W polskiej Konstytucji – zwłaszcza w jej preambule – znajdują się jednoznacznie odwołania do Boga oraz tradycji narodowej zakorzenionej w wartościach chrześcijańskich. Wynika z tego, iż nie ma żadnych przeszkód prawnych, aby w przestrzeni publicznej, np. we wzorach dokumentów urzędowych, zamieszczać symbolikę religijną. Ponadto, na mocy ustawy zasadniczej, na władzach Rzeczypospolitej Polskiej spoczywa obowiązek strzeżenia dziedzictwa narodowego, które, jest zakorzenione w wartościach chrześcijańskich. Podejmując różnego rodzaju inicjatywy w tym zakresie rządzący nie mogą pomijać tych aspektów polskiej historii i kultury, które czerpią inspirację z tradycji religijnej. 

Dbając o zachowanie polskiego dziedzictwa kulturowego rządzący mają obowiązek odwoływania się także do tych jego elementów, które wynikają z tradycji chrześcijańskiej. Skoro w obowiązującym wzorze paszportu znalazły się odwołania do różnorodnych postaci i wydarzeń z historii Polski, nie sposób uznać, aby zamieszczenie w tej grupie wspomnianego stwierdzenia w jakikolwiek sposób dyskryminowało osoby nieidentyfikujące się z jego przesłaniem. Co więcej, takie działanie nie narusza także zasady bezstronności światopoglądowej władz publicznych. Doszłoby do tego dopiero wówczas, gdyby organy państwowe przyjęły za podstawę rozstrzygnięć stosunek obywateli do religii. Taka sytuacja zaś nie ma miejsca w tej kwestii. 

- Wzór paszportu jest wspólny dla wszystkich obywateli i symbolika w nim zamieszczona nie stanowi o identyfikacji danej osoby z określonymi poglądami, a co najwyżej z przynależnością państwową związaną z posiadanym obywatelstwem. Natomiast Rzecznik Praw Obywatelskich zdaje się zapominać, że Konstytucja stanowi pewną całość i interpretując jej poszczególne przepisy nie można wyrywać ich z kontekstu, w którym zostały umieszczone” – skomentował Konrad Dyda, ekspert Centrum Analiz Ordo Iuris.

1. Polski ustrojodawca zarówno w preambule do obowiązującej Konstytucji, jak i w szeregu jej przepisów zajął jednoznacznie życzliwe stanowisko wobec zjawiska religijności.    
2. W związku z tym symbole religijne mogą być obecne w przestrzeni publicznej.    
3. Jednak nie w każdym przypadku umieszczenia symbolu krzyża, czy rzeczownika „Bóg” w przestrzeni publicznej, np. w siedzibach organów władz, czy dokumentach urzędowych, mamy do czynienia z aktem o charakterze religijnym, który powinien być rozpatrywany pod kątem art. 53 Konstytucji RP.    
4. W wielu z tego typu przypadków – zwłaszcza, gdy symbolika religijna zostaje umieszczona obok symboli związanych z polską historią, czy tradycją – mamy do czynienia przede wszystkim z wykonywaniem nałożonego przez Konstytuuje na władze publiczne obowiązku strzeżenia dziedzictwa narodowego.    
5. Istotnym elementem tego dziedzictwa – zgodnie z Konstytucją RP – są wartości chrześcijańskie.    
6. W związku z tym organy władzy publicznej dbając o zachowanie polskiego dziedzictwa kulturowego mają obowiązek odwoływania się także do tych jego elementów, które wynikają z tradycji chrześcijańskiej.    
7. W związku z tym umieszczenie we wzorze paszportu frazy „Bóg, Honor, Ojczyzna” jest w pełni zgodne z obowiązującą Konstytucją i stanowi przejaw wykonywania przez władze publiczne ich konstytucyjnych obowiązków.    
8. Jednocześnie, skoro wzór paszportu jest wspólny dla wszystkich obywateli, zamieszczona w nim symbolika nie stanowi elementu identyfikującego poszczególne osoby fizyczne.

Źródło: Ordo Iuris