I oczywiście pod przywództwem Rafała Trzaskowskiego, a nie Borysa Budki. Ten „twórczy” ferment  potrwa jeszcze do września, bo przecież zaraz potem idee wielkiej energetycznej wspólnoty mają nabrać realnego kształtu. Jeśli przyjrzeć się bliżej temu, co mówią zwolennicy prezydenta Warszawy i on sam, to wydaje się, że to ma być nie tyle Platforma bis, tylko Kongres Liberalno-Demokratyczny bis, tworzony, a jakże, na podobnej zasadzie jak PO na gruzach Unii Wolności. To jednak daje nadzieję, że pojawi się w końcu jakiś program, oparty na wartościach, a nie jedynie na negowaniu prawa PiS do rządzenia Polską. I będzie to na pewno program liberalno-lewicowy, który nie poderwie z krzeseł wyborców PSL, Konfederacji czy nawet części zwolenników Platformy. Będzie jednak nadzieją i źródłem „utraconej” wolności dla części wielkomiejskich elektoratów i ich emanacji, czyli artystów, postępowych akademików i celebrytów. 

I gdyby tak się stało, to może nawet i dobrze, że wyborcy z wielkich miast mieliby w końcu swoją partię czy ruch oparty na wartościach, a nie jedynie na nienawiści do PiS. Bo tak jest w istocie, że dawne spory na argumenty, których już dziś nawet nie pamiętamy, zostały zastąpione pogardą, żądzą zemsty i chęcią wykluczenia ponad połowy Polaków z decydowania o losach kraju. Można jednak wątpić, czy to się uda zrealizować w sytuacji, gdy ambicje już teraz biorą górę nad wspólną wizją wielkiej wiktorii nad znienawidzoną władzą Nowogrodzkiej. Za ruchem Trzaskowskiego nie pójdzie ani Hołownia, Ani Kosiniak-Kamysz, ani zdecydowana większość Lewicy, ani nawet Borys Budka, który broni swojej pozycji w partii. A jest jeszcze Grzegorz Schetyna, który przecież nie wycofał się z polityki, tylko rozgrywa swój własny mecz i to jest taki piłkarski poker, w którym lider PO czuje się znakomicie. Nie ma więc nadal wizji dla wyborców tej części Polski, która głosowała na Rafała Trzaskowskiego. Była to raczej chwilowa mobilizacja, oparta na chęci „obalenia władzy” za wszelką cenę. Każdy ma swoje własne interesy: PSL, SLD, Razem, szczątki Wiosny, nie mówiąc już o Konfederacji. Być może plan był taki: pokonajmy najpierw wspólnie PiS, a potem podzielimy się władzą. Nie wszyscy w to uwierzyli, a już na pewno nie takie stare wygi polityki jak Włodzimierz Czarzasty. Głód władzy i wpływów w szeregach PO jest tak silny czy wręcz chorobliwy,  że jakiekolwiek dzielenie się władzą po ewentualnym zwycięstwie byłoby czystą fikcją. Co w takim razie się zdarzy? Anty-PiS cały czas liczy na to, że PiS wywróci się na kryzysie, że może sam się podzieli na jakieś otwarte, wrogie frakcje, że może wreszcie Unia tupnie, ukarze nas srogo i zabierze Polsce pieniądze. A z drugiej strony już teraz widać, że Platforma chciałaby skonsumować ruch Hołowni, a nie z nim współpracować. Chciałaby mieć u siebie liberalny elektorat Konfederacji, ale przecież nie ONR. I dlatego to jest dobry czas dla obozu władzy, by po rekonstrukcji rządu przedstawić Polakom serię „małych kroków” do przodu po okresie pandemii, już bez wielkich fanfar, ponieważ na efekty wielkich transferów z Unii Europejskiej, odrodzenia się światowej koniunktury w gospodarce musimy jeszcze poczekać co najmniej dwa lata. Natomiast opozycja, nazywająca siebie totalną, albo podejmie rękawicę do merytorycznego sporu o Polskę, albo będzie dalej działać na jej szkodę.