"Tego się nie da wyrazić słowami". Byliśmy razem z powodzianami

– Tego nie da się wyrazić słowami. Niby już zeszły ze mnie emocje, ale sama pani widzi, że to wraca, bo wiem, że uratowaliśmy naszą wieś dzięki ludzkiej solidarności. Ci ludzie, których przecież nie znamy, a oni nie znają nas, godzinami napełniali worki piaskiem, a potem przenosili je na wał. Mężczyźni, kobiety. Tutaj nawet dzieci pracowały. Brakowało rękawic, więc często robili to gołymi rękami.
Skutki powodzi
Skutki powodzi / fot. M. Rutke

Tak pani sołtys Trestna Beata Dolejsz relacjonuje to, co wydarzyło się w jej miejscowości. Samo Trestno to około 100 mieszkańców. Wieś leży bezpośrednio przy wałach Odry. Bez wsparcia nie mieliby szans obronić swoich domów. Przez prawie dwie doby wzmacniali wał przed wielką falą. Do pewnego momentu dojeżdżały tu jeszcze podmiejskie autobusy z Wrocławia.

– Z autobusów wysypywali się ludzie. Nikt o nic nie pytał, tylko łapał za łopaty, za worki. Każdy jakby wiedział, co ma robić. Trudno powiedzieć, ile osób się tutaj przewinęło. Setki? To na pewno. Jakaś kobieta przejeżdżała rowerem, gdy zobaczyła, że ładujemy worki, rzuciła rower i włączyła się do pracy – opowiada pani sołtys.

Trestno się broni

Piotr Przybysławski z Wrocławia przeczytał na grupie na Facebooku, że Trestno się broni.

– Miałem akurat kilka wolnych dni, więc wsiadłem na motor i pojechałem na coś się przydać. To, co mnie urzekło, to świetna organizacja pracy. Ktoś ze wsi przywiózł piasek, ktoś woził worki na wał, ktoś miał koparkę. Dzieciaki roznosiły wodę i kawę, informowały o tym, gdzie jest łazienka. Tak działają te małe miejscowości – mówi.

Jestem w Trestnie dzień po przejściu fali, na szczęście wały wytrzymały. Beata Dolejsz opowiada też o pomocy strażaków i żołnierzy WOT.

– Oni tu byli z nami prawie od początku. To dodawało nam też siły, wiary, że w razie najgorszego nie zostaniemy sami. Potem, gdy udało mi się zorganizować rękawy wodne, które okazały się strzałem w dziesiątkę – bo solidnie wzmocniły wał, strażacy pomagali napełnić je wodą, a żołnierze pilnowali razem z naszymi patrolami, czy wał nie przesiąka – wspomina.

Udało się zakupić szybko prawie pół kilometra rękawów, a łącznie w Trestnie napełniono ponad 10 tysięcy worków z piaskiem. Dzięki temu wieś ocalała.

Rękawów i szczęścia zabrakło mieszkańcom Kantorowic na Opolszczyźnie. To kolejna wieś, do której docieram siedem dni po tym, jak praktycznie cała miejscowość została zalana przez cofającą się z Nysy przez starorzecza wodę.

"Walczyliśmy do ostatniej chwili"

– W 1997 wyglądało to identycznie. Woda też wylała z cofki. Tylko wtedy zanim przelała się przez asfalt na drugą stronę wsi, to trwało prawie dobę, teraz może 15–20 minut. A my z mieszkańcami i WOT-em walczyliśmy z workami do ostatniej chwili. Umacnialiśmy wał, ale w pewnym momencie podnosząca się woda odebrała nam złudzenia. Każdy pobiegł do swoich domów, do sąsiadów, żeby zabierali, co się da, i uciekali na wyższe kondygnacje – mówi pan Daniel, mieszkaniec Kantorowic.

Ich dom leży właśnie po drugiej stronie drogi, jednak właśnie przez ich posesję przeszedł główny nurt wody. Ślady siły, z jaką woda napierała, widać na solidnych kutych metalowych przęsłach ogrodzenia. Są dosłownie poprzewalane przez wodę. Po tygodniu woda opadła wokół posesji, została tylko w wyrwie pod fundamentami.

– Tego boję się najbardziej, że fundamenty zostały uszkodzone. Bo tego nie da się na razie stwierdzić – mówi nam właściciel.
Jego żona zaprasza mnie do środka. Woda stała na wysokości około jednego metra. Wszystko, co znajdowało się poniżej, nadaje się do wyrzucenia. Meble, sprzęt kuchenny, sprzęt AGD.

– Z tym sobie jakoś poradzimy. Tu jest tylu ludzi dobrej woli, to daje mi nadzieję. Pomaga rodzina, pomagają sąsiedzi, WOT, strażacy. Jest taka jedność. W świetlicy jest nasze centrum pomocowe, niech pani idzie zobaczyć – mamy wszystko, ludzie z całej Polski przywożą jedzenie, chemię, sprzęt. Są żołnierze WOT, wolontariusze. Nie wiem, jak mogłabym wyrazić swoją wdzięczność, to nam daje nadzieję – wyznaje pani Ewa.

Jedziemy na świetlicę. Na głównej sali wciąż wiszą balony po dożynkach. Cały budynek wypełniony jest kartonami, torbami, są łopaty, szczotki, mopy, środki do sprzątania. I ludzie. Jedni selekcjonują, inni wydają. Młoda dziewczyna przygotowuje kanapki dla pracujących przy odgruzowywaniu posesji, sprzątaniu śmierdzącego szlamu z domów, usuwaniu powalonych drzew. Ktoś płacze, ktoś żartuje. Każdy przeżywa to, co się stało, na swój sposób.

Pytam młodego chłopaka, który nie chce podać swojego imienia, czy czują wsparcie rządu.

– A kto by się przejmował takimi wsiami jak nasza? Oni nam obiecują najpierw po kilka tysięcy. Widziała pani te zniszczenia? Gdyby nie pomoc WOT, strażaków i wolontariuszy, to trudno sobie nawet wyobrazić, co by tu się działo. Pieniądze? My nawet nie wiemy co, ile i kiedy. Przecież nikt z nas nie ogląda TV. Nie mamy na to czasu, poza tym do wczoraj nie było prądu. Zresztą skoro nam nie pomogli przed powodzią, to czemu mieliby teraz pomagać? – podkreśla.

Do rozmowy włączają się kolejni mieszkańcy. Wszyscy dziękują służbom. Nikt nie mówi tu o polityce. Jakby podziały nie istniały. Mówi się tylko o jednym. Czy zdążą z remontami przed zimą? Czy wystarczy osuszaczy? Czy pogoda będzie sprzyjała osuszaniu? Co z wodą pitną? Czy wystarczy rąk do pracy? Czy zainteresowanie ich losem uda się utrzymać, gdy woda i emocje opadną?

"Marzę o tym, żeby udało się razem spędzić święta"

W Kantorowicach odwiedzamy dom pani Bożeny Kowal. Jej posesja jest położona zaledwie kilkadziesiąt metrów od starorzecza, z którego płynęła woda. W domu pracuje kilkanaście osób. Szorują podłogi, ściany. Wszędzie unosi się smród szlamu, chemii i stęchlizny. Na miejscu pracują dzieci pani Bożeny, żołnierze, strażacy z OSP Bielice. Pani Ewa ma sześcioro dzieci i troje wnucząt.

– Marzę tylko o tym, żeby udało się razem spędzić święta. O to się modlę. Czy uda się wysuszyć mury? Patrząc na tę falę pomocy, która do nas dociera, wierzę, że tak – podkreśla.

Na ścianach widać linię, która wskazuje, że woda sięgała do parapetów okien. Wchodzimy do łazienki.
– Wannę po prostu wyrwało. Jak tu rano weszłam, to leżała przewrócona pod oknem. Taka była siła tej wody – dodaje.

Pani Bożena z rodziną uciekła z domu w ostatniej chwili. Czują żal, że mieli tak mało czasu, aby ratować dobytek.
– Dowiedzieliśmy się właściwie z mediów w czwartek [12 września], że może być powódź. Każdy jechał na wały i patrzył, jaka jest sytuacja. Obserwowaliśmy Nysę. Okazało się, że w Kantorowicach wał przecieka, więc wszyscy rzucili się ratować wał, a parę metrów dalej z Ptakowic woda zaczęła nas zalewać z tej strony, a nie z Nysy. Mąż wrócił z wałów, to jeszcze zaczęliśmy wynosić, co się da, na górę. No ale to już tak szybko przybierało, że o 20.00 się ewakuowaliśmy. Nasz burmistrz zaginął na te trzy pierwsze dni. Wiedzieliśmy, że może nadejść powódź, ale byliśmy uspokajani, że nie będzie tak źle. I jakoś wierzyliśmy, że wał powstrzyma wodę – mówi.

CZYTAJ TAKŻE: Rząd hoduje sobie nowych wyborców

Informacyjny chaos

Z rozmów z mieszkańcami wyłania się obraz informacyjnego chaosu. Miejscowi, żołnierze, straż i wolontariusze sami przekazują sobie informacje o tym, co i gdzie jest potrzebne, gdzie można uzyskać pomoc. Podobnie sytuację przedstawiają mieszkańcy Żelazna, niewielkiej wsi w Kotlinie Kłodzkiej. Tutaj zniszczenia są jeszcze bardziej przerażające. Gdy wjeżdżam drogą od Kłodzka, widzę porwane przez rzekę samochody, sprzęty domowe, pozrywane chodniki i fragmenty dróg. Przed domami piętrzą się sterty wynoszonych z domu mebli, pozrywanych paneli, fragmentów ścian, dachów. Wszędzie widać wojsko i strażaków. To oni pomagają mieszkańcom. We wsi są dwa centra pomocowe – jedno w prywatnym gospodarstwie, drugie na plebanii parafii św. Marcina Biskupa. Proboszcz parafii ks. Bartłomiej Łuczak jest strażakiem ochotnikiem, od samego początku zorganizował tutaj hub pomocowy.

Dużo osób przychodzi po pomoc, mamy tutaj jedzenie, środki czystości, łopaty, szczotki. Te dary przyjeżdżają z całej Polski. Ze szkół, parafii, instytucji, sklepów – mówi pani Wiola.

– Niektóre są posegregowane, inne trzeba posegregować. Ludzie przychodzą, ale niektórzy wstydzą się brać potrzebne produkty, więc trzeba ich trochę zachęcać. Przyjeżdżają po to też strażacy, bo tam, gdzie pomagają ze sprzętem, też pobierają od nas te rzeczy – opowiadają panie z Bielawy.

Na plebanii spotykamy żołnierzy z XX Przemyskiej Brygady Obrony Terytorialnej, w tym ppor. Rafała Laskę:

– Trafiliśmy tutaj, w to miejsce, które rzeczywiście wyjątkowo ucierpiało. Powiem szczerze, żona mnie poprosiła, żeby jej może jakieś zdjęcia podesłał. Powiedziałem jej, że żadne zdjęcie nie pokaże skali tej tragedii. Jesteśmy tutaj od środy [18 września], to znaczy pierwsza grupa 100-osobowa tutaj przyjechała w środę. Potem dojechały następne grupy, wczoraj z naszej brygady na miejscu było ponad trzystu żołnierzy, którzy pomagali tym, którzy tej pomocy potrzebują i chcą.

Żołnierze WOT zajmują się zarówno sprzątaniem – usuwaniem mułu z mieszkań, zabudowań, usuwaniem śmieci z budynków, ogólnie przygotowywaniem tych budynków do osuszania i w dalszej kolejności do remontu. – Tej pracy jest tu naprawdę bardzo dużo, z tym że my tutaj współpracujemy ze Strażą Pożarną – zaznacza.

Wszędzie w miejscach dotkniętych powodzią, które odwiedzamy, wyłania się obraz świetnej organizacji oddolnej mieszkańców, wszechobecnej pomocy ze trony WOT, Straży – zarówno PSP, jak i OSP, policji, wolontariuszy. Pomoc, współpraca, solidarność stojąca naprzeciw chaosowi informacyjnemu, brakowi przygotowania władz do sytuacji powodziowej, nawet na tak zagrożonym terenie, który ucierpiał już w 1997 roku. Na zalanych terenach widać jak na dłoni brak koordynacji działań zarówno przed powodzią, jak i tuż po. Mieszkańcy wyrażają swoją wdzięczność tym, którzy im pomagają, i żal do tych, którzy ich zostawili samych. Apelują o to, żeby w tym najtrudniejszym czasie, kiedy temperatura spadnie, a domy będą wymagały intensywnego osuszania i remontów, nie zostawiać ich samych.

CZYTAJ TAKŻE: Solidarność was nie zostawi! Najnowszy numer "Tygodnika Solidarność"


 

POLECANE
Parlament Korei Południowej podjął decyzję w sprawie prezydenta Wiadomości
Parlament Korei Południowej podjął decyzję w sprawie prezydenta

Zgromadzenie Narodowe Korei Płd. opowiedziało się w sobotę za impeachmentem prezydenta Juna Suk Jeola , który 3 grudnia wprowadził, a po kilku godzinach zniósł stan wojenny w kraju. Szef państwa został zawieszony w obowiązkach do czasu orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego, który ma na to 180 dni.

Sygnalista OpenAI znaleziony martwy. Miał 26 lat Wiadomości
Sygnalista OpenAI znaleziony martwy. Miał 26 lat

Były badacz OpenAI i sygnalista Suchir Balaji został znaleziony martwy w swoim mieszkaniu w San Francisco. Miał 26 lat – informuje CNBC.

Polacy ocenili rok rządów Donalda Tuska. Ten sondaż mu się nie spodoba polityka
Polacy ocenili rok rządów Donalda Tuska. Ten sondaż mu się nie spodoba

56% Polaków negatywnie ocenia pierwszy rok rządów Donalda Tuska – wynika z sondażu Instytutu Badań Pollster na zlecenie „Super Expressu”.

Zacięta walka o pozycję lidera. Zobaczy najnowszy sondaż gorące
Zacięta walka o pozycję lidera. Zobaczy najnowszy sondaż

Koalicja Obywatelska minimalnie wyprzedza Prawo i Sprawiedliwość – wynika z najnowszego sondażu przeprowadzonego przez pracownię United Surveys dla Wirtualnej Polski.

IMGW wydał komunikat. Oto co nas czeka Wiadomości
IMGW wydał komunikat. Oto co nas czeka

Napływ ciepłego powietrza i spadek ciśnienia przyniosą w weekend kapryśną pogodę, miejscami opady śniegu, deszczu ze śniegiem i marznącego deszczu – informuje IMGW.

Tadeusz Płużański: Bracia Ludwik i Leon Niemczykowie - niepojednani aż do śmierci tylko u nas
Tadeusz Płużański: Bracia Ludwik i Leon Niemczykowie - niepojednani aż do śmierci

15 grudnia 1923 r. w Warszawie urodził się Leon Niemczyk, aktor. Do historii kina przeszły jego kreacje w „Nożu w wodzie”, czy „Pociągu”. Jednak nie wszyscy wiedzą, że w czasie wojny służył w Armii Krajowej, a w 1945 r. prowadził działalność antykomunistyczną. Ale Leon miał też starszego o dwa lata brata Ludwika - również antykomunistę. Sęk w tym, że bracia pokłócili się na całe życie.

Szefowi kancelarii Tuska udało się wkurzyć strażaków gorące
Szefowi kancelarii Tuska udało się wkurzyć strażaków

Szef Kancelarii Premiera opublikował na "X" tweeta, który wzbudził mocne kontrowersje.

Myśląc odważnie. Nagrody im. Jacka Maziarskiego przyznane Wiadomości
Myśląc odważnie. Nagrody im. Jacka Maziarskiego przyznane

Publicysta Dominik Zdort i była rzecznik prasowa Straży Granicznej kpt. Anna Michalska zostali laureatami dwunastej edycji Nagrody im. Jacka Maziarskiego. Wyróżnienie przyznawane od 2010 roku ma promować postawy niezależnego myślenia w przestrzeni publicznej, a jednocześnie upamiętniać zmarłego w 2009 roku publicystę i działacza opozycji antykomunistycznej, byłego zastępcę redaktora naczelnego „Tygodnika Solidarność”.

Znak smutnych czasów, jakie przyszły. Mocne słowa prezydenta polityka
"Znak smutnych czasów, jakie przyszły". Mocne słowa prezydenta

– To, że nie ma dzisiaj z nami TVP to swoisty znak czasów. Smutnych czasów, jakie przyszły. Czasów, w których przedstawiciele obecnej władzy to także ci, którzy domagali się przywrócenia esbekom ich emerytur. Przywrócenia emerytur tym, którzy ciemiężyli polski naród – mówił podczas uroczystości zapalenia „Światła Wolności” w 43. rocznicę stanu wojennego prezydent Andrzej Duda.

Obajtek zaapelował do pracowników TVN. Padły mocne słowa polityka
Obajtek zaapelował do pracowników TVN. Padły mocne słowa

– Szanowny TVN-ie, pracuj sobie spokojnie. Komentuj to, co się dzieje naprawdę, nie realizuj swojej polityki zaczadzenia ludzi, nie kreuj swojej polityki, tylko komentuj. Nie twórzcie iluzji ludziom, tylko pokazujcie prawdę. I wtedy będziecie się czuć bezpiecznie – mówił w piątek były prezes Orlenu Daniel Obajtek.

REKLAMA

"Tego się nie da wyrazić słowami". Byliśmy razem z powodzianami

– Tego nie da się wyrazić słowami. Niby już zeszły ze mnie emocje, ale sama pani widzi, że to wraca, bo wiem, że uratowaliśmy naszą wieś dzięki ludzkiej solidarności. Ci ludzie, których przecież nie znamy, a oni nie znają nas, godzinami napełniali worki piaskiem, a potem przenosili je na wał. Mężczyźni, kobiety. Tutaj nawet dzieci pracowały. Brakowało rękawic, więc często robili to gołymi rękami.
Skutki powodzi
Skutki powodzi / fot. M. Rutke

Tak pani sołtys Trestna Beata Dolejsz relacjonuje to, co wydarzyło się w jej miejscowości. Samo Trestno to około 100 mieszkańców. Wieś leży bezpośrednio przy wałach Odry. Bez wsparcia nie mieliby szans obronić swoich domów. Przez prawie dwie doby wzmacniali wał przed wielką falą. Do pewnego momentu dojeżdżały tu jeszcze podmiejskie autobusy z Wrocławia.

– Z autobusów wysypywali się ludzie. Nikt o nic nie pytał, tylko łapał za łopaty, za worki. Każdy jakby wiedział, co ma robić. Trudno powiedzieć, ile osób się tutaj przewinęło. Setki? To na pewno. Jakaś kobieta przejeżdżała rowerem, gdy zobaczyła, że ładujemy worki, rzuciła rower i włączyła się do pracy – opowiada pani sołtys.

Trestno się broni

Piotr Przybysławski z Wrocławia przeczytał na grupie na Facebooku, że Trestno się broni.

– Miałem akurat kilka wolnych dni, więc wsiadłem na motor i pojechałem na coś się przydać. To, co mnie urzekło, to świetna organizacja pracy. Ktoś ze wsi przywiózł piasek, ktoś woził worki na wał, ktoś miał koparkę. Dzieciaki roznosiły wodę i kawę, informowały o tym, gdzie jest łazienka. Tak działają te małe miejscowości – mówi.

Jestem w Trestnie dzień po przejściu fali, na szczęście wały wytrzymały. Beata Dolejsz opowiada też o pomocy strażaków i żołnierzy WOT.

– Oni tu byli z nami prawie od początku. To dodawało nam też siły, wiary, że w razie najgorszego nie zostaniemy sami. Potem, gdy udało mi się zorganizować rękawy wodne, które okazały się strzałem w dziesiątkę – bo solidnie wzmocniły wał, strażacy pomagali napełnić je wodą, a żołnierze pilnowali razem z naszymi patrolami, czy wał nie przesiąka – wspomina.

Udało się zakupić szybko prawie pół kilometra rękawów, a łącznie w Trestnie napełniono ponad 10 tysięcy worków z piaskiem. Dzięki temu wieś ocalała.

Rękawów i szczęścia zabrakło mieszkańcom Kantorowic na Opolszczyźnie. To kolejna wieś, do której docieram siedem dni po tym, jak praktycznie cała miejscowość została zalana przez cofającą się z Nysy przez starorzecza wodę.

"Walczyliśmy do ostatniej chwili"

– W 1997 wyglądało to identycznie. Woda też wylała z cofki. Tylko wtedy zanim przelała się przez asfalt na drugą stronę wsi, to trwało prawie dobę, teraz może 15–20 minut. A my z mieszkańcami i WOT-em walczyliśmy z workami do ostatniej chwili. Umacnialiśmy wał, ale w pewnym momencie podnosząca się woda odebrała nam złudzenia. Każdy pobiegł do swoich domów, do sąsiadów, żeby zabierali, co się da, i uciekali na wyższe kondygnacje – mówi pan Daniel, mieszkaniec Kantorowic.

Ich dom leży właśnie po drugiej stronie drogi, jednak właśnie przez ich posesję przeszedł główny nurt wody. Ślady siły, z jaką woda napierała, widać na solidnych kutych metalowych przęsłach ogrodzenia. Są dosłownie poprzewalane przez wodę. Po tygodniu woda opadła wokół posesji, została tylko w wyrwie pod fundamentami.

– Tego boję się najbardziej, że fundamenty zostały uszkodzone. Bo tego nie da się na razie stwierdzić – mówi nam właściciel.
Jego żona zaprasza mnie do środka. Woda stała na wysokości około jednego metra. Wszystko, co znajdowało się poniżej, nadaje się do wyrzucenia. Meble, sprzęt kuchenny, sprzęt AGD.

– Z tym sobie jakoś poradzimy. Tu jest tylu ludzi dobrej woli, to daje mi nadzieję. Pomaga rodzina, pomagają sąsiedzi, WOT, strażacy. Jest taka jedność. W świetlicy jest nasze centrum pomocowe, niech pani idzie zobaczyć – mamy wszystko, ludzie z całej Polski przywożą jedzenie, chemię, sprzęt. Są żołnierze WOT, wolontariusze. Nie wiem, jak mogłabym wyrazić swoją wdzięczność, to nam daje nadzieję – wyznaje pani Ewa.

Jedziemy na świetlicę. Na głównej sali wciąż wiszą balony po dożynkach. Cały budynek wypełniony jest kartonami, torbami, są łopaty, szczotki, mopy, środki do sprzątania. I ludzie. Jedni selekcjonują, inni wydają. Młoda dziewczyna przygotowuje kanapki dla pracujących przy odgruzowywaniu posesji, sprzątaniu śmierdzącego szlamu z domów, usuwaniu powalonych drzew. Ktoś płacze, ktoś żartuje. Każdy przeżywa to, co się stało, na swój sposób.

Pytam młodego chłopaka, który nie chce podać swojego imienia, czy czują wsparcie rządu.

– A kto by się przejmował takimi wsiami jak nasza? Oni nam obiecują najpierw po kilka tysięcy. Widziała pani te zniszczenia? Gdyby nie pomoc WOT, strażaków i wolontariuszy, to trudno sobie nawet wyobrazić, co by tu się działo. Pieniądze? My nawet nie wiemy co, ile i kiedy. Przecież nikt z nas nie ogląda TV. Nie mamy na to czasu, poza tym do wczoraj nie było prądu. Zresztą skoro nam nie pomogli przed powodzią, to czemu mieliby teraz pomagać? – podkreśla.

Do rozmowy włączają się kolejni mieszkańcy. Wszyscy dziękują służbom. Nikt nie mówi tu o polityce. Jakby podziały nie istniały. Mówi się tylko o jednym. Czy zdążą z remontami przed zimą? Czy wystarczy osuszaczy? Czy pogoda będzie sprzyjała osuszaniu? Co z wodą pitną? Czy wystarczy rąk do pracy? Czy zainteresowanie ich losem uda się utrzymać, gdy woda i emocje opadną?

"Marzę o tym, żeby udało się razem spędzić święta"

W Kantorowicach odwiedzamy dom pani Bożeny Kowal. Jej posesja jest położona zaledwie kilkadziesiąt metrów od starorzecza, z którego płynęła woda. W domu pracuje kilkanaście osób. Szorują podłogi, ściany. Wszędzie unosi się smród szlamu, chemii i stęchlizny. Na miejscu pracują dzieci pani Bożeny, żołnierze, strażacy z OSP Bielice. Pani Ewa ma sześcioro dzieci i troje wnucząt.

– Marzę tylko o tym, żeby udało się razem spędzić święta. O to się modlę. Czy uda się wysuszyć mury? Patrząc na tę falę pomocy, która do nas dociera, wierzę, że tak – podkreśla.

Na ścianach widać linię, która wskazuje, że woda sięgała do parapetów okien. Wchodzimy do łazienki.
– Wannę po prostu wyrwało. Jak tu rano weszłam, to leżała przewrócona pod oknem. Taka była siła tej wody – dodaje.

Pani Bożena z rodziną uciekła z domu w ostatniej chwili. Czują żal, że mieli tak mało czasu, aby ratować dobytek.
– Dowiedzieliśmy się właściwie z mediów w czwartek [12 września], że może być powódź. Każdy jechał na wały i patrzył, jaka jest sytuacja. Obserwowaliśmy Nysę. Okazało się, że w Kantorowicach wał przecieka, więc wszyscy rzucili się ratować wał, a parę metrów dalej z Ptakowic woda zaczęła nas zalewać z tej strony, a nie z Nysy. Mąż wrócił z wałów, to jeszcze zaczęliśmy wynosić, co się da, na górę. No ale to już tak szybko przybierało, że o 20.00 się ewakuowaliśmy. Nasz burmistrz zaginął na te trzy pierwsze dni. Wiedzieliśmy, że może nadejść powódź, ale byliśmy uspokajani, że nie będzie tak źle. I jakoś wierzyliśmy, że wał powstrzyma wodę – mówi.

CZYTAJ TAKŻE: Rząd hoduje sobie nowych wyborców

Informacyjny chaos

Z rozmów z mieszkańcami wyłania się obraz informacyjnego chaosu. Miejscowi, żołnierze, straż i wolontariusze sami przekazują sobie informacje o tym, co i gdzie jest potrzebne, gdzie można uzyskać pomoc. Podobnie sytuację przedstawiają mieszkańcy Żelazna, niewielkiej wsi w Kotlinie Kłodzkiej. Tutaj zniszczenia są jeszcze bardziej przerażające. Gdy wjeżdżam drogą od Kłodzka, widzę porwane przez rzekę samochody, sprzęty domowe, pozrywane chodniki i fragmenty dróg. Przed domami piętrzą się sterty wynoszonych z domu mebli, pozrywanych paneli, fragmentów ścian, dachów. Wszędzie widać wojsko i strażaków. To oni pomagają mieszkańcom. We wsi są dwa centra pomocowe – jedno w prywatnym gospodarstwie, drugie na plebanii parafii św. Marcina Biskupa. Proboszcz parafii ks. Bartłomiej Łuczak jest strażakiem ochotnikiem, od samego początku zorganizował tutaj hub pomocowy.

Dużo osób przychodzi po pomoc, mamy tutaj jedzenie, środki czystości, łopaty, szczotki. Te dary przyjeżdżają z całej Polski. Ze szkół, parafii, instytucji, sklepów – mówi pani Wiola.

– Niektóre są posegregowane, inne trzeba posegregować. Ludzie przychodzą, ale niektórzy wstydzą się brać potrzebne produkty, więc trzeba ich trochę zachęcać. Przyjeżdżają po to też strażacy, bo tam, gdzie pomagają ze sprzętem, też pobierają od nas te rzeczy – opowiadają panie z Bielawy.

Na plebanii spotykamy żołnierzy z XX Przemyskiej Brygady Obrony Terytorialnej, w tym ppor. Rafała Laskę:

– Trafiliśmy tutaj, w to miejsce, które rzeczywiście wyjątkowo ucierpiało. Powiem szczerze, żona mnie poprosiła, żeby jej może jakieś zdjęcia podesłał. Powiedziałem jej, że żadne zdjęcie nie pokaże skali tej tragedii. Jesteśmy tutaj od środy [18 września], to znaczy pierwsza grupa 100-osobowa tutaj przyjechała w środę. Potem dojechały następne grupy, wczoraj z naszej brygady na miejscu było ponad trzystu żołnierzy, którzy pomagali tym, którzy tej pomocy potrzebują i chcą.

Żołnierze WOT zajmują się zarówno sprzątaniem – usuwaniem mułu z mieszkań, zabudowań, usuwaniem śmieci z budynków, ogólnie przygotowywaniem tych budynków do osuszania i w dalszej kolejności do remontu. – Tej pracy jest tu naprawdę bardzo dużo, z tym że my tutaj współpracujemy ze Strażą Pożarną – zaznacza.

Wszędzie w miejscach dotkniętych powodzią, które odwiedzamy, wyłania się obraz świetnej organizacji oddolnej mieszkańców, wszechobecnej pomocy ze trony WOT, Straży – zarówno PSP, jak i OSP, policji, wolontariuszy. Pomoc, współpraca, solidarność stojąca naprzeciw chaosowi informacyjnemu, brakowi przygotowania władz do sytuacji powodziowej, nawet na tak zagrożonym terenie, który ucierpiał już w 1997 roku. Na zalanych terenach widać jak na dłoni brak koordynacji działań zarówno przed powodzią, jak i tuż po. Mieszkańcy wyrażają swoją wdzięczność tym, którzy im pomagają, i żal do tych, którzy ich zostawili samych. Apelują o to, żeby w tym najtrudniejszym czasie, kiedy temperatura spadnie, a domy będą wymagały intensywnego osuszania i remontów, nie zostawiać ich samych.

CZYTAJ TAKŻE: Solidarność was nie zostawi! Najnowszy numer "Tygodnika Solidarność"



 

Polecane
Emerytury
Stażowe