Obecnie najbardziej prawdopodobnym wariantem wydaje się być to drugie, czyli przystąpienie do ECR. Jest w niej już Prawo i Sprawiedliwość, z którą Orbán od lat z powodzeniem współpracuje. A ponieważ grupa ta, w skład której wchodzili do niedawna również brytyjscy konserwatyści, ma w przeciwieństwie do ID opinię raczej  umiarkowanie eurosceptycznej,  przede wszystkim zaś dysponuje już dużym doświadczeniem w rządzeniu w niektórych krajach, może niewątpliwie zagwarantować niezawodność i profesjonalizm, co sprawia, że opcja ta byłaby z pewnością bardzo atrakcyjna dla Orbána. Taka fuzja mogłaby nawet stać się zalążkiem przystąpienia do ECR niektórych innych partii rządzących z Europy środkowo- i południowo-wschodniej, będących obecnie nadal częścią EPL (np. chorwacka HDZ, słowacka OĽaNO czy bułgarski GERB), sama zaś ECR mogłaby awansować do roli silnej, a nade wszystko powiązanej z narodowymi rządami grupy interesów na obszarze konserwatywnego Trójmorza. Węgry Orbána są już przecież obecnie jednym z najbardziej dynamicznych członków Grupy Wyszehradzkiej, czyż więc jeszcze ściślejszy związek z Polską i jej sąsiadami nie byłby dla nich opcją atrakcyjniejszą niż brane pod uwagę inne możliwości sojuszu?

Drugą opcją byłoby połączenie swych sił z frakcją parlamentarną ID, w skład której wchodzą już niemiecka AfD, francuska „Rassemblement National” Marine Le Pen i włoska „Lega” Salviniego. Kapitał dyplomatyczny, który Orbán musiałby się w tym przypadku zainwestować, byłoby jednak znacznie większy niż w przypadku ECR, gdyż ID uchodzi za „niesforne dziecko” w Parlamencie Europejskim i jest traktowana z dużą podejrzliwością również przez ECR, zwłaszcza przez PiS, zważywszy na entuzjazm, z jakim niektórzy francuscy i niemieccy posłowie podchodzą do Rosji Putina – co rzecz jasna na Polskę musi działać niczym czerwona płachta na byka. A jednak: jeśli owym partiom udałoby się pozyskać kolejne grupy wyborców, zwłaszcza w obliczu nadciągającego już nieuchronnie kryzysu gospodarczego po pandemii koronawirusa, a być może nawet przejąć bezpośrednio współodpowiedzialność za rządzenie w swych krajach, to taki sojusz mógłby się Orbánowi ze wszech miar opłacać i zmniejszyć ryzyko pozostania jedynie dodatkiem do polskiej polityki. Trzeba jednak przyznać, że ID nie jest tworem stabilnym, patrząc choćby na coraz bardziej zawstydzające wpadki AfD i jej wewnętrzne walki o kierunek polityczny, albo widząc już wyraźne znużenie w RN, czy wreszcie ostatnie próby Salviniego zdystansowania się od swych partnerów z grupy, chcąc dołączyć do nowego, wyraźnie proeuropejskiego rządu Draghiego. Czyż więc miałoby sens, aby Orbán łączył się na stałe z grupą, której dalszy los i kierunek bynajmniej nie jest jasny?

Trzecia możliwość to obliczony na dłuższą metę projekt przekształcenia wszystkich konserwatywnych i umiarkowanie eurosceptycznych partii w nową grupę parlamentarną, która tym samym zbliżyłaby się liczebnie do EPL i europejskich socjaldemokratów i stałyby się ważnym ośrodkiem krystalizacyjnym ściślejszej współpracy wszystkich, do tej pory podzielonych i zbyt często uwikłanych zanadto w czysto narodową optykę konserwatywnych sił w Europie. Oczywiście wymagałoby to intensywnych prac przygotowawczych - ideologicznych i dyplomatycznych. Ideologicznych, gdyż pytania o orientację wschodnią czy zachodnią, o światopogląd świecki czy tradycjonalistyczny,  o narodową czy federalistyczną reformę UE, czy wreszcie liberalną czy chrześcijańsko-społeczną ekonomikę - wymagałyby pilnego wyjaśnienia. Dyplomatycznych, gdyż w szczególności polska partia rządząca nie byłaby raczej zainteresowana rezygnacją z członkostwa w ECR, w której obecnie poniekąd dominuje, skazując się na znaczącą minoryzację w ramach nowo powstałej struktury, zwłaszcza gdy jej nacjonalistyczni „odmieńcy” nadal roją jakieś mrzonki o wielkim rosyjskim bracie, a nawet o byłych niemieckich terytoriach wschodnich...

Czy zatem można wierzyć, że  Viktorowi Orbánowi udałoby się dokonać takiego wyczynu dyplomatycznego? Co prawda byłoby to wielce pożądane, gdyż zwłaszcza w obliczu zbliżającego się „wielkiego resetu” i coraz bardziej rażącej instrumentalizacji mediów, organów konstytucyjnych a nawet edukacji w walce z konserwatyzmem w Europie, czas byłby najwyższy odrzucić wreszcie to, co dzieli i skupić się całkowicie na tym, co dziś najważniejsze, czyli na walce o przetrwanie Zachodu. Pytanie tylko: jakiego Zachodu?