[Felieton "TS"] Grzegorz „GrzechG” Gołębiewski: Pełzający koniec historii

05.01.2021 22:50

Dziwnie się zaczął ten nowy rok. Bez entuzjazmu, ale i z ulgą, że tamtego już nie ma. COVID-19 zdominował światową politykę i nasze życie codzienne. Ale równocześnie w Polsce zachodzą zmiany, które budzą trwogę obozu władzy i tani aplauz w kręgach opozycji. Świat już został wywrócony, w sensie dosłownym i w przenośni. Ten wokół nas i ten – tylko pozornie – poza nami, za którym trzy dekady temu podążaliśmy z przekonaniem, że on wyzwoli nas z politycznej niewoli i biedy. W ciągu zaledwie kilku miesięcy polska polityka została sprowadzona do poziomu dwóch przekleństw mających opisywać gniew i bunt osób, którym marzy się nie tyle zdobycie władzy (na to musi być jeszcze zgoda), co przede wszystkim zniszczenie porządku społecznego i systemu wartości, na którym jest on oparty. Wulgaryzmy są dziś nie tyle w modzie, co stały się standardem. Na ten werbalny i społeczny zamach nikt nie był przygotowany, a opozycja przystąpiła do „kobiecej” rewolty, licząc zapewne na to, że skanalizuje „bunt” i wygra dzięki niemu kolejne wybory. To się nie uda, tym bardziej że zradykalizowana szpica protestu ma dziś zupełnie inne zadanie, nawet jeśli nie zdaje sobie z tego sprawy.

/ pxhere.com/

Oczywiście, chodzi ostatecznie o obalenie obecnego rządu, ale o wiele ważniejsze jest wywołanie permanentnego chaosu, poczucia niepewności i frustracji. Odsunięcie Prawa i Sprawiedliwości od władzy to tylko część planu, ważniejszy jest demontaż całego porządku społecznego i kulturowego w Polsce, zbudowanego na fundamentach tradycji chrześcijańskiej. Na Zachodzie powstała już swoista hybryda: nowe, całkowicie zsekularyzowane państwo oderwane od swoich korzeni i oparte na moralnym liberalizmie, i gdzieś na peryferiach jeszcze – zanikający katolicyzm, tak jak we Francji. Widoczny, buntujący się jeszcze, ale już dogasający. Na ile jest to proces nieodwracalny, nikt tak naprawdę nie wie. Trudno jednak sobie wyobrazić powrót do korzeni w takim wymiarze, jak oczekiwał tego św. Jan Paweł II. Świat został wywrócony i to już się stało, ale co gorsza, epidemia koronawirusa dostarczyła nowych narzędzi do jeszcze większej globalizacji, oczywiście w imię demokracji i powszechnego dobra. Jesteśmy jako kraj w samym epicentrum tych zdarzeń, poddawani permanentnie naciskom, by oddać nasze państwo nowej filozofii władzy, nazywanej demokracją liberalną.
Znów mamy jeden wzór rządów, tym razem z tego lepszego świata, bo zachodniego. Jest to nieporównywalne z systemem komunistycznym, ale obawy i zagrożenia są wcale nie mniejsze. A Polaków – bezrefleksyjnych wyznawców tak zwanej europejskości – jest całkiem sporo, więc obrona suwerenności będzie niezwykle trudna i nazywana nacjonalizmem. Zwycięstwo jakiejkolwiek opozycji w wyborach (być może z wyjątkiem Konfederacji) zakończy się po prostu rezygnacją Polski z umacniania swojej podmiotowości na arenie międzynarodowej i przyjęciem kursu, który ma nas połączyć z liberalną demokracją na trwałe, na zawsze. Bo też tam istnieje nadal takie przekonanie, że właśnie ów model demokracji (z klasycznym niemający nic wspólnego) będzie trwał już niemal wiecznie, że jest on fundamentem nowego świata, nowego ładu, jaki powstanie po epoce koronawirusa. Przypomina to filozoficzne i polityczne marzenie o końcu historii Francisa Fukuyamy. Ale tak naprawdę chodzi tu jedynie o zbudowanie centralistycznie zarządzanego globalnego świata, w którym wolność jednostki zostanie globalnie ograniczona do wymiaru, jaki wyznaczy jej nowa liberalna demokracja. Historia potoczy się oczywiście dalej. Tymczasem cieszmy się jeszcze swojską, tradycyjną rzeczywistością, która w Polsce ma się całkiem mocno. Dzięki nam.