[Tylko u nas] Ks. Janusz Chyła: Bóg stał się Człowiekiem
Między Bogiem a człowiekiem istnieje ścisła zależność. Wynika ona ze stworzenia i odkupienia, czyli darów, które wciąż są nam przekazywane. Wspólnym mianownikiem obu jest Boża miłość. Bez niej świat nie istniałby ani chwili. Pomimo tej więzi jest jednak ogromna różnica między Bogiem a człowiekiem. Można ją porównać do przepaści. Bóg jest nieskończony, wieczny, wszechobecny, doskonały. Człowiek natomiast ograniczony czasem i przestrzenią, śmiertelny, grzeszny.
![[Tylko u nas] Ks. Janusz Chyła: Bóg stał się Człowiekiem](https://www.tysol.pl/imgcache/750x530/c//zdj/zdjecie/42333.jpg)
/ Fresk z kościoła Saint Nicolas des Chams Wikipedia domena publiczna
U zarania dziejów pierwsi ludzie zapragnęli być jak Bóg. Pragnienie to samo w sobie nie jest złe. Sam Jezus naucza: „Bądźcie doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski” (Mt 5,48). Prarodzice próbowali jednak być jak Bóg, wbrew Bogu, na własną rękę. Zamiast przyjąć dar, próbowali go wykraść. Skutki tego, w postaci grzechu pierworodnego i skłonności do zła, odczuwamy do dziś.
Syn Boży poszedł pod prąd ludzkim pragnieniom. Będąc Bogiem, stał się człowiekiem. Jako człowiek nie różni się od nas niczym poza grzechem. Dzieląc nasz los, ma wyjątkowe zrozumienie spraw ludzkich. Pracował, cierpiał i ziemskie życie zakończył śmiercią. Jego zaś zmartwychwstanie jest wywyższeniem ludzkiej natury.
Teologia od pierwszych wieków stara się opisać prawdę o Synu Bożym. Przy tej okazji pojawiło się wiele błędnych interpretacji. Spory dotyczyły rozumienia dwóch Jego natur – Boskiej i ludzkiej – oraz ich wzajemnych odniesień. Syn Boży nie przestając być Bogiem, przyjął naturę ludzką. Dzięki temu poznawał świat także na sposób ludzki. Ewangelista zapisał: „Jezus czynił postępy w mądrości, w latach i w łasce u Boga i u ludzi” (Łk 2,52). Posiadał także dwie wole. Ludzka jednak postępowała za Bożą. Nie było to pozbawione pewnej dramaturgii. Jej przykładem jest modlitwa Jezusa w Ogrójcu. Ostatecznie prawda o Synu Człowieczym ukazuje sens naszego człowieczeństwa.
Syn Boży poszedł pod prąd ludzkim pragnieniom. Będąc Bogiem, stał się człowiekiem. Jako człowiek nie różni się od nas niczym poza grzechem. Dzieląc nasz los, ma wyjątkowe zrozumienie spraw ludzkich. Pracował, cierpiał i ziemskie życie zakończył śmiercią. Jego zaś zmartwychwstanie jest wywyższeniem ludzkiej natury.
Teologia od pierwszych wieków stara się opisać prawdę o Synu Bożym. Przy tej okazji pojawiło się wiele błędnych interpretacji. Spory dotyczyły rozumienia dwóch Jego natur – Boskiej i ludzkiej – oraz ich wzajemnych odniesień. Syn Boży nie przestając być Bogiem, przyjął naturę ludzką. Dzięki temu poznawał świat także na sposób ludzki. Ewangelista zapisał: „Jezus czynił postępy w mądrości, w latach i w łasce u Boga i u ludzi” (Łk 2,52). Posiadał także dwie wole. Ludzka jednak postępowała za Bożą. Nie było to pozbawione pewnej dramaturgii. Jej przykładem jest modlitwa Jezusa w Ogrójcu. Ostatecznie prawda o Synu Człowieczym ukazuje sens naszego człowieczeństwa.
