[Tylko u nas] B. aktywista LGBT Waldemar Krysiak: Aktywiści LGBT zabiorą się za Kościół. Wykorzystają tzw. "mowę nienawiści"

W następnych latach nasilą się próby niszczenia ludzi za „mowę nienawiści”. Wolność słowa zostanie ograniczona, a gdy Cancel Culture stanie się codziennością, aktywiści uderzą siłą państwa w Kościół. To konieczność wynikająca z ich ideologii.
Płonący kościół [Tylko u nas] B. aktywista LGBT Waldemar Krysiak: Aktywiści LGBT zabiorą się za Kościół. Wykorzystają tzw.
Płonący kościół / Pixabay.com

Żyjemy w świecie, w którym zranione uczucia są argumentem. „Czuję się urażony!” - jest czymś, co słyszymy non stop w mediach i będziemy słyszeć coraz częściej. Na Zachodzie jest to problem istniejący od dawna, problem, który ograniczył już w wielu krajach wolność wypowiedzi. Dochodzi do aresztowań, ludzie tracą pracę, płacą grzywny, zostają przymusowo usunięci ze sfery publicznej. Wszystko przez zranione uczucia.

Zranione uczucia, a nie realna przemoc. Bo powinniśmy postawić sprawę jasno: jeżeli ktoś de facto jest bity, atakowany na ulicy czy ląduje w szpitalu, ponieważ jest w jakiś sposób niestandardowy, to powinniśmy się temu sprzeciwiać. Jak i każdej nielegalnej przemocy. Nikt nie ma prawa napadać na innych, również na homoseksualne pary, za sam fakt ich istnienia lub trzymanie się za rękę w miejscu publicznym. Nie o takie problemy jednak chodzi, gdy mówimy o "mowie nienawiści".

 

"Mowa nienawiści"

"Mowa nienawiści" jest bowiem konceptem nienamacalnym w przeciwieństwie do realnej, mierzalnej przemocy fizycznej. To lingwistyczny wytrych stworzony po to, by demonizować i karać ludzi za opór wobec Postępu. Między prawdziwą przemocą a "mową nienawiści" istnieje bowiem fundamentalna różnica.

Niezależnie od tego, jaka jest nasza interpretacja kamienia, to kamień uderzony o naszą głowę wywołuje obiektywną ranę. Nóż zaś wepchnięty między nasze żebra sprawia, że krwawimy. Przemoc taka jest mierzalna i obserwowalna dla innych. Mowa nienawiści natomiast, która ma ranić uczucia, ogranicza swoje działanie do tego, co dzieje się w głowie rzekomo atakowanego. „Było mi smutno, poczułem dyskomfort, nie podobało mi się, co o mnie powiedział ktoś inny!” - takie są skutki "mowy nienawiści". Nikt poza przeżywającym nie nie ma do nich dostępu. Są niemierzalne. Bez żadnego problemu mogą być przesadzone, zmyślane, sfabrykowane. Histeria jest tym, co je rozpala, przewrażliwienie nadaje im kształt. Zrównywanie zranionych uczuć z realną przemocą jest więc zrównywaniem rzeczywistych problemów z tym, co ktoś sobie wyobraził.

 

Homofobia a transfobia

W przypadku homofobii można by jeszcze zrozumieć, że istnieją jakieś zjawiska z pogranicza. Czy ktoś może mieć pretensje, że jest obrażany za swoje życie prywatne? Pewnie tak. Byłoby to szczególnie uciążliwe w sytuacji zawodowej, gdzie liczy się nie życie intymne, a kompetencje. Tutaj natomiast mowa była o mobbingu, więc tego rodzaju problemy są już regulowane z innej półki wykroczeń.

O wiele bardziej absurdalna sytuacja staje się jednak w przypadku tak zwanej transfobii. Ostatecznie homoseksualizm i transseksualizm są bardzo różnymi zjawiskami – i ich efekty są różne. Osoby homoseksualne czują pociąg do tej samej płci. Ich orientacja seksualna jest preferencją, jakkolwiek sterowaną świadomie lub nie. „Podobają mi się faceci!” - to wszystko, co mówi gej. „Chciałabym być w związku z kobietą!” - oto esencja bycie lesbijką. Innym może się to podobać lub nie, jednak nikt w swoim codziennym życiu i zachowaniu akceptować homoseksualizmu nie musi. Tylko tolerować – ścierpieć.

To, że różnym ludziom podobają się różne rzeczy, jest faktem, któremu nie da się ostatecznie zaprzeczyć. Transseksualizm natomiast wymaga od innych zaprzeczania faktom. „Jestem mężczyzną, który myśli, że jest kobietą. Musisz nazywać mnie per ona!” - takie jest żądanie ideologii gender. „Urodziłam się kobietą, ale identyfikuję się jako mężczyzna i ty musisz teraz udawać razem ze mną, bo inaczej moje uczucia zostaną zranione!” - tak twierdzą trans-aktywistki.

 

Sprzeczności

Jeżeli więc postawimy "mowę nienawiści" na równi z przemocą, a zranione uczucia na równi z prawdziwymi zranieniami, stawimy całe społeczeństwo w sytuacji patowej. Stawimy je w sytuacji, w której każdy musi brać udział w prywatnym życiu innych ludzi. A, że ludzie mają różne poglądy, to będzie to prowadziło do konfliktów interesów. Najważniejszym i największym takim konfliktem, choć nie jedynym, jest konflikt między wolnością wyznania a unikaniem mowy nienawiści. Wolność wyznania jest tutaj podkategorią ogólnej wolności człowieka, ale w szczególności wolności słowa. I koliduje koniecznie z genderyzmem. Bo jak pogodzić prawo do, na przykład, bycia katolikiem i unikania ranienia uczuć queerowych działaczy?

Religia katolicka uznaje tylko dwie płcie. Człowiek jest wrodzoną duszą, a jego życie zaczyna się od poczęcia. Doskonały, Wszechmogący Bóg nie popełnia błędów i nie sprawia, że ktoś rodzi się w nieswoim ciele. W katolicyzmie nie ma więc takich przypadków, jak mężczyzna zaklęty w ciało kobiety. Nie można też, nie grzesząc, przechodzić tranzycji, czyli operacji zmiany płci, bo takie zabiegi medyczne to okaleczenie ciała, które katolik powinien kochać i szanować. Ideologia trans jest więc wprost sprzeczna z katolicyzmem.

Dla katolików jest to żaden problem. Jednak dla trans aktywistów, którzy wierzą w potrzebę penalizacji "mowy nienawiści" i ranienia uczuć, jest to problem OGROMNY. Oznacza on bowiem, że katolickie wyznanie wiary jest atakiem na ich styl życia.

„Nie wierzysz, że jestem kobietą, mimo że urodziłam się mężczyzną? Moje uczucia są zranione. To przemoc, musisz zostać za przemoc ukarany!” - taka jest konieczna reakcja ideologów gender. „Urodziłem się jako kobieta, ale chcę być niebinarnym mężczyzną. Jeżeli się z tym nie zgadzasz, musisz iść do więzienia!” - oto konsekwencja przynależności do świata trans aktywizmu. Nie da się uniknąć tego konfliktu.

Podobnie będzie w przypadku homoseksualistów, którzy wymagają od religijnego otoczenia nie tylko tolerancji, ale i akceptacji. Wszyscy ci homoseksualiści, którzy nie tylko chcą być pozostawieni w spokoju i żyć swoim szczęśliwym życiem, ale też wymagają dla swojej prywaty poklasku, będą w wiecznym sporze z katolikami. Jeżeli jacyś geje lub jakieś lesbijki nie zadowolą się prawem do wolności w życiu prywatnym, a będą wymagali akceptacji Kościoła dla wszystkiego, co robią, to będą zawsze wchodzili w konflikt z członkami religijnej wspólnoty.

 

Tolerancja represywna i atak na Kościół

I to summa summarum mógłby pozostać konflikt jedynie personalny, gdybyśmy żyli w społeczeństwie klasycznie liberalnym, gdzie nasza wolność kończy się tam, gdzie zaczyna nos bliźniego. Katolicy uważaliby LGBT za grzeszników, LGBT ignorowałoby katolickie nauczanie i byłby spokój. My żyjemy jednak w społeczeństwie wymuszenie postępowym, gdzie promowana jest tolerancja represywna, jedna strona – ta rzekomo zacofana – musi się więc ugiąć przed drugą. W postępowej ideologii jest to katolicyzm.

Jeżeli zranione uczucia są argumentem, to nie wolno mówić o grzechu. Jeżeli zranione uczucia traktujemy tak, jak agresywny napad w ciemnej uliczce, to trzeba je chronić za wszelką cenę – jak zdrowie i życie ludzkie. Jeżeli mowa nienawiści to przemoc, policja musi jej zapobiegać, a państwo penalizować.

Jak długo więc, zanim lewicowi działacze zaczną argumentować, że nie wolno katolikom dopuszczać istnienia wyłącznie dwóch płci? Jak długo, zanim zabroni się wobec wiernych używać zwrotu „bracia i siostry”, które jest przecież tak biologiczne i binarne? Jak długo, zanim organizacje LGBT będą próbowały wymuszać na kościołach homoseksualne śluby? W sumie nie musimy już czekać: to już się powoli dzieje na Zachodzie.

I to będzie się niedługo działo też w Polsce. Gdyby nie fakt, ze Kościół Katolicki jest jednością, w przeciwieństwie do osłabionych schizmami protestantów, to już by musiał wyświęcać niebinarne kobiety na księży i żenić ze sobą lesbijki. LGBT jednak przyjdzie i po Kościół Katolicki, i to tylko kwestia czasu. Cisza przed burzą już się skończyła.


Oceń artykuł
Wczytuję ocenę...

 

POLECANE
Lloyd Austin: Stany Zjednoczone nie pozwolą upaść Ukrainie z ostatniej chwili
Lloyd Austin: Stany Zjednoczone nie pozwolą upaść Ukrainie

– Stany Zjednoczone nie pozwolą Ukrainie upaść – zapewnił we wtorek minister obrony USA Lloyd Austin na spotkaniu w amerykańskiej bazie Ramstein w Niemczech, gdzie zebrali się przedstawiciele państw sojuszniczych, aby koordynować pomoc zbrojeniową przekazywaną Ukrainie odpierającej inwazję Rosji.

Gwiazda TVP zwolniona z ostatniej chwili
Gwiazda TVP zwolniona

Portal Wirtualne Media informuje, że znana dziennikarka Ewa Bugała nie będzie już pracować w Telewizji Polskiej. 

Wiemy, kto poprowadzi mecz Polska–Estonia z ostatniej chwili
Wiemy, kto poprowadzi mecz Polska–Estonia

Słoweniec Slavko Vincic będzie arbitrem głównym czwartkowego meczu Polski z Estonią w barażach o awans do piłkarskich mistrzostw Europy, który odbędzie się w Warszawie.

Rolnicy wysypali obornik przed Wielkopolskim Urzędem Wojewódzkim w Poznaniu z ostatniej chwili
Rolnicy wysypali obornik przed Wielkopolskim Urzędem Wojewódzkim w Poznaniu

Dzisiaj przed Wielkopolskim Urzędem Wojewódzkim zebrała się grupa ponad 20 rolników z Roli Wielkopolski. W ramach swojego protestu wysypali oni górę obornika przed budynkiem urzędu, a na środku wetknęli flagę Unii Europejskiej. 

„Rosja zabija cywilów!” Doszło do ataków na dzielnice mieszkalne z ostatniej chwili
„Rosja zabija cywilów!” Doszło do ataków na dzielnice mieszkalne

Co najmniej cztery osoby cywilne zginęły w wyniku ataków dokonanych przez wojska Rosji na wschodzie i południu Ukrainy w ciągu ostatniej doby – doniosły wojskowe władze obwodowe w opublikowanych we wtorek rano raportach.

Rzekomy prokurator krajowy się odgraża: „Nie obejdzie się bez dyscyplinarek” z ostatniej chwili
Rzekomy prokurator krajowy się odgraża: „Nie obejdzie się bez dyscyplinarek”

Rzekomy prokurator krajowy Dariusz Korneluk powiedział w „Rzeczpospolitej”, że nie obędzie się bez wyciągnięcia konsekwencji służbowych w stosunku do prokuratorów, którzy przez ostatnie lata podejmowali decyzje, kierując się interesami innymi niż wskazania procedury karnej i niezależność służby prokuratorskiej.

Mirosławiec: Awaryjne lądowanie amerykańskiego drona bojowego. Generał: „To Rosjanie” z ostatniej chwili
Mirosławiec: Awaryjne lądowanie amerykańskiego drona bojowego. Generał: „To Rosjanie”

Jak donosi Dowództwo Generalne Rodzajów Sił Zbrojnych, 18 marca po godz. 23 w okolicach Mirosławca doszło do awaryjnego lądowania bezzałogowego statku powietrznego Sił Zbrojnych USA, który wykonywał loty w polskiej przestrzeni powietrznej.

Gen. Wiesław Kukuła: Rosja przygotowuje się do konfliktu z NATO z ostatniej chwili
Gen. Wiesław Kukuła: Rosja przygotowuje się do konfliktu z NATO

– Rosja przygotowuje się do konfliktu z NATO, z pełną świadomością tego, że Sojusz jest strukturą obronną – powiedział szef Sztabu Generalnego WP gen. Wiesław Kukuła.

Leon Foksiński. Uczestnik Marszu Śmierci Wiadomości
Leon Foksiński. Uczestnik Marszu Śmierci

Urodzony 23.06.1919 r. w Bestwinie pow. bielski, syn Franciszka i Anny z d. Bolek, zamieszkały w tej miejscowości. Mając szesnaście lat – w 1935 r., rozpoczął pracę zarobkową jako pomocnik a następnie samodzielny pracownik w cegielni. Podczas okupacji hitlerowskiej, w styczniu 1940 r. wywieziony na roboty przymusowe do Niemiec – Brandenburg Hawel. W lipcu 1941 r. uciekł z miejsca przymusowego zatrudnienia i wrócił do Bestwiny, gdzie w październiku tegoż roku jako uciekinier został aresztowany przez policję niemiecką.

Gen. Rajmund Andrzejczak: Trzeba się szykować do wojny z ostatniej chwili
Gen. Rajmund Andrzejczak: Trzeba się szykować do wojny

Czy Polsce grozi wojna? – Trzeba się szykować – twierdzi gen. Rajmund Andrzejczak, były szef Sztabu Generalnego Wojska Polskiego w „Gościu Wydarzeń” na antenie Polsat News.

REKLAMA

[Tylko u nas] B. aktywista LGBT Waldemar Krysiak: Aktywiści LGBT zabiorą się za Kościół. Wykorzystają tzw. "mowę nienawiści"

W następnych latach nasilą się próby niszczenia ludzi za „mowę nienawiści”. Wolność słowa zostanie ograniczona, a gdy Cancel Culture stanie się codziennością, aktywiści uderzą siłą państwa w Kościół. To konieczność wynikająca z ich ideologii.
Płonący kościół [Tylko u nas] B. aktywista LGBT Waldemar Krysiak: Aktywiści LGBT zabiorą się za Kościół. Wykorzystają tzw.
Płonący kościół / Pixabay.com

Żyjemy w świecie, w którym zranione uczucia są argumentem. „Czuję się urażony!” - jest czymś, co słyszymy non stop w mediach i będziemy słyszeć coraz częściej. Na Zachodzie jest to problem istniejący od dawna, problem, który ograniczył już w wielu krajach wolność wypowiedzi. Dochodzi do aresztowań, ludzie tracą pracę, płacą grzywny, zostają przymusowo usunięci ze sfery publicznej. Wszystko przez zranione uczucia.

Zranione uczucia, a nie realna przemoc. Bo powinniśmy postawić sprawę jasno: jeżeli ktoś de facto jest bity, atakowany na ulicy czy ląduje w szpitalu, ponieważ jest w jakiś sposób niestandardowy, to powinniśmy się temu sprzeciwiać. Jak i każdej nielegalnej przemocy. Nikt nie ma prawa napadać na innych, również na homoseksualne pary, za sam fakt ich istnienia lub trzymanie się za rękę w miejscu publicznym. Nie o takie problemy jednak chodzi, gdy mówimy o "mowie nienawiści".

 

"Mowa nienawiści"

"Mowa nienawiści" jest bowiem konceptem nienamacalnym w przeciwieństwie do realnej, mierzalnej przemocy fizycznej. To lingwistyczny wytrych stworzony po to, by demonizować i karać ludzi za opór wobec Postępu. Między prawdziwą przemocą a "mową nienawiści" istnieje bowiem fundamentalna różnica.

Niezależnie od tego, jaka jest nasza interpretacja kamienia, to kamień uderzony o naszą głowę wywołuje obiektywną ranę. Nóż zaś wepchnięty między nasze żebra sprawia, że krwawimy. Przemoc taka jest mierzalna i obserwowalna dla innych. Mowa nienawiści natomiast, która ma ranić uczucia, ogranicza swoje działanie do tego, co dzieje się w głowie rzekomo atakowanego. „Było mi smutno, poczułem dyskomfort, nie podobało mi się, co o mnie powiedział ktoś inny!” - takie są skutki "mowy nienawiści". Nikt poza przeżywającym nie nie ma do nich dostępu. Są niemierzalne. Bez żadnego problemu mogą być przesadzone, zmyślane, sfabrykowane. Histeria jest tym, co je rozpala, przewrażliwienie nadaje im kształt. Zrównywanie zranionych uczuć z realną przemocą jest więc zrównywaniem rzeczywistych problemów z tym, co ktoś sobie wyobraził.

 

Homofobia a transfobia

W przypadku homofobii można by jeszcze zrozumieć, że istnieją jakieś zjawiska z pogranicza. Czy ktoś może mieć pretensje, że jest obrażany za swoje życie prywatne? Pewnie tak. Byłoby to szczególnie uciążliwe w sytuacji zawodowej, gdzie liczy się nie życie intymne, a kompetencje. Tutaj natomiast mowa była o mobbingu, więc tego rodzaju problemy są już regulowane z innej półki wykroczeń.

O wiele bardziej absurdalna sytuacja staje się jednak w przypadku tak zwanej transfobii. Ostatecznie homoseksualizm i transseksualizm są bardzo różnymi zjawiskami – i ich efekty są różne. Osoby homoseksualne czują pociąg do tej samej płci. Ich orientacja seksualna jest preferencją, jakkolwiek sterowaną świadomie lub nie. „Podobają mi się faceci!” - to wszystko, co mówi gej. „Chciałabym być w związku z kobietą!” - oto esencja bycie lesbijką. Innym może się to podobać lub nie, jednak nikt w swoim codziennym życiu i zachowaniu akceptować homoseksualizmu nie musi. Tylko tolerować – ścierpieć.

To, że różnym ludziom podobają się różne rzeczy, jest faktem, któremu nie da się ostatecznie zaprzeczyć. Transseksualizm natomiast wymaga od innych zaprzeczania faktom. „Jestem mężczyzną, który myśli, że jest kobietą. Musisz nazywać mnie per ona!” - takie jest żądanie ideologii gender. „Urodziłam się kobietą, ale identyfikuję się jako mężczyzna i ty musisz teraz udawać razem ze mną, bo inaczej moje uczucia zostaną zranione!” - tak twierdzą trans-aktywistki.

 

Sprzeczności

Jeżeli więc postawimy "mowę nienawiści" na równi z przemocą, a zranione uczucia na równi z prawdziwymi zranieniami, stawimy całe społeczeństwo w sytuacji patowej. Stawimy je w sytuacji, w której każdy musi brać udział w prywatnym życiu innych ludzi. A, że ludzie mają różne poglądy, to będzie to prowadziło do konfliktów interesów. Najważniejszym i największym takim konfliktem, choć nie jedynym, jest konflikt między wolnością wyznania a unikaniem mowy nienawiści. Wolność wyznania jest tutaj podkategorią ogólnej wolności człowieka, ale w szczególności wolności słowa. I koliduje koniecznie z genderyzmem. Bo jak pogodzić prawo do, na przykład, bycia katolikiem i unikania ranienia uczuć queerowych działaczy?

Religia katolicka uznaje tylko dwie płcie. Człowiek jest wrodzoną duszą, a jego życie zaczyna się od poczęcia. Doskonały, Wszechmogący Bóg nie popełnia błędów i nie sprawia, że ktoś rodzi się w nieswoim ciele. W katolicyzmie nie ma więc takich przypadków, jak mężczyzna zaklęty w ciało kobiety. Nie można też, nie grzesząc, przechodzić tranzycji, czyli operacji zmiany płci, bo takie zabiegi medyczne to okaleczenie ciała, które katolik powinien kochać i szanować. Ideologia trans jest więc wprost sprzeczna z katolicyzmem.

Dla katolików jest to żaden problem. Jednak dla trans aktywistów, którzy wierzą w potrzebę penalizacji "mowy nienawiści" i ranienia uczuć, jest to problem OGROMNY. Oznacza on bowiem, że katolickie wyznanie wiary jest atakiem na ich styl życia.

„Nie wierzysz, że jestem kobietą, mimo że urodziłam się mężczyzną? Moje uczucia są zranione. To przemoc, musisz zostać za przemoc ukarany!” - taka jest konieczna reakcja ideologów gender. „Urodziłem się jako kobieta, ale chcę być niebinarnym mężczyzną. Jeżeli się z tym nie zgadzasz, musisz iść do więzienia!” - oto konsekwencja przynależności do świata trans aktywizmu. Nie da się uniknąć tego konfliktu.

Podobnie będzie w przypadku homoseksualistów, którzy wymagają od religijnego otoczenia nie tylko tolerancji, ale i akceptacji. Wszyscy ci homoseksualiści, którzy nie tylko chcą być pozostawieni w spokoju i żyć swoim szczęśliwym życiem, ale też wymagają dla swojej prywaty poklasku, będą w wiecznym sporze z katolikami. Jeżeli jacyś geje lub jakieś lesbijki nie zadowolą się prawem do wolności w życiu prywatnym, a będą wymagali akceptacji Kościoła dla wszystkiego, co robią, to będą zawsze wchodzili w konflikt z członkami religijnej wspólnoty.

 

Tolerancja represywna i atak na Kościół

I to summa summarum mógłby pozostać konflikt jedynie personalny, gdybyśmy żyli w społeczeństwie klasycznie liberalnym, gdzie nasza wolność kończy się tam, gdzie zaczyna nos bliźniego. Katolicy uważaliby LGBT za grzeszników, LGBT ignorowałoby katolickie nauczanie i byłby spokój. My żyjemy jednak w społeczeństwie wymuszenie postępowym, gdzie promowana jest tolerancja represywna, jedna strona – ta rzekomo zacofana – musi się więc ugiąć przed drugą. W postępowej ideologii jest to katolicyzm.

Jeżeli zranione uczucia są argumentem, to nie wolno mówić o grzechu. Jeżeli zranione uczucia traktujemy tak, jak agresywny napad w ciemnej uliczce, to trzeba je chronić za wszelką cenę – jak zdrowie i życie ludzkie. Jeżeli mowa nienawiści to przemoc, policja musi jej zapobiegać, a państwo penalizować.

Jak długo więc, zanim lewicowi działacze zaczną argumentować, że nie wolno katolikom dopuszczać istnienia wyłącznie dwóch płci? Jak długo, zanim zabroni się wobec wiernych używać zwrotu „bracia i siostry”, które jest przecież tak biologiczne i binarne? Jak długo, zanim organizacje LGBT będą próbowały wymuszać na kościołach homoseksualne śluby? W sumie nie musimy już czekać: to już się powoli dzieje na Zachodzie.

I to będzie się niedługo działo też w Polsce. Gdyby nie fakt, ze Kościół Katolicki jest jednością, w przeciwieństwie do osłabionych schizmami protestantów, to już by musiał wyświęcać niebinarne kobiety na księży i żenić ze sobą lesbijki. LGBT jednak przyjdzie i po Kościół Katolicki, i to tylko kwestia czasu. Cisza przed burzą już się skończyła.



Oceń artykuł
Wczytuję ocenę...

 

Polecane
Emerytury
Stażowe