Wywieszenie takiej informacji, podanie telefonu, gdzie można się zgłosić, wskazanie miejsca, gdzie można uzyskać pierwszą pomoc, to niesamowity dowód świadomości zranień, jakie grzech ludzi Kościoła poczynił w ludziach. Każda kolejna rozmowa z ofiarami uświadamia mi to szczególnie mocno. Ten plakat, skromny, oszczędny, ale jednak obecny w gablotach parafialnych byłby symbolicznym pokazaniem, że jesteśmy tego świadomi, że wiemy, jak cierpią te osoby, i wiemy, że jako Kościół ponosimy odpowiedzialność za grzech innych. Podczas katechezy często słyszymy, że każdy nasz grzech ma wymiar społeczny, że rani i niszczy całą wspólnotę, a skoro tak to niekiedy cała wspólnota musi pokutować, ale i brać odpowiedzialność za grzech nielicznych. Tak jest w tym przypadku. A wywieszenie plakatu jest tylko sygnałem tego, że mamy tego świadomość.
Ale dla ofiar, ludzi, którzy często wstydzą się, boją odrzucenia, czują się skrzywdzeni nie tylko przez konkretnego księdza, ale i przez instytucję, która przenosiła księdza, ukrywała, odrzucała i potępiała nie sprawcę, ale ofiarę, ten plakat mógłby być mocnym sygnałem, że w miejscu, gdzie on wisi można znaleźć ludzi, którzy zobaczą w ofierze oblicze Chrystusa, które z pełną empatią będą towarzyszyć im w drodze sprawiedliwej kary dla sprawcy, która jest miłosierdziem dla ofiary, w procesie uzdrawiania duchowego i psychicznego, które będą dla ofiar, a nie przeciw nim. To oczywiście wymaga ogromnej zmiany myślenia, postrzegania, swoistej rewolucji empatii, ale wierzę, że wielu, bardzo wielu kapłanów jest do tego zdolnych.

Tyle, że aby rzeczywiście do tego doszło potrzeba nam przejścia z etapu negacji problemu czy jego bagatelizacja do etapu brania odpowiedzialności. To nie jest proste. Człowiek w naturalny sposób odrzuca tak poważne zarzuty, broni się przed - nawet słusznymi atakami, a gdy już uświadomi sobie, co się wydarzyło albo bagatelizuje sprawę, albo popada w bezsilność. Przez te etapy pewnie trzeba przejść, ale im szybciej zaczniemy brać odpowiedzialność tym lepiej dla ofiar, ale i dla samego Kościoła. Kościół odpowiedzialny za te sprawy, odważnie się z nimi mierzący, staje się po prostu bardziej wiarygodny.

I wreszcie kwestia ostatnia. Wzięcie odpowiedzialności wcale nie jest dowodem na słabość, ale wręcz przeciwnie na moc. Siła Ewangelii to odwaga wyznania grzechu, postanowienia poprawy, towarzyszenia zranionym, a nie obrona wizerunku, udawanie, że nic się nie stało i przerzucanie winy na innych. To ostatnie to logika świata, a nie wiary. 

Tomasz Terlikowski