Waldemar Żyszkiewicz: Obywatele bez honoru i bezsilne państwo

Państwa skolonizowane opresyjne wobec tubylców, nomenklaturze zapewniają praktyczną nietykalność. Przedstawicieli wszelkich władz, urzędników i funkcjonariuszy państwowych, upartyjniony aparat samorządowy, a także korpus sędziowski Rzeczypospolitej trzeba w trybie pilnym pozbawić poczucia bezkarności. Bez tego na tzw. dobrą zmianę nie ma najmniejszych szans.
 Waldemar Żyszkiewicz: Obywatele bez honoru i bezsilne państwo
/ Hanna Gronkiewicz-Waltz, screen YT
Kilka jaskrawych przykładów z ostatnich tygodni. Paweł Adamowicz, który nie wie, ile posiada mieszkań (braki w deklaracji majątkowej), i nie przestrzega ustawy o zakazie propagowania ideologii totalitarnych (stocznia im. Lenina), zachowuje się arogancko podczas przesłuchania przed komisją parlamentarną ds. Amber Gold. O niczym istotnym nie wiedział, nikogo (prawie) nie znał, niczego też nie pamięta.
W istocie kpi sobie zarówno z członków komisji, jak również z ludzi śledzących próbę wyjaśnienia bezprecedensowego, bo najwidoczniej ochranianego przez wpływowe w państwie postaci złodziejskiego procederu, którego realnym celem była nie tyle nawet sama piramida finansowa, ile próba całkowitej eliminacji z rynku LOT-u, naszego narodowego przewoźnika.
Precyzując, Adamowicz kpi sobie z polskiego państwa, które wobec deklarowanej przez prezydenta Gdańska niewiedzy i niepamięci pozostaje niestety całkiem bezsilne. Bo to przecież trochę za mało, że „Budyń”, jak nazywają go lokalni przeciwnicy, dzięki dociekliwości przewodniczącej Małgorzaty Wassermann w trakcie przesłuchania całkiem stracił kontenans i poczerwieniały mu uszy...
 
Gwarantowane poczucie bezkarności
Z powagi Sejmu, lekceważąc wezwania przed parlamentarną komisję weryfikacyjną, publicznie szydzi sobie Hanna Gronkiewicz-Waltz, prezydent miasta stołecznego Warszawy. Lekceważy kary nałożone za kolejne niestawiennictwa, wysyła swych reprezentantów, w zależności od sytuacji raz aż nadmiernie utożsamia się z sprawowanym urzędem, innym razem odeń się separuje, domagając się, aby kary za jej własne niestawiennictwo zostały opłacone ze środków publicznych*.
I znów, nie mamy tu przecież do czynienia z jakąś niepełnosprawną intelektualnie osobą, lecz z długoletnim włodarzem stołecznej aglomeracji, ze znaczącym liderem struktur Platformy Obywatelskiej. Z dawną kandydatką na urząd prezydenta RP, byłym prezesem banku centralnego, z rzutkim menedżerem, energicznie rozbudowującym miasto po wcześniejszym zastoju inwestycyjnym...
Jednocześnie mamy do czynienia z osobą, która nie wie nawet, jak na warszawskiej reprywatyzacji wzbogacił się jej własny mąż. Z osobą, która tak doniosłej i społecznie drażliwej problematyce nie poświęcała (podobno) w ogóle uwagi, cedując obowiązki w tym zakresie na swych zastępców i urzędników, od pewnego czasu kolejno wyrzucanych z ratusza w atmosferze korupcyjnego skandalu.
Hanna Gronkiewicz-Waltz, podobnie jak Paweł Adamowicz, a także trzy słynne w azjatyckich kulturach małpki, o niczym nie wiedziała, nic nie słyszała i niczego w związku z tym komisji pod przewodem wiceministra Patryka Jakiego nie powie... Oczywiście, element zuchwałej bezczelności – przed wojną zwany chucpą, dziś raczej arogancją – występuje w obu tych przypadkach, ale istotnym czynnikiem sprawczym pozostaje jednak zwykłe poczucie bezkarności.
 
Dzisiaj to urząd chroni skórę sprawcy
Kiedyś dbano przede wszystkim o powagę pełnionego urzędu, toteż delikwent, któremu pechowo powinęła się noga, znikał natychmiast z przestrzeni publicznej, nieraz płacąc za swe uchybienia najwyższą nawet cenę. Dziś umocowanie na urzędowym stolcu bez skrupułów wykorzystuje się, żeby per fas et nefas ochronić własną skórę, nawet gdy przewiny wyczerpują znamiona deliktów ciężkich i najcięższych. Takich przypadków mamy teraz aż nadto, każdy mógłby zilustrować powyższą tezę przykładami z własnego podwórka.
To jest po trosze cena, jaką płacimy za eliminację pojęcia honoru oraz wynikających stąd skrupułów moralnych. Wprawdzie etos rycerski został przez postępowców już dawno temu zakwestionowany, ale formy przyjmowania na siebie odpowiedzialności za podejmowane decyzje oraz ich praktyczne skutki funkcjonowały jeszcze wśród znaczniejszego mieszczaństwa, a zwłaszcza wśród wywodzących się z ziemiaństwa pierwszych pokoleń inteligencji, wyraźnie skłonnej do pielęgnowania chlubnych osobowych tradycji szlacheckich.
Pytanie, czy seria samobójstw po słynnym krachu giełdowym w roku 1929 jest przede wszystkim egzemplifikacją tego właśnie zjawiska, i czy takie rozwiązanie wydaje się akurat godne polecenia, ale przecież desperackie kroki jako honorowe wyjście w obliczu krachu czy bankructwa spowodowanego nadmiernym ryzykiem giełdowym albo czynnikami zgoła od desperata niezależnymi (nagła dekoniunktura, kataklizmy naturalne, nieuczciwość kontrahentów) w dwudziestoleciu międzywojennym zdarzały się na porządku dziennym.
Emblematycznym przykładem postawy honorowej (dziś uznalibyśmy pewnie, że wręcz nadmiernie honorowej) jest anegdota związana wiedeńskimi koszarami arcyksięcia Rudolfa, znanymi później jako Rossauer Kaserne. Wybudowane w połowie XIX stulecia zostały zaprojektowane bez (dostatecznej liczby) toalet dla zwykłych żołnierzy; toalety dla kadry oficerskiej przewidziano. Ów ważny brak, w obiekcie przeznaczonym dla nawet czterech tysięcy żołnierzy, który  skonstatowano w chwili oddawania koszar do użytku, miał się stać przyczyną samobójczej śmierci projektanta.
Dziś twardą wymowę tej historii poddaje się znacznej relatywizacji: według jednych źródeł fakt targnięcia się na własne życie nie jest dostatecznie potwierdzony, inne (choć też nie podają przekonującej argumentacji) widzą w nim przejaw tzw. miejskiej legendy. Ale warto pamiętać, że żyjemy w czasach wszechobejmującej relatywy, bo jeszcze u progu lat 90. przedstawiano mi tę opowieść o koszarach z epoki cesarza Franciszka Józefa jako coś niepowątpiewalnego.
 
Od Polaków woli inwertytów oraz imigrantów
Niejako na antypodach opowieści o nazbyt honorowym budowniczym wiedeńskich koszar plasuje się przypadek postaci na eksponowanym urzędzie publicznym, która niefrasobliwie mieląc językiem, oskarżyła naród polski in gremio o współudział w holokauście, powszechnie uznawanym w świecie za arcyzbrodnię, za coś w dziejach ludzkości najstraszliwszego.
Człowiek ten, przecież nie jakiś biedaczyna ułomny na umyśle, lecz prawnik, profesjonalnie kształcony w odpowiedzialności za słowo, powiedział tak, jakby nigdy nie słyszał o Radzie Głównej Opiekuńczej, o Żegocie, o wyrokach państwa podziemnego na szmalcowników o najróżniejszym zresztą rodowodzie, wreszcie o nagminnym, uporczywym i kłamliwym nadużywaniu przez zagraniczne media frazy „polskie obozy koncentracyjne”...
Nie byłoby w tym niczego dziwnego, gdyby ów rzecznik praw obywatelskich pełnił swój urząd w Republice Federalnej Niemiec, ewentualnie w którymś z państw europejskich gorliwie w latach wojny kolaborujących z III Rzeszą... Ale nie, ten aż nadto wygadany prawnik jest ombudsmanem w Rzeczypospolitej Polskiej. I dał się dotąd poznać głównie jako spolegliwy rzecznik środowisk erotycznych inwertytów oraz politycznej irredenty atakującej od dwóch lat ekipę rządzącą, która otrzymała od Polaków demokratyczny mandat.
W przeciwieństwie do prezydenta Gdańska, rzecznik Adam Bodnar nawet się nie zarumienił, a powinien. Bo nie dość, że dołączył do prowadzonej w krajach bliskiej zagranicy kampanii szkalowania Polski, to jeszcze tłumaczył się w sposób, który go dyskwalifikuje jako człowieka i profesjonalistę. Natomiast o jedynym pozwalającym ratować twarz wyjściu, czyli o złożeniu dymisji, nawet się nie zająknął. I pewnie ujdzie mu to na sucho, bo jak trafnie zauważa Poeta w narodowym arcydramacie: myśmy wszystko zapomnieli...
 
Narodowy Instytut Certyfikacji Kadr
Przypominam te trzy skandaliczne przypadki nie po to, by nad naszą przebaczliwością, a w konsekwencji nad bezsilnością polskiego państwa ubolewać, ale żeby sposobu przełamania tego imposybilizmu szukać. Procedury demokratyczne oraz zasada kadencyjności pełnienia różnych funkcji publicznych powinny zostać uzupełnione o skuteczne mechanizmy odwoływania osób, które sprzeniewierzyły się deklaracjom, składanym wyborcom w trakcie kampanii wyborczej. To elementarz, niestety wciąż pozostający w sferze pobożnych życzeń.
Po drugie, skoro od osób aspirujących do kierowania pojazdami mechanicznymi wymagamy złożenia stosownego egzaminu, a przy licencjach profesjonalnych i/lub na pojazdy specjalnego znaczenia również przejścia specjalistycznych badań psychotechnicznych, to wydaje się wręcz zaniedbaniem, że sprawdzeniu predyspozycji psycho-intelektualnych nie są poddawane osoby, którym powierza się kierowanie nawą państwową. 
Przy podejmowaniu decyzji o wielowymiarowych i ważkich skutkach na podstawie niekoniecznie spoistych, często związanych z realnym konfliktem interesów, a zawsze niekompletnych przesłanek trudno się przecież obyć bez znacznej chłonności poznawczej, zdolności gromadzenia oraz weryfikowania źródeł, a zwłaszcza trafnej oceny jakości ekspertyz i rzetelności zatrudnianych doradców.
Zarządzanie wielką aglomeracją miejską takich umiejętności wymaga. Toteż stan wiedzy o zachodzących w mieście procesach, elementarne braki w rozeznaniu sytuacji, wreszcie deficyt pamięci, jaki niedawno zademonstrował Paweł Adamowicz, powinny nie tylko zaniepokoić gdańszczan, ale skutkować skierowaniem delikwenta na obligatoryjne badania w Narodowym Instytucie Certyfikacji Kadr (NICK).
Sprawdzanie aktualnego stanu zdolności osoby do pełnienia ważnych funkcji publicznych wydaje się postulatem racjonalnym. Dlaczegóż bowiem Gdańskiem, Warszawą albo jakimś ważnym dla obywateli urzędem centralnym miałby kierować ktoś, kogo opuściły siły, chęci, zdrowy rozsądek, rozeznanie w przedmiocie, umiejętność trafnej oceny sytuacji, wreszcie zdolność do podjęcia optymalnej decyzji.
Wydaje się, że już samo powołanie NICK-u do istnienia skutecznie przeciwdziałałoby amnezji wielu prominentnych postaci, zarówno tych z kręgów władzy, jak i ze środowisk działaczy samorządowych oraz szeroko pojętego wymiaru sprawiedliwości. Może więc warto skorzystać z takiego narzędzia?
 
* W sprawie Hanny Gronkiewicz-Waltz państwo wykonało wreszcie stosowny ruch, dokonując komorniczego zajęcia 12 tys. złotych z jej prywatnego konta na poczet orzeczonych grzywien. Coś drgnęło.
 
Waldemar Żyszkiewicz
 
[pierwodruk w Obywatelskiej. Gazecie Kornela Morawieckiego, nr 150/2017]

 

POLECANE
Niemiecka policja miała próbować zatrzymać polskich obrońców granicy na polskim terytorium: Halt Polen! gorące
Niemiecka policja miała próbować zatrzymać polskich obrońców granicy na polskim terytorium: "Halt Polen!"

Lider Ruchu Obrony Granic Robert Bąkiewicz przekazał szokujące informacje. Według jego słów niemiecka policja miała próbować zatrzymać Polaków... na terytorium Polski.

Elon Musk ogłosił powstanie nowej partii z ostatniej chwili
Elon Musk ogłosił powstanie nowej partii

- Dziś powstaje Partia Amerykańska, aby zwrócić wam wolność - pisze Elon Musk na platformie "X".

Potężna rozróba w serbskim parlamencie. Granaty dymne, jedna z posłów w stanie krytycznym z ostatniej chwili
Potężna rozróba w serbskim parlamencie. Granaty dymne, jedna z posłów w stanie krytycznym

W serbskim parlamencie doszło do dramatycznych scen. Posłowie opozycji rzucili granaty hukowe i gaz łzawiący w proteście przeciwko rządom Aleksandara Vučića. W wyniku zamieszek posłanka Jasmina Obradović doznała udaru i walczy o życie.

Niemieckie media: Ruch Obrony Granic torpeduje niemiecką politykę migracyjną z ostatniej chwili
Niemieckie media: Ruch Obrony Granic torpeduje niemiecką politykę migracyjną

Niemiecki tygodnik „Der Spiegel” opisał serię incydentów na granicy z Polską, które wg redakcji „komplikują niemiecką politykę migracyjną”. Główna krytyka kierowana jest w stronę polskiego Ruchu Obrony Granic (ROG), który utrudnia niemieckim służbom odsyłanie nielegalnych migrantów do Polski.

Wes Anderson – nostalgiczne fantazmaty czasów, których nigdy nie było tylko u nas
Wes Anderson – nostalgiczne fantazmaty czasów, których nigdy nie było

Wes Anderson powraca na ekrany z filmem, który równie łatwo rozpoznać, co sobie odpuścić albo się zakochać. "Układ fenicki", pokazany premierowo podczas 78. Festiwalu Filmowego w Cannes, na polskie ekrany trafił 6 czerwca.

Stopnie BRAVO i BRAVO-CRP przedłużone. Pilny komunikat rządu z ostatniej chwili
Stopnie BRAVO i BRAVO-CRP przedłużone. Pilny komunikat rządu

Premier przedłużył drugi stopień alarmowy BRAVO i BRAVO-CRP na terenie całej Polski do 31 sierpnia 2025. Wyjaśniamy, co to oznacza i dlaczego władze proszą obywateli o czujność.

Ukraińskie drony znowu w akcji. Ważna fabryka w Rosji trafiona z ostatniej chwili
Ukraińskie drony znowu w akcji. Ważna fabryka w Rosji trafiona

Drony Sił Systemów Bezzałogowych ukraińskich wojsk zaatakowały w Rosji fabrykę radarów, wykorzystywanych w dronach i rakietach, które ostrzeliwują Ukrainę – powiadomił w sobotę Sztab Generalny w Kijowie.

Cztery podgatunki elit gardzących polską hołotą tylko u nas
Cztery podgatunki elit gardzących polską hołotą

Ciągle się zastanawiam skąd bierze się głębokie przekonanie niektórych środowisk o ich wyższości, lepszym wykształceniu, europejskości nad „prostakami” z prawicy, którzy nic nie kumają z otaczającej ich rzeczywistości tkwiąc mentalnie w Średniowieczu (nie będę, jaśnie oświeconym, wyjaśniał co wniosły w legacie do naszego dzisiejszego życia wykpiwane wieki średnie bo zajęłoby to zbyt wiele czasu a oni i tak by tego nie pojęli – przy okazji tylko i na końcu przypomnijmy, że między innymi ich guru Bronisław Geremek był mediewistą, zajmującym się, o zgrozo, prostytucją…) i nie wychodząc od miejscowego proboszcza (alternatywnie ”z kruchty”).

Wimbledon: Pewne zwycięstwo Igi Świątek z Danielle Collins z ostatniej chwili
Wimbledon: Pewne zwycięstwo Igi Świątek z Danielle Collins

Iga Świątek awansowała do czwartej rundy wielkoszlemowego turnieju na trawiastych kortach Wimbledonu. Rozstawiona z numerem ósmym tenisistka pewnie pokonała Amerykankę Danielle Collins 6:2, 6:3. Jej kolejną rywalką w Londynie będzie Dunka Clara Tauson.

Komu służycie?. Ostra reakcja Roberta Bąkiewicza na zaskakujący ruch policji z ostatniej chwili
"Komu służycie?". Ostra reakcja Roberta Bąkiewicza na zaskakujący ruch policji

Robert Bąkiewicz ostro skrytykował decyzję policji o wprowadzeniu zakazu lotów dronów przy granicy z Niemcami. Jak twierdzi, ograniczenia uderzają w działania obywatelskie mające na celu kontrolę migracji; zakaz ogłoszono dwa dni po tym, jak Ruch Obrony Granic zakupił własne drony do patrolowania pasa przygranicznego.

REKLAMA

Waldemar Żyszkiewicz: Obywatele bez honoru i bezsilne państwo

Państwa skolonizowane opresyjne wobec tubylców, nomenklaturze zapewniają praktyczną nietykalność. Przedstawicieli wszelkich władz, urzędników i funkcjonariuszy państwowych, upartyjniony aparat samorządowy, a także korpus sędziowski Rzeczypospolitej trzeba w trybie pilnym pozbawić poczucia bezkarności. Bez tego na tzw. dobrą zmianę nie ma najmniejszych szans.
 Waldemar Żyszkiewicz: Obywatele bez honoru i bezsilne państwo
/ Hanna Gronkiewicz-Waltz, screen YT
Kilka jaskrawych przykładów z ostatnich tygodni. Paweł Adamowicz, który nie wie, ile posiada mieszkań (braki w deklaracji majątkowej), i nie przestrzega ustawy o zakazie propagowania ideologii totalitarnych (stocznia im. Lenina), zachowuje się arogancko podczas przesłuchania przed komisją parlamentarną ds. Amber Gold. O niczym istotnym nie wiedział, nikogo (prawie) nie znał, niczego też nie pamięta.
W istocie kpi sobie zarówno z członków komisji, jak również z ludzi śledzących próbę wyjaśnienia bezprecedensowego, bo najwidoczniej ochranianego przez wpływowe w państwie postaci złodziejskiego procederu, którego realnym celem była nie tyle nawet sama piramida finansowa, ile próba całkowitej eliminacji z rynku LOT-u, naszego narodowego przewoźnika.
Precyzując, Adamowicz kpi sobie z polskiego państwa, które wobec deklarowanej przez prezydenta Gdańska niewiedzy i niepamięci pozostaje niestety całkiem bezsilne. Bo to przecież trochę za mało, że „Budyń”, jak nazywają go lokalni przeciwnicy, dzięki dociekliwości przewodniczącej Małgorzaty Wassermann w trakcie przesłuchania całkiem stracił kontenans i poczerwieniały mu uszy...
 
Gwarantowane poczucie bezkarności
Z powagi Sejmu, lekceważąc wezwania przed parlamentarną komisję weryfikacyjną, publicznie szydzi sobie Hanna Gronkiewicz-Waltz, prezydent miasta stołecznego Warszawy. Lekceważy kary nałożone za kolejne niestawiennictwa, wysyła swych reprezentantów, w zależności od sytuacji raz aż nadmiernie utożsamia się z sprawowanym urzędem, innym razem odeń się separuje, domagając się, aby kary za jej własne niestawiennictwo zostały opłacone ze środków publicznych*.
I znów, nie mamy tu przecież do czynienia z jakąś niepełnosprawną intelektualnie osobą, lecz z długoletnim włodarzem stołecznej aglomeracji, ze znaczącym liderem struktur Platformy Obywatelskiej. Z dawną kandydatką na urząd prezydenta RP, byłym prezesem banku centralnego, z rzutkim menedżerem, energicznie rozbudowującym miasto po wcześniejszym zastoju inwestycyjnym...
Jednocześnie mamy do czynienia z osobą, która nie wie nawet, jak na warszawskiej reprywatyzacji wzbogacił się jej własny mąż. Z osobą, która tak doniosłej i społecznie drażliwej problematyce nie poświęcała (podobno) w ogóle uwagi, cedując obowiązki w tym zakresie na swych zastępców i urzędników, od pewnego czasu kolejno wyrzucanych z ratusza w atmosferze korupcyjnego skandalu.
Hanna Gronkiewicz-Waltz, podobnie jak Paweł Adamowicz, a także trzy słynne w azjatyckich kulturach małpki, o niczym nie wiedziała, nic nie słyszała i niczego w związku z tym komisji pod przewodem wiceministra Patryka Jakiego nie powie... Oczywiście, element zuchwałej bezczelności – przed wojną zwany chucpą, dziś raczej arogancją – występuje w obu tych przypadkach, ale istotnym czynnikiem sprawczym pozostaje jednak zwykłe poczucie bezkarności.
 
Dzisiaj to urząd chroni skórę sprawcy
Kiedyś dbano przede wszystkim o powagę pełnionego urzędu, toteż delikwent, któremu pechowo powinęła się noga, znikał natychmiast z przestrzeni publicznej, nieraz płacąc za swe uchybienia najwyższą nawet cenę. Dziś umocowanie na urzędowym stolcu bez skrupułów wykorzystuje się, żeby per fas et nefas ochronić własną skórę, nawet gdy przewiny wyczerpują znamiona deliktów ciężkich i najcięższych. Takich przypadków mamy teraz aż nadto, każdy mógłby zilustrować powyższą tezę przykładami z własnego podwórka.
To jest po trosze cena, jaką płacimy za eliminację pojęcia honoru oraz wynikających stąd skrupułów moralnych. Wprawdzie etos rycerski został przez postępowców już dawno temu zakwestionowany, ale formy przyjmowania na siebie odpowiedzialności za podejmowane decyzje oraz ich praktyczne skutki funkcjonowały jeszcze wśród znaczniejszego mieszczaństwa, a zwłaszcza wśród wywodzących się z ziemiaństwa pierwszych pokoleń inteligencji, wyraźnie skłonnej do pielęgnowania chlubnych osobowych tradycji szlacheckich.
Pytanie, czy seria samobójstw po słynnym krachu giełdowym w roku 1929 jest przede wszystkim egzemplifikacją tego właśnie zjawiska, i czy takie rozwiązanie wydaje się akurat godne polecenia, ale przecież desperackie kroki jako honorowe wyjście w obliczu krachu czy bankructwa spowodowanego nadmiernym ryzykiem giełdowym albo czynnikami zgoła od desperata niezależnymi (nagła dekoniunktura, kataklizmy naturalne, nieuczciwość kontrahentów) w dwudziestoleciu międzywojennym zdarzały się na porządku dziennym.
Emblematycznym przykładem postawy honorowej (dziś uznalibyśmy pewnie, że wręcz nadmiernie honorowej) jest anegdota związana wiedeńskimi koszarami arcyksięcia Rudolfa, znanymi później jako Rossauer Kaserne. Wybudowane w połowie XIX stulecia zostały zaprojektowane bez (dostatecznej liczby) toalet dla zwykłych żołnierzy; toalety dla kadry oficerskiej przewidziano. Ów ważny brak, w obiekcie przeznaczonym dla nawet czterech tysięcy żołnierzy, który  skonstatowano w chwili oddawania koszar do użytku, miał się stać przyczyną samobójczej śmierci projektanta.
Dziś twardą wymowę tej historii poddaje się znacznej relatywizacji: według jednych źródeł fakt targnięcia się na własne życie nie jest dostatecznie potwierdzony, inne (choć też nie podają przekonującej argumentacji) widzą w nim przejaw tzw. miejskiej legendy. Ale warto pamiętać, że żyjemy w czasach wszechobejmującej relatywy, bo jeszcze u progu lat 90. przedstawiano mi tę opowieść o koszarach z epoki cesarza Franciszka Józefa jako coś niepowątpiewalnego.
 
Od Polaków woli inwertytów oraz imigrantów
Niejako na antypodach opowieści o nazbyt honorowym budowniczym wiedeńskich koszar plasuje się przypadek postaci na eksponowanym urzędzie publicznym, która niefrasobliwie mieląc językiem, oskarżyła naród polski in gremio o współudział w holokauście, powszechnie uznawanym w świecie za arcyzbrodnię, za coś w dziejach ludzkości najstraszliwszego.
Człowiek ten, przecież nie jakiś biedaczyna ułomny na umyśle, lecz prawnik, profesjonalnie kształcony w odpowiedzialności za słowo, powiedział tak, jakby nigdy nie słyszał o Radzie Głównej Opiekuńczej, o Żegocie, o wyrokach państwa podziemnego na szmalcowników o najróżniejszym zresztą rodowodzie, wreszcie o nagminnym, uporczywym i kłamliwym nadużywaniu przez zagraniczne media frazy „polskie obozy koncentracyjne”...
Nie byłoby w tym niczego dziwnego, gdyby ów rzecznik praw obywatelskich pełnił swój urząd w Republice Federalnej Niemiec, ewentualnie w którymś z państw europejskich gorliwie w latach wojny kolaborujących z III Rzeszą... Ale nie, ten aż nadto wygadany prawnik jest ombudsmanem w Rzeczypospolitej Polskiej. I dał się dotąd poznać głównie jako spolegliwy rzecznik środowisk erotycznych inwertytów oraz politycznej irredenty atakującej od dwóch lat ekipę rządzącą, która otrzymała od Polaków demokratyczny mandat.
W przeciwieństwie do prezydenta Gdańska, rzecznik Adam Bodnar nawet się nie zarumienił, a powinien. Bo nie dość, że dołączył do prowadzonej w krajach bliskiej zagranicy kampanii szkalowania Polski, to jeszcze tłumaczył się w sposób, który go dyskwalifikuje jako człowieka i profesjonalistę. Natomiast o jedynym pozwalającym ratować twarz wyjściu, czyli o złożeniu dymisji, nawet się nie zająknął. I pewnie ujdzie mu to na sucho, bo jak trafnie zauważa Poeta w narodowym arcydramacie: myśmy wszystko zapomnieli...
 
Narodowy Instytut Certyfikacji Kadr
Przypominam te trzy skandaliczne przypadki nie po to, by nad naszą przebaczliwością, a w konsekwencji nad bezsilnością polskiego państwa ubolewać, ale żeby sposobu przełamania tego imposybilizmu szukać. Procedury demokratyczne oraz zasada kadencyjności pełnienia różnych funkcji publicznych powinny zostać uzupełnione o skuteczne mechanizmy odwoływania osób, które sprzeniewierzyły się deklaracjom, składanym wyborcom w trakcie kampanii wyborczej. To elementarz, niestety wciąż pozostający w sferze pobożnych życzeń.
Po drugie, skoro od osób aspirujących do kierowania pojazdami mechanicznymi wymagamy złożenia stosownego egzaminu, a przy licencjach profesjonalnych i/lub na pojazdy specjalnego znaczenia również przejścia specjalistycznych badań psychotechnicznych, to wydaje się wręcz zaniedbaniem, że sprawdzeniu predyspozycji psycho-intelektualnych nie są poddawane osoby, którym powierza się kierowanie nawą państwową. 
Przy podejmowaniu decyzji o wielowymiarowych i ważkich skutkach na podstawie niekoniecznie spoistych, często związanych z realnym konfliktem interesów, a zawsze niekompletnych przesłanek trudno się przecież obyć bez znacznej chłonności poznawczej, zdolności gromadzenia oraz weryfikowania źródeł, a zwłaszcza trafnej oceny jakości ekspertyz i rzetelności zatrudnianych doradców.
Zarządzanie wielką aglomeracją miejską takich umiejętności wymaga. Toteż stan wiedzy o zachodzących w mieście procesach, elementarne braki w rozeznaniu sytuacji, wreszcie deficyt pamięci, jaki niedawno zademonstrował Paweł Adamowicz, powinny nie tylko zaniepokoić gdańszczan, ale skutkować skierowaniem delikwenta na obligatoryjne badania w Narodowym Instytucie Certyfikacji Kadr (NICK).
Sprawdzanie aktualnego stanu zdolności osoby do pełnienia ważnych funkcji publicznych wydaje się postulatem racjonalnym. Dlaczegóż bowiem Gdańskiem, Warszawą albo jakimś ważnym dla obywateli urzędem centralnym miałby kierować ktoś, kogo opuściły siły, chęci, zdrowy rozsądek, rozeznanie w przedmiocie, umiejętność trafnej oceny sytuacji, wreszcie zdolność do podjęcia optymalnej decyzji.
Wydaje się, że już samo powołanie NICK-u do istnienia skutecznie przeciwdziałałoby amnezji wielu prominentnych postaci, zarówno tych z kręgów władzy, jak i ze środowisk działaczy samorządowych oraz szeroko pojętego wymiaru sprawiedliwości. Może więc warto skorzystać z takiego narzędzia?
 
* W sprawie Hanny Gronkiewicz-Waltz państwo wykonało wreszcie stosowny ruch, dokonując komorniczego zajęcia 12 tys. złotych z jej prywatnego konta na poczet orzeczonych grzywien. Coś drgnęło.
 
Waldemar Żyszkiewicz
 
[pierwodruk w Obywatelskiej. Gazecie Kornela Morawieckiego, nr 150/2017]


 

Polecane
Emerytury
Stażowe