Wyjść z cienia pomnika Jana Pawła II

Dwadzieścia lat po śmierci Jana Pawła II polskie społeczeństwo jest najbardziej zdechrystianizowane od niepamiętnych czasów. Wyraźnie osłabł także autorytet Kościoła i samego zmarłego Papieża. Słuszna pamięć o jego historycznych zasługach dla upadku PRL nie powinna wykluczać się z pójściem naprzód, spokojnym i rzeczowym podejściem do jego pontyfikatu oraz ewangelizacją opartą w mniejszym stopniu na odwołaniach do „naszego” Ojca Świętego.
Pomnik papieża Jana Pawła II w Elblągu, zdjęcie podglądowe Wyjść z cienia pomnika Jana Pawła II
Pomnik papieża Jana Pawła II w Elblągu, zdjęcie podglądowe / Wikipedia CC BY-SA 3.0 / NoName1988

Wielu zarówno oddanych katolików, jak i zażartych antyklerykałów traktuje Jana Pawła II oraz polski Kościół jako synonimy. Jest oczywiste, że żaden człowiek nie miał nigdy tak dużego wpływu na hierarchię i wiernych w naszym kraju. Rzeczywistość społeczna jest dziś jednak bardziej złożona.

Papież Jan Paweł II jest autorytetem dla ogromnej części Polaków w starszym i średnim wieku – bynajmniej nie tylko tych wierzących i praktykujących. Zarazem w młodszym pokoleniu, które pamięta go ledwo albo wcale, katolicyzm wcale nie musi oznaczać silnej więzi z Janem Pawłem II. Sam znam mnóstwo praktykujących i pobożnych katolików urodzonych już po 1989 r., prawie dla żadnego z nich Papież Polak nie jest kluczowym punktem odniesienia. Inspiracji dla swojej wiary szukają gdzie indziej. Dominuje postawa neutralna lub krytyczna (z różnych pozycji – czasem tradycjonalistyczno-konserwatywnych, czasem postępowo-charyzmatycznych).

 

Jan Paweł II cieszył się gigantycznym autorytetem

Jan Paweł II za swojego życia cieszył się w naszym kraju gigantycznym autorytetem, porównywalnym jedynie z tym monarchy. Dariusz Karłowicz trafnie mówił kilka lat temu, że Papież „sprawował funkcje, które w polskiej tradycji łączą się z rolą interreksa; a więc kogoś, kto w sytuacji braku rzeczywistego władcy, pełni obowiązki króla”. Atakowali go najwyżej wulgarni prowokatorzy otwarcie afiszujący się z nihilistyczną wrogością wobec chrześcijaństwa w rodzaju Jerzego Urbana. Trudno zresztą się dziwić niechęci akurat PRL-owskiego aparatczyka. Wybór krakowskiego biskupa na Papieża w 1978 r. natchnął Polaków nadzieją, wytrącił z szarzyzny i pomógł w powstaniu Solidarności. Jego rola w rozbudzeniu społecznego entuzjazmu i wiary w możliwość przeciwstawienia się PRL, a w konsekwencji obaleniu komunizmu, jest oczywista.

W III RP do Papieża odwoływali się już wszyscy – i po części z tego bierze się dzisiejszy problem z jego dziedzictwem. Kult Jana Pawła II stał się bowiem nie tylko powszechny, ale także bardzo często powierzchowny. Cytowali go albo robili sobie z nim zdjęcia politycy wszelkich opcji, od autentycznych katolickich konserwatystów po wyrachowanych cyników – bez różnicy, Marek Jurek, Jarosław Kaczyński, Donald Tusk czy Aleksander Kwaśniewski. Osoby, których – jak piszący te słowa – nie było na świecie w momencie upadania PRL-u, nie doświadczyły charyzmy Papieża, pamiętają jedynie starszego, umierającego pana, który z jakiegoś powodu jest otoczony niesłychanym osobistym kultem. To postać historyczna taka sama jak inna. Piosenki: „Czy wy wiecie, że on jeździł na nartach?”, spływy kajakowe śladami Papieża, wszechobecne cytaty w rodzaju: „Po maturze chodziliśmy na kremówki”, licytacja na hasła typu: „Jan Paweł II – największy z rodu Słowian”, książki, płyty, kalendarze – wszystko to układało się raczej w znany z „Ferdydurke” rytuał mechanicznego powtarzania „Słowacki wielkim poetą był” niż przekazanie wiedzy. Późniejsza popularność młodzieżowych żartów z Papieża – np. memów pokazujących go jako tak wielkiego człowieka, że aż kroczącego między wieżowcami, niczym Godzilla – wynikała z tego ciążącego przesytu i była początkowo bardziej rodzajem wyzwalającej transgresji niż eksplozją świadomego antyklerykalnego nihilizmu à la Palikot (którego sukces polityczny nieprzypadkowo był chwilowy).

Drugi kłopot jest taki, że Ojciec Święty odwoływał się do chęci pogodzenia katolickich etyki i dziedzictwa ze współczesną demokracją liberalną i obecnością Polski w Unii Europejskiej. Póki on sam żył, jego osobisty autorytet utrzymywał w III RP swego rodzaju „kompromis wojtyliański”, wyrażany także przez obowiązującą konstytucję. Dziś sytuacja polityczna i społeczna jest już radykalnie inna – brak konsensusu nawet co do najbardziej podstawowych wartości, na których miałaby się opierać nasza wspólnota polityczna. Nie ma też wspólnych autorytetów, które mogłyby choćby próbować wchodzić w rolę godzącego zwaśnione plemiona monarchy. III RP w praktyce kształtowała nowe pokolenie Polaków w pustce aksjologicznej, czemu sprzyjał także dobrobyt materialny. Czaszka chadecji już się nie uśmiechnie. UE jest dziś tworem wyraziście antychrześcijańskim. Także w Polsce po stronie liberalno-lewicowej ostatni zwolennicy dialogu z Kościołem i obecności etyki chrześcijańskiej w przestrzeni publicznej w rodzaju Adama Michnika są postrzegani jako dinozaury skazane na wymarcie. Z drugiej strony jedyna odnosząca sukcesy prawica w świecie zachodnim to taka stawiająca na konfrontację z liberalnymi elitami, kontestująca niedobitki chadecji.

 

Rytualne odwoływanie się do Papieża Polaka

Wydaje się także, że znaczna część hierarchicznego Kościoła wygodnie umościła się w komfortowym świecie lat 90. i dwutysięcznych jako siła polityczna i materialna. Rytualne odwoływanie się przy każdej okazji do Jana Pawła II i odcinanie kuponów od jego popularności stało się niekiedy ucieczką od tłumaczenia, czemu coś jest naprawdę dobre i prawdziwe. Cytat z Papieża musiał być w każdym kazaniu. „Roma locuta, causa finita” – argument z autorytetu miał rozstrzygać każdą dyskusję, a przy okazji gwarantować społeczny szacunek dla etyki chrześcijańskiej i uznanie pozycji Kościoła.

Tymczasem Kościół powinien odważnie i jednoznacznie odnosić się do konkretnych problemów współczesnego, codziennego życia normalnych ludzi – etycznych, społecznych, pracowniczych, bytowych, rodzinnych – wieczną Prawdę Ewangelii. Mało który biskup chce dziś jednak mówić: „tak – tak, nie – nie”. Zbyt często mieszana jest także afirmacja konkretnych prawd w życiu publicznym oraz wyrażanie poparcia dla polityków. Władza świecka oraz Kościół powinny się nawzajem kontrolować i pilnować, a nigdy załatwiać razem interesiki w logice interesu korporacyjnego. Nie uciekniemy także od pytania o skandale seksualne w Kościele w czasie trwania pontyfikatu.

Trzeba też odróżnić poziom historii Polski oraz Kościoła powszechnego. Karol Wojtyła został wybrany na następcę św. Piotra młodo i rządził aż ponad 26 lat. Mało kto zdaje sobie sprawę, że był to trzeci najdłużej urzędujący Papież w całej historii Kościoła. Dłużej od niego panował tylko sam św. Piotr liczony od Wniebowstąpienia Chrystusa po męczeńską śmierć oraz Pius IX w XIX w. Tak naprawdę zatem drugi, jeśli weźmiemy pod uwagę „normalnych Papieży”. Mimo wielu nadziei nie nastąpiła jednak żadna „wiosna Kościoła”. Absurdem jest udawanie przez niektórych konserwatywnych katolików, że Franciszek pojawił się „Deus ex machina”, a wcześniej było idealnie, gdy obecny pontifex kontynuuje zmiany w nauczaniu wprowadzane w ogromnej mierze właśnie przez Jana Pawła II dotyczące „dostosowania Kościoła do współczesnego świata” – wolności religijnej, ekumenizmu (słynne całowanie Koranu czy spotkanie w Asyżu), zmiany celów małżeństwa z jasnego stawiania na pierwszym miejscu płodzenia i wychowywania dzieci na postawienie na tym samym poziomie wzajemnej miłości małżonków, częste wprowadzanie do kościelnego prawa języka romantycznej poezji.

 

Warto o Karolu Wojtyle mówić w kontekście wielowiekowego dziedzictwa Polski

Także Papież Polak poluzował de facto kryteria stwierdzania nieważności małżeństwa, dodając niejasne kryterium „niezdolności podjęcia ważnych obowiązków małżeńskich z przyczyn natury psychicznej”. W ostatnich dekadach nastąpił lawinowy wzrost orzeczeń o nieważności małżeństwa, wspomniana przesłanka jest najczęściej używaną, a wykorzystywanie tej furtki do „rozwodów kościelnych” jest wiedzą powszechną.

Rzecz jasna nie chodzi o to, żeby teraz popadać w drugą skrajność i zgadzać się na przekłamane przedstawianie Jana Pawła II jako potwora – niekiedy pełne wręcz kuriozalnych manipulacji, jak w słynnym dokumencie TVN. Oczywiste, że był jedną z najważniejszych postaci w naszej polskiej historii, bez której nie da się zrozumieć naszej współczesności. Potrzebne jest jednak rozsądne, wyważone i rzeczowe opowiadanie o nim samym i jego działaniach. Od wyidealizowanego, nieskazitelnego pomnika ciekawszy może być człowiek – młody sierota, aktor próbujący przetrwać pod okupacją, ambitny poeta fascynujący się polskim romantyzmem. Z pewnością warto o Karolu Wojtyle mówić właśnie w kontekście wielowiekowego dziedzictwa naszego narodu, z którego wyrastał i w które wrósł, wywalczając sobie w nim poczesne miejsce – choćby w kontekście kanonizowanej przez niego Jadwigi czy ważnych dla niego naszych wielkich pisarzy.

Najbardziej ponadczasowy i najciekawszy jest zaś sam Chrystus – to o Nim przede wszystkim powinniśmy mówić, jeśli chcemy skutecznie ewangelizować.


 

POLECANE
Władimir Putin zapowiada zawieszenie broni. Jest reakcja Białego Domu Wiadomości
Władimir Putin zapowiada zawieszenie broni. Jest reakcja Białego Domu

Rosyjski przywódca Władimir Putin zapowiedział jednostronne zawieszenie broni na Ukrainie, które będzie miało obowiązywać między 8 a 10 maja. Moskwa, wprowadzając jednostronnie trzydniowy rozejm, namawia Ukrainę do tego samego. W tej sprawie pojawił się także komunikat Białego Domu.

Blackout w Europie. Komunikat Polskich Sieci Elektroenergetycznych z ostatniej chwili
Blackout w Europie. Komunikat Polskich Sieci Elektroenergetycznych

Południowa Europa walczy z ogromną awarią prądu. Polskie Sieci Elektroenergetyczne S.A. wydały komunikat.

Ekstradycja Sebastiana M. Jest komunikat Prokuratury Krajowej Wiadomości
Ekstradycja Sebastiana M. Jest komunikat Prokuratury Krajowej

- W dniu 7 maja 2025 r. Sąd Najwyższy Zjednoczonych Emiratów Arabskich rozpozna odwołanie Sebastiana M. w sprawie jego ekstradycji do Polski – poinformowała Prokuratura Krajowa.

Warner Bros. Discovery nie przedaje TVN i umacnia pozycję w Polsce gorące
Warner Bros. Discovery nie przedaje TVN i umacnia pozycję w Polsce

Długo trwały spekulacje na temat sprzedaży TVN przez amerykański koncern Warner Bros. Discovery. Spekulacje ucięła informacja o rezygnacji z planów sprzedaży. Teraz koncern wręcz umacnia pozycję stacji.

Oświadczenie majątkowe Rafała Trzaskowskiego. Ile zarabia kandydat KO? z ostatniej chwili
Oświadczenie majątkowe Rafała Trzaskowskiego. Ile zarabia kandydat KO?

Jakim majątkiem dysponuje Rafał Trzaskowski? Kandydat KO wraz z małżonką posiada warte ponad 2 mln zł nieruchomości, a także ponad 120 tys. zł oszczędności.

Andrzej Duda: Inicjatywa Trójmorza rozszerza się o Czarnogórę i Albanię z ostatniej chwili
Andrzej Duda: Inicjatywa Trójmorza rozszerza się o Czarnogórę i Albanię

Prezydent Andrzej Duda poinformował, że podczas rozpoczynającego się Szczytu Trójmorza Czarnogóra i Albania oficjalnie dołączą do Inicjatywy jako państwa stowarzyszone, a Turcja i Hiszpania jako partnerzy strategiczni.

Beata Szydło: To Komisja Europejska doprowadziła do systemowego naruszenia bezpieczeństwa energetycznego krajów UE z ostatniej chwili
Beata Szydło: To Komisja Europejska doprowadziła do systemowego naruszenia bezpieczeństwa energetycznego krajów UE

Była premier Beata Szydło dosadnie skomentowała działania Komisji Europejskiej w związku z gigantycznym blackoutem, który dotknął Hiszpanię, Portugalię i Francję.

Putin rozkazuje wstrzymać ogień. Ukraina odpowiada z ostatniej chwili
Putin rozkazuje wstrzymać ogień. Ukraina odpowiada

Prezydent Rosji nakazał jednostronne trzydniowe zawieszenie broni w wojnie z Ukrainą. Chodzi o okres między 8 a 10 maja, kiedy to Rosjanie celebrują obchody Dnia Zwycięstwa w II wojnie światowej. Odpowiedział im szef ukraińskiego MSZ: Po co czekać do 8 maja?

Wyniki są alarmujące. Ta grupa ma powody do zmartwień Wiadomości
"Wyniki są alarmujące". Ta grupa ma powody do zmartwień

"Jestem przerażona" – ogłosiła doktor Ewa Kłodzińska, która przeanalizowała wyniki badań strażaków biorących udział w zawodach w Toruniu.

Pokazał klasę. Jarosław Kaczyński o prezydencie Andrzeju Dudzie Wiadomości
"Pokazał klasę". Jarosław Kaczyński o prezydencie Andrzeju Dudzie

- No to naprawdę wczoraj pokazał klasę. Naprawdę chapeau bas, jeszcze raz bardzo serdecznie dziękuję panu prezydentowi - powiedział podczas poniedziałkowej konferencji prasowej prezes PiS Jarosław Kaczyński, komentując niedzielne wystąpienie prezydenta Andrzeja Dudy na konwencji obywatelskiego kandydata na prezydenta Karola Nawrockiego w Łodzi.

REKLAMA

Wyjść z cienia pomnika Jana Pawła II

Dwadzieścia lat po śmierci Jana Pawła II polskie społeczeństwo jest najbardziej zdechrystianizowane od niepamiętnych czasów. Wyraźnie osłabł także autorytet Kościoła i samego zmarłego Papieża. Słuszna pamięć o jego historycznych zasługach dla upadku PRL nie powinna wykluczać się z pójściem naprzód, spokojnym i rzeczowym podejściem do jego pontyfikatu oraz ewangelizacją opartą w mniejszym stopniu na odwołaniach do „naszego” Ojca Świętego.
Pomnik papieża Jana Pawła II w Elblągu, zdjęcie podglądowe Wyjść z cienia pomnika Jana Pawła II
Pomnik papieża Jana Pawła II w Elblągu, zdjęcie podglądowe / Wikipedia CC BY-SA 3.0 / NoName1988

Wielu zarówno oddanych katolików, jak i zażartych antyklerykałów traktuje Jana Pawła II oraz polski Kościół jako synonimy. Jest oczywiste, że żaden człowiek nie miał nigdy tak dużego wpływu na hierarchię i wiernych w naszym kraju. Rzeczywistość społeczna jest dziś jednak bardziej złożona.

Papież Jan Paweł II jest autorytetem dla ogromnej części Polaków w starszym i średnim wieku – bynajmniej nie tylko tych wierzących i praktykujących. Zarazem w młodszym pokoleniu, które pamięta go ledwo albo wcale, katolicyzm wcale nie musi oznaczać silnej więzi z Janem Pawłem II. Sam znam mnóstwo praktykujących i pobożnych katolików urodzonych już po 1989 r., prawie dla żadnego z nich Papież Polak nie jest kluczowym punktem odniesienia. Inspiracji dla swojej wiary szukają gdzie indziej. Dominuje postawa neutralna lub krytyczna (z różnych pozycji – czasem tradycjonalistyczno-konserwatywnych, czasem postępowo-charyzmatycznych).

 

Jan Paweł II cieszył się gigantycznym autorytetem

Jan Paweł II za swojego życia cieszył się w naszym kraju gigantycznym autorytetem, porównywalnym jedynie z tym monarchy. Dariusz Karłowicz trafnie mówił kilka lat temu, że Papież „sprawował funkcje, które w polskiej tradycji łączą się z rolą interreksa; a więc kogoś, kto w sytuacji braku rzeczywistego władcy, pełni obowiązki króla”. Atakowali go najwyżej wulgarni prowokatorzy otwarcie afiszujący się z nihilistyczną wrogością wobec chrześcijaństwa w rodzaju Jerzego Urbana. Trudno zresztą się dziwić niechęci akurat PRL-owskiego aparatczyka. Wybór krakowskiego biskupa na Papieża w 1978 r. natchnął Polaków nadzieją, wytrącił z szarzyzny i pomógł w powstaniu Solidarności. Jego rola w rozbudzeniu społecznego entuzjazmu i wiary w możliwość przeciwstawienia się PRL, a w konsekwencji obaleniu komunizmu, jest oczywista.

W III RP do Papieża odwoływali się już wszyscy – i po części z tego bierze się dzisiejszy problem z jego dziedzictwem. Kult Jana Pawła II stał się bowiem nie tylko powszechny, ale także bardzo często powierzchowny. Cytowali go albo robili sobie z nim zdjęcia politycy wszelkich opcji, od autentycznych katolickich konserwatystów po wyrachowanych cyników – bez różnicy, Marek Jurek, Jarosław Kaczyński, Donald Tusk czy Aleksander Kwaśniewski. Osoby, których – jak piszący te słowa – nie było na świecie w momencie upadania PRL-u, nie doświadczyły charyzmy Papieża, pamiętają jedynie starszego, umierającego pana, który z jakiegoś powodu jest otoczony niesłychanym osobistym kultem. To postać historyczna taka sama jak inna. Piosenki: „Czy wy wiecie, że on jeździł na nartach?”, spływy kajakowe śladami Papieża, wszechobecne cytaty w rodzaju: „Po maturze chodziliśmy na kremówki”, licytacja na hasła typu: „Jan Paweł II – największy z rodu Słowian”, książki, płyty, kalendarze – wszystko to układało się raczej w znany z „Ferdydurke” rytuał mechanicznego powtarzania „Słowacki wielkim poetą był” niż przekazanie wiedzy. Późniejsza popularność młodzieżowych żartów z Papieża – np. memów pokazujących go jako tak wielkiego człowieka, że aż kroczącego między wieżowcami, niczym Godzilla – wynikała z tego ciążącego przesytu i była początkowo bardziej rodzajem wyzwalającej transgresji niż eksplozją świadomego antyklerykalnego nihilizmu à la Palikot (którego sukces polityczny nieprzypadkowo był chwilowy).

Drugi kłopot jest taki, że Ojciec Święty odwoływał się do chęci pogodzenia katolickich etyki i dziedzictwa ze współczesną demokracją liberalną i obecnością Polski w Unii Europejskiej. Póki on sam żył, jego osobisty autorytet utrzymywał w III RP swego rodzaju „kompromis wojtyliański”, wyrażany także przez obowiązującą konstytucję. Dziś sytuacja polityczna i społeczna jest już radykalnie inna – brak konsensusu nawet co do najbardziej podstawowych wartości, na których miałaby się opierać nasza wspólnota polityczna. Nie ma też wspólnych autorytetów, które mogłyby choćby próbować wchodzić w rolę godzącego zwaśnione plemiona monarchy. III RP w praktyce kształtowała nowe pokolenie Polaków w pustce aksjologicznej, czemu sprzyjał także dobrobyt materialny. Czaszka chadecji już się nie uśmiechnie. UE jest dziś tworem wyraziście antychrześcijańskim. Także w Polsce po stronie liberalno-lewicowej ostatni zwolennicy dialogu z Kościołem i obecności etyki chrześcijańskiej w przestrzeni publicznej w rodzaju Adama Michnika są postrzegani jako dinozaury skazane na wymarcie. Z drugiej strony jedyna odnosząca sukcesy prawica w świecie zachodnim to taka stawiająca na konfrontację z liberalnymi elitami, kontestująca niedobitki chadecji.

 

Rytualne odwoływanie się do Papieża Polaka

Wydaje się także, że znaczna część hierarchicznego Kościoła wygodnie umościła się w komfortowym świecie lat 90. i dwutysięcznych jako siła polityczna i materialna. Rytualne odwoływanie się przy każdej okazji do Jana Pawła II i odcinanie kuponów od jego popularności stało się niekiedy ucieczką od tłumaczenia, czemu coś jest naprawdę dobre i prawdziwe. Cytat z Papieża musiał być w każdym kazaniu. „Roma locuta, causa finita” – argument z autorytetu miał rozstrzygać każdą dyskusję, a przy okazji gwarantować społeczny szacunek dla etyki chrześcijańskiej i uznanie pozycji Kościoła.

Tymczasem Kościół powinien odważnie i jednoznacznie odnosić się do konkretnych problemów współczesnego, codziennego życia normalnych ludzi – etycznych, społecznych, pracowniczych, bytowych, rodzinnych – wieczną Prawdę Ewangelii. Mało który biskup chce dziś jednak mówić: „tak – tak, nie – nie”. Zbyt często mieszana jest także afirmacja konkretnych prawd w życiu publicznym oraz wyrażanie poparcia dla polityków. Władza świecka oraz Kościół powinny się nawzajem kontrolować i pilnować, a nigdy załatwiać razem interesiki w logice interesu korporacyjnego. Nie uciekniemy także od pytania o skandale seksualne w Kościele w czasie trwania pontyfikatu.

Trzeba też odróżnić poziom historii Polski oraz Kościoła powszechnego. Karol Wojtyła został wybrany na następcę św. Piotra młodo i rządził aż ponad 26 lat. Mało kto zdaje sobie sprawę, że był to trzeci najdłużej urzędujący Papież w całej historii Kościoła. Dłużej od niego panował tylko sam św. Piotr liczony od Wniebowstąpienia Chrystusa po męczeńską śmierć oraz Pius IX w XIX w. Tak naprawdę zatem drugi, jeśli weźmiemy pod uwagę „normalnych Papieży”. Mimo wielu nadziei nie nastąpiła jednak żadna „wiosna Kościoła”. Absurdem jest udawanie przez niektórych konserwatywnych katolików, że Franciszek pojawił się „Deus ex machina”, a wcześniej było idealnie, gdy obecny pontifex kontynuuje zmiany w nauczaniu wprowadzane w ogromnej mierze właśnie przez Jana Pawła II dotyczące „dostosowania Kościoła do współczesnego świata” – wolności religijnej, ekumenizmu (słynne całowanie Koranu czy spotkanie w Asyżu), zmiany celów małżeństwa z jasnego stawiania na pierwszym miejscu płodzenia i wychowywania dzieci na postawienie na tym samym poziomie wzajemnej miłości małżonków, częste wprowadzanie do kościelnego prawa języka romantycznej poezji.

 

Warto o Karolu Wojtyle mówić w kontekście wielowiekowego dziedzictwa Polski

Także Papież Polak poluzował de facto kryteria stwierdzania nieważności małżeństwa, dodając niejasne kryterium „niezdolności podjęcia ważnych obowiązków małżeńskich z przyczyn natury psychicznej”. W ostatnich dekadach nastąpił lawinowy wzrost orzeczeń o nieważności małżeństwa, wspomniana przesłanka jest najczęściej używaną, a wykorzystywanie tej furtki do „rozwodów kościelnych” jest wiedzą powszechną.

Rzecz jasna nie chodzi o to, żeby teraz popadać w drugą skrajność i zgadzać się na przekłamane przedstawianie Jana Pawła II jako potwora – niekiedy pełne wręcz kuriozalnych manipulacji, jak w słynnym dokumencie TVN. Oczywiste, że był jedną z najważniejszych postaci w naszej polskiej historii, bez której nie da się zrozumieć naszej współczesności. Potrzebne jest jednak rozsądne, wyważone i rzeczowe opowiadanie o nim samym i jego działaniach. Od wyidealizowanego, nieskazitelnego pomnika ciekawszy może być człowiek – młody sierota, aktor próbujący przetrwać pod okupacją, ambitny poeta fascynujący się polskim romantyzmem. Z pewnością warto o Karolu Wojtyle mówić właśnie w kontekście wielowiekowego dziedzictwa naszego narodu, z którego wyrastał i w które wrósł, wywalczając sobie w nim poczesne miejsce – choćby w kontekście kanonizowanej przez niego Jadwigi czy ważnych dla niego naszych wielkich pisarzy.

Najbardziej ponadczasowy i najciekawszy jest zaś sam Chrystus – to o Nim przede wszystkim powinniśmy mówić, jeśli chcemy skutecznie ewangelizować.



 

Polecane
Emerytury
Stażowe