Nie jest naszą winą to, że brukselskie elity w sojuszu z niemieckim interesem narodowym, wyrodziły się w pozbawioną w dużym stopniu demokratycznej legitymacji nadzwyczajną kastę, która rości sobie prawo do kwestionowania demokratycznych wyborów państw narodowych, no może za wyjątkiem państwa niemieckiego. Nie mamy też na to jakiegoś większego wpływu. To raczej oni za pośrednictwem szeregu mediów, które mają na swoje usługi w Polsce (przecież nie po to wydali na nie kupę kasy, żeby z tego nie korzystać w razie potrzeby), całych partii politycznych uzależnionych od ich łaski, czy szeregu sieci organizacji pozarządowych zapewniających finansowanie każdemu, kto jest gotów zakwestionować ład prawny, czy demokratyczny wybór większości Polaków, mają wpływ na nas.

Najłatwiej byłoby oczywiście się w tej sytuacji poddać i przyjąć rolę którą nam wyznaczono. Rolę kolonii nie wyrastającej ponad rynek zbytu i rezerwuar taniej siły roboczej. W końcu dali nam możliwość kupowania niemieckich proszków do prania (no może gorszej jakości niż w Niemczech, ale w podobnych kolorowych opakowaniach) i ew. pracę przy montażu niemieckich samochodów. Nikt by nas nie głodził. Dostalibyśmy swoją rację żywnościową, nie na tyle wysoką żeby przesadnie nabrać sił, ale wystarczającą żeby pracować. 

Przy pomocy mechanizmu "fundusze za tzw. praworządność" i pod groźbą "zagłodzenia" bylibyśmy odpowiednio wytresowani, wybrano by nam odpowiedni rząd, który zbierając głaski na europejskich salonach zapewniałby nam poczucie, że dobrze wypełniamy swoją rolę udomowionego i poprawnego politycznie bydła zadowolonego z faktu, że najlepsi przedstawiciele jego gatunku, mogą w jego imieniu zjadać resztki z pańskich stołów.

No chyba, że chcielibyśmy dla naszych dzieci czegoś więcej. Przynajmniej prawa do posiadania własnych interesów. Czasem zbieżnych z interesami innych, a czasem nie. Przynajmniej prawa do poczucia nie bycia gorszymi niż młodzi Niemcy czy Francuzi. A to rodzi pewne konsekwencje.

Konieczne jest poczucie wspólnoty. Zwane przez niektórych straszliwym słowem "patriotyzm". Bo tylko wspólnota świadoma tego co ją wiąże, jest w stanie wyartykułować swoje zbiorowe interesy. Ci którzy widzą taki interes w zbiorowości "europejskiej" niestety się mylą, ponieważ nikt nam tam nie wyznaczył "europejskiej roli", nie wyznaczył nam, no może z nielicznymi wyjątkami nawet roli "wice Niemców". Rolę którą nam wyznaczono opisała Katarina Barley. 

Dlatego jedyną drogą realizacji naszych interesów jest poczucie wspólnoty, posiadania wspólnego interesu i usiłowanie jego realizacji w ramach szerszej wspólnoty, w której się znaleźliśmy, czy to nam się dziś podoba czy nie. Przy użyciu środków, które stosują i inni, np. weta. Nie jesteśmy w tym ani lepsi ani gorsi od Hiszpanów czy Holendrów (sama koncepcja wspólnoty europejskiej nie jest zła i oczywiście niesie wiele korzyści, ale jej konsekwencją nie może być realna likwidacja naszej wspólnoty).

A że Pan Niemiec jest w nerwach, bo się nie spodziewał, że jesteśmy do weta zdolni, o czym szeroko rozpisywały się jego media, no cóż. Zostało mu do końca prezydencji mało czasu. Porażka ma tu swoje prestiżowe konsekwencje. Poderwie autorytet. Dlatego niemiecki Pan użyje wszelkich dostępnych dla siebie środków żeby nas przekonać jak straszne plagi na nas spadną, jeśli nie przyjmiemy paciorków, jeśli nie pozwolimy się głodzić Katarinie Barley. Będą straszliwe artykuły w "wiodących mediach", będą mrożące krew w żyłach "newsy", będą leworucje uliczne i skandale obyczajowe. To są narzędzia w tej grze.

Czy to ryzykowna gra? Pewnie, że tak, ale polityka to zabawa dla dorosłych. A alternatywa jest znacznie gorsza.

Przynajmniej moim, jako ojca dwóch synów, zdaniem.