30 czerwca 1943 r. komendant główny Armii Krajowej generał Stefan Rowecki został aresztowany na ul. Spiskiej w Warszawie. Do dziś krąży wersja, że „Grot” wpadł wskutek niemieckiego nasłuchu, zainstalowanego w konspiracyjnych lokalach AK. Faktycznie wsypała go trójka zdrajców.

Zawiła historia Bałkanów rzutuje na relacje między narodami tego regionu Europy do dnia dzisiejszego. O dziejach Bałkanów w czasie II wojny światowej będzie mówił dr Aleksander Kozicki, historyk, politolog, sekretarz Zarządu Regionu Gdańskiego NSZZ "Solidarność", podczas spotkania w Sali Akwen w siedzibie gdańskiej "Solidarności" w poniedziałek 23 czerwca o godz. 18.

W politycznej kanonadzie kampanii prezydenckiej umknęła gdzieś 95. rocznica śmierci Władysława Orkana.

W 1815 roku, 210 lat temu, na Kongresie Wiedeńskim powołano do życia Królestwo Polskie – państwo o ogromnym zakresie autonomii.

3 czerwca 1989 roku – na dzień przed tzw. „częściowo wolnymi wyborami” – z Jeziora Górnego w Kętrzynie wyłowiono ciało młodego mężczyzny. Był nim Robert Możejko, 25-letni działacz antykomunistyczny, członek Federacji Młodzieży Walczącej.

Masakra w Kwangdzu z 1980 r. to jedno z najbardziej krwawych i przemilczanych wydarzeń w historii Korei Południowej.

Książka „Krwawy dar Stalina. Powrót Pomorza Zachodniego do Polski” autorstwa Marka A. Koprowskiego, wydana przez Wydawnictwo Replika w 2024 roku, to obszerne opracowanie (512 stron) przybliżające burzliwe dzieje Pomorza Zachodniego, regionu o strategicznym znaczeniu dla Polski. Autor, znany z publikacji dotyczących historii Kresów Wschodnich, tym razem skupia się na losach Pomorza od czasów średniowiecznych po okres powojenny, ze szczególnym uwzględnieniem wydarzeń II wojny światowej.

"Ksiądz z Dachau. Wspomnienia więźnia niemieckich obozów koncentracyjnych", wydana nakładem wydawnictwa Replika, to poruszające i głęboko ludzkie świadectwo, które nie tylko dokumentuje gehennę obozową, ale także ukazuje duchową siłę kapłana, dla którego wiara, Polska i drugi człowiek były ważniejsze niż życie.

Wiosną roku 1942 do domu Parfiena Kisielewa przyszło kilku Polaków, którzy pracowali w pobliskim Gniezdowie przy torach. Poprosili staruszka, który był już po siedemdziesiątce, by pokazał im miejsce, w którym podobno leżą rozstrzelani przez NKWD ich rodacy.

Tysiąc lat temu odbyła się koronacja Bolesława Chrobrego. 59 lat wcześniej książę Mieszko przyjął chrzest w obrządku łacińskim i wprowadził swoje księstwo do grona państw chrześcijańskich. W 1025 roku jego syn Bolesław uczynił z Polski królestwo, które było niezależne od któregokolwiek z sąsiadów.

Choć niektórzy dzisiejsi politycy nie czują się Polakami – mówią o tym wprost, przedkładając nad ojczyznę Unię Europejską, tak jak nad Polskę przedkładał służbę rosyjskim carom Adam Jerzy ks. Czartoryski, minister spraw zagranicznych Imperium Rosyjskiego, wielki podkomorzy dworu Mikołaja I Romanowa, wiceprezes Rządu Tymczasowego Królestwa Polskiego i prezes Rządu Narodowego Królestwa Polskiego – w naszej historii zdarzały się również zaskakujące przejścia na polską stronę. Niemieckie nazwiska zamieniano – nie bez problemów – na polskie, walkę po stronie nieistniejącego kraju z rzucaniem na szalę majątków, karier, a nawet życia.

4 kwietnia 1940 roku, czyli 85 lat temu, sowieckie NKWD rozpoczęło jedną z najbardziej brutalnych i zapomnianych zbrodni przeciwko polskiemu narodowi. Właśnie tego dnia rozpoczęły się egzekucje jeńców z obozu w Ostaszkowie – miejsca, które stało się symbolem cierpienia i niezłomności.

Pięściarze, którzy boksowali w KL Auschwitz i jego podobozach, byli zabawką w rękach swych niemieckich oprawców. Esesmani dopingowali więźniów i obstawiali ich walki, mieli przy tym świetną zabawę i odskocznię od codziennej „ciężkiej pracy”. Więźniowie musieli walczyć o chleb i życie.

Polska historia to nie tylko lata niewoli i cierpienia, ale także wieki chwały, zwycięstw i niezłomnej siły naszego narodu. W tym roku obchodzimy wyjątkową rocznicę – tysiąclecie koronacji Bolesława Chrobrego, pierwszego króla Polski, który uczynił nasze państwo mocarstwem. Z tej okazji prof. Wojciech Polak przedstawia książkę „Pierwsze królestwo. Mocarstwo Bolesława Chrobrego”, przypominającą o wielkości naszego pierwszego monarchy.

1 maja 1982 roku w Gdańsku oraz innych miastach Polski odbyły się pierwszomajowe kontrpochody, które były wyrazem sprzeciwu wobec komunistycznej władzy i narzuconej propagandy. Wydarzenie to zaskoczyło nie tylko sowieckich namiestników, zwanych potocznie „sowieciarzami”, ale nawet ówczesne podziemne władze „Solidarności”, które nie miały informacji o przygotowywanej inicjatywie.

W czwartek, 4 września 1980 r., dochodziła północ, kiedy dwóch mężczyzn wysiadło z nyski zaparkowanej przy ul. Mikołowskiej w Katowicach i weszło do kamienicy stojącej w pobliżu kościoła Świętych Apostołów Piotra i Pawła. Esbecy obserwujący dom pod numerem 30 skrzętnie zanotowali numer rejestracyjny samochodu: SZ 3293. Pół godziny później zapisali również, że tychże dwóch mężczyzn wyszło w towarzystwie Kazimierza Świtonia. Wsiedli do nyski i odjechali w kierunku Dąbrowy Górniczej.

Zbliża się 44 rocznica zakończenia najdłuższego i największego strajku w Polsce, a nawet w Europie, mam na myśli okupacyjny strajk studencki w Łodzi (i dalej w Polsce) ze stycznia i lutego 1981 r. Strajk zakończył się po 44 dniach trwania akcji protestacyjnej i 29 dniach strajku okupacyjnego.

W mroźną sobotę, 18 stycznia 1930 r., o godz. 9.45 na dworzec kolejowy w Mościcach wjechał pociąg z Warszawy. Był to specjalny skład, ponieważ podróżowały nim najważniejsze osoby w państwie.

21 września 1949 r. oznaczał kres życia 44-letniej patriotki, kobiety-wywiadowcy, która – gdyby nie dwie okupacje: niemiecka i sowiecka – zapewne dalej z powodzeniem prowadziłaby rodzinny majątek ziemski pod Lwowem liczący 460 ha. Halina Żurowska zginęła dlatego, że poznała prawdę o V Komendzie Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość. A prawda ta brzmiała: pod płaszczykiem organizacji niepodległościowej ukryta była prowokacja komunistycznej bezpieki o kryptonimie „Cezary”.

W Wigilię 1948 r. do bramy kamienicy przy ul. Lwowskiej 7 w stolicy weszło trzech mężczyzn. Byli z Urzędu Bezpieczeństwa. Mieli przy sobie nakaz aresztowania podpisany przez mjr. Wiktora Herera i wystawiony na nazwisko Jana Rodowicza, urodzonego 7 marca 1923 r. w Warszawie, syna Kazimierza i Zofii z domu Bortnowskiej. Ubecy zapukali do mieszkania pod numerem 10, w którym lokatorzy mieli właśnie podzielić się opłatkiem.