Polityka bez Platformy i Donalda Tuska

Zepchnięcie Rafała Trzaskowskiego i całej jego formacji do głębokiej defensywy spowodowało, że przez chwilę mogliśmy zobaczyć, jak wyglądałaby debata bez udziału tej partii. Przekonaliśmy się, że spór nie musi oznaczać wojny totalnej, w której amunicją są pogarda, poniżanie oraz systemowe kłamstwo.
Premier Donald Tusk Polityka bez Platformy i Donalda Tuska
Premier Donald Tusk / PAP/Radek Pietruszka

Istotą zachodniej demokracji jest utrzymywanie politycznego sporu w ramach, które umożliwiały współpracę wszystkich sił politycznych w najistotniejszych dla państwa i narodu kwestiach, zachowanie znacznego poziomu zaufania nawet między antagonistami i wreszcie trzymanie się zasad kultury, co jest warunkiem prowadzenia dialogu.

Oczywiście fundamentalną zasadą powinno być przestrzeganie prawa, ale w tej kwestii półtora roku temu weszliśmy w fazę kryzysu niespotykanego od obalenia komunizmu i na razie niewiele wskazuje na poprawę tej sytuacji. Jeśli jednak możemy mieć nadzieję, na powrót do prawdziwej demokracji, to droga wiedzie właśnie przez odbudowę jej podstaw. Ostatnie tygodnie udowodniły, że jest to możliwe. Jedynym warunkiem jest nieobecność w dyskusji Rafała Trzaskowskiego i Platformy Obywatelskiej. Bez nich temperatura sporu opadła, kultura i wzajemna tolerancja wróciły, zmienił się także rodzaj interakcji.

 

Upodmiotowienie wyborców

Choć pierwsze prezydenckie debaty zgromadziły rekordową publiczność, dla wielu mogły wydawać się nudne. Kandydaci, co prawda, nie szczędzili sobie uszczypliwości, wzajemnie wypominali błędy, zmiany poglądów oraz nieścisłości i choć na szczegóły programów wyborczych nie wystarczyło czasu – a po zakończeniu starcia widzowie dość łatwo mogli wskazać zwycięzców – to jednak brakowało krwi. 

Tyle tylko że wrażenia były pozytywne. Nikt nie odczuwał niesmaku. Nie miał wrażenia unurzania w politycznym brudzie czy upodlenia zagrywkami poniżej dopuszczalnego poziomu. Jakby ze sporu wyparowały nagle wszystkie te destrukcyjne cechy – nihilizm, szyderstwo, poniżanie – które zatruwają nasze życie polityczne od dwóch dekad. 

Obserwując spór kandydatów, których nie mobilizował wiceprzewodniczący Platformy Obywatelskiej Rafał Trzaskowski, łatwiej można było zrozumieć słowa byłego polityka tej partii Jana Rokity, który stwierdził niedawno, że Donald Tusk jest mistrzem w wyciąganiu z ludzi wszystkich najgorszych cech. Że potrafi zamienić społeczeństwo w motłoch. 

Gdy nagle nikt nie próbował pozyskiwać tego dyszącego z nienawiści motłochu, ale w wyborcach widział obywateli, którzy mają oddać świadomy głos, zmieniło się wszystko. Celem dyskusji przestało być zmobilizowanie elektoratów poprzez wzbudzenie w nich pogardy i nienawiści do wroga, a stało się pozyskanie ich do swojej wizji prezydentury. Taka zmiana oznacza traktowanie narodu i obywateli jako suwerena, który ma prawo i obowiązek współuczestniczyć w sprawowaniu władzy. To on wszak bierze na siebie odpowiedzialność wyboru i powierzenia rządu odpowiedniemu człowiekowi.

 

Siła motłochu 

Żeby dokładnie zrozumieć to, co stało się w czasie debat, trzeba przez chwilę przyjrzeć się technice sprawowania władzy przez Donalda Tuska, Adama Bodnara, Radosława Sikorskiego, Romana Giertycha, Sławomira Nitrasa, Rafała Trzaskowskiego, Barbarę Nowacką i resztę tej ekipy. 

W istocie celem polityki tych ludzi jest znajdywanie wroga, następnie odhumanizowanie go, wyszydzenie za pomocą okrutnej, ale sprawnie działającej machiny medialnej. Do dyspozycji władza ma całe szeregi karnych funkcjonariuszy, którzy przyjmują przekazy dnia i ochoczo przystępują do niszczenia obiektu za pomocą fake newsów, manipulacji czy zwykłych kłamstw. Wymieńmy tu tylko Tomasza Lisa, Konrada Piaseckiego, Tomasza Piątka, Renatę Grochal, Jacka Nizinkiewicza, Wojciecha Czuchnowskiego czy Monikę Olejnik, ale nazwisk jest znacznie więcej. 

Gdy wróg jest już wystarczająco zohydzony, następuje proces eliminacji z życia politycznego. Może to się odbywać poprzez uznanie go za człowieka nieobliczalnego (przykładem może być Antoni Macierewicz), skorumpowanego (taką opinię próbuje się choćby przypisać Mateuszowi Morawieckiemu), oderwanego od rzeczywistości (to zarzut często kierowany do Jarosława Kaczyńskiego), owładniętego obsesją zemsty (choćby Zbigniew Ziobro czy Mariusz Kamiński) czy nieudolnego (jak próbuje się przedstawić Mariusza Błaszczaka). 

Ale proces ten dotyczy nie tylko przeciwników politycznych. Podobny mechanizm stosowany wobec Kościoła, środowisk patriotycznych, działaczy pro-life, niewygodnych historyków, „dzieci z 500 plus” czy menedżerów. 

Otwieranie nowych frontów pozwala władzy na antagonizowanie kolejnych grup społecznych, a właściwie na wzbudzanie niechęci wobec nich. Przeciwnicy są atakowani, a często zastraszani. Skupiają uwagę i stają się celami drwin z czasem przeradzających się w nienawiść. 
Gdy możliwości eksploatacji wroga już się wyczerpują, czyli gdy gawiedź znudzi się już wyśmiewaniem lub obrażeniem wybranego obiektu, uwaga skupia się na kolejnym. I tak bez końca. 

Przez to polityka jako taka traci sens. Nie opiera się na sporze o kluczowe dla państwa kwestie, ale na niszczeniu ludzi. 

 

Istnieje inny świat

Moment politycznego przesilenia, który przyniosły debaty – szczególnie te bez udziału Rafała Trzaskowskiego – pokazał jednak, że polityka wcale nie musi tak wyglądać. W tych sporach nie było patologicznego mechanizmu nakręcania nienawiści. 

Gdy tylko z politycznej układanki wyjęty został ładunek destrukcyjny, który niesie ze sobą Platforma Obywatelska, rywale – od Szymona Hołowni po Grzegorza Brauna – potrafili traktować się z szacunkiem. Wiedzieli przecież, że okazując kurtuazję konkurentowi nawet z niskim poparciem, w rzeczywistości poważnie traktują jego wyborców. 

Podkreślanie odmiennego podejścia do armii, imigrantów, finansów publicznych, edukacji czy finansowania służby zdrowia nie musiało oznaczać woli zniszczenia. Na chwilę z polskiej polityki zniknął podział plemienny czy nawet trybalny oparty na najbardziej prymitywnym poczuciu przynależności do grupy – bardziej przypominający udział w gangu i ślepe podporządkowanie przywódcy niż demokrację. Ale co najistotniejsze, nowa rzeczywistość została zastąpiona rywalizacją według akceptowanych przez wszystkich zasad.

Nawet wzajemne pretensje, osobiste animozje i chęć rozliczenia dawnych krzywd nie zburzyły tego obrazu. Bandycka polityka w stylu wschodnim przegrała ze sporem na modłę zachodnią. 

 

Władza poza kontrolą 

Donald Tusk oraz jego akolici w pełni świadomie wybrali jednak model uprawiania polityki i sprawowania władzy oparty na eskalowaniu skrajnych emocji. Dzięki temu mają do dyspozycji armię zdegenerowanych hejterów, którzy żywią się nienawiścią i niczym od heroiny są od niej uzależnieni. Stali się klientami narkotykowego barona, który zapewnia im towar dający spełnienie i szczęście. Tylko on posiada licencję i wystarczające zasoby środka odurzającego, by czuli się bezpieczni i zadowoleni. 

Konsekwencją posiadania tych niezliczonych, posłusznych szwadronów gotowych w każdej chwili do największych podłości jest bezkarność ekipy Tuska. Każda krytyka pod jej adresem spotyka się ze zwielokrotnionym kontratakiem. I choć ludzie ci, znajdujący się na permanentnym haju nienawiści, nie stanowią większości wyborców Platformy Obywatelskiej i Rafała Trzaskowskiego, to są najgłośniejsi, najlepiej zorganizowani i najmocniej zdeterminowani. Przez to nadają ton i wyznaczają kierunki myślenia oraz postrzegania świata przez tych mniej zaangażowanych.

Udaje im się zakrzyczeć prawdę dotyczącą fatalnego stanu finansów publicznych, spadku koniunktury, masowych zwolnień, fatalnego zarządzania narodowym majątkiem i przekręcić uwagę w kierunku Daniela Obajtka, Michała Kuczmierowskiego czy ks. Michała Olszewskiego. To oni stają się przyczyną wszystkich nieszczęść – złodziejstwa, przekrętów, korupcji czy nepotyzmu. Rozprawienie się z nimi ma nie tylko zmniejszyć deficyt budżetowy, ale wreszcie dokończyć rewolucję. 

A gdy akurat sądy zwalniają ich z aresztów, za kratki posyła się kolejnych winnych porażek Donalda Tuska. On sam nie może być przecież nieudolny, skoro ciągle dostarcza towar. 

 

Szansa na zmianę 

Niestety zbudowany przez obecnego premiera mechanizm zdobywania i sprawowania władzy przynosi jego ludziom sukces. Dzierżą władzę, nie muszą się oglądać na prawo, rozsiedli się w spółkach Skarbu Państwa i nie cofają się przed kolejnymi aktami bezprawia. Chronieni przez Unię Europejską na zewnątrz i szwadrony nienawiści wewnątrz zdobywają kolejne bastiony, by udowadniać swoją potęgę. 

Nawet jeśli przez chwilę poczuliśmy się uwolnieni od tego sączącego się jadu, to on wrócił i szybko się rozpanoszył. Uruchomił zastępy hejterów, znalazł nowych wrogów, napuścił na nich instytucje państwa i znów zatruł debatę publiczną. A Szymon Hołownia, Magdalena Biejat i Adrian Zandberg jakby zapomnieli, że przez chwilę znaleźli się w innym świecie. 

Nawet jeśli sami stają się czasem przedmiotem nagonki, to nie są zdolni do odrzucenia tego systemu rządzenia, bo gdy trzeba, oni również z niego korzystają.

Nadzieją na długoterminową zmianę jest odejście z polityki Donalda Tuska. On jednak mimo swoich sześćdziesięciu ośmiu lat nie zamierza przechodzić na emeryturę. Uzależnieni od nienawiści mogą więc spać spokojnie. 


 

POLECANE
Mieszkańcy Zabrza odwołali w referendum prezydent z rekomendacji Koalicji Obywatelskiej miażdżącą większością z ostatniej chwili
Mieszkańcy Zabrza odwołali w referendum prezydent z rekomendacji Koalicji Obywatelskiej miażdżącą większością

W niedzielnym referendum mieszkańcy Zabrza jasno pokazali, że chcą zmian. Jak wynika z sondażu exit poll Ogólnopolskiej Grupy Badawczej, aż 91,4% głosujących opowiedziało się za odwołaniem Agnieszki Rupniewskiej z funkcji prezydent miasta. Przeciwko było zaledwie 8,6% osób.

Coraz więcej pytań w sieci. Czym jest biały przedmiot (proszek?), który Macron chowa na nagraniu? polityka
Coraz więcej pytań w sieci. Czym jest biały przedmiot (proszek?), który Macron chowa na nagraniu?

Wideo, które trafiło do sieci po sobotnim spotkaniu liderów tzw. „koalicji chętnych” w Kijowie, wywołało falę spekulacji i komentarzy. Na nagraniu widać prezydenta Francji Emmanuela Macrona, kanclerza Niemiec Friedricha Merza oraz premiera i lidera brytyjskiej Partii Pracy Keira Starmera - cała trójka wygląda na rozbawioną i zrelaksowaną, jednak uwagę internautów przykuwa coś jeszcze. Na stole pojawia się biały przedmiot (proszek?), który Macron szybko chowa do kieszeni. Merz w tym samym czasie usuwa z pola widzenia metalową łyżeczkę.

„Dopadniemy ich wszystkich”. Tusk opublikował nowe informacje ws. pożaru na Marywilskiej gorące
„Dopadniemy ich wszystkich”. Tusk opublikował nowe informacje ws. pożaru na Marywilskiej

W niedzielę premier Donald Tusk oficjalnie potwierdził, że pożar centrum handlowego Marywilska 44 w Warszawie był efektem celowego działania rosyjskich służb specjalnych. Jak ujawnił, część sprawców została już zatrzymana, a pozostali są identyfikowani i ścigani.

Zełenski: W czwartek będę czekał na Putina osobiście z ostatniej chwili
Zełenski: W czwartek będę czekał na Putina osobiście

Prezydent Ukrainy Wołodymyr Zełenski zapowiedział, że oczekuje, iż Rosja zgodzi się na całkowite i trwałe zawieszenie broni w wojnie przeciwko jego państwu od poniedziałku.

Zaczynam wątpić. Trump reaguje na propozycję Putina z ostatniej chwili
"Zaczynam wątpić". Trump reaguje na propozycję Putina

Ukraina powinna przyjąć propozycję Putina, aby rozpocząć bezpośrednie rozmowy, bo przynajmniej będziemy wiedzieli, na czym stoimy - stwierdził w niedzielę prezydent USA Donald Trump. Jednocześnie przyznał, że "zaczyna wątpić" w to, czy Ukraina pójdzie na układ z Rosją.

Dziwnie się zachowywał. Interwencja policji w pobliżu uczelni w Katowicach Wiadomości
"Dziwnie się zachowywał". Interwencja policji w pobliżu uczelni w Katowicach

Zaledwie kilka dni po dramatycznych wydarzeniach na Uniwersytecie Warszawskim, które wstrząsnęły opinią publiczną w całym kraju, służby w Katowicach musiały reagować na kolejne niepokojące zgłoszenie w pobliżu jednej z uczelni.

Kaczyński w Gryfinie: Trzaskowski to taki patriota, że ja nie powinien się tu pokazywać polityka
Kaczyński w Gryfinie: Trzaskowski to taki patriota, że ja nie powinien się tu pokazywać

Jarosław Kaczyński podczas spotkania z mieszkańcami Gryfina i lokalnymi działaczami partii powiedział, że głosowanie na Karola Nawrockiego to kontynuowanie "patriotycznej" polityki Prawa i Sprawiedliwości, a także "walka o utrzymanie demokracji".

Dramatyczny wypadek w Małopolsce. Służby badają jego przyczyny Wiadomości
Dramatyczny wypadek w Małopolsce. Służby badają jego przyczyny

Do tragicznego wypadku doszło w niedzielne popołudnie w Nowym Targu, w województwie małopolskim. Podczas rekreacyjnego skoku spadochronowego zginął około 40-letni mężczyzna.

Polska ma więcej złota niż Wielka Brytania. Są nowe dane NBP z ostatniej chwili
Polska ma więcej złota niż Wielka Brytania. Są nowe dane NBP

Polskie rezerwy złota przebijają zasoby Europejskiego Banku Centralnego i Wielkiej Brytanii. Posiadamy już 510 ton złotego kruszcu.

Kryzys Igi Świątek? To już rok bez wygranego turnieju Wiadomości
Kryzys Igi Świątek? To już rok bez wygranego turnieju

Sobotnia porażka Igi Świątek z Amerykanką Danielle Collins w trzeciej rundzie turnieju w Rzymie to kolejne świadectwo kryzysu formy polskiej tenisistki. W jej efekcie po 165 tygodniach wypadnie z podium światowego rankingu. Od triumfu we French Open 8 czerwca 2024 roku nie wygrała żadnego turnieju.

REKLAMA

Polityka bez Platformy i Donalda Tuska

Zepchnięcie Rafała Trzaskowskiego i całej jego formacji do głębokiej defensywy spowodowało, że przez chwilę mogliśmy zobaczyć, jak wyglądałaby debata bez udziału tej partii. Przekonaliśmy się, że spór nie musi oznaczać wojny totalnej, w której amunicją są pogarda, poniżanie oraz systemowe kłamstwo.
Premier Donald Tusk Polityka bez Platformy i Donalda Tuska
Premier Donald Tusk / PAP/Radek Pietruszka

Istotą zachodniej demokracji jest utrzymywanie politycznego sporu w ramach, które umożliwiały współpracę wszystkich sił politycznych w najistotniejszych dla państwa i narodu kwestiach, zachowanie znacznego poziomu zaufania nawet między antagonistami i wreszcie trzymanie się zasad kultury, co jest warunkiem prowadzenia dialogu.

Oczywiście fundamentalną zasadą powinno być przestrzeganie prawa, ale w tej kwestii półtora roku temu weszliśmy w fazę kryzysu niespotykanego od obalenia komunizmu i na razie niewiele wskazuje na poprawę tej sytuacji. Jeśli jednak możemy mieć nadzieję, na powrót do prawdziwej demokracji, to droga wiedzie właśnie przez odbudowę jej podstaw. Ostatnie tygodnie udowodniły, że jest to możliwe. Jedynym warunkiem jest nieobecność w dyskusji Rafała Trzaskowskiego i Platformy Obywatelskiej. Bez nich temperatura sporu opadła, kultura i wzajemna tolerancja wróciły, zmienił się także rodzaj interakcji.

 

Upodmiotowienie wyborców

Choć pierwsze prezydenckie debaty zgromadziły rekordową publiczność, dla wielu mogły wydawać się nudne. Kandydaci, co prawda, nie szczędzili sobie uszczypliwości, wzajemnie wypominali błędy, zmiany poglądów oraz nieścisłości i choć na szczegóły programów wyborczych nie wystarczyło czasu – a po zakończeniu starcia widzowie dość łatwo mogli wskazać zwycięzców – to jednak brakowało krwi. 

Tyle tylko że wrażenia były pozytywne. Nikt nie odczuwał niesmaku. Nie miał wrażenia unurzania w politycznym brudzie czy upodlenia zagrywkami poniżej dopuszczalnego poziomu. Jakby ze sporu wyparowały nagle wszystkie te destrukcyjne cechy – nihilizm, szyderstwo, poniżanie – które zatruwają nasze życie polityczne od dwóch dekad. 

Obserwując spór kandydatów, których nie mobilizował wiceprzewodniczący Platformy Obywatelskiej Rafał Trzaskowski, łatwiej można było zrozumieć słowa byłego polityka tej partii Jana Rokity, który stwierdził niedawno, że Donald Tusk jest mistrzem w wyciąganiu z ludzi wszystkich najgorszych cech. Że potrafi zamienić społeczeństwo w motłoch. 

Gdy nagle nikt nie próbował pozyskiwać tego dyszącego z nienawiści motłochu, ale w wyborcach widział obywateli, którzy mają oddać świadomy głos, zmieniło się wszystko. Celem dyskusji przestało być zmobilizowanie elektoratów poprzez wzbudzenie w nich pogardy i nienawiści do wroga, a stało się pozyskanie ich do swojej wizji prezydentury. Taka zmiana oznacza traktowanie narodu i obywateli jako suwerena, który ma prawo i obowiązek współuczestniczyć w sprawowaniu władzy. To on wszak bierze na siebie odpowiedzialność wyboru i powierzenia rządu odpowiedniemu człowiekowi.

 

Siła motłochu 

Żeby dokładnie zrozumieć to, co stało się w czasie debat, trzeba przez chwilę przyjrzeć się technice sprawowania władzy przez Donalda Tuska, Adama Bodnara, Radosława Sikorskiego, Romana Giertycha, Sławomira Nitrasa, Rafała Trzaskowskiego, Barbarę Nowacką i resztę tej ekipy. 

W istocie celem polityki tych ludzi jest znajdywanie wroga, następnie odhumanizowanie go, wyszydzenie za pomocą okrutnej, ale sprawnie działającej machiny medialnej. Do dyspozycji władza ma całe szeregi karnych funkcjonariuszy, którzy przyjmują przekazy dnia i ochoczo przystępują do niszczenia obiektu za pomocą fake newsów, manipulacji czy zwykłych kłamstw. Wymieńmy tu tylko Tomasza Lisa, Konrada Piaseckiego, Tomasza Piątka, Renatę Grochal, Jacka Nizinkiewicza, Wojciecha Czuchnowskiego czy Monikę Olejnik, ale nazwisk jest znacznie więcej. 

Gdy wróg jest już wystarczająco zohydzony, następuje proces eliminacji z życia politycznego. Może to się odbywać poprzez uznanie go za człowieka nieobliczalnego (przykładem może być Antoni Macierewicz), skorumpowanego (taką opinię próbuje się choćby przypisać Mateuszowi Morawieckiemu), oderwanego od rzeczywistości (to zarzut często kierowany do Jarosława Kaczyńskiego), owładniętego obsesją zemsty (choćby Zbigniew Ziobro czy Mariusz Kamiński) czy nieudolnego (jak próbuje się przedstawić Mariusza Błaszczaka). 

Ale proces ten dotyczy nie tylko przeciwników politycznych. Podobny mechanizm stosowany wobec Kościoła, środowisk patriotycznych, działaczy pro-life, niewygodnych historyków, „dzieci z 500 plus” czy menedżerów. 

Otwieranie nowych frontów pozwala władzy na antagonizowanie kolejnych grup społecznych, a właściwie na wzbudzanie niechęci wobec nich. Przeciwnicy są atakowani, a często zastraszani. Skupiają uwagę i stają się celami drwin z czasem przeradzających się w nienawiść. 
Gdy możliwości eksploatacji wroga już się wyczerpują, czyli gdy gawiedź znudzi się już wyśmiewaniem lub obrażeniem wybranego obiektu, uwaga skupia się na kolejnym. I tak bez końca. 

Przez to polityka jako taka traci sens. Nie opiera się na sporze o kluczowe dla państwa kwestie, ale na niszczeniu ludzi. 

 

Istnieje inny świat

Moment politycznego przesilenia, który przyniosły debaty – szczególnie te bez udziału Rafała Trzaskowskiego – pokazał jednak, że polityka wcale nie musi tak wyglądać. W tych sporach nie było patologicznego mechanizmu nakręcania nienawiści. 

Gdy tylko z politycznej układanki wyjęty został ładunek destrukcyjny, który niesie ze sobą Platforma Obywatelska, rywale – od Szymona Hołowni po Grzegorza Brauna – potrafili traktować się z szacunkiem. Wiedzieli przecież, że okazując kurtuazję konkurentowi nawet z niskim poparciem, w rzeczywistości poważnie traktują jego wyborców. 

Podkreślanie odmiennego podejścia do armii, imigrantów, finansów publicznych, edukacji czy finansowania służby zdrowia nie musiało oznaczać woli zniszczenia. Na chwilę z polskiej polityki zniknął podział plemienny czy nawet trybalny oparty na najbardziej prymitywnym poczuciu przynależności do grupy – bardziej przypominający udział w gangu i ślepe podporządkowanie przywódcy niż demokrację. Ale co najistotniejsze, nowa rzeczywistość została zastąpiona rywalizacją według akceptowanych przez wszystkich zasad.

Nawet wzajemne pretensje, osobiste animozje i chęć rozliczenia dawnych krzywd nie zburzyły tego obrazu. Bandycka polityka w stylu wschodnim przegrała ze sporem na modłę zachodnią. 

 

Władza poza kontrolą 

Donald Tusk oraz jego akolici w pełni świadomie wybrali jednak model uprawiania polityki i sprawowania władzy oparty na eskalowaniu skrajnych emocji. Dzięki temu mają do dyspozycji armię zdegenerowanych hejterów, którzy żywią się nienawiścią i niczym od heroiny są od niej uzależnieni. Stali się klientami narkotykowego barona, który zapewnia im towar dający spełnienie i szczęście. Tylko on posiada licencję i wystarczające zasoby środka odurzającego, by czuli się bezpieczni i zadowoleni. 

Konsekwencją posiadania tych niezliczonych, posłusznych szwadronów gotowych w każdej chwili do największych podłości jest bezkarność ekipy Tuska. Każda krytyka pod jej adresem spotyka się ze zwielokrotnionym kontratakiem. I choć ludzie ci, znajdujący się na permanentnym haju nienawiści, nie stanowią większości wyborców Platformy Obywatelskiej i Rafała Trzaskowskiego, to są najgłośniejsi, najlepiej zorganizowani i najmocniej zdeterminowani. Przez to nadają ton i wyznaczają kierunki myślenia oraz postrzegania świata przez tych mniej zaangażowanych.

Udaje im się zakrzyczeć prawdę dotyczącą fatalnego stanu finansów publicznych, spadku koniunktury, masowych zwolnień, fatalnego zarządzania narodowym majątkiem i przekręcić uwagę w kierunku Daniela Obajtka, Michała Kuczmierowskiego czy ks. Michała Olszewskiego. To oni stają się przyczyną wszystkich nieszczęść – złodziejstwa, przekrętów, korupcji czy nepotyzmu. Rozprawienie się z nimi ma nie tylko zmniejszyć deficyt budżetowy, ale wreszcie dokończyć rewolucję. 

A gdy akurat sądy zwalniają ich z aresztów, za kratki posyła się kolejnych winnych porażek Donalda Tuska. On sam nie może być przecież nieudolny, skoro ciągle dostarcza towar. 

 

Szansa na zmianę 

Niestety zbudowany przez obecnego premiera mechanizm zdobywania i sprawowania władzy przynosi jego ludziom sukces. Dzierżą władzę, nie muszą się oglądać na prawo, rozsiedli się w spółkach Skarbu Państwa i nie cofają się przed kolejnymi aktami bezprawia. Chronieni przez Unię Europejską na zewnątrz i szwadrony nienawiści wewnątrz zdobywają kolejne bastiony, by udowadniać swoją potęgę. 

Nawet jeśli przez chwilę poczuliśmy się uwolnieni od tego sączącego się jadu, to on wrócił i szybko się rozpanoszył. Uruchomił zastępy hejterów, znalazł nowych wrogów, napuścił na nich instytucje państwa i znów zatruł debatę publiczną. A Szymon Hołownia, Magdalena Biejat i Adrian Zandberg jakby zapomnieli, że przez chwilę znaleźli się w innym świecie. 

Nawet jeśli sami stają się czasem przedmiotem nagonki, to nie są zdolni do odrzucenia tego systemu rządzenia, bo gdy trzeba, oni również z niego korzystają.

Nadzieją na długoterminową zmianę jest odejście z polityki Donalda Tuska. On jednak mimo swoich sześćdziesięciu ośmiu lat nie zamierza przechodzić na emeryturę. Uzależnieni od nienawiści mogą więc spać spokojnie. 



 

Polecane
Emerytury
Stażowe