Donald Trump, zgodnie z zapowiedziami z czasów kampanii prezydenckiej, całkowicie przemodelował nie tylko politykę wewnętrzną, ale też zagraniczną USA. Symbolem zmian w polityce wewnętrznej są z jednej strony tzw. dekrety imigracyjne (ograniczające przybywanie do USA obywateli niektórych krajów arabskich), z drugiej zaś anulowanie tzw. Programu Obama Care (tj. systemu ubezpieczeń zdrowotnych dla Amerykanów). Istniały też obawy, że zrealizuje swe obietnice dotyczące polityki zagranicznej tj. ograniczy gwarancje dla sojuszników z NATO czy będzie dążył do polepszenia relacji z Rosją. Tymczasem w polityce zagranicznej zmiany poszły w innym kierunku.

Czego chce USA od państw NATO
Gwarancje w ramach Sojuszu Północnoatlantyckiego nie są kwestionowane. Nowa administracja domaga się jednak od europejskich sojuszników realizacji, przyjętych zobowiązań, tj. przeznaczania na obronę min. 2 proc. PKB. Obecnie warunek ten spełnia tylko pięć krajów, tj. USA, W. Brytania, Grecja, Estonia i Polska. Jak widać, na liście tej nie ma największych państw europejskich (Niemiec i Francji), ale też tych mniejszych (kraje Beneluksu). I na te kwestie zwraca szczególną uwagę nowa administracja. Te kraje, które spełniają powyższy warunek, są uznawane w Waszyngtonie za pożądanych sojuszników, czego wyrazem jest np. podkreślanie szczególnych więzów sojuszu politycznego z W. Brytanią. W tym kontekście należy też odczytywać deklaracje nowej administracji o chęci bliższej współpracy w sprawach bezpieczeństwa z Polską. Współpraca ta przybiera przy tym bardzo konkretny wymiar. Przede wszystkim poprzez zwiększenie amerykańskiego kontyngentu wojskowego w naszym kraju, ponad ustalenia Szczytu NATO w Warszawie w 2016 r. ale też pierwsze dostawy do Polski amerykańskiego gazu z łupków (8 czerwca br.). Należy zatem uznać, że Amerykanie starają się pokazać pozostałym państwom NATO, że warto inwestować w obronność, bo wtedy można liczyć na lepszą ochronę ze strony USA.

Polska-USA-UE
Miejsce Polski w polityce nowej amerykańskiej administracji jest też funkcją jej relacji z Unią Europejską, i to w kilku wymiarach. Po pierwsze Trump ogromną wagę przywiązuje do tworzenia miejsc pracy w USA. Z tego punktu widzenia UE jest dla Ameryki konkurentem. A zatem czym słabsza UE, tym dla Ameryki lepiej. W tym też kontekście należy rozpatrywać zgodę amerykańskiego prezydenta na udział w szycie tzw. Trójmorza przy okazji wizyty w Polsce. Z punktu widzenia USA projekt ten może być traktowany z jednej strony jako osłabiający więzi gospodarcze między Europą Środkową a Zachodnią, z drugiej otwiera szerokie pole do inwestycji firm amerykańskich w projekty infrastrukturalne, które mają być głównym forum współpracy w ramach Trójmorza. 

Piotr Wawrzyk

Cały artykuł w najnowszym numerze "TS" (27/2017) do kupienia w wersji cyfrowej tutaj

#REKLAMA_POZIOMA#