[Tylko u nas] Marcin Bąk: Uwielbiamy się bać!
Co ciekawe, na lękach potrafią doskonale zarabiać cyniczne czy po prostu sprytne osoby, które umiejętnie „lewarują” poczucie zagrożenia i oferują różne środki zaradcze. Przed rokiem 2012, kiedy to na Ziemię miała przyjść kolejna zagłada, kilku energicznych przedsiębiorców wykupiło niewiele warte działki w górach Republiki Południowej Afryki, gdzie zostały wybudowane schrony, mające rzekomo przetrwać katastrofę związaną z przebiegunowaniem Ziemi. Schrony zostały następnie z niemałym zyskiem sprzedane … W ostatnich dniach internet zaroił się z kolei od ofert sprzedaży przeróżnych środków chroniących przed koronawirusem. Znajdziemy w bardzo przystępnych cenach rewelacyjne maski, wyciągi z tajemniczych roślin i bardziej swojski, „prawdziwy polski” czosnek, który już nie raz chronił naszych przodków przed plagą…
Jak ktoś słusznie zdążył podliczyć, od początku roku ludzkość dotknęły już dwie zagłady. W styczniu zginęliśmy w wyniku III Wojny Światowej rozpętanej w konsekwencji zabicia przez USA irańskiego generała Sulejmaniego a w lutym ludzkość wymarła na pochodzącego z Chin koronawirusa.
Informacje, jakie docierają do nas ze świata nauk medycznych wskazują na razie, że wprawdzie nowy wirus rozprzestrzenia się dość szybko, to jednak jego śmiertelność sięga kilku procent, więc nie będzie on przyczyną wymarcia ludzkości. Nie tym razem.
Dlaczego w naszym gatunku co jakiś czas manifestuje się potrzeba wyrażania tak silnej obawy o przyszłość? Ciężko udzielić na to pytanie jednoznacznej odpowiedzi, biblioteki wydziałów socjologii, psychologii i politologii na całym świecie pełne są prac naukowych, próbujących ten fenomen wyjaśnić. Jesteśmy chyba jedynym gatunkiem na Ziemi, który posiadł zdolność do refleksji nad własną śmiertelnością i nieuchronnością zmiany. Może więc nie należy dopatrywać się w wybuchających co jakiś czas zbiorowych lękach niczego negatywnego a potraktować to zjawisko jako naturalną cechę naszego gatunku. Strach przed mniej lub bardziej sprecyzowaną Zagładą jest być może manifestacją tkwiącej gdzieś głęboko w nas chęci przekraczania doczesności i tęsknoty za transcendencją.
Mój szwagier zwykł był mawiać, że każdy pesymista powinien mieć w sobie odrobinę optymizmu a każdy optymista parę kropel pesymizmu wraz z lękiem o przyszłość, by jeden i drugi zachowali zdrowe podejście do życia. Tak więc nasze cywilizacyjne leki, także ten najnowszy, związany z koronawirusem, dopóki nie przyjmą formy zbiorowej paniki, nie są chyba czymś szczególnym ani specjalnie groźnym.
Marcin Bąk