewicy atakuje Hołownię: „Jest kłamcą” z ostatniej chwili
Spięcie w koalicji. Poseł Lewicy atakuje Hołownię: „Jest kłamcą”

– Kłamcą jest on, bo to on ściemnia, on manipuluje, on twierdzi, że nie można tego procedować teraz – mówi o marszałku Sejmu Szymonowi Hołowni poseł Lewicy Tomasz Trela.

Jest decyzja UE ws. zwiększenia finansowania dla ukraińskiej armii z ostatniej chwili
Jest decyzja UE ws. zwiększenia finansowania dla ukraińskiej armii

W poniedziałek szefowie MSZ państw UE zgodzili się zwiększyć wsparcie dla ukraińskich sił zbrojnych o 5 miliardów euro za pośrednictwem specjalnego funduszu pomocowego.

REKLAMA

Aleksandra Jakubiak: Rozłam

„Nie tylko za nimi proszę, ale i za tymi, którzy dzięki ich słowu będą wierzyć we Mnie; aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni stanowili w Nas jedno, aby świat uwierzył, żeś Ty Mnie posłał. I także chwałę, którą Mi dałeś, przekazałem im, aby stanowili jedno, tak jak My jedno stanowimy. Ja w nich, a Ty we Mnie! Oby się tak zespolili w jedno, aby świat poznał, żeś Ty Mnie posłał i żeś Ty ich umiłował tak, jak Mnie umiłowałeś” (J 17, 20-23).
 Aleksandra Jakubiak: Rozłam
/ pixabay.com/geralt

 

Mistyczka i stygmatyczka Myrna Nazzour była bardzo młodą mężatką, kiedy wokół niej - i niejako w niej - zaczęły dziać się cuda. Najpierw uzdrawiająca oliwa poczęła wydobywać się z jej rąk - na początek uzdrowiła w ten sposób swoją szwagierkę i matkę, następnie ta sama tajemnicza substancja zaczęła wypływać także z papierowej ikonki Matki Bożej Kazańskiej, jaką mąż Myrny przywiózł z Bułgarii. Niedługo potem pojawiły się objawienia i stygmaty.

 

Osobiście - delikatnie rzecz ujmując - jestem bardzo sceptyczna w temacie prywatnych objawień. Mocno śledzę, które z rzekomych objawień krążących po internecie, czy w „pobożnych” opowieściach, to sprawa faktycznie potwierdzona przez Kościół. Proszę mi wierzyć - znaczna mniejszość z nich jest przez Kościół akceptowana, wiele wprost odrzuconych. Tymi konkretnymi objawieniami zainteresowałam się po tym, jak kilkukrotnie miałam przyjemność spotkać Myrnę Nazzour osobiście. Nie tyle jednak zaciekawiły mnie objawienia jako takie, co ich główne przesłanie.

 

Kościół jest królestwem niebieskim na ziemi. Kto go podzielił, zgrzeszył i kto ucieszył się z jego podziału, także zgrzeszył

- miał powiedzieć do Myrny Jezus.

 

Żyjemy w społeczeństwie, które ze względu na swoją wyznaniową jednolitość, ma słabe doświadczenie rozłamu Kościoła. Inaczej jest jednak choćby na obrzeżach Damaszku, gdzie swój dom ma małżeństwo Nazzourów. Tam  rozbicie chrześcijan, także w kwestii obchodów Wielkanocy, jest powodem kpin muzułmanów. Jezus mówił do swoich uczniów, że poznani zostaną przez świat po swojej wzajemnej miłości, tymczasem nie tylko się nie kochamy, ale nawet świętujemy osobno. Z takim przesłaniem Jezus i Maryja ukazywali się Myrnie - z bólem serca Boga nad pęknięciem Jego Kościoła.

 

Stygmaty Myrny badane były przed wielu specjalistów z całego świata - nie ma naukowego wytłumaczenia dla ich powstawania. Otwierają się one w Wielki Piątek, ale tylko wtedy, gdy kalendarze gregoriański i juliański zbiegają w taki sposób, że wszyscy chrześcijanie na świecie obchodzą święta  w tym samym czasie.

 

Podział chrześcijan bardzo długo w ogóle mnie nie obchodził.

 

Kiedy równo 20 lat temu, u progu dorosłości, trafiłam do Kościoła, na początku interesowało mnie tylko oczyszczenie, samodoskonalenie się i duchowe postępy. Musiał minąć czas, żeby zza tego neurotycznego skupienia na sobie zaczęła przeświecać relacja z Bogiem, to oczywiście Jego inicjatywa. Musiał minąć kolejny czas, by moje serce zaczęło uwrażliwiać się na Jego pragnienia. Przede mną jeszcze bardzo daleka droga w tej dziedzinie, jak mogłabym jednak choćby nie próbować słuchać o tym, co sobie wymarzył?

 

Od paru lat towarzyszy mi w duszy pytanie o jedność chrześcijan. 

 

Kiedyś mój arcybiskup opowiedział nam historię tego, jak on po raz pierwszy poczuł ból z powodu rozłamu. Nie będę tej opowieści streszczać, to jego świadectwo, jednak na koniec wypowiedział słowa, które wryły mi się w pamięć: „Problem z brakiem jedności chrześcijan polega na tym, że on nas nie boli”. Musiałam mu przyznać rację, nie czułam wtedy żadnego bólu z tego powodu - a przecież chciałabym z Chrystusem współodczuwać. Bóg dał mi potem łaskę powolnego, stopniowego doświadczania inności i zarówno czerpania z niej (tak, choć mamy w Kościele katolickim pełnię środków zbawienia, nie znaczy to, że Duch nie tchnie kędy chce i że nie możemy się czegoś od innych nauczyć, ja się nauczyłam) jak i doświadczenia żalu z powodu skutków tej przepaści, jaka powstała między chrześcijanami. Ale choć trudno przepaść od razu zasypać, zawsze możemy budować mosty. Bóg jest ich budowniczym. Od zawsze. Jak cierpliwy krawiec siedzi i ceruje kołderkę porozrywaną przez wspólną pychę swoich dzieci, każącą nam ciągnąć ją każdemu w swoją stronę. Podział jest szybki i łatwy, jak ogniste emocje, łączenie powolne i żmudne, jak wypracowywanie cnoty, ale chyba nikt nie ma wątpliwości, za którą z tych czynności kryje się miłość.

 

Zanim przepaść stanie się ciałem, najpierw dojrzewa w naszym duchu, pozwalamy jej kiełkować, zapuszczać korzenie w naszym sercu. Z każdym dniem kiedy dłużej delektujemy się pozorną ulgą oddzielenia, odejścia z trudnej obecności, coraz ciężej jest nam ten pomysł zanegować, wyrwać z siebie. Tyle tylko, że ojcem podziału nie jest Bóg, a zupełnie kto inny.

 

Jakiś czas temu, znany katolicki działacz z Wielkiej Brytanii opowiadał na spotkaniu w Polsce, w którym miałam możliwość uczestniczyć, że był świadkiem wydarzenia, kiedy osoby odpowiedzialne ze wszystkich większych kościołów protestanckich - mówię o głównych nurtach, nie wszelkich denominacjach, bo tych jest ponad 40 tys. - zadeklarowały  Franciszkowi wspólnie, że obecnie nie istnieje już żaden z powodów, dla których Luter przybijał 500 lat temu swoje tezy. Wydarzenie to oczywiście nie jest tożsame z całkowitym pojednaniem, przed te pół tysiąclecia zdążyliśmy dość daleko się rozejść, powinno jednak narobić szumu. Słyszał ktoś o tym? No właśnie. Jedność to nie towar, który dobrze się w świecie sprzedaje.

 

Jednym z wielkich duchowych przeżyć, które stało się moim udziałem, była Msza św., na której obecni przeli przedstawiciele innych kościołów z mojego miasta, modlitwę wiernych czytali właśnie oni, był to ich udział w liturgii, w której inaczej niż słowem uczestniczyć nie mogli. Wszytko zaczęło się od tego, że na ambonę wyszedł pastor, przełożony jednego z kościołów protestanckich, spojrzał na nas - jakieś 1-2 tys. katolików - wziął lekcjonarz i przeczytał: „Módlmy się za Święty Kościół Boży…”. Ała, poczułam wtedy, że jestem częścią ciała, które próbuje udawać, że brak ręki to nie problem, bo blizna zdrętwiała i nie boli. To jest problem, problem ręki i problem serca. Problem dla nas, zgorszenie dla świata, ból dla Chrystusa.

 

Od 18 do 25 stycznia trwa w Kościele Tydzień Modlitw o Jedność Chrześcijan. Co możemy zrobić? W pierwszej kolejności na pewno po prostu pomodlić się. Możemy poprosić Boga, by obdarował nas odczuciem podziału i wzajemną tęsknotą. By podzielił się z nami swoim bólem. Możemy prosić Go, by zaczął zasypywać ten podział najpierw w naszych sercach, by przemieniał nasze oczy, aby stawały się bardziej podobne do Jego spojrzenia. Możemy prosić o to, byśmy jedność widzieli nie jako unifikację, ale bogactwo. 

 

Jeden z moich wykładowców powiedział jakiś czas temu, że choć z prawosławiem znacznie nam bliżej do siebie w sensie dogmatycznym, to z protestantami z kolei, z którymi różnice doktrynalne są poważniejsze, łatwiej się dialoguje. Widziałam kiedyś w sieci, jak znana mówczyni protestancka wyszła do słuchających ją wiernych i powiedziała, że może się zdziwią, ale przeczytała ostatnio ciekawą lekturę - Katechizm Kościoła Katolickiego - i że była to najlepsze kompendium wiary chrześcijańskiej, jakie miała możliwość poznać. Módlmy się więc do Boga także, by konfrontował nas z rzeczywistymi różnicami między nami, a nie z informacjami zasłyszanymi na temat „tych innych” w mediach lub z tzw. opinii społecznej. 

 

To co możemy zrobić dla jedności chrześcijan to także coś innego - bądźmy jak ta Pani, czytajmy katechizm, żeby wiedzieć, co naprawdę jest nauką Kościoła, a co obiegowymi półprawdami, opiniami prywatnymi lub wcale-nie-prawdami, które łykamy z powodu zawinionej niewiedzy.

 

Mnie z kolei Duch św. skierował kiedyś do wysłuchania słów protestanckiego małżeństwa na temat Boga Ojca. To co mówili, przemieniło mnie ku większej miłości ku Niemu. Zatem i to może być naszą prośbą, żebyśmy czasem na chwilę ucichli i posłuchali, co inni mają do powiedzenia, pozwolili swojemu sercu to rozważać. I pozwolili Jezusowemu Sercu nam to wyjaśniać.

Co do podziałów, to chyba wszyscy mamy aż nadto wiedzy na ich temat. Dajmy Bogu poopowiadać nam wszystkim o tym, co nas łączy. Myślę, możemy się bardzo zdziwić.


#REKLAMA_POZIOMA#

 



Oceń artykuł
Wczytuję ocenę...

 

Polecane
Emerytury
Stażowe