– Kościół nie jest sklepem samoobsługowym, w którym każdy wybiera sobie to, co mu się podoba (…). Jeśli tworzymy chrześcijaństwo według własnego pomysłu, to gubimy samą jego istotę – mówił w homilii jeszcze jako kardynał Joseph Ratzinger.

– Głęboki podział na frakcję konserwatywną i liberalną w Kościele katolickim jest ugruntowany od wielu dziesięcioleci. Warto podkreślić, że podobne podziały istnieją także w innych Kościołach chrześcijańskich. Moment śmierci papieża Benedykta XVI niczego nie zmienia, gdy chodzi o obecną kondycję Kościoła katolickiego – mówi ks. dr hab. Andrzej Kobyliński, prof. UKSW, filozof, kierownik Katedry Etyki na Wydziale Filozofii Chrześcijańskiej Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie, w rozmowie z Jakubem Pacanem. To właśnie przyszłości Kościoła poświęcony jest najnowszy numer „Tygodnika Solidarność”.

Blue Monday (ang.: smutny, przygnębiający poniedziałek), czyli najbardziej depresyjny dzień w roku, według brytyjskiego psychologa Cliffa Arnalla przypada na trzeci poniedziałek stycznia.

No tak. Obejrzałem sobie drugą część „Avatara”. Ostrzegałem już, że nie należę do koneserów „wielkiej kinematografii”, co nie znaczy, że zniżam się do nudnego jak flaki z olejem i wypranego z treści „Spidermana”, ale malowane z rozmachem, niespieszne, bajeczne obrazy „Avatara”, choć pozbawione jakiejś bardziej złożonej fabuły, chętnie sobie obejrzę.

Brazylijska telenowela o wspólnej liście opozycji o tyle jest szkodliwa dla samej opozycji, że zmusza jej liderów do pozorów fałszywej jedności i składania obietnic nie do spełnienia.

Panele zasypane śniegiem, wiatraki prawie się nie kręcą. OZE zamarzło. Dominacja węgla w energetyce największa od lat. Kilka dni zimy w grudniu 2022 r. spowodowało, że warto krytycznie spojrzeć jeszcze raz, czy rzeczywiście musimy ustępować wiceprzewodniczącemu KE Fransowi Timmermansowi i przyspieszać realizację Zielonego Ładu w dążeniu do energetycznej katastrofy.

Mały sabotaż może być formą dawania świadectwa i komunikowania swych preferencji. Jest również sposobem na ośmielanie zlęknionych. Na przykład lubię mówić: „Weselszego nowego roku!”. A dlaczego „weselszego”? Bo zawsze może być weselej, a wtedy jest zwykle i lepiej, i fajniej. A przynajmniej mam taką nadzieję, czego czytelnikom „Tygodnika Solidarność” serdecznie życzę.

Choć 2023 rok dopiero się zaczął, to zdążył nam już przynieść kilka ciekawych rzeczy. Wciąż nie wiadomo jednak, czy dojdzie do porozumienia ws. Krajowego Planu Odbudowy. I to pomimo tego, że rozpoczyna się właśnie tydzień sejmowy, na którym miała być głosowana nowelizacja ustawy o Sądzie Najwyższym.

Instytucje pomocy społecznej mają za zadanie wspierać osoby znajdujące się z różnych powodów – niepełnosprawności, podeszłego wieku, wypadków – w trudnej sytuacji życiowej, by mogły żyć w warunkach odpowiadających godności człowieka. Władze samorządowe i centralne zdają się jednak przymykać oko na godność pracowników tych ważnych społecznie instytucji.

Papiestwa, jakie znaliśmy, w jakim się wychowaliśmy i do jakiego się przyzwyczailiśmy już nie ma. Uroczystości związane ze śmiercią Benedykta XVI są tego niezwykle mocnym dowodem.

Kiedy zmarł 11 stycznia 2008 roku w Warszawie, rodzina chciała pochować go na cmentarzu parafialnym kościoła św. Katarzyny na warszawskim Służewie. I nie byłoby w tym nic dziwnego – w końcu pogrzeb należy się każdemu śmiertelnikowi – gdyby nie jeden „drobiazg”. Na tej samej nekropolii leżą ofiary denata.

– Rolnicy oczekują od PiS-u jednoznacznego rozliczenia się z „piątką dla zwierząt” i konkretnych działań mających na celu zwiększenie produkcji rolniczej i wzmocnienie pozycji rynkowej rolników. Tu potrzeba konkretów, a nie obietnic i słów w rodzaju: „pracujemy, planujemy, przygotowujemy, zrobimy” – mówi przewodniczący prezydenckiej Rady ds. Rolnictwa i Obszarów Wiejskich Jan Krzysztof Ardanowski w rozmowie z Agnieszką Żurek.

– Pierwszą istotną forma nacisku dzięki zespołowi lubelskiemu, a później krajowemu jest to, że pracownicy DPS-ów mieli możliwość „policzenia się”. Kiedy powoływaliśmy krajowy zespół, sala w warszawskiej siedzibie Komisji Krajowej była pełna. Ludzie nabrali wspaniałej odwagi – mówi Marek Wątorski, zastępca przewodniczącego Regionu Środkowo-Wschodniego i przewodniczący krajowego zespołu roboczego do spraw pomocy społecznej, w rozmowie z Mateuszem Kosińskim.

Piszę ten tekst z amerykańskiego Midwestu, przez który przetoczył się największy zimowy kataklizm. Temperatury spadły do nienotowanych jeszcze w historii rekordów, w zasypanych śniegiem samochodach odkrywano zwłoki podróżnych. Wigilię po raz pierwszy w życiu spędziłem w hotelu w stanie Iowa. Miejsce, w którym mieszkam, jest jednak sprawnie naoliwioną maszyną, wszyscy tu wiedzą, co mają robić, i dlatego wszystkie sprawy efektywnie poruszają się do przodu.

Nowy rok powinien nieść ze sobą nadzieję, która pozwoli wierzyć Polakom, że nie ma rzeczy niemożliwych, że… jesteśmy w stanie działać ponad podziałami, w słusznej sprawie, dla dobra ogółu. Ta historia może nam w tym pomóc.

Benedykt XVI był zbroją Bożą w trudnych dniach Kościoła katolickiego. Dla obserwatorów niepokojących się zmianami zachodzącymi w świecie i samym Kościele papież senior jawił się wręcz jako katechon powstrzymujący działania Antychrysta w świecie.

– Praca w DPS-ie jest bardzo ciężka, obciążająca psychicznie i fizycznie. Obecnie pracują tu w dużej mierze osoby, które są związane z placówką, z mieszkańcami i ci, którzy muszą dopracować do emerytury. Nie mamy nowych pracowników i nie zanosi się, żeby do nas przyszli, choćby z powodu charakteru pracy i braku podwyżek – mówi Magdalena Rogozińska, która pracuje w DPS-ie dla dzieci i młodzieży z głęboką niepełnosprawnością intelektualną w Łodzi. Pracownicy DPS-ów czują, że wszyscy o nich zapomnieli.

Nie ulega wątpliwości, że rozpoczynający się 2023 rok obfitował będzie w wiele zmiennych i trudnych do przewidzenia zwrotów.

– Praca w DPS-ie jest bardzo ciężka, obciążająca psychicznie i fizycznie. Obecnie pracują tu w dużej mierze osoby, które są związane z placówką, z mieszkańcami i ci, którzy muszą dopracować do emerytury. Nie mamy nowych pracowników i nie zanosi się, żeby do nas przyszli, choćby z powodu charakteru pracy i braku podwyżek – mówi Magdalena Rogozińska, która pracuje w DPS-ie dla dzieci i młodzieży z głęboką niepełnosprawnością intelektualną w Łodzi. Pracownicy DPS-ów czują, że wszyscy o nich zapomnieli” – pisze w artykule „W DPS-ie nie pracuje się z przypadku” Barbara Michałowska. To właśnie sytuacji Domów Pomocy Społecznej poświęcony jest najnowszy numer „Tygodnika Solidarność”.

– Na początku Bardot nie wyraziła zgody na to, żeby ktoś mógł ją zagrać. Powiedziała, że nie po to zrezygnowała z kina, żeby teraz ktoś ją odgrywał. Po pierwsze – chciała mieć wpływ na sceny, w których aktorka wcieli się w nią samą. Po drugie – musi osobiście zaakceptować aktorkę. Zaczęły się poszukiwania. Była nawet kandydatura Claudii Schiffer. Bardot ją odrzuciła, mówiąc, że modelki są zbyt sztywne i nie chce, żeby w jej rolę wcieliła się modelka. Ostatecznie Bardot obejrzała moje zdjęcia próbne i powiedziała, że to ja mogę ją zagrać. To ogromne wyróżnienie – mówi Joanna Opozda, aktorka, w rozmowie z Bartoszem Boruciakiem.