Waldemar Żyszkiewicz: Tord Gustavsen na ECM50 Warsaw Festival
Świetny koncert tria Gustavsena w Butelkowni. To był nasz debiut w tym miejscu. Nie znaliśmy wcześniej praskiego Centrum Koneser, które jest przykładem naprawdę udanego wykorzystania architektury poprzemysłowej. Trafiony melanż podrasowanej fabryki wódek z estetyką postindustrializmu...
/ materiały prasowe
Może to nie wygląda przytulnie ani ujutnie, ani cosy, ani hyggelig, ale w charakterze czynnika kulturo- i miastotwórczego sprawdza się niewątpliwie. Nowe miejsce dla nowej publiczności jazzowej?
Tak, trio norweskiego romantyka fortepianu w odnowionym składzie zabrzmiało w rozległej sali bardzo dobrze. Bez wątpienia, koncert był przedni. Zaledwie troje muzyków, elementarne instrumentarium: fortepian yamaha z dodatkową elektroniką lidera, zestaw perkusyjny sonor, jasny, sporych rozmiarów kontrabas, raz tylko zastąpiony przez gitarę basową. Rozległa amplituda: od lekkiego jak tchnienie oddechu pianissima do potężnego forte.
Gustavsen jak zawsze korzysta z synkinezy, w nietypowy sposób dobierając się do klawiatury, chwilami prawie do niej przywiera, chwilami nad nią staje... Jarle Vespestad znakomicie uzupełnia partię fortepianu: on, maestro najcichszych pobrzękiwań, gdy trzeba znakomicie wzmacnia kaskadę rozkołysanych dźwięków płynących w stronę słuchaczy. Ellen Brekken, nowa postać w trio, dyskretnie, ale chyba skutecznie wpasowuje się w miejsce po Matsie Eilertsenie i Sigurdzie Holem.
Rozpoznawalne motywy Gustavsena: Re-melt z zeszłorocznej płyty, nieśmiertelne The Other Side, które dało jej tytuł. Koncert w sporej mierze stanowił rodzaj medleya znanych kompozycji lidera, zręcznie łączonych, bez przerwy na ewentualny aplauz publiczności. Bądź, zgrabniej rzecz ujmując, przypominał rozpędzoną jazzową suitę.
Raz było cichutko, ale absolutnie słyszalnie; za chwilę znów rozgłośnie, ale ta masa dźwięków nigdy nie przestaje być czytelną strukturą; nigdy nie przeistacza się w chaos ani tym bardziej w hałas. Nie ogłusza, nawet gdy stanowi jazzową aluzję do hard-rocka. Jest przejrzysta, powabna, melodyjna. Na przemian zwalnia i przyśpiesza, ale bez przerwy czuć w niej puls swingu, zawsze rozbrzmiewa tutaj prawdziwa muzyka.
Po koncercie norweskiego tria na dole, przy stoisku z płytami, stała Ellen Brekken. Gdy przechodziliśmy obok, podziękowałem jej za muzykę. Spojrzała lekko zaskoczona...
– Koncert był świetny, ale teraz już znikamy – dodałem.
– Jesteś Szwedem? – zapytała.
– Nie, jestem Polakiem.
– Ale mówisz po szwedzku...
– Tylko tak udaję – zażartowałem. – Podziękuj od nas Tordowi i Jarlemu!
– Z pewnością przekażę – uśmiechnęła się, a my z Małgosią wyszliśmy z Butelkowni na plac Konesera.
Było cicho, spokojnie. Mimo lekkiej mgły przyjemnie. Poszliśmy spacerem w stronę Targowej.
(26 listopada 2019)
Tak, trio norweskiego romantyka fortepianu w odnowionym składzie zabrzmiało w rozległej sali bardzo dobrze. Bez wątpienia, koncert był przedni. Zaledwie troje muzyków, elementarne instrumentarium: fortepian yamaha z dodatkową elektroniką lidera, zestaw perkusyjny sonor, jasny, sporych rozmiarów kontrabas, raz tylko zastąpiony przez gitarę basową. Rozległa amplituda: od lekkiego jak tchnienie oddechu pianissima do potężnego forte.
Gustavsen jak zawsze korzysta z synkinezy, w nietypowy sposób dobierając się do klawiatury, chwilami prawie do niej przywiera, chwilami nad nią staje... Jarle Vespestad znakomicie uzupełnia partię fortepianu: on, maestro najcichszych pobrzękiwań, gdy trzeba znakomicie wzmacnia kaskadę rozkołysanych dźwięków płynących w stronę słuchaczy. Ellen Brekken, nowa postać w trio, dyskretnie, ale chyba skutecznie wpasowuje się w miejsce po Matsie Eilertsenie i Sigurdzie Holem.
Rozpoznawalne motywy Gustavsena: Re-melt z zeszłorocznej płyty, nieśmiertelne The Other Side, które dało jej tytuł. Koncert w sporej mierze stanowił rodzaj medleya znanych kompozycji lidera, zręcznie łączonych, bez przerwy na ewentualny aplauz publiczności. Bądź, zgrabniej rzecz ujmując, przypominał rozpędzoną jazzową suitę.
Raz było cichutko, ale absolutnie słyszalnie; za chwilę znów rozgłośnie, ale ta masa dźwięków nigdy nie przestaje być czytelną strukturą; nigdy nie przeistacza się w chaos ani tym bardziej w hałas. Nie ogłusza, nawet gdy stanowi jazzową aluzję do hard-rocka. Jest przejrzysta, powabna, melodyjna. Na przemian zwalnia i przyśpiesza, ale bez przerwy czuć w niej puls swingu, zawsze rozbrzmiewa tutaj prawdziwa muzyka.
Po koncercie norweskiego tria na dole, przy stoisku z płytami, stała Ellen Brekken. Gdy przechodziliśmy obok, podziękowałem jej za muzykę. Spojrzała lekko zaskoczona...
– Koncert był świetny, ale teraz już znikamy – dodałem.
– Jesteś Szwedem? – zapytała.
– Nie, jestem Polakiem.
– Ale mówisz po szwedzku...
– Tylko tak udaję – zażartowałem. – Podziękuj od nas Tordowi i Jarlemu!
– Z pewnością przekażę – uśmiechnęła się, a my z Małgosią wyszliśmy z Butelkowni na plac Konesera.
Było cicho, spokojnie. Mimo lekkiej mgły przyjemnie. Poszliśmy spacerem w stronę Targowej.
(26 listopada 2019)
Wczytuję ocenę...
