Od czarnej teczki po samozwańczych prezydentów - wybory prezydenckie w Polsce pełne były zaskakujących kandydatów.

Krzysztof Stanowski w kampanii prezydenckiej pełni rolę recenzenta politycznego spektaklu, wyśmiewa system i odsłania kulisy wyborczej farsy.

Artur Bartoszewicz, kandydat na prezydenta, sprzeciwia się Zielonemu Ładowi, broni polskich zasobów naturalnych i zapowiada projekty strategiczne.

Grzegorz Braun zapowiada likwidację ZUS-u i systemu ETS, krytykując europejskie „Łady” i proponując powrót do energii z paliw kopalnych.

Kandydat na prezydenta Magdalena Biejat popiera m.in. wzmocnienie pozycji związków zawodowych, jest też otwarta na zmiany technologiczne.

Zbliżający się finał kampanii prezydenckiej to idealny moment na refleksję nad stanem polskiej demokracji. Czy 1 czerwca przyniesie jej wzmocnienie?

Adrian Zandberg popiera transformację energetyczną, emerytury stażowe oraz budowę elektrowni atomowych w Polsce.

Jakie poglądy na kwestie społeczne i gospodarcze ma Marek Jakubiak? Kandydat na prezydenta zdradza swoje stanowisko m.in. wobec emerytur i Zielonego Ładu.

Wybory prezydenckie w Polsce zawsze są superważne. Tak było w latach 2015 i 2020. Ale i wcześniej. W 2005 czy 1995 roku.

Donald Tusk znów zapowiada deregulację – i znów kończy się to fiaskiem. Zamiast reform, mamy PR i medialne spektakle bez efektów.

Sztab Trzaskowskiego uwierzył, że prawicowe narracje muszą w tej kampanii wygrać. To nie oznacza, że wyborcy uwierzą, że Trzaskowski w to wierzy.

Współczesna polityka to nie tylko walka o władzę – to także niekończące się zawody w pompowaniu własnego ego. Kto przez ostatnie dekady wysunął się na czoło w tej szlachetnej konkurencji?

Spoiwo łączące rządzącą koalicję staje się coraz rzadsze. Trzecia Droga i Lewica na własnej skórze przekonują się, że jednym sposobem na przeżycie w tym toksycznym układzie jest dystansowanie się od Platformy Obywatelskiej.

Kampania wyborcza przyspiesza, a sondażowe wyniki dwóch głównych kandydatów zbliżają się do siebie. Na szczytach władzy i w elitarnych we własnym odczuciu kręgach naszego społeczeństwa atmosfera musi być nerwowa. Jeśli nie uda się powtórzyć roku 2023, gdy masowa mobilizacja dała zwycięstwo ówczesnej opozycji, powtórzy się rok 2015, gdy te same środowiska straciły Pałac Prezydencki, a później również parlament. Jednym ze sposobów, by tego uniknąć, ma być kampania profrekwencyjna. Ta okazuje się wielopoziomowym skandalem, zarazem jest jednak znakomitym, choć wstydliwym, punktem wyjścia do przyjrzenia się kolejny raz fobiom i obsesjom elit III RP.

Ptak kiwi: nielot, który atakuje własne gniazdo” – tak przed laty Włodzimierz Czarzasty recenzował Joannę Senyszyn. Dziś „kiwi” wraca w kampanii prezydenckiej i choć nie wzbije się wysoko, już zdołał obnażyć bezideowość i hipokryzję swojego dawnego szefa.

Zepchnięcie Rafała Trzaskowskiego i całej jego formacji do głębokiej defensywy spowodowało, że przez chwilę mogliśmy zobaczyć, jak wyglądałaby debata bez udziału tej partii. Przekonaliśmy się, że spór nie musi oznaczać wojny totalnej, w której amunicją są pogarda, poniżanie oraz systemowe kłamstwo.

„To, co dobre dla Rafała Trzaskowskiego, skończyło się wraz z debatami” – ocenił niedawno na kanale tygodnika „Do Rzeczy” specjalista od wyborczych sondaży Marcin Palade w rozmowie z Karolem Gacem. Wielki Tydzień i Święta Wielkanocne nie były na pewno szczęśliwym momentem w kampanii prezydenta Warszawy, przy czym przesądziły o tym tendencje widoczne już wcześniej: narastająca nerwowość, złe relacje z częścią mediów i obecność chóru pochlebców wzmacniających problematyczne cechy Trzaskowskiego.

Czy książka Rafała Trzaskowskiego rzeczywiście jest eksplozją jego samozadowolenia i miłości własnej (jak twierdzi duża część internetowych komentatorów) czy może znajdziemy w niej coś wartościowego i rzucającego nowe światło na prowadzącego w sondażach kandydata w wyborach prezydenckich? Sięgnęliśmy po tę pozycję i spróbowaliśmy podejść do niej na poważnie. Zapraszamy głębsze omówienie zawartych w niej treści.

Kilkanaście dni od śmierci Barbary Skrzypek nie przyniosło żadnego przełomu w polityce władz państwowych i w działaniu upolitycznionego, podporządkowanego celom Platformy Obywatelskiej wymiaru sprawiedliwości. Społeczne emocje zaczęły wygasać, urlopowani wracają do pracy i wygląda na to, że nie zmieni się nic. Choć początkowo zdawać się mogło, że sprawy przybiorą inny obrót, premier do spółki z rzecznikiem praw obywatelskich pozbawiają obywateli złudzeń. I nadziei, bo przecież z tą machiną zderzyć może się każdy z nas.

Po dwóch dekadach od odrzucenia Konstytucji dla Europy sfrustrowani Unijczycy dostrzegli nową szansę wybicia się na niepodległość i ruszają do ofensywy.