Rosjanie od stuleci twórczo rozwijają metody umieszczania za granicą swych agentów. Zapewne wielu z nas oglądało serial „The Americans” o szpiegowskim małżeństwie Sowietów w USA w latach 80. XX w. Wiadomo, że ostatnio Moskwa znów zaczęła korzystać z tego narzędzia. Ale biorąc pod uwagę lewicową wrażliwość Zachodu na problem uchodźców, Rosjanie będą pewnie coraz częściej wykorzystywać imigrantów jako swych agentów. Przed czym zresztą ostrzegła niedawno – jakby nie było postępowa – Finlandia. Ale zwróćmy uwagę na ujawnioną właśnie historię emigranta z kraju konfliktu.

Czytając, oglądając i słuchając mainstreamowych mediów i polityków w ostatnich kilkunastu latach można odnieść wrażenie, że na Zachodzie sympatyzuje z Rosją, czy wręcz dla niej pracuje wyłącznie prawica. Oczywiście nie „prawica” spod znaku Europejskiej Partii Ludowej. Taki przekaz to oczywiście jeden z elementów strategii liberalno-lewicowego „deep state”. Sprzyja takiej narracji również polityka samej Rosji, której obecne elity rządzące przywdziały szaty „ostatniego obrońcy chrześcijaństwa i tradycyjnych wartości”.

Największym ryzykiem związanym z likwidacją Jewgienija Prigożyna i neutralizacją Grupy Wagnera, z punktu widzenia Kremla, była utrata kontroli nad aktywami rosyjskimi w Afryce. Dziś wydaje się, że sytuacja jest jednak opanowana. Wiceminister obrony Junus-bek Jewkurow swoimi licznymi wizytami zadbał o to, by dotychczasowi sojusznicy Moskwy na Czarnym Lądzie nie zmienili zdania. Co najwyżej zmienią wagnerowców na nową formację: Afrykański Legion. Cyrylicą pisany.

Cóż… O relacjach na linii Radosław Sikorski – Rosja, można by chyba książki pisać. Afganistan, WSI, Reset. Nawet małżonka, autorka świetnych książek historycznych o Związku Sowieckim. Więc gdy pan Sikorski wrócił na Szucha, od razu przede wszystkim zacząłem śledzić jego wypowiedzi i decyzje dotyczące Rosji. Nie trzeba było czekać długo.

Estoński kontrwywiad zatrzymał, a sąd umieścił na dwa miesiące w areszcie naukowca podejrzanego o szpiegostwo na rzecz Rosji. Pamiętając o skuteczności estońskiego KAPO, nic dziwnego. Zwraca jednak uwagę postać szpiega i jego kontakty. Wiaczesław Morozow pracuje na najlepszym estońskim Uniwersytecie w Tartu od 2010 roku.

Marcowe „wybory” Władimir Putin wygra w pierwszej turze, to oczywiste. Ale wątpię, by dotrwał do końca swej kolejnej prezydenckiej kadencji. Nie, nie dlatego, że zostanie obalony. Odejdzie tak, jak Stalin. W sposób naturalny – oficjalnie. Kto przejmie stery rządów na Kremlu i co zmieni się w polityce Rosji?

Pamiętam wiele ostrzeżeń, że po zamrożeniu świata przez pandemię koronawirusa, w czasie odwilży z nową siłą wybuchną stare konflikty, ale też pojawią się nowe. Wydarzenia minionego roku, ale też tego poprzedniego to potwierdzają. Skupiamy uwagę na wojnie na Ukrainie, ostatnio na Bliskim Wschodzie, a przecież różnych wojen, konfliktów nie brakuje na całym świecie. Śmiem twierdzić, że od zakończenia zimnej wojny na globalnej mapie nie było tylu zapalnych punktów. Ale nie o liczbę i geografię chodzi. Chodzi o rosnące ryzyko, że jeden czy kilka z tych konfliktów przerodzi się w coś większego, zagrażającego wręcz stabilności świata. Cóż, płacimy cenę globalizacji także na tym polu. Zjawisko zrywania międzynarodowych łańcuchów dostaw pokazało, że trzeba płacić cenę gospodarczą. Teraz jednak mamy do czynienia z czymś jeszcze groźniejszym.

Rząd Ukrainy przedłożył Radzie Najwyższej projekt ustawy zmieniającej zasady mobilizacji i rejestracji wojskowej. Wynika z nich, że wiek poborowy zostanie obniżony z 27 do 25 lat. Ale nie tylko o poszerzenie liczby potencjalnych żołnierzy chodzi. Nowa ustawa wprowadza też przepisy, które mają ułatwić mobilizowanie Ukraińców do sił zbrojnych. Także tych przebywających za granicą.

Gdy na początku października wybuchła wojna Hamasu z Izraelem największy niepokój świata, co najmniej tej wolnej jego części, budziła ryzyko rozlania się konfliktu na cały Bliski Wschód. Nie brakował wszak innych zapalnych punktów, a Iran może chcieć wykorzystać sytuację do uderzenia nawet nie tylko w Izrael, co w Zachód. Oczywiście używając swych proxies.

Zachód, z dominującą rolą Francji, nie zdołał przez dekadę zgasić płomieni dżihadu w Sahelu. Za to upadły współpracujące z Paryżem rządu w Mali, Burkina Faso i Nigrze. Nowi ich władcy, junty wojskowe, wyrzuciły dotychczasowych sojuszników. Zastępują ich Rosjanie. Islamscy rebelianci szczególnie przez to nie osłabli, zaś brak zachodnich sił w tej strategicznie ważnej części Afryki zwiększy tylko zagrożenie terrorystyczne w Europie i szerzej otworzy bramy do UE dla nielegalnych imigrantów, którzy właśnie przez Sahel wędrują do portów w Tunezji i Libii. Rosja jest wygrana podwójnie: rozszerza wpływy polityczne, wojskowe i gospodarcze w Afryce, zarazem przyczyniając się do destabilizacji Zachodu.

To będzie ciężka zima dla Ukrainy. Na froncie ukraińska ofensywa nie przyniosła sukcesu, za to Rosjanie właśnie przejmują inicjatywę i nacierają na kolejnych odcinkach frontu. Moskwa chce osiągnąć jakiś militarny sukces przed wiosennymi wyborami prezydenckimi, w których Władimir Putin będzie najpewniej ubiegał się o reelekcję. Do tego Rosjanie od miesięcy oszczędzali pociski rakietowe na nieuniknioną kampanię ataków na infrastrukturę krytyczną wroga, aby zimą pozbawić Ukraińców światła, wody i ogrzewania.

Dzisiaj newsem dnia z Ukrainy jest próba otrucia żony szefa wojskowego wywiadu, ale też wysokich oficerów tej instytucji, niewątpliwie groźniejszej dla Rosji niż skompromitowana SBU. Sprawa Marianny Budanowej i kolegów jej męża pokazuje, jak długie macki ma Moskwa nad Dnieprem. To kolejna nienajlepsza wiadomość dla prezydenta Wołodymyra Zełenskiego. Nadciągają ciężkie zimowe miesiące w tej wojnie.

Hiszpanią wstrząsają wielotysięczne protesty przeciwko układowi lewicy z separatystami. Układowi dającemu władzę socjalistom Sancheza, choć przegrali ostatnie wybory. Wielu Hiszpanów oburzają ustępstwa – te co już przepchnięto, jak i te, które dopiero się pojawią – rządu w Madrycie wobec różnej maści separatystów. Także tych katalońskich, w sprawie współpracy których z Rosją wciąż toczy się śledztwo.

Defetystyczne w swej istocie sygnały z Ukrainy, zwrot Kijowa w stronę Berlina i Brukseli, rosnące zmęczenie zachodnich społeczeństw i elit wojną „gdzieś tam na wschodzie”, konsekwencja Rosji, która nie zważając na sankcje przestawiła nie tylko gospodarkę, ale dosłownie całe państwo w każdym aspekcie na tory wojenne.

Zamieszki w Machaczkale były „w dużej mierze inspirowane z terytorium Ukrainy poprzez agenturę krajów Zachodu” – ogłosił Władimir Putin. Kreml nie chce przyznać, że ma problem z napięciami etniczno-religijnymi na Kaukazie Północnym, ale też z wciąż żywym antysemityzmem w Rosji. Antysemityzmem w dużej mierze ludowym, który jednak podsycają swymi wypowiedziami przedstawiciele elit. Z samym Putinem na czele, którego chyba za szybko uznano za filosemitę na tle choćby szefów służb czy generałów, tradycyjnie proarabskich i antyizraelskich.

Konflikt Izraela z Hamasem, który lada moment może rozlać się na części regionu, niewątpliwie jest na rękę Rosji. Z kilku powodów, także chodzi o kontekst ukraiński. Ale są tam też ukryte zagrożenia dla Moskwy.

Obstawiają, kiedy upadnie putinowska Rosja. Wyliczają, jakie to straty ponosi z powodu sankcji. Wskazują, jak Moskwa traci wpływy, głównie w świecie byłego Sojuza. Tak, Putin ponosi porażki. Ale do ogłoszenia upadku obecnego imperium zła jeszcze daleko. Wielu zachodnich polityków przebiera nogami do Resetu 2.0. A Rosja potrafi też poszerzać wpływy. Najlepszym przykładem jest Gruzja.

To był nadzwyczaj gorączkowy weekend. Okazało się, że mamy w Polsce całą masę specjalistów od Rosji. Nic to, że wielu z nich głównie przepisywało tweety i wpisy z Telegrama (komunikator kontrolowany przez człowieka bliskiego Kremlowi), nic to, że nie rozpoznają bukw w cyrylicy. Ogłosili natychmiast, że w Rosji mamy wojnę domową, Putin szuka azylu w Kazachstanie, wagnerowcy zaś przejmują zaś broń atomową. A jak było?

Moskwa od miesięcy dąży do obalenia prozachodnich władz w Mołdawii. Sięga w tym celu po różne środki, od wagnerowców, przez separatystów z Naddniestrza i Gagauzji, po byłego prezydenta – marionetkę Kremla i radykałów z partii, której właściciel zasłania się izraelskim paszportem, prawomocnie skazany w Mołdawii za finansowe oszustwo stulecia.

Siergiej Szojgu podpisał rozkaz wymagający od wszystkich formacji najemniczych podpisania kontraktów z ministerstwem obrony. Deadline? 1 lipca. Prigożyn natychmiast ogłosił, że Grupa Wagnera nie zamierza podporządkować się temu rozkazowi. Do wskazanego przez ministra terminu jeszcze pół miesiąca. Pół miesiąca eskalacji starego konfliktu Szojgu–Prigożyn. I to w chwili, gdy Ukraina rozpoczęła kontrofensywę.