Historia konfliktu palestyńsko-izraelskiego sięga czasów biblijnych

Historia konfliktu palestyńsko-izraelskiego jest tak długa, jak historia samego Izraela, a nawet jeszcze dłuższa, bo sięgająca czasów biblijnych i protoplastów dzisiejszych narodów zamieszkujących te tereny.
Jzeruzalem - zdjęcie poglądowe Historia konfliktu palestyńsko-izraelskiego sięga czasów biblijnych
Jzeruzalem - zdjęcie poglądowe / fot. pixabay.com

Szczególnym obszarem napięć stała się Strefa Gazy – obszar długości 40 km, a szerokości ok. 10 km, zamieszkiwany przez ponad 2 mln ludzi, zarządzany obecnie formalnie przez Autonomię Palestyny, a w praktyce – przez terrorystyczny Hamas.

Od diaspory do własnego państwa

„Dużo informacji na temat historycznego regionu Palestyny czerpiemy z Biblii, która mimo iż jest księgą religijną, to zarazem jest uznawana za źródło historyczne z uwagi na fakt, że badania archeologiczne potwierdziły wiele informacji, które się tam znajdują. Według Starego Testamentu i badań archeologicznych, od XVI wieku przed naszą erą tereny znajdujące się pomiędzy Mezopotamią a Egiptem, czyli właśnie tereny palestyńskie, były obszarami wędrówek koczowniczych plemion semickich. Żydzi poszukiwali miejsc do osiedlenia się na stałe, ale wszędzie napotykali już ludność tubylczą. Jeśli zatem chcieli się osiedlić, oznaczało to dla nich konieczność prowadzenia podbojów. Stąd też historia osadnicza Palestyny jest tak burzliwa” – tłumaczy dr Joanna Jasitczak na swoim kanale „Tu Historia”. „Żydzi opanowali obszar Palestyny, ale na przestrzeni wieków sięgały po niego także różne imperia, m.in. Imperium Rzymskie, Imperium Osmańskie, czyli Turków Seldżuckich. To przeciwko tym ostatnim w średniowieczu organizowano krucjaty, czyli wyprawy krzyżowe. Prześladowania sprawiały, że Żydzi musieli uciekać z terenów Palestyny. Odtąd żyli w diasporze, czyli w rozproszeniu. Panowanie Turków zakończyło się dopiero po pierwszej wojnie światowej. Wówczas Liga Narodów podjęła decyzję o podziale ziem Palestyny pomiędzy Wielką Brytanię (Brytyjski Mandat Palestyny) i Arabów (Emirat Transjordanii). Żydzi w tym podziale zostali pominięci. Mimo to po pierwszej wojnie światowej bardzo wielu Żydów z Europy napływało na ziemie palestyńskie, z uwagi na to, że traktowali je oni jako swoją ojczyznę. Bardzo nie podobało się to Arabom, którzy chcieli się ich stamtąd pozbyć. Żydzi stworzyli Agencję Żydowską będącą ich przedstawicielstwem politycznym. Przewodniczy jej David Ben Gurion, urodzony w Płońsku w Polsce późniejszy premier państwa Izrael. Powstaje także organizacja paramilitarna Hagana, która organizuje akcje odwetowe wobec atakujących Żydów gangów arabskich. Z czasem staje się ona organizacją typowo wojskową” – wyjaśnia historyk.

Po II wojnie światowej naznaczonej horrorem Holokaustu ONZ podejmuje długo oczekiwaną przez Żydów decyzję o utworzeniu państwa Izrael. W myśl rezolucji miały powstać dwa państwa oraz mała międzynarodowa strefa obejmująca Jerozolimę. Strefa międzynarodowa miała pozostawać poza granicami obu państw i być zarządzana przez Narody Zjednoczone, które miały stać się gwarantem bezpieczeństwa wszystkich świętych miejsc chrześcijaństwa, islamu i judaizmu w obu miastach. Państwo żydowskie otrzymało równinę przybrzeżną rozciągającą się od Hajfy do Rechowot, wschodnią część Galilei z Jeziorem Tyberiadzkim oraz pustynię Negew z dostępem do Morza Czerwonego. Na terenie państwa żydowskiego znalazły się także arabskie enklawy miast Jafy i Beer Szewy. Państwo arabskie otrzymało z kolei zachodnią część Galilei z Akką, Samarię i Judeę oraz równinę przybrzeżną na południe od Aszdod ze Strefą Gazy i częścią pustyni wzdłuż granicy z Egiptem. Misję wcielenia tego planu w życie powierzono Komisji Narodów Zjednoczonych do Spraw Palestyny (ang. United Nations Palestine Commission – UNPC). Za przyjęciem rezolucji głosowały: Australia, Belgia, Boliwia, Brazylia, Białoruś, Kanada, Kostaryka, Czechosłowacja, Dania, Dominikana, Ekwador, Filipiny, Francja, Gwatemala, Haiti, Islandia, Liberia, Luksemburg, Holandia, Nowa Zelandia, Nikaragua, Norwegia, Panama, Paragwaj, Peru, Polska, Szwecja, RPA, Ukraina, USA, ZSRR, Urugwaj, Wenezuela. Przeciwko opowiedziały się: Afganistan, Arabia Saudyjska, Egipt, Grecja, Indie, Iran, Irak, Jemen, Kuba, Liban, Pakistan, Syria, Turcja. Od głosu wstrzymały się: Argentyna, Chile, Chiny, Etiopia, Honduras, Jugosławia, Kolumbia, Meksyk, Salwador, Wielka Brytania. Echa ówczesnego podziału potencjalnych koalicjantów obu państw będą przewijać się w całej historii konfliktu palestyńsko-izraelskiego.

Okupacja i terroryzm

15 maja 1948 roku Izrael ogłasza niepodległość. Już następnego dnia wracających z uroczystych obchodów Żydów napadają oddziały arabskie postrzegające utworzenie państwa żydowskiego jako okupację ich miejsca zamieszkania. W konflikcie tym po stronie państw arabskich opowiadają się Stany Zjednoczone, z kolei po stronie Izraela staje Związek Sowiecki. Tereny palestyńskie stają się w ten sposób jednym z poligonów zimnej wojny. Pierwsza stoczona przez Izrael wojna okazuje się dla niego zwycięska. Nie tylko utrzymuje on tereny przyznane mu przez ONZ, ale także zajmuje Zachodnią Jerozolimę i część ziem przewidzianych dla państwa arabskiego. W latach 50. ZSRS przestaje popierać Izrael, po którego stronie stają z kolei Stany Zjednoczone. Wybucha wówczas kolejny konflikt – o Kanał Sueski, zablokowany wówczas przez Egipt dla statków płynących z i do Izraela. Po latach walk i napięć, w 1967 roku na tych terenach rozpoczyna się już regularna wojna. Egipt zostaje w niej wsparty przez Związek Sowiecki, Izrael zaś przez Stany Zjednoczone. Zwycięstwo Izraela następuje po zaledwie sześciu dniach.

Państwo żydowskie zajmuje wówczas Półwysep Synaj aż po wschodni brzeg Kanału Sueskiego, Strefę Gazy, terytoria Jordanii sięgające linii Jordanu oraz Wzgórza Golan na terytorium Syrii. ONZ bezskutecznie wzywa wówczas Izrael do opuszczenia tych terenów. Odmowa wycofania się Izraela z okupowanych ziem aktywizuje organizacje palestyńskie, na czele z Organizacją Wyzwolenia Palestyny, której przewodzi Jaser Arafat. „Przyszedłem, trzymając w jednej dłoni gałązkę oliwną, a w drugiej broń. Nie pozwólcie, by gałązka wypadła mi z dłoni” – ostrzega na forum ONZ w 1974 roku. Dwa lata wcześniej rewolucyjna frakcja palestyńskiej organizacja Al-Fatah, „Czarny Wrzesień”, dokonuje jednego z najsłynniejszych ataków terrorystycznych, zabijając 11 niewinnych zakładników pojmanych podczas Igrzysk Olimpijskich w Monachium. Mossad reaguje na zamach akcjami odwetowymi pod kryptonimami: „Wiosna Młodości” i „Gniew Boży”. Izraelscy bojownicy mordują wówczas w Lillehammer niewinnego kelnera pochodzenia marokańskiego, omyłkowo biorąc go za jednego z zamachowców z Monachium.

Na terenie Palestyny wybuchają kolejne wojny i powstania mające na celu wyparcie osadników żydowskich z tamtych miejsc. W 1988 roku Palestyna proklamuje niepodległość, akt ten nie zostaje jednak uznany przez społeczność międzynarodową. Dopiero w 1993 roku następuje wzajemne uznanie się przez Izrael i Organizację Wyzwolenia Palestyny, dzięki czemu powstaje Autonomia Palestyńska. Podpisanie tego porozumienia zostało nagrodzone Pokojową Nagrodę Nobla dla premiera Izraela Icchaka Rabina, szefa izraelskiej dyplomacji Szimona Peresa oraz przywódcy OWP Jasira Arafata. Nie przyniosło to jednak pokoju na tamtych terenach. Przez całe lata 2000. wybuchały kolejne powstania arabskie przeciwko Izraelowi – zwłaszcza w Strefie Gazy, uznawanej przez Organizację Narodów Zjednoczonych, Human Rights Watch i wiele innych międzynarodowych organów i organizacji pozarządowych za teren okupowany przez Izrael. Coraz większe wpływy po stronie palestyńskiej na tych terenach uzyskują organizacje terrorystyczne, takie jak Hamas i Islamski Dżihad uznające przemoc i rozlew krwi jako jedyną słuszną metodę walki z izraelskim okupantem. W 2014 r. w wojnie między Izraelem a Strefą Gazy ginie ponad 70 Izraelczyków i ponad 2000 Palestyńczyków. Kolejna wojna o te tereny wybucha w październiku 2023 roku. Po ataku rakietowym Hamasu na cywilów na terenie Izraela, ten odpowiada zapowiedzią zrównania Strefy Gazy z ziemią. „Wprowadziliśmy zarządzenie przewidujące całkowitą blokadę palestyńskiej Strefy Gazy. Nie będzie elektryczności, żywności, paliwa, wszystko jest zamknięte. Walczymy z ludzkimi zwierzętami i postępujemy adekwatnie” – stwierdził minister obrony Izraela Joaw Galant.

Tekst pochodzi z 43 (1813) numeru „Tygodnika Solidarność”.


 

POLECANE
Karol Nawrocki o sytuacji na granicy z Niemcami: Zwołam Radę Gabinetową Wiadomości
Karol Nawrocki o sytuacji na granicy z Niemcami: Zwołam Radę Gabinetową

Prezydent elekt Karol Nawrocki zapowiedział w poniedziałek, że po zaprzysiężeniu na prezydenta, czyli po 6 sierpnia, zwoła Radę Gabinetową w sprawie sytuacji na zachodniej granicy z Niemcami. Podkreślił, że będzie chciał poznać wszelkie dane statystyczne dot. nielegalnych migrantów.

Starcie Donalda Tuska z Samuelem Pereirą Wiadomości
Starcie Donalda Tuska z Samuelem Pereirą

Podczas poniedziałkowej konferencji prasowej doszło do starcia między Donaldem Tuskiem z Samuelem Pereirą. Dziennikarz wPolsce24 zapytał się szefa rządu na temat nagrań udostępnionych przez jego stację. Chodzi o taśmy z udziałem Romana Giertycha.

Pokojowe cuda Trumpa tylko u nas
Pokojowe cuda Trumpa

Nie wiemy, ilu ludziom ocalił życie w ostatnich tygodniach Donald Trump. Nie da się tego policzyć. Jednak jest pewne, że wielu mieszkańcom Afryki i Azji.

Nie dam się zastraszyć. Robert Bąkiewicz odpowiada Tuskowi ws. Ruchu Obrony Granic Wiadomości
"Nie dam się zastraszyć". Robert Bąkiewicz odpowiada Tuskowi ws. Ruchu Obrony Granic

Lider Ruchu Obrony Granic Robert Bąkiewicz zamieścił oświadczenie ws. wypowiedzi premiera Donalda Tuska na temat sytuacji na granicy z Niemcami.

Kto będzie w Kancelarii Prezydenta odpowiadał za sprawy międzynarodowe? Karol Nawrocki ujawnił nazwisko polityka
Kto będzie w Kancelarii Prezydenta odpowiadał za sprawy międzynarodowe? Karol Nawrocki ujawnił nazwisko

Prezydent elekt Karol Nawrocki w rozmowie na antenie Polsat News poinformował, kto w jego kancelarii będzie odpowiadał za sprawy międzynarodowe.

Jacek Sasin o sytuacji w PiS: Nie zmienia się zwycięskiego lidera polityka
Jacek Sasin o sytuacji w PiS: Nie zmienia się zwycięskiego lidera

– Nie zmienia się zwycięskiego lidera w czasie wyścigu wyborczego, a my jesteśmy na początku drogi – podkreślił Jacek Sasin, komentując kongres PiS oraz wybór Jarosława Kaczyńskiego na prezesa ugrupowania.

Teheran nie zrezygnuje ze wzbogacania uranu? Jest komunikat ambasadora Iranu Wiadomości
Teheran nie zrezygnuje ze wzbogacania uranu? Jest komunikat ambasadora Iranu

Ambasador Iranu przy ONZ Amir Said Irawani zadeklarował, że jego kraj "nigdy nie przestanie wzbogacać uranu". Dyplomata argumentował w wywiadzie dla amerykańskiej telewizji CBS, że Teheran ma do tego "niezbywalne prawo" jako państwo-strona traktatu o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej (NPT).

Andrzej Duda: Dziękuje wszystkim, którzy zaangażowali się w ochronę granicy Wiadomości
Andrzej Duda: Dziękuje wszystkim, którzy zaangażowali się w ochronę granicy

Prezydent Andrzej Duda podziękował wszystkim, którzy działają na granicy z Niemcami, m.in. tym osobom, które zaangażowały się w Ruch Obrony Granic.

Nowy komunikat Sądu Najwyższego. Tak wyglądała część protestów wyborczych Wiadomości
Nowy komunikat Sądu Najwyższego. Tak wyglądała część "protestów wyborczych"

Sąd Najwyższy opublikował dokumenty, którymi nie zajmie się w ramach protestów wyborczych. W komunikacie podkreśla, że otrzymał na przykład wydruki wiadomości mailowej od Romana Giertycha, w której znajdowała się instrukcja składania protestu wyborczego.

Kim był Tadeusz Duda? Sąsiedzi mordercy spod Limanowej przerywają milczenie z ostatniej chwili
Kim był Tadeusz Duda? Sąsiedzi mordercy spod Limanowej przerywają milczenie

Tadeusz Duda, 57-latek ze Starej Wsi pod Limanową, zabił swoją córkę i zięcia, a także ciężko ranił teściową. Choć dramatyczne wydarzenia rozegrały się w piątek 27 czerwca, z każdym dniem na jaw wychodzą kolejne szczegóły. Mieszkańcy Starej Wsi, Zalesia i Młyńczysk opowiadają o tym, kim był Duda i jak doszło do koszmaru, którym od kilku dni żyje cała Polska.

REKLAMA

Historia konfliktu palestyńsko-izraelskiego sięga czasów biblijnych

Historia konfliktu palestyńsko-izraelskiego jest tak długa, jak historia samego Izraela, a nawet jeszcze dłuższa, bo sięgająca czasów biblijnych i protoplastów dzisiejszych narodów zamieszkujących te tereny.
Jzeruzalem - zdjęcie poglądowe Historia konfliktu palestyńsko-izraelskiego sięga czasów biblijnych
Jzeruzalem - zdjęcie poglądowe / fot. pixabay.com

Szczególnym obszarem napięć stała się Strefa Gazy – obszar długości 40 km, a szerokości ok. 10 km, zamieszkiwany przez ponad 2 mln ludzi, zarządzany obecnie formalnie przez Autonomię Palestyny, a w praktyce – przez terrorystyczny Hamas.

Od diaspory do własnego państwa

„Dużo informacji na temat historycznego regionu Palestyny czerpiemy z Biblii, która mimo iż jest księgą religijną, to zarazem jest uznawana za źródło historyczne z uwagi na fakt, że badania archeologiczne potwierdziły wiele informacji, które się tam znajdują. Według Starego Testamentu i badań archeologicznych, od XVI wieku przed naszą erą tereny znajdujące się pomiędzy Mezopotamią a Egiptem, czyli właśnie tereny palestyńskie, były obszarami wędrówek koczowniczych plemion semickich. Żydzi poszukiwali miejsc do osiedlenia się na stałe, ale wszędzie napotykali już ludność tubylczą. Jeśli zatem chcieli się osiedlić, oznaczało to dla nich konieczność prowadzenia podbojów. Stąd też historia osadnicza Palestyny jest tak burzliwa” – tłumaczy dr Joanna Jasitczak na swoim kanale „Tu Historia”. „Żydzi opanowali obszar Palestyny, ale na przestrzeni wieków sięgały po niego także różne imperia, m.in. Imperium Rzymskie, Imperium Osmańskie, czyli Turków Seldżuckich. To przeciwko tym ostatnim w średniowieczu organizowano krucjaty, czyli wyprawy krzyżowe. Prześladowania sprawiały, że Żydzi musieli uciekać z terenów Palestyny. Odtąd żyli w diasporze, czyli w rozproszeniu. Panowanie Turków zakończyło się dopiero po pierwszej wojnie światowej. Wówczas Liga Narodów podjęła decyzję o podziale ziem Palestyny pomiędzy Wielką Brytanię (Brytyjski Mandat Palestyny) i Arabów (Emirat Transjordanii). Żydzi w tym podziale zostali pominięci. Mimo to po pierwszej wojnie światowej bardzo wielu Żydów z Europy napływało na ziemie palestyńskie, z uwagi na to, że traktowali je oni jako swoją ojczyznę. Bardzo nie podobało się to Arabom, którzy chcieli się ich stamtąd pozbyć. Żydzi stworzyli Agencję Żydowską będącą ich przedstawicielstwem politycznym. Przewodniczy jej David Ben Gurion, urodzony w Płońsku w Polsce późniejszy premier państwa Izrael. Powstaje także organizacja paramilitarna Hagana, która organizuje akcje odwetowe wobec atakujących Żydów gangów arabskich. Z czasem staje się ona organizacją typowo wojskową” – wyjaśnia historyk.

Po II wojnie światowej naznaczonej horrorem Holokaustu ONZ podejmuje długo oczekiwaną przez Żydów decyzję o utworzeniu państwa Izrael. W myśl rezolucji miały powstać dwa państwa oraz mała międzynarodowa strefa obejmująca Jerozolimę. Strefa międzynarodowa miała pozostawać poza granicami obu państw i być zarządzana przez Narody Zjednoczone, które miały stać się gwarantem bezpieczeństwa wszystkich świętych miejsc chrześcijaństwa, islamu i judaizmu w obu miastach. Państwo żydowskie otrzymało równinę przybrzeżną rozciągającą się od Hajfy do Rechowot, wschodnią część Galilei z Jeziorem Tyberiadzkim oraz pustynię Negew z dostępem do Morza Czerwonego. Na terenie państwa żydowskiego znalazły się także arabskie enklawy miast Jafy i Beer Szewy. Państwo arabskie otrzymało z kolei zachodnią część Galilei z Akką, Samarię i Judeę oraz równinę przybrzeżną na południe od Aszdod ze Strefą Gazy i częścią pustyni wzdłuż granicy z Egiptem. Misję wcielenia tego planu w życie powierzono Komisji Narodów Zjednoczonych do Spraw Palestyny (ang. United Nations Palestine Commission – UNPC). Za przyjęciem rezolucji głosowały: Australia, Belgia, Boliwia, Brazylia, Białoruś, Kanada, Kostaryka, Czechosłowacja, Dania, Dominikana, Ekwador, Filipiny, Francja, Gwatemala, Haiti, Islandia, Liberia, Luksemburg, Holandia, Nowa Zelandia, Nikaragua, Norwegia, Panama, Paragwaj, Peru, Polska, Szwecja, RPA, Ukraina, USA, ZSRR, Urugwaj, Wenezuela. Przeciwko opowiedziały się: Afganistan, Arabia Saudyjska, Egipt, Grecja, Indie, Iran, Irak, Jemen, Kuba, Liban, Pakistan, Syria, Turcja. Od głosu wstrzymały się: Argentyna, Chile, Chiny, Etiopia, Honduras, Jugosławia, Kolumbia, Meksyk, Salwador, Wielka Brytania. Echa ówczesnego podziału potencjalnych koalicjantów obu państw będą przewijać się w całej historii konfliktu palestyńsko-izraelskiego.

Okupacja i terroryzm

15 maja 1948 roku Izrael ogłasza niepodległość. Już następnego dnia wracających z uroczystych obchodów Żydów napadają oddziały arabskie postrzegające utworzenie państwa żydowskiego jako okupację ich miejsca zamieszkania. W konflikcie tym po stronie państw arabskich opowiadają się Stany Zjednoczone, z kolei po stronie Izraela staje Związek Sowiecki. Tereny palestyńskie stają się w ten sposób jednym z poligonów zimnej wojny. Pierwsza stoczona przez Izrael wojna okazuje się dla niego zwycięska. Nie tylko utrzymuje on tereny przyznane mu przez ONZ, ale także zajmuje Zachodnią Jerozolimę i część ziem przewidzianych dla państwa arabskiego. W latach 50. ZSRS przestaje popierać Izrael, po którego stronie stają z kolei Stany Zjednoczone. Wybucha wówczas kolejny konflikt – o Kanał Sueski, zablokowany wówczas przez Egipt dla statków płynących z i do Izraela. Po latach walk i napięć, w 1967 roku na tych terenach rozpoczyna się już regularna wojna. Egipt zostaje w niej wsparty przez Związek Sowiecki, Izrael zaś przez Stany Zjednoczone. Zwycięstwo Izraela następuje po zaledwie sześciu dniach.

Państwo żydowskie zajmuje wówczas Półwysep Synaj aż po wschodni brzeg Kanału Sueskiego, Strefę Gazy, terytoria Jordanii sięgające linii Jordanu oraz Wzgórza Golan na terytorium Syrii. ONZ bezskutecznie wzywa wówczas Izrael do opuszczenia tych terenów. Odmowa wycofania się Izraela z okupowanych ziem aktywizuje organizacje palestyńskie, na czele z Organizacją Wyzwolenia Palestyny, której przewodzi Jaser Arafat. „Przyszedłem, trzymając w jednej dłoni gałązkę oliwną, a w drugiej broń. Nie pozwólcie, by gałązka wypadła mi z dłoni” – ostrzega na forum ONZ w 1974 roku. Dwa lata wcześniej rewolucyjna frakcja palestyńskiej organizacja Al-Fatah, „Czarny Wrzesień”, dokonuje jednego z najsłynniejszych ataków terrorystycznych, zabijając 11 niewinnych zakładników pojmanych podczas Igrzysk Olimpijskich w Monachium. Mossad reaguje na zamach akcjami odwetowymi pod kryptonimami: „Wiosna Młodości” i „Gniew Boży”. Izraelscy bojownicy mordują wówczas w Lillehammer niewinnego kelnera pochodzenia marokańskiego, omyłkowo biorąc go za jednego z zamachowców z Monachium.

Na terenie Palestyny wybuchają kolejne wojny i powstania mające na celu wyparcie osadników żydowskich z tamtych miejsc. W 1988 roku Palestyna proklamuje niepodległość, akt ten nie zostaje jednak uznany przez społeczność międzynarodową. Dopiero w 1993 roku następuje wzajemne uznanie się przez Izrael i Organizację Wyzwolenia Palestyny, dzięki czemu powstaje Autonomia Palestyńska. Podpisanie tego porozumienia zostało nagrodzone Pokojową Nagrodę Nobla dla premiera Izraela Icchaka Rabina, szefa izraelskiej dyplomacji Szimona Peresa oraz przywódcy OWP Jasira Arafata. Nie przyniosło to jednak pokoju na tamtych terenach. Przez całe lata 2000. wybuchały kolejne powstania arabskie przeciwko Izraelowi – zwłaszcza w Strefie Gazy, uznawanej przez Organizację Narodów Zjednoczonych, Human Rights Watch i wiele innych międzynarodowych organów i organizacji pozarządowych za teren okupowany przez Izrael. Coraz większe wpływy po stronie palestyńskiej na tych terenach uzyskują organizacje terrorystyczne, takie jak Hamas i Islamski Dżihad uznające przemoc i rozlew krwi jako jedyną słuszną metodę walki z izraelskim okupantem. W 2014 r. w wojnie między Izraelem a Strefą Gazy ginie ponad 70 Izraelczyków i ponad 2000 Palestyńczyków. Kolejna wojna o te tereny wybucha w październiku 2023 roku. Po ataku rakietowym Hamasu na cywilów na terenie Izraela, ten odpowiada zapowiedzią zrównania Strefy Gazy z ziemią. „Wprowadziliśmy zarządzenie przewidujące całkowitą blokadę palestyńskiej Strefy Gazy. Nie będzie elektryczności, żywności, paliwa, wszystko jest zamknięte. Walczymy z ludzkimi zwierzętami i postępujemy adekwatnie” – stwierdził minister obrony Izraela Joaw Galant.

Tekst pochodzi z 43 (1813) numeru „Tygodnika Solidarność”.



 

Polecane
Emerytury
Stażowe