[Felieton "TS"] Cezary Krysztopa: Pik-pik-pik
Jestem zmęczony. Bardzo. A kiedy jestem zmęczony, lubię sobie pomyśleć, że wobec tego, co mnie otacza, jestem tak śmiesznie mały i nieistotny, że to zmęczenie naprawdę nie ma żadnego znaczenia. Oczywiście nie rozwiązuje to żadnych czekających w kolejce problemów, ale pomaga nabrać do nich dystansu.
![[Felieton "TS"] Cezary Krysztopa: Pik-pik-pik](https://www.tysol.pl/imgcache/750x530/c//zdj/zdjecie/43709.jpg)
/ twitter Barbara Piela
Mamy pewne, związane z okresem grypowo-wirusowym, problemy kadrowe w pracy. Z drugiej strony są ferie, więc mam obydwu budrysów w domu. Budrysy muszą jeść, muszą galopować z jednego pokoju do drugiego, muszą głośno oglądać bajki lub programy o tematyce historycznej, muszą się kłócić, zabierać sobie różne rzeczy i nawzajem przeszkadzać. A ja w tym czasie jestem w pracy. W pracy, w której co chwila coś się wali, co chwila ktoś ma ze mną do załatwienia nadzwyczaj ważne i nie cierpiące zwłoki sprawy, a jeszcze muszę być kreatywny, bo przecież rysunki same się nie wymyślą.
I kiedy tak czasem jedną ręką mieszam zupę, żeby się nie przypaliła, drugą piszę, nogą robię kanapkę, a drugą usiłuję odebrać telefon, nachodzą mnie myśli o absolucie, o tym, że nie tylko ja, ale i my wszyscy, nawet europosłanka Spurek, ba, cała Ziemia, wobec ogromu wszechświata jesteśmy dalece nieszczególnie istotni. Czasem w wyniku tego nagłego olśnienia telefon wpada mi do zupy, ale to nic. To nic.
I tak, szukając czasem jakiejś podbudowy teoretycznej do tych nagłych olśnień, zetknąłem się z informacją, że od jakiegoś czasu astronomowie odbierają z kosmosu regularny sygnał w szesnastodniowych cyklach. Coś nadaje sygnał radiowy FRB 180916.J0158+65 w pewnej sekwencji przez cztery dni i na 12 dni milknie. Oczywiście w przeszłości zdarzały się podobne sytuacje, tak odkryto pulsary, ale tutaj, z jakichś niejasnych jeszcze dla mnie, laika, powodów, natury sygnału jeszcze nie określono. Już pojawiają się dywagacje o możliwej sztucznej naturze sygnału. Choć również trzeba przyznać, że w historii poszukiwania życia w kosmosie nie są to dywagacje pierwsze.
Nie rozumiem, dlaczego kiedyś teorie o pozaziemskim życiu lekceważono czy wręcz wyśmiewano, założenie, że w całym nieskończenie wielkim kosmosie życie mogło przytrafić się tylko raz, wydaje się strasznie aroganckie. Dziś śladów życia szuka się nie tylko na Marsie czy na Europie, ale również na spadających na Ziemię meteorytach.
Kto wie, być może gdzieś tam jest jakiś koleżka, który miesza zupę, żeby mu się nie przypaliła, drugą pisze, nogą robi kanapkę, a drugą usiłuje nadawać desperackie sygnały z prośbą o pomoc? Pik-pik-pik – w pustkę absolutu, który jedyne, co może mu zaoferować, to poczucie nieistotności jego problemów.
A może, co chyba jest bardziej prawdopodobne, biorąc pod uwagę moje dziwactwo, raczej nadaje: Stary, przestań świrować i połóż się spać – spać – spać…
Cezary Krysztopa
I kiedy tak czasem jedną ręką mieszam zupę, żeby się nie przypaliła, drugą piszę, nogą robię kanapkę, a drugą usiłuję odebrać telefon, nachodzą mnie myśli o absolucie, o tym, że nie tylko ja, ale i my wszyscy, nawet europosłanka Spurek, ba, cała Ziemia, wobec ogromu wszechświata jesteśmy dalece nieszczególnie istotni. Czasem w wyniku tego nagłego olśnienia telefon wpada mi do zupy, ale to nic. To nic.
I tak, szukając czasem jakiejś podbudowy teoretycznej do tych nagłych olśnień, zetknąłem się z informacją, że od jakiegoś czasu astronomowie odbierają z kosmosu regularny sygnał w szesnastodniowych cyklach. Coś nadaje sygnał radiowy FRB 180916.J0158+65 w pewnej sekwencji przez cztery dni i na 12 dni milknie. Oczywiście w przeszłości zdarzały się podobne sytuacje, tak odkryto pulsary, ale tutaj, z jakichś niejasnych jeszcze dla mnie, laika, powodów, natury sygnału jeszcze nie określono. Już pojawiają się dywagacje o możliwej sztucznej naturze sygnału. Choć również trzeba przyznać, że w historii poszukiwania życia w kosmosie nie są to dywagacje pierwsze.
Nie rozumiem, dlaczego kiedyś teorie o pozaziemskim życiu lekceważono czy wręcz wyśmiewano, założenie, że w całym nieskończenie wielkim kosmosie życie mogło przytrafić się tylko raz, wydaje się strasznie aroganckie. Dziś śladów życia szuka się nie tylko na Marsie czy na Europie, ale również na spadających na Ziemię meteorytach.
Kto wie, być może gdzieś tam jest jakiś koleżka, który miesza zupę, żeby mu się nie przypaliła, drugą pisze, nogą robi kanapkę, a drugą usiłuje nadawać desperackie sygnały z prośbą o pomoc? Pik-pik-pik – w pustkę absolutu, który jedyne, co może mu zaoferować, to poczucie nieistotności jego problemów.
A może, co chyba jest bardziej prawdopodobne, biorąc pod uwagę moje dziwactwo, raczej nadaje: Stary, przestań świrować i połóż się spać – spać – spać…
Cezary Krysztopa
