[Tylko u nas] Waldemar Krysiak: Tak się robi feministyczną „naukę”, czyli nieznośna lekkość dowodu

Rewolucja jest paradoksem – również ta feministyczna. Dlatego najbardziej uprzywilejowane, podobno najsilniejsze kobiety w historii ludzkości – współczesne feministki – chcą obalać patriarchat, jednocześnie płacząc, że są prześladowane. A kiedy nie mają na to dowodów, to… je zmyślają?
Naukowiec [Tylko u nas] Waldemar Krysiak: Tak się robi feministyczną „naukę”, czyli nieznośna lekkość dowodu
Naukowiec / Pixabay.com

Kilka lat temu Krzysztof Bosak zwrócił uwagę na jeden z bardziej denerwujących problemów naszej cywilizacji: walki na linki. Linki do naukowych artykułów. Lub bzdur. Bo wiele z nich – tak często przecież używanych w sporach online! – prowadzi nie do naukowych publikacji, a do korporacyjnej i politycznej propagandy, eksperymentów nigdy niesprawdzonych i niepowtórzonych, oraz do tekstów, których argumentujący sam de facto nie przeczytał.

Nie ma co mydlić sobie oczu: większość z nas też pewnie kiedyś wykorzystała taki brudny trik. Nie zgadzam się z kimś w internecie? Wygooglam dokładne przeciwieństwo tego, co mówi, i dodam do wszystkiego frazę „statystyka”. Na wiele milionów stron internetowych na pewno coś wyskoczy. I to coś zostanie wykorzystane jako dowód naszego intelektualnego triumfu. Tylko na ile taki triumf jest satysfakcjonujący?

Satysfakcjonujące nie jest z reguły samo czytanie badań. Te bardziej solidne często przypominają rozmiarami książkę, używają niedostępnego dla większości z nas żargonu i w porównaniu do innych form rozrywki wypadają raczej blado. Dodatkowo sprawdzanie, czy wyniki badań udało się potwierdzić gdzie indziej, oznacza pracę rosnącą prawie logarytmicznie. Ci, którzy nie zajmowali się karierą akademicką, rzadko się do tego przymuszą, a ci, którzy na uniwersytecie pracowali, będą często w stanie opowiedzieć horrorystyczne historie z akademickiego świata.

 

Pracowałem na uniwersytecie

Przez jakiś czas na uniwersytecie pracowałem i ja. Poznałem tam ludzi, którzy nie mieli najmniejszego zainteresowania nauką, którzy projektowali swoje eksperymenty tak, żeby dostać fundusze państwowe i zagraniczne, a potem eksperyment na szybko odwalić, oraz tych, którzy swoje dane wprost fałszowali. To nawet nie jest ostatecznie takie trudne! Wyobraźmy sobie, że chcemy przetestować stu dyslektyków pod kątem tego, czy odpowiednio słyszą akcent w końcówkach słów i zdań. Jeżeli eksperyment nie jest odpowiednio zabezpieczony (double blind, czyli taki, w którym i testujący, i testowany nie wiedzą, co testują), to pewność jego rezultatów jest chybotliwa. Bardziej cyniczny testujący wpiszą do systemu odpowiedzi takie, które wspierają jego hipotezę, za potwierdzenie której może dostać kolejne granty. Nie musi być to nawet kompletne fałszerstwo – wystarczy tylko trochę nagiąć odpowiedzi, by rezultat był statystycznie znaczący. I kasa na następne dwa–trzy lata właśnie wpłynęła!

Nawet jednak uniwersyteccy cynicy starają się zachować jakieś pozory. Zachowuje się dane osób biorących w eksperymentach. Część eksperymentów jest nagrywana. Protokół eksperymentu – jeszcze przed jego rozpoczęciem – jest konsultowany z ekspertem od statystyki. A do samej publikacji dopuszczane są artykuły sprawdzone przez dwóch czy trzech ekspertów w temacie. Dzięki temu najgorsze potworki z zakresu nauk i pseudonauk nie docierają do szerszej publiczności i mediów.

 

„Mocny start”

Jakaż więc była moja uciecha, kiedy dzisiaj rano chyba udało mi się takiego potworka znaleźć. I to na jednej z bardziej absurdalnych stron postępowej lewicy: noizz.pl.

„Mizoginia w sieci. Czemu kobiety są 27 razy częściej niż mężczyźni narażone na nękanie”. 27 razy? Mocny start! Poznawszy tylko nagłówek, nie miałem zielonego pojęcia, jak byłoby to możliwe, czytałem więc dalej: „Dziennikarki, pisarki, streamerki, aktywistki, dyrektorki, polityczki, ale też zwykłe dziewczyny, które nie boją się wypowiadać głośno swoich opinii, ponoszą bolesne konsekwencje swojej odwagi. Aż 73 proc. wszystkich kobiet doświadczyło nękania w sieci i mediach społecznościowych. To 27 razy częściej niż mężczyźni”.

Znając internetowe realia, byłem raczej zdziwiony, że nieprzyjemności online zaznało tylko niewiele ponad 70% kobiet. Stawiam, że zaznał jej praktycznie każdy niezależnie od płci. Natomiast „27 razy więcej niż mężczyźni” pozostawało dla mnie absolutną zagadką. Jak to zmierzono? Skąd taka różnica? Na jakich metodach opierały się badania?

Artykuł na żadne z moich pytań nie odpowiadał, przeszedłem więc do tekstów źródłowych. I tu zaczęły się prawdziwe schody: badanie nie tylko zostało wyprodukowane przez stronniczą, feministyczną organizację, ale nie było wcale badaniem – nie w naukowym tego słowa znaczeniu.

Na początku tego nie rozumiałem: skakałem więc między dokumentami wyprodukowanymi przez feministyczną organizację i jej siostrzane przybudówki, ciągle znajdując magiczną liczbę „27” i nazwę dokumentu, w którym rzekomo pojawiała się pierwszy raz. Ale kiedy do tego dokumentu wracałem, nigdzie nie znajdowałem opisu eksperymentu, który magiczne 27 wypluł. Kto brał udział w tym eksperymencie? Dlaczego nie ma w tym artykule działu ze statystyką? Ilu było uczestników?

Aż w końcu to zobaczyłem: wyjaśnienie było przed moimi oczyma cały czas, tylko tak bardzo nie przypominało czegokolwiek naukowego, że nie rozpoznałem go jako opisu eksperymentu.

„The #HerNetHerRights report “Mapping the state of Online Violence Against Women and Girls in Europe” is the result of a desk research/literature review which has been completed and enriched by a series of interviews with (...) Members of the European Parliament and politicians, academics, activists and other stakeholders”.

„Raport #HerNetHerRights i mapowanie przemocy online wobec kobiet i dziewczynek w Europie powstał jako rezultat analizy literatury. Całość została ubogacona o wywiady z posłami parlamentu UE, politykami, akademikami, listami i udziałowcami”.

 

27 – czyli nieśmiali eksperci

Jaka literatura została dokładnie wykorzystana? Gdzie są adnotacje i źródła cytatów? Jak dokonano selekcji danych dla całego kontynentu? Jakie kryteria zastosowano przy wyborze rozmówców z kręgów politycznych i aktywistycznych? Czy ważne jest, że spora część przemocy wobec kobiet pochodzi od innych kobiet? Jak zmierzono skutki tak różnych kategorii, jak „niemiłe słowa online” i już karalne doksowanie, czyli ujawnianie publicznie prywatnych danych? I do licha! Jak z tego chaosu wyliczono te cholerne „27 razy częściej niż mężczyźni” dla całego kontynentu?

Być może nigdy się nie dowiemy. Być może był to cud. Może cudu nie było, tylko jakże szanowni eksperci i twórcy dokumentu są wyjątkowo skryci i nieśmiali, i ich sekrety na zawsze pozostaną ich tajemnicą. Ja obawiam się natomiast, że przez takich skrytych, wcale nie stronniczych, bardzo poważnych naukowców stoimy o krok od sytuacji, w której nikt już nie bierze nauki – szczególnie nauk humanistycznych – na poważnie. Czy jesteśmy gotowi poświęcić resztki godności, jakie mają uniwersytety, po to, by grupa historycznych feministek mogła przyklepać swoje z góry założone dogmaty? 


Oceń artykuł
Wczytuję ocenę...

 

POLECANE
Gwiazda TVP zwolniona z ostatniej chwili
Gwiazda TVP zwolniona

Portal "Wirtualne Media" informuje, że znana dziennikarka Ewa Bugała nie będzie już pracować w Telewizji Polskiej. 

Wiemy, kto poprowadzi mecz Polska–Estonia z ostatniej chwili
Wiemy, kto poprowadzi mecz Polska–Estonia

Słoweniec Slavko Vincic będzie arbitrem głównym czwartkowego meczu Polski z Estonią w barażach o awans do piłkarskich mistrzostw Europy, który odbędzie się w Warszawie.

Rolnicy wysypali obornik przed urzędem wojewódzkim w Poznaniu z ostatniej chwili
Rolnicy wysypali obornik przed urzędem wojewódzkim w Poznaniu

Dzisiaj przed poznańskim Urzędem Wojewódzkim zebrała się grupa ponad 20 rolników z „Roli Wielkopolski”. W ramach swojego protestu wysypali oni górę obornika przed budynkiem urzędu, a na środku wetknęli flagę Unii Europejskiej. 

„Rosja zabija cywilów!” Doszło do ataków na dzielnice mieszkalne z ostatniej chwili
„Rosja zabija cywilów!” Doszło do ataków na dzielnice mieszkalne

Co najmniej cztery osoby cywilne zginęły w wyniku ataków dokonanych przez wojska Rosji na wschodzie i południu Ukrainy w ciągu ostatniej doby – doniosły wojskowe władze obwodowe w opublikowanych we wtorek rano raportach.

Rzekomy prokurator krajowy się odgraża: „Nie obejdzie się bez dyscyplinarek” z ostatniej chwili
Rzekomy prokurator krajowy się odgraża: „Nie obejdzie się bez dyscyplinarek”

Rzekomy prokurator krajowy Dariusz Korneluk powiedział w „Rzeczpospolitej”, że nie obędzie się bez wyciągnięcia konsekwencji służbowych w stosunku do prokuratorów, którzy przez ostatnie lata podejmowali decyzje, kierując się interesami innymi niż wskazania procedury karnej i niezależność służby prokuratorskiej.

Mirosławiec: Awaryjne lądowanie amerykańskiego drona bojowego. Generał: „To Rosjanie” z ostatniej chwili
Mirosławiec: Awaryjne lądowanie amerykańskiego drona bojowego. Generał: „To Rosjanie”

Jak donosi Dowództwo Generalne Rodzajów Sił Zbrojnych, 18 marca po godz. 23 w okolicach Mirosławca doszło do awaryjnego lądowania bezzałogowego statku powietrznego Sił Zbrojnych USA, który wykonywał loty w polskiej przestrzeni powietrznej.

Gen. Wiesław Kukuła: Rosja przygotowuje się do konfliktu z NATO z ostatniej chwili
Gen. Wiesław Kukuła: Rosja przygotowuje się do konfliktu z NATO

– Rosja przygotowuje się do konfliktu z NATO, z pełną świadomością tego, że Sojusz jest strukturą obronną – powiedział szef Sztabu Generalnego WP gen. Wiesław Kukuła.

Leon Foksiński. Uczestnik Marszu Śmierci Wiadomości
Leon Foksiński. Uczestnik Marszu Śmierci

Urodzony 23.06.1919 r. w Bestwinie pow. bielski, syn Franciszka i Anny z d. Bolek, zamieszkały w tej miejscowości. Mając szesnaście lat – w 1935 r., rozpoczął pracę zarobkową jako pomocnik a następnie samodzielny pracownik w cegielni. Podczas okupacji hitlerowskiej, w styczniu 1940 r. wywieziony na roboty przymusowe do Niemiec – Brandenburg Hawel. W lipcu 1941 r. uciekł z miejsca przymusowego zatrudnienia i wrócił do Bestwiny, gdzie w październiku tegoż roku jako uciekinier został aresztowany przez policję niemiecką.

Gen. Rajmund Andrzejczak: Trzeba się szykować do wojny z ostatniej chwili
Gen. Rajmund Andrzejczak: Trzeba się szykować do wojny

Czy Polsce grozi wojna? – Trzeba się szykować – twierdzi gen. Rajmund Andrzejczak, były szef Sztabu Generalnego Wojska Polskiego w „Gościu Wydarzeń” na antenie Polsat News.

Agnieszka Romaszewska-Guzy zwolniona dyscyplinarnie. Były minister kultury nie przebierał w słowach z ostatniej chwili
Agnieszka Romaszewska-Guzy zwolniona dyscyplinarnie. Były minister kultury nie przebierał w słowach

– Agnieszka Romaszewska-Guzy stworzyła wspaniałą instytucję. (…) Takie mafijno-ubeckie metody są masowo stosowane wobec niezależnych dyrektorów instytucji, które nie zostały opanowane przez obecną władzę. Ten szantaż i to przekupstwo mają miejsce – twierdzi były minister kultury Piotr Gliński.

REKLAMA

[Tylko u nas] Waldemar Krysiak: Tak się robi feministyczną „naukę”, czyli nieznośna lekkość dowodu

Rewolucja jest paradoksem – również ta feministyczna. Dlatego najbardziej uprzywilejowane, podobno najsilniejsze kobiety w historii ludzkości – współczesne feministki – chcą obalać patriarchat, jednocześnie płacząc, że są prześladowane. A kiedy nie mają na to dowodów, to… je zmyślają?
Naukowiec [Tylko u nas] Waldemar Krysiak: Tak się robi feministyczną „naukę”, czyli nieznośna lekkość dowodu
Naukowiec / Pixabay.com

Kilka lat temu Krzysztof Bosak zwrócił uwagę na jeden z bardziej denerwujących problemów naszej cywilizacji: walki na linki. Linki do naukowych artykułów. Lub bzdur. Bo wiele z nich – tak często przecież używanych w sporach online! – prowadzi nie do naukowych publikacji, a do korporacyjnej i politycznej propagandy, eksperymentów nigdy niesprawdzonych i niepowtórzonych, oraz do tekstów, których argumentujący sam de facto nie przeczytał.

Nie ma co mydlić sobie oczu: większość z nas też pewnie kiedyś wykorzystała taki brudny trik. Nie zgadzam się z kimś w internecie? Wygooglam dokładne przeciwieństwo tego, co mówi, i dodam do wszystkiego frazę „statystyka”. Na wiele milionów stron internetowych na pewno coś wyskoczy. I to coś zostanie wykorzystane jako dowód naszego intelektualnego triumfu. Tylko na ile taki triumf jest satysfakcjonujący?

Satysfakcjonujące nie jest z reguły samo czytanie badań. Te bardziej solidne często przypominają rozmiarami książkę, używają niedostępnego dla większości z nas żargonu i w porównaniu do innych form rozrywki wypadają raczej blado. Dodatkowo sprawdzanie, czy wyniki badań udało się potwierdzić gdzie indziej, oznacza pracę rosnącą prawie logarytmicznie. Ci, którzy nie zajmowali się karierą akademicką, rzadko się do tego przymuszą, a ci, którzy na uniwersytecie pracowali, będą często w stanie opowiedzieć horrorystyczne historie z akademickiego świata.

 

Pracowałem na uniwersytecie

Przez jakiś czas na uniwersytecie pracowałem i ja. Poznałem tam ludzi, którzy nie mieli najmniejszego zainteresowania nauką, którzy projektowali swoje eksperymenty tak, żeby dostać fundusze państwowe i zagraniczne, a potem eksperyment na szybko odwalić, oraz tych, którzy swoje dane wprost fałszowali. To nawet nie jest ostatecznie takie trudne! Wyobraźmy sobie, że chcemy przetestować stu dyslektyków pod kątem tego, czy odpowiednio słyszą akcent w końcówkach słów i zdań. Jeżeli eksperyment nie jest odpowiednio zabezpieczony (double blind, czyli taki, w którym i testujący, i testowany nie wiedzą, co testują), to pewność jego rezultatów jest chybotliwa. Bardziej cyniczny testujący wpiszą do systemu odpowiedzi takie, które wspierają jego hipotezę, za potwierdzenie której może dostać kolejne granty. Nie musi być to nawet kompletne fałszerstwo – wystarczy tylko trochę nagiąć odpowiedzi, by rezultat był statystycznie znaczący. I kasa na następne dwa–trzy lata właśnie wpłynęła!

Nawet jednak uniwersyteccy cynicy starają się zachować jakieś pozory. Zachowuje się dane osób biorących w eksperymentach. Część eksperymentów jest nagrywana. Protokół eksperymentu – jeszcze przed jego rozpoczęciem – jest konsultowany z ekspertem od statystyki. A do samej publikacji dopuszczane są artykuły sprawdzone przez dwóch czy trzech ekspertów w temacie. Dzięki temu najgorsze potworki z zakresu nauk i pseudonauk nie docierają do szerszej publiczności i mediów.

 

„Mocny start”

Jakaż więc była moja uciecha, kiedy dzisiaj rano chyba udało mi się takiego potworka znaleźć. I to na jednej z bardziej absurdalnych stron postępowej lewicy: noizz.pl.

„Mizoginia w sieci. Czemu kobiety są 27 razy częściej niż mężczyźni narażone na nękanie”. 27 razy? Mocny start! Poznawszy tylko nagłówek, nie miałem zielonego pojęcia, jak byłoby to możliwe, czytałem więc dalej: „Dziennikarki, pisarki, streamerki, aktywistki, dyrektorki, polityczki, ale też zwykłe dziewczyny, które nie boją się wypowiadać głośno swoich opinii, ponoszą bolesne konsekwencje swojej odwagi. Aż 73 proc. wszystkich kobiet doświadczyło nękania w sieci i mediach społecznościowych. To 27 razy częściej niż mężczyźni”.

Znając internetowe realia, byłem raczej zdziwiony, że nieprzyjemności online zaznało tylko niewiele ponad 70% kobiet. Stawiam, że zaznał jej praktycznie każdy niezależnie od płci. Natomiast „27 razy więcej niż mężczyźni” pozostawało dla mnie absolutną zagadką. Jak to zmierzono? Skąd taka różnica? Na jakich metodach opierały się badania?

Artykuł na żadne z moich pytań nie odpowiadał, przeszedłem więc do tekstów źródłowych. I tu zaczęły się prawdziwe schody: badanie nie tylko zostało wyprodukowane przez stronniczą, feministyczną organizację, ale nie było wcale badaniem – nie w naukowym tego słowa znaczeniu.

Na początku tego nie rozumiałem: skakałem więc między dokumentami wyprodukowanymi przez feministyczną organizację i jej siostrzane przybudówki, ciągle znajdując magiczną liczbę „27” i nazwę dokumentu, w którym rzekomo pojawiała się pierwszy raz. Ale kiedy do tego dokumentu wracałem, nigdzie nie znajdowałem opisu eksperymentu, który magiczne 27 wypluł. Kto brał udział w tym eksperymencie? Dlaczego nie ma w tym artykule działu ze statystyką? Ilu było uczestników?

Aż w końcu to zobaczyłem: wyjaśnienie było przed moimi oczyma cały czas, tylko tak bardzo nie przypominało czegokolwiek naukowego, że nie rozpoznałem go jako opisu eksperymentu.

„The #HerNetHerRights report “Mapping the state of Online Violence Against Women and Girls in Europe” is the result of a desk research/literature review which has been completed and enriched by a series of interviews with (...) Members of the European Parliament and politicians, academics, activists and other stakeholders”.

„Raport #HerNetHerRights i mapowanie przemocy online wobec kobiet i dziewczynek w Europie powstał jako rezultat analizy literatury. Całość została ubogacona o wywiady z posłami parlamentu UE, politykami, akademikami, listami i udziałowcami”.

 

27 – czyli nieśmiali eksperci

Jaka literatura została dokładnie wykorzystana? Gdzie są adnotacje i źródła cytatów? Jak dokonano selekcji danych dla całego kontynentu? Jakie kryteria zastosowano przy wyborze rozmówców z kręgów politycznych i aktywistycznych? Czy ważne jest, że spora część przemocy wobec kobiet pochodzi od innych kobiet? Jak zmierzono skutki tak różnych kategorii, jak „niemiłe słowa online” i już karalne doksowanie, czyli ujawnianie publicznie prywatnych danych? I do licha! Jak z tego chaosu wyliczono te cholerne „27 razy częściej niż mężczyźni” dla całego kontynentu?

Być może nigdy się nie dowiemy. Być może był to cud. Może cudu nie było, tylko jakże szanowni eksperci i twórcy dokumentu są wyjątkowo skryci i nieśmiali, i ich sekrety na zawsze pozostaną ich tajemnicą. Ja obawiam się natomiast, że przez takich skrytych, wcale nie stronniczych, bardzo poważnych naukowców stoimy o krok od sytuacji, w której nikt już nie bierze nauki – szczególnie nauk humanistycznych – na poważnie. Czy jesteśmy gotowi poświęcić resztki godności, jakie mają uniwersytety, po to, by grupa historycznych feministek mogła przyklepać swoje z góry założone dogmaty? 



Oceń artykuł
Wczytuję ocenę...

 

Polecane
Emerytury
Stażowe