[Tylko u nas] Aleksandra Jakubiak OV: Miało być o czymś zupełnie innym, ale...

„Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali tak, jak Ja was umiłowałem; żebyście i wy tak się miłowali wzajemnie. Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali»”. (J 13, 34-35)
łańcuch [Tylko u nas] Aleksandra Jakubiak OV: Miało być o czymś zupełnie innym, ale...
łańcuch / pixabay.com/analogicus

 

Dawno temu zdecydowałam, że te niedzielne felietony, z wielu względów, będą podejmowały tematy Ewangelii, życia duchowego i wiary, a nie będą zajmować się komentarzami do bieżących wydarzeń. I zdania nie zmieniam. Ale… coś o teraźniejszości jednak będzie.

O lęku, który nami często kieruje i jego destrukcyjnych owocach.

Wysłuchałam kilku odcinków nowej serii o. Adama Szustaka zatytułowanej „Opium”. Sobotni bardzo mnie zasmucił. Nie mam zamiaru snuć komentarzy do komentarzy do opinii o. Adama na jakiekolwiek tematy. Wiele osób odczytuje w tym drogę swego powołania, ja nie. Z o. Szustakiem łączy mnie wiele - miłość do Jezusa, wspólne Credo, jeden Kościół, wiele przekonań w tematach wiary. Bywa, że niektóre poglądy na jakieś sprawy mamy inne, odmienne temperamenty, różne sposoby bycia. No i? I co z tego? Z własnymi krewnymi w wielu sprawach mam rozbieżne opinie, dlaczego miałabym oczekiwać, że we wszystkim zgadzać się powinnam z o. Szustakiem lub on ze mną? Dlaczego te różnice miałyby stać na przeszkodzie temu, bym go szanowała lub ceniła? Nadal uważam, że to jeden z najskuteczniejszych ewangelizatorów i mam nadzieję, że dalej nim będzie. Było wiele konferencji o. Adama, które dużo mi dały. Jeśli jednak ktoś nie lubi jego formy głoszenia, to mam teraz wspaniałą wiadomość - naprawdę nie musisz go słuchać. Są inni. Nie każdy chrześcijański vloger czy kaznodzieja posłany jest do ciebie lub do mnie. Jeśli dogmatycznie jego głoszenie jest zgodne z nauczaniem Kościoła, czyli z dokumentami Kościoła, nie z czyimkolwiek opiniami, to ma on prawo głosić w jego, czyli Kościoła, imieniu, a to daje naprawdę bardzo szerokie pole działania, nie wszystkim muszą tematy lub retoryka danego kaznodziei odpowiadać. Tyle w temacie. Przechodząc jednak do sedna sprawy, w sobotnim filmie poruszył mnie temat - naszej wspólnej niedojrzałości. Borykam się z nim od dawna.

Po pierwsze, borykam się oczywiście w tym sensie, że wielokrotnie w niedojrzałości sama się taplam, a każdy akt dojrzałości rodzi się w bólach. Po drugie, doświadczam tej niedojrzałości we wspólnocie. I nie mam tu na myśli niedojrzałych zachowań poszczególnych osób, tego też oczywiście doznaje każdy z nas i bywa to bardzo bolesne, ale tu chodzi bardziej o niedojrzałość niejako systemową.

Posłuszeństwo jest niezawodnym weryfikatorem miłości. I na końcu tego zdania jest kropka, bez „ale”. To nie namowa do buntu, który bywa często innym biegunem tej samej płaszczyzny braku dojrzałości, co ucieczka w niesamodzielność. Jednak po dwóch stronach słowa „posłuszeństwo” stoją i ten, który ma być posłuszny i ten, któremu winno się być posłusznym. I kochać powinni oboje. A „miłość cierpliwa jest, łaskawa jest. Miłość nie zazdrości, nie szuka poklasku, nie unosi się pychą; nie dopuszcza się bezwstydu, nie szuka swego…”. W wypadku posłuszeństwa szczególnie „nie szuka swego”. Tymczasem temat podjęty przez o. Adama, a głęboko doświadczany przeze mnie, to kwestia kultury braku możliwości pokojowej dyskusji, braku wolności w byciu sobą, kultury rubryk, rusztowań i trybunałów. Zwykle staram się nie pisać zbyt dużo w bezpośrednim odniesieniu do własnej osoby, tym razem, z braku innych możliwości, będzie inaczej. Kilka luźnych myśli o kontroli, posłuszeństwie, dojrzałości, miłości, Kościele.

By tę sprawę zawęzić, muszę powiedzieć - nie chodzi tu o postulowanie jakiejś dogmatycznej wolnej amerykanki, bo nie po to Kościół przez dziesiątki wieków wsłuchiwał się w słowa samego Jezusa i reagował na natchnienia Ducha Świętego, by teraz tego nie strzec, chodzi raczej o to, że na podobieństwo organów opieki nad teologiczną ortodoksją sami stworzyliśmy ich hologramy, tyle że dotyczące kwestii nie mających nic wspólnego z dogmatyką. W takiej rzeczywistości - niosącej na swój sposób poczucie bezpieczeństwa - wszystko powinno zostać skodyfikowane, za wszelkie odchylenia od głównego nurtu powinny grozić kary, za zadawanie niewygodnych lub po prostu innych niż większość pytań powinno się wykluczać z dyskusji. Takie hologramowe trybunały będą nieco odmienne w wypadku różnych frakcji w Kościele - to, co dla liberałów stanowi grzech śmiertelny, dla tradycjonalistów może być cnotą i na odwrót. Nie chodzi jednak o to, CO, chodzi o system myślenia, wykluczanie, nie kulturę bliskości i kochania Boga, ale tego, co wolno lub czego nie wolno. Mówiąc kolokwialnie - kulturę „jesteś u Pani”.

Oczywiście, jakie społeczeństwo, taki Kościół, bo nie rekrutuje się on z reptilian, kosmitów, Übermensch’ów, tylko z nas. I nie mam tu na myśli, jakiejś wyjątkowości społeczeństwa polskiego, wystarczy spojrzeć na wiadomości ze świata, wszędzie jest to samo, albo prawie to samo. Walka, skakanie do gardeł, narzekanie, że przez tych drugich nie ma jedności, oskarżenia - oczywiście wobec tych innych, wzniecanie poczucia zagrożenia.

Słyszę jednego polityka i czuję narastający gniew, i myślę sobie, serio - niech no tylko zacznie rządzić, to nas wszystkich wysprzeda i obudzimy się kompletnie pozbawieni suwerenności. Czego tak naprawdę się boję? Zniewolenia, braku możliwości kochania tego, co mi bliskie. Boję się utraty wolności. Ktoś inny słucha innego polityka i wścieka się na inne sprawy, że doprowadzi go do wykluczenia z czegoś lub skądś etc. On też boi się utraty wolności, takiej jaką ją postrzega. Dopóki jednak nie zadamy sobie pytania o wzajemne lęki i pragnienia nic się nie zmieni. Agresja za pogardę, złośliwość za nienawiść i tak bez końca. Odczłowieczony przeciwnik i „pobożny” postulat jedności. Dopiero co usłyszałam w kościele wypowiedzianą na jednym wdechu prośbę o jedność między Polakami i uwolnienie nas od strasznej władzy i jej propagandy. Zabawne? Raczej smutne, bo na tym właśnie polega nasze wyobrażenie jedności - że inni zrozumieją swe „błędy” i staną się właściwi, czyli tacy jak my i będzie to chwila triumfu „prawdy”. A prawda to jest taka, że jedność - nie mylić z unifikacją - to najpierw długo, długo - emocjonalny ból zmagania się z własnymi lękami i składania ich na ołtarzu miłości wobec drugiego, by być razem, a dopiero potem wzruszenie wynikające z bliskości. Dopóki nie wybieram świadomie tego bólu serca, nic nie wiem o istocie jedności. O tym, jak to jest, by tym dotkliwie dla mnie innym, na tę inność pozwolić. I nie chodzi o próżne umartwienia, tylko miłość. Nie wiem, jak Państwo, ale ja często nie mam siły wybrać tego palenia serca, do każdego takiego wyboru irytująco powoli próbuję dorastać.

Wracając na kościelne poletko - tacy właśnie wyżej opisani funkcjonujemy nie tylko w doczesnych zmaganiach, ale trafiamy także na niwę duchową, rzeczywistość nadprzyrodzoną, samą z siebie nieskończenie przekraczającą nasze zdolności rozumienia, wymagającą bliskości i ufności wobec Boga, kryjącą też tajemnicę największego lęku ludzkości, tego co potem, za drzwiami śmierci, i chcemy ją, tę rzeczywistość, oswoić tym, że „wszystko” o niej wiemy i mamy ją jakoś pod kontrolą, choćby właśnie dzięki systemowi nadzoru. To wszystko dzieje się oczywiście bardziej w głowach nas, czyli członków Kościoła, niż realnie w samej instytucji jako takiej, ale to zbiorowe zapotrzebowanie na poczucie bezpieczeństwa, jakie dają poręcze i rusztowania skutkuje czasem mentalnością dostrzegania zagrożenia w osobach zadających pytania, próbujących patrzeć pod innym kątem. I nie ma znaczenia czy jesteś bardziej tradycyjny czy postępowy, bo to tylko kwestia poglądów i co za tym idzie odmiennych „wrogów”, którym powinno się zakazywać lub nakazywać.

Około 20 lat temu, niedługo po tym jak trafiłam do Kościoła, poszłam do znajomego księdza zapytać o jedną sprawę, która nie dawała mi spokoju. Nie tyle chodziło o dogmat wiary, co o pewne jego okoliczności. Po prostu ciekawiło mnie to. Zobaczyłam zdumiony i gniewny wyraz twarzy, usłyszałam, że to podstawy wiary chrześcijańskiej - może i podstawy, byłam na etapie podstaw - innej odpowiedzi nie było. Zaczęłam rozumieć, że są pytania, których zadawać nie wypada, są problemy, na które odpowiedzi lepiej szukać w dokumentach. Oczywiście nie dotyczy to wszystkich, ale jest obecne. Mam ogromne szczęście, mam w Kościele wspaniałych przełożonych, którym ufam, o których wiem, że swojej władzy nigdy nie użyliby dla udowadniania sobie wyższości, którzy słuchali mnie, by usłyszeć w tym to, co mnie naprawdę uszczęśliwi. Posłuszeństwo w takich okolicznościach jest powierzeniem, oddaniem. I nie chodzi wcale o to, że wszystko zawsze i od pierwszej chwili ma mnie napełniać euforią, chodzi o zdrowy stosunek do wolności, której na swojej drodze ku większej dojrzałości wszyscy nieustannie musimy się uczyć. I chodzi o miłość.

Po sławetnym wywiadzie o. Szustaka dla Karola Paciorka, gdzie forma wypowiedzi może nie zawsze była taka, jakiej sama bym użyła, ale który nie był żadnym komentarzem do Ewangelii a po prostu rozmową na temat własnych poglądów, za karę odwołano dominikaninowi kilkadziesiąt rekolekcji. A ja pytam: za karę dla kogo? Czujesz satysfakcję z tego powodu? A może czujesz wściekłość, agresję w stosunku do tych, którzy odwołali? Mam prośbę, przyjrzyj się, co tę satysfakcję lub agresję napędza? Z tym pytaniem siebie i Państwa zostawię.

Na początku czerwca br. dostawałyśmy we wspólnocie sentencje litanii do Najświętszego Serca Jezusa, by je medytować. Otrzymałam frazę: „Serce Jezusa, aż do śmierci posłuszne” i pomyślałam sobie: „Oj nie, chyba najtrudniejsza ze wszystkich”. A potem przy medytacji usłyszałam pytanie: „Kto ci powiedział, że to zadanie? A może to po prostu prezent?”. Ja na to: „Ale prezent, że teraz będę bardziej posłuszna?”, odpowiedź: „Nie! Prezent, że to Ja jestem posłuszny, dla Ciebie, aż do śmierci”. I myślę sobie, że tak właśnie jest, najpierw jest zadziwienie Bogiem, potem miłość, zaufanie, chęć całkowitej przynależności i naśladowania. Stąd rodzi się swoiste kwitnienie wolności, jakim jest posłuszeństwo, ufanie bardziej Drugiemu niż sobie. Próbuję baczyć, bym z owocu nie robiła narzędzia egzekwowania przydatności. W pierwszej kolejności u siebie.


Oceń artykuł
Wczytuję ocenę...

 

POLECANE
Leon Foksiński. Uczestnik Marszu Śmierci Wiadomości
Leon Foksiński. Uczestnik Marszu Śmierci

Urodzony 23.06.1919 r. w Bestwinie pow. bielski, syn Franciszka i Anny z d. Bolek, zamieszkały w tej miejscowości. Mając szesnaście lat – w 1935 r., rozpoczął pracę zarobkową jako pomocnik a następnie samodzielny pracownik w cegielni. Podczas okupacji hitlerowskiej, w styczniu 1940 r. wywieziony na roboty przymusowe do Niemiec – Brandenburg Hawel. W lipcu 1941 r. uciekł z miejsca przymusowego zatrudnienia i wrócił do Bestwiny, gdzie w październiku tegoż roku jako uciekinier został aresztowany przez policję niemiecką.

Gen. Rajmund Andrzejczak: Trzeba się szykować do wojny z ostatniej chwili
Gen. Rajmund Andrzejczak: Trzeba się szykować do wojny

Czy Polsce grozi wojna? – Trzeba się szykować – twierdzi gen. Rajmund Andrzejczak, były Szef Sztabu Generalnego Wojska Polskiego w "Gościu Wydarzeń" na antenie Polsat News.

Agnieszka Romaszewska-Guzy zwolniona dyscyplinarnie. Były minister kultury nie przebierał w słowach z ostatniej chwili
Agnieszka Romaszewska-Guzy zwolniona dyscyplinarnie. Były minister kultury nie przebierał w słowach

– Agnieszka Romaszewska-Guzy stworzyła wspaniałą instytucję. (…) Takie mafijno-ubeckie metody są masowo stosowane wobec niezależnych dyrektorów instytucji, które nie zostały opanowane przez obecną władzę. Ten szantaż i to przekupstwo mają miejsce – twierdzi były minister kultury Piotr Gliński.

Paweł Jędrzejewski: Trzy przyczyny dla których aż 30% młodych amerykańskich kobiet identyfikuje się jako LGBTQ Wiadomości
Paweł Jędrzejewski: Trzy przyczyny dla których aż 30% młodych amerykańskich kobiet identyfikuje się jako LGBTQ

W zeszłym tygodniu Instytut Gallupa ogłosił wyniki badań, które ujawniają wielką zmianę w społeczeństwie amerykańskim. Wszyscy są zgodni, że jest to kolosalna zmiana, wręcz rewolucyjna, pozostaje jedynie kwestią interpretacji i sporu, na czym ta zmiana naprawdę polega i o czym świadczy.

Sutryk zakazał organizacji protestów rolników we Wrocławiu z ostatniej chwili
Sutryk zakazał organizacji protestów rolników we Wrocławiu

„Wydałem cztery decyzje zakazujące organizacji protestów rolniczych na terenie administracyjnym Wrocławia” – poinformował prezydent Wrocławia Jacek Sutryk.

Putin przegrał wybory w Polsce z ostatniej chwili
Putin przegrał wybory w Polsce

Polska jest jednym z krajów, gdzie Władimir Putin przegrał zakończone w niedzielę trzydniowe wybory prezydenckie w Rosji – wynika z informacji podanej przez rosyjski niezależny portal Meduza.

Francuski europoseł: Sytuacja w Polsce jest poważna, rząd Tuska prześladuje sędziów, media i konserwatywnych polityków z ostatniej chwili
Francuski europoseł: Sytuacja w Polsce jest poważna, rząd Tuska prześladuje sędziów, media i konserwatywnych polityków

Zdaniem znanego francuskiego europarlamentarzysty rząd Donalda Tuska „prześladuje sędziów, media i konserwatywnych polityków”.

Złe wieści dla Tuska. Jest nowy sondaż z ostatniej chwili
Złe wieści dla Tuska. Jest nowy sondaż

Prawo i Sprawiedliwość jest najchętniej wybieraną partią polityczną w Polsce – wynika z najnowszego sondażu „Super Expressu” przeprowadzonego przez Instytut Badań Pollster.

Spięcie w koalicji. Poseł Lewicy atakuje Hołownię: „Jest kłamcą” z ostatniej chwili
Spięcie w koalicji. Poseł Lewicy atakuje Hołownię: „Jest kłamcą”

– Kłamcą jest on, bo to on ściemnia, on manipuluje, on twierdzi, że nie można tego procedować teraz – mówi o marszałku Sejmu Szymonowi Hołowni poseł Lewicy Tomasz Trela.

Jest decyzja UE ws. zwiększenia finansowania dla ukraińskiej armii z ostatniej chwili
Jest decyzja UE ws. zwiększenia finansowania dla ukraińskiej armii

W poniedziałek szefowie MSZ państw UE zgodzili się zwiększyć wsparcie dla ukraińskich sił zbrojnych o 5 miliardów euro za pośrednictwem specjalnego funduszu pomocowego.

REKLAMA

[Tylko u nas] Aleksandra Jakubiak OV: Miało być o czymś zupełnie innym, ale...

„Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali tak, jak Ja was umiłowałem; żebyście i wy tak się miłowali wzajemnie. Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali»”. (J 13, 34-35)
łańcuch [Tylko u nas] Aleksandra Jakubiak OV: Miało być o czymś zupełnie innym, ale...
łańcuch / pixabay.com/analogicus

 

Dawno temu zdecydowałam, że te niedzielne felietony, z wielu względów, będą podejmowały tematy Ewangelii, życia duchowego i wiary, a nie będą zajmować się komentarzami do bieżących wydarzeń. I zdania nie zmieniam. Ale… coś o teraźniejszości jednak będzie.

O lęku, który nami często kieruje i jego destrukcyjnych owocach.

Wysłuchałam kilku odcinków nowej serii o. Adama Szustaka zatytułowanej „Opium”. Sobotni bardzo mnie zasmucił. Nie mam zamiaru snuć komentarzy do komentarzy do opinii o. Adama na jakiekolwiek tematy. Wiele osób odczytuje w tym drogę swego powołania, ja nie. Z o. Szustakiem łączy mnie wiele - miłość do Jezusa, wspólne Credo, jeden Kościół, wiele przekonań w tematach wiary. Bywa, że niektóre poglądy na jakieś sprawy mamy inne, odmienne temperamenty, różne sposoby bycia. No i? I co z tego? Z własnymi krewnymi w wielu sprawach mam rozbieżne opinie, dlaczego miałabym oczekiwać, że we wszystkim zgadzać się powinnam z o. Szustakiem lub on ze mną? Dlaczego te różnice miałyby stać na przeszkodzie temu, bym go szanowała lub ceniła? Nadal uważam, że to jeden z najskuteczniejszych ewangelizatorów i mam nadzieję, że dalej nim będzie. Było wiele konferencji o. Adama, które dużo mi dały. Jeśli jednak ktoś nie lubi jego formy głoszenia, to mam teraz wspaniałą wiadomość - naprawdę nie musisz go słuchać. Są inni. Nie każdy chrześcijański vloger czy kaznodzieja posłany jest do ciebie lub do mnie. Jeśli dogmatycznie jego głoszenie jest zgodne z nauczaniem Kościoła, czyli z dokumentami Kościoła, nie z czyimkolwiek opiniami, to ma on prawo głosić w jego, czyli Kościoła, imieniu, a to daje naprawdę bardzo szerokie pole działania, nie wszystkim muszą tematy lub retoryka danego kaznodziei odpowiadać. Tyle w temacie. Przechodząc jednak do sedna sprawy, w sobotnim filmie poruszył mnie temat - naszej wspólnej niedojrzałości. Borykam się z nim od dawna.

Po pierwsze, borykam się oczywiście w tym sensie, że wielokrotnie w niedojrzałości sama się taplam, a każdy akt dojrzałości rodzi się w bólach. Po drugie, doświadczam tej niedojrzałości we wspólnocie. I nie mam tu na myśli niedojrzałych zachowań poszczególnych osób, tego też oczywiście doznaje każdy z nas i bywa to bardzo bolesne, ale tu chodzi bardziej o niedojrzałość niejako systemową.

Posłuszeństwo jest niezawodnym weryfikatorem miłości. I na końcu tego zdania jest kropka, bez „ale”. To nie namowa do buntu, który bywa często innym biegunem tej samej płaszczyzny braku dojrzałości, co ucieczka w niesamodzielność. Jednak po dwóch stronach słowa „posłuszeństwo” stoją i ten, który ma być posłuszny i ten, któremu winno się być posłusznym. I kochać powinni oboje. A „miłość cierpliwa jest, łaskawa jest. Miłość nie zazdrości, nie szuka poklasku, nie unosi się pychą; nie dopuszcza się bezwstydu, nie szuka swego…”. W wypadku posłuszeństwa szczególnie „nie szuka swego”. Tymczasem temat podjęty przez o. Adama, a głęboko doświadczany przeze mnie, to kwestia kultury braku możliwości pokojowej dyskusji, braku wolności w byciu sobą, kultury rubryk, rusztowań i trybunałów. Zwykle staram się nie pisać zbyt dużo w bezpośrednim odniesieniu do własnej osoby, tym razem, z braku innych możliwości, będzie inaczej. Kilka luźnych myśli o kontroli, posłuszeństwie, dojrzałości, miłości, Kościele.

By tę sprawę zawęzić, muszę powiedzieć - nie chodzi tu o postulowanie jakiejś dogmatycznej wolnej amerykanki, bo nie po to Kościół przez dziesiątki wieków wsłuchiwał się w słowa samego Jezusa i reagował na natchnienia Ducha Świętego, by teraz tego nie strzec, chodzi raczej o to, że na podobieństwo organów opieki nad teologiczną ortodoksją sami stworzyliśmy ich hologramy, tyle że dotyczące kwestii nie mających nic wspólnego z dogmatyką. W takiej rzeczywistości - niosącej na swój sposób poczucie bezpieczeństwa - wszystko powinno zostać skodyfikowane, za wszelkie odchylenia od głównego nurtu powinny grozić kary, za zadawanie niewygodnych lub po prostu innych niż większość pytań powinno się wykluczać z dyskusji. Takie hologramowe trybunały będą nieco odmienne w wypadku różnych frakcji w Kościele - to, co dla liberałów stanowi grzech śmiertelny, dla tradycjonalistów może być cnotą i na odwrót. Nie chodzi jednak o to, CO, chodzi o system myślenia, wykluczanie, nie kulturę bliskości i kochania Boga, ale tego, co wolno lub czego nie wolno. Mówiąc kolokwialnie - kulturę „jesteś u Pani”.

Oczywiście, jakie społeczeństwo, taki Kościół, bo nie rekrutuje się on z reptilian, kosmitów, Übermensch’ów, tylko z nas. I nie mam tu na myśli, jakiejś wyjątkowości społeczeństwa polskiego, wystarczy spojrzeć na wiadomości ze świata, wszędzie jest to samo, albo prawie to samo. Walka, skakanie do gardeł, narzekanie, że przez tych drugich nie ma jedności, oskarżenia - oczywiście wobec tych innych, wzniecanie poczucia zagrożenia.

Słyszę jednego polityka i czuję narastający gniew, i myślę sobie, serio - niech no tylko zacznie rządzić, to nas wszystkich wysprzeda i obudzimy się kompletnie pozbawieni suwerenności. Czego tak naprawdę się boję? Zniewolenia, braku możliwości kochania tego, co mi bliskie. Boję się utraty wolności. Ktoś inny słucha innego polityka i wścieka się na inne sprawy, że doprowadzi go do wykluczenia z czegoś lub skądś etc. On też boi się utraty wolności, takiej jaką ją postrzega. Dopóki jednak nie zadamy sobie pytania o wzajemne lęki i pragnienia nic się nie zmieni. Agresja za pogardę, złośliwość za nienawiść i tak bez końca. Odczłowieczony przeciwnik i „pobożny” postulat jedności. Dopiero co usłyszałam w kościele wypowiedzianą na jednym wdechu prośbę o jedność między Polakami i uwolnienie nas od strasznej władzy i jej propagandy. Zabawne? Raczej smutne, bo na tym właśnie polega nasze wyobrażenie jedności - że inni zrozumieją swe „błędy” i staną się właściwi, czyli tacy jak my i będzie to chwila triumfu „prawdy”. A prawda to jest taka, że jedność - nie mylić z unifikacją - to najpierw długo, długo - emocjonalny ból zmagania się z własnymi lękami i składania ich na ołtarzu miłości wobec drugiego, by być razem, a dopiero potem wzruszenie wynikające z bliskości. Dopóki nie wybieram świadomie tego bólu serca, nic nie wiem o istocie jedności. O tym, jak to jest, by tym dotkliwie dla mnie innym, na tę inność pozwolić. I nie chodzi o próżne umartwienia, tylko miłość. Nie wiem, jak Państwo, ale ja często nie mam siły wybrać tego palenia serca, do każdego takiego wyboru irytująco powoli próbuję dorastać.

Wracając na kościelne poletko - tacy właśnie wyżej opisani funkcjonujemy nie tylko w doczesnych zmaganiach, ale trafiamy także na niwę duchową, rzeczywistość nadprzyrodzoną, samą z siebie nieskończenie przekraczającą nasze zdolności rozumienia, wymagającą bliskości i ufności wobec Boga, kryjącą też tajemnicę największego lęku ludzkości, tego co potem, za drzwiami śmierci, i chcemy ją, tę rzeczywistość, oswoić tym, że „wszystko” o niej wiemy i mamy ją jakoś pod kontrolą, choćby właśnie dzięki systemowi nadzoru. To wszystko dzieje się oczywiście bardziej w głowach nas, czyli członków Kościoła, niż realnie w samej instytucji jako takiej, ale to zbiorowe zapotrzebowanie na poczucie bezpieczeństwa, jakie dają poręcze i rusztowania skutkuje czasem mentalnością dostrzegania zagrożenia w osobach zadających pytania, próbujących patrzeć pod innym kątem. I nie ma znaczenia czy jesteś bardziej tradycyjny czy postępowy, bo to tylko kwestia poglądów i co za tym idzie odmiennych „wrogów”, którym powinno się zakazywać lub nakazywać.

Około 20 lat temu, niedługo po tym jak trafiłam do Kościoła, poszłam do znajomego księdza zapytać o jedną sprawę, która nie dawała mi spokoju. Nie tyle chodziło o dogmat wiary, co o pewne jego okoliczności. Po prostu ciekawiło mnie to. Zobaczyłam zdumiony i gniewny wyraz twarzy, usłyszałam, że to podstawy wiary chrześcijańskiej - może i podstawy, byłam na etapie podstaw - innej odpowiedzi nie było. Zaczęłam rozumieć, że są pytania, których zadawać nie wypada, są problemy, na które odpowiedzi lepiej szukać w dokumentach. Oczywiście nie dotyczy to wszystkich, ale jest obecne. Mam ogromne szczęście, mam w Kościele wspaniałych przełożonych, którym ufam, o których wiem, że swojej władzy nigdy nie użyliby dla udowadniania sobie wyższości, którzy słuchali mnie, by usłyszeć w tym to, co mnie naprawdę uszczęśliwi. Posłuszeństwo w takich okolicznościach jest powierzeniem, oddaniem. I nie chodzi wcale o to, że wszystko zawsze i od pierwszej chwili ma mnie napełniać euforią, chodzi o zdrowy stosunek do wolności, której na swojej drodze ku większej dojrzałości wszyscy nieustannie musimy się uczyć. I chodzi o miłość.

Po sławetnym wywiadzie o. Szustaka dla Karola Paciorka, gdzie forma wypowiedzi może nie zawsze była taka, jakiej sama bym użyła, ale który nie był żadnym komentarzem do Ewangelii a po prostu rozmową na temat własnych poglądów, za karę odwołano dominikaninowi kilkadziesiąt rekolekcji. A ja pytam: za karę dla kogo? Czujesz satysfakcję z tego powodu? A może czujesz wściekłość, agresję w stosunku do tych, którzy odwołali? Mam prośbę, przyjrzyj się, co tę satysfakcję lub agresję napędza? Z tym pytaniem siebie i Państwa zostawię.

Na początku czerwca br. dostawałyśmy we wspólnocie sentencje litanii do Najświętszego Serca Jezusa, by je medytować. Otrzymałam frazę: „Serce Jezusa, aż do śmierci posłuszne” i pomyślałam sobie: „Oj nie, chyba najtrudniejsza ze wszystkich”. A potem przy medytacji usłyszałam pytanie: „Kto ci powiedział, że to zadanie? A może to po prostu prezent?”. Ja na to: „Ale prezent, że teraz będę bardziej posłuszna?”, odpowiedź: „Nie! Prezent, że to Ja jestem posłuszny, dla Ciebie, aż do śmierci”. I myślę sobie, że tak właśnie jest, najpierw jest zadziwienie Bogiem, potem miłość, zaufanie, chęć całkowitej przynależności i naśladowania. Stąd rodzi się swoiste kwitnienie wolności, jakim jest posłuszeństwo, ufanie bardziej Drugiemu niż sobie. Próbuję baczyć, bym z owocu nie robiła narzędzia egzekwowania przydatności. W pierwszej kolejności u siebie.



Oceń artykuł
Wczytuję ocenę...

 

Polecane
Emerytury
Stażowe