Mieczysław Gil dla "TS": Niemiecka układanka
Pomimo wygranej w Konrad-Adenauer-Haus, berlińskiej siedzibie CDU, nie widać było euforii. To gorzkie zwycięstwo. Od 1949 r. chadecy nie uzyskali tak niskiego poparcia wyborców jak teraz. Rysująca się jako najbardziej realna „jamajska koalicja” w istocie oznacza wielką egzotykę. I nie o barwy partyjnych flag tu chodzi, a o ich ideowy program. Bo jak pogodzić centroprawicę z lewicowymi liberałami i równie lewicowymi Zielonymi? Na razie powyborczy szok spowodowany sukcesem Alternatywy dla Niemiec (AfD) skupia całą uwagę komentatorów.
/ Pixabay.com/CC0
Mieczysław Gil
Trzeba pamiętać, że ostatnia kadencja wielkiej koalicji z SPD mocno uwierała obie strony. Socjaldemokratów – bo ich pomysły socjalne kanclerz Merkel z właściwym sobie talentem sprzedała jako swoje. Z pewnością przysporzyło to jej sympatię w środowiskach liberalnych, ale też spowodowało przesunięcie partii w lewo i w tę próżnię po prawej stronie sceny politycznej z impetem weszła AfD.
Choć tego nikt w Niemczech głośno nie powie, to właśnie Angela Merkel jest matką sukcesu tej partii. Gdyby nie jej polityka otwartych drzwi, istniejąca od 2013 r. AfD w dalszym ciągu dogorywałaby na marginesie życia politycznego Niemiec. Tymczasem nie tylko urosła w siłę, ale i zradykalizowała się. Dziś jako trzecia siła wchodzi do Bundestagu (z wynikiem lepszym od przyszłych koalicjantów CDU). I choć po wyborach liderzy AfD cieniują swoje wypowiedzi, to jednak wypowiedziane przez wiceszefa partii Alexandra Gaulanda zapewnienie, że „do nas należy przyszłość”, ścina krew w żyłach. By nie drażnić twardej opozycji, Merkel będzie zabiegała o sprawniejszą relokację imigrantów, głównie poprzez wprowadzenie we wszystkich unijnych krajach jednakowego socjalu. Co to oznacza choćby dla Polski, nietrudno sobie wyobrazić. I tu kreśli się linia przyszłego ostrego sporu pomiędzy naszymi krajami.
Jest to zresztą nie jeden spór, jaki rysuje się na horyzoncie. Prezydent Francji forsuje swój plan reformy strefy euro, który stoi w głębokiej sprzeczności z pryncypiami liberałów z FDP, którym najprawdopodobniej przypadnie ministerstwo finansów. Ta bowiem partia wielkiego kapitału i układania się z Putinem domaga się zaprzestania finansowego wspierania krajów południa. Kanclerz nie pozwoli sobie na to, by się z nią skonfliktować. A prezydenta Macrona udobrucha się realizacją jego projektu w sprawie pracowników delegowanych (to akurat w Niemców nie uderza, tylko w Polaków). Trudno uznać całą tę układankę za element integrujący. Nie tylko Niemcy, ale i Europę.
Artykuł pochodzi z najnowszego numeru "TS" (40/2017) do kupienia w wersji cyfrowej tutaj.
#REKLAMA_POZIOMA#
Trzeba pamiętać, że ostatnia kadencja wielkiej koalicji z SPD mocno uwierała obie strony. Socjaldemokratów – bo ich pomysły socjalne kanclerz Merkel z właściwym sobie talentem sprzedała jako swoje. Z pewnością przysporzyło to jej sympatię w środowiskach liberalnych, ale też spowodowało przesunięcie partii w lewo i w tę próżnię po prawej stronie sceny politycznej z impetem weszła AfD.
Choć tego nikt w Niemczech głośno nie powie, to właśnie Angela Merkel jest matką sukcesu tej partii. Gdyby nie jej polityka otwartych drzwi, istniejąca od 2013 r. AfD w dalszym ciągu dogorywałaby na marginesie życia politycznego Niemiec. Tymczasem nie tylko urosła w siłę, ale i zradykalizowała się. Dziś jako trzecia siła wchodzi do Bundestagu (z wynikiem lepszym od przyszłych koalicjantów CDU). I choć po wyborach liderzy AfD cieniują swoje wypowiedzi, to jednak wypowiedziane przez wiceszefa partii Alexandra Gaulanda zapewnienie, że „do nas należy przyszłość”, ścina krew w żyłach. By nie drażnić twardej opozycji, Merkel będzie zabiegała o sprawniejszą relokację imigrantów, głównie poprzez wprowadzenie we wszystkich unijnych krajach jednakowego socjalu. Co to oznacza choćby dla Polski, nietrudno sobie wyobrazić. I tu kreśli się linia przyszłego ostrego sporu pomiędzy naszymi krajami.
Jest to zresztą nie jeden spór, jaki rysuje się na horyzoncie. Prezydent Francji forsuje swój plan reformy strefy euro, który stoi w głębokiej sprzeczności z pryncypiami liberałów z FDP, którym najprawdopodobniej przypadnie ministerstwo finansów. Ta bowiem partia wielkiego kapitału i układania się z Putinem domaga się zaprzestania finansowego wspierania krajów południa. Kanclerz nie pozwoli sobie na to, by się z nią skonfliktować. A prezydenta Macrona udobrucha się realizacją jego projektu w sprawie pracowników delegowanych (to akurat w Niemców nie uderza, tylko w Polaków). Trudno uznać całą tę układankę za element integrujący. Nie tylko Niemcy, ale i Europę.
Artykuł pochodzi z najnowszego numeru "TS" (40/2017) do kupienia w wersji cyfrowej tutaj.
#REKLAMA_POZIOMA#
Wczytuję ocenę...
![[Felieton „TS”] Jan Wróbel: Rewolucja goździków](https://www.tysol.pl/imgcache/60x42/c/uploads/news/121085/1714566555addd3412918e6791e70fad.jpg){kind=small}
