"Hubal" zmarł 39 kwietnia 1940 roku. Był ostatnim polskim "zagończykiem". 

Dobrzański urodził się 22 czerwca 1897 roku w Jaśle. Był drugim dzieckiem Henryka Dobrzańskiego herbu Leliwa i Mari z herbu Lubienieckich.
W 1912 r. wstąpił do Polskich Drużyn Strzeleckich, a w 1914 r. zakończył edukację w krakowskiej szkole realnej. 
Kiedy wybuchła I wojna światowa w 1914 roku wstąpił do 2. Pułku Ułanów Legionów Polskich. W styczniu 1918 roku kpr. Dobrzański został skierowany do Szkoły Podchorążych II Brygady w Mamajesti na Bukowinie. Miesiąc później doszło do buntu legionistów pod Rarańczą. Dobrzański został przez Austriaków internowany w obozie na Węgrzech. 8  listopada 1918 r. zgłosił się do odtwarzanego w Krakowie 2. Pułku Ułanów. Na początku 1920 roku wziął udział w przejmowaniu od Niemców Pomorza Gdańskiego. Następnie w 1926 roku Dobrzański rozpoczął służbę w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu, a w 1927 roku przeniesiony został do 18. Pułku Ułanów Pomorskich. Wówczas uzyskał także awans na stopień majora. W latach 1929-1934 służył w 20. Pułku Ułanów im. Króla Jana III Sobieskiego w Rzeszowie. Od 1934 roku służył w 2. Pułku Strzelców Konnych w Hrubieszowie, gdzie był kwatermistrzem. Od 1936 roku takie samo stanowisko pełnił w 4. Pułku Ułanów w Wilnie. W stan spoczynku przeszedł 31 lipca 1939 roku.

W pierwszych dniach września 1939 roku Dobrzański trafił do Ośrodka Zapasowego w Białymstoku, gdzie minanowano go zastępcą dowódcy 110. Rezerwowego Pułku Ułanów, któremu dowodził ppłk. Jerzy Dąmbrowski.

Po agresji Związku Sowieckiego na Polskę pułk pomaszerował w stroną Wilna, a następnie Grodna. Szwadron "Hubala" eliminował sowiecką dywersję. 28 września 1939 roku pułk został podzielony na trzy części. Pod wodzą mjr. Dobrzańskiego pzoostało ok. 50 żołnierzy. 
Oprócz działań bojowych "Hubal" tworzył siatkę konspiracyjną. Pierwszy dokument z podpisem "Hubala" jako dowódcy Oddziału Wydzielonego Wojska Polskiego ma datę 26 października 1939 roku. W lutym 1940 roku oddział mjr. Dobrzańskiego przeniósł się do wsi Gałki koło Przysuchy. 
W marcu 1940 roku płk Stefan Rowecki ps. Grot, komendant Związku Walki Zbrojnej na obszarze okupacji niemieckiej, nakazał mjr. Henrykowi Dobrzańskiemu rozwiązać oddział. Powodem było narażanie ludności cywilnej. Rozkaz "Grota" przekazał „Hubalowi” płk Leopold Okulicki. Dobrzański odmówił wykonania rozkazu. Kolejny identyczny rozkaz otrzymał 7 kwietnia. W międzyczasie Niemcy dokonali zbrodni na ludności cywilnej. W ramach tzw. planu Krügera, będącego odwetem za działania oddziału "Hubala", Niemcy zamordowali 711 mieszkańców z 31 wsi, znajdujących się na szlaku Oddziału Wydzielonego. Najwięcej ofiar było wśród mieszkańców wsi Skłoby, Gałki, Szałas Stary i Hucisko. 
Ostatni bój oddział "Hubala" stoczył 29 kwietnia 1940 r. Major Henryk Dobrzański zginął od niemieckich kul pod Anielinem. 

Jego ciało Niemcy przewieźli do Tomaszowa Mazowieckiego i pochowali w nieznanym miejscu. W maju 2016 roku do Polskiej Bazy Genetycznej Ofiar Totalitaryzmów w Szczecinie trafiły szczątki osoby typowanej jako "Hubala". Trwa ich identyfikacja.

IK

#REKLAMA_POZIOMA#