Dr Piotr Łysakowski: Demokracja na pełnej!

Zawsze miałem tendencję do zadawania pytań - pytań, na które nie znałem odpowiedzi i na które nie zawsze znali odpowiedź ci, których pytałem (a może znali, tylko z bliżej nieznanych przyczyn nie chcieli mi odpowiedzieć).
Szkoła tysiąclecia w Węgierskiej Górce Dr Piotr Łysakowski: Demokracja na pełnej!
Szkoła tysiąclecia w Węgierskiej Górce / Domena Publiczna

Co musisz wiedzieć?

  • Dr Piotr Łysakowski od lat zadaje pytania. Najpierw w PRL-u, potem w III RP, dziś - w mediach społecznościowych
  • Artykuł to osobista opowieść o milczeniu władzy - tej sprzed 1989 roku i tej dzisiejszej
  • Autor opisuje sytuacje z życia: od szkoły, przez wojsko, pracę naukową, aż po Twittera/X
  • W centrum refleksji znajdują się pytania, które nigdy nie doczekały się odpowiedzi - o Katyń, awarię Czajki, politykę senioralną, symbol Polski Walczącej i wiele innych

Tych pytań z bardzo wczesnej młodości nie pamiętam, zatarły się, czego bardzo żałuję.

Pamiętam natomiast te nieco późniejsze

Szkoła średnia, lekcja języka polskiego. Cytuję fragment wiersza (dziś, wstyd przyznać, nie pamiętam, czy to Wittlin, czy Tuwim – ale najprawdopodobniej ten drugi, „Kwiaty Polskie”): „…wrócą Warszawę, sowiecki Lwów, niemiecki Kraków…”. Rok: 1970 albo 1971. Pytanie kieruję do Pani Profesor. Nie, nic się nie stało, nikt nie doniósł. Pani Profesor popatrzyła na mnie uważnie (nie chcę napisać: ponuro) i nic nie odpowiedziała. Na innej lekcji pytałem o „Katyń”. Machnęła tylko ręką i powiedziała: „Nie zawracaj głowy”. Odpowiedzi brak.

O studiach nie będę wspominał, bo w rzeczywistości (jak na ówczesne czasy) Wydział Historyczny był „oazą wolnomyślności”, mimo tych, którzy uważnie obserwowali i… no, oczywiście, donosili. Gadało się więc, co ślina na język przyniosła, i chyba nawet nie oczekiwało się odpowiedzi. A jeśli pojawiały się jakieś „poważniejsze” donosy, do akcji wkraczali wysoko lokujący się w partyjnej hierarchii rodzice niektórych kolegów oraz kadra naukowa, a sprawa była wyciszana.

Schody zaczęły się później, w wojsku, ale zanim się zaczęły, przez rok uczyłem w XXXVII LO w Warszawie. Pierwsza lekcja, czwarta klasa – maturalna. Pytają mnie, z szelmowskim uśmiechem: „Panie psorze, pan opowie o Katyniu”. Opowiedziałem i znowu nikt nie doniósł (generalnie, w swej głupocie, nic takiego nie zakładałem). Na koniec roku szkolnego (1978) otrzymałem od maturzystów przypinkę „Orła w Koronie”.

Wróćmy jednak „do schodów”, czyli „zaszczytnej” służby w LWP. Wojsko jak wojsko – pytań nie należy zadawać, a skoro tak, to i na odpowiedzi nie należy oczekiwać. Logiczne, prawda!? Zdarzyło się jednak parę odstępstw od reguły. Pierwsze, kiedy na zajęciach politycznych obywatel (błąd, to musiał być towarzysz) pułkownik wyjaśniał nam zasady nauki zawodowych wojskowych w dzień na „Wieczorowych Uniwersytetach Marksizmu i Leninizmu” (WUML). W pobudzonych, zaniepokojonych i równocześnie rozwichrzonych umysłach podchorążych rezerwy („studiowaliśmy” w WSOWZmech we Wrocławiu) powstał zamęt. Większość z nas (w tym i ja) natychmiast po zachęcie prowadzącego, by zadawać pytania, poprosiła o wyjaśnienie, jak to jest, że „studiują w dzień na wieczorowych”. Skończyło się na jakichś karnych ćwiczeniach fizycznych i braku odpowiedzi na to istotne z punktu widzenia naszej wojskowej egzystencji pytanie.

Kolejna okazja do zadawania pytań pojawiła się w październiku 1978, gdy (także na zajęciach politycznych) komentowano tekst z ówczesnego „Życia Warszawy”. Informował on o wyjeździe grupy polskich wojskowych do (o ile dobrze pamiętam) Chatynia, by uczcić pamięć pomordowanych przez Niemców polskich oficerów. Padło wtedy pytanie (dwóch kolegów historyków, jeden z Wrocławia, drugi z Krakowa): „Czy obywatel pułkownik wierzy w to, co mówi?”. Wykładowca (znów brak odpowiedzi) stwierdził tylko łagodnie, bo był niewątpliwie dobrym człowiekiem: „Jesteście, obywatele, źle wychowani”. Na tym sprawa się skończyła.

PRL dożywał ostatnich dni (1989). Moja placówka naukowa (Instytut Zachodni, Pracownia Badania Dziejów Okupacji Hitlerowskiej w Polsce, Warszawa) zorganizowała sesję naukową (przy udziale ZNP) dotyczącą polskiej oświaty na emigracji. Jednym z omawianych elementów było kształcenie młodzieży i starszych, którzy „znaleźli się” pod okupacją sowiecką. Tu musiała pojawić się (znowu) kwestia Katynia. Po wygłoszonym referacie podszedł do mnie ówczesny szef ZNP i, ściszonym głosem, zapytał: „To o tym Katyniu teraz już tak można!?”. Odpowiedziałem, że „owszem, zawsze było można”. Rozmowie przysłuchiwał się dzisiejszy Prezes ZNP.

Ale dobra, teraz biegiem do „naszego dziś”, czas nagli!

Chronologicznie wyszczególnię pytania, które zadałem (w większości na Twitterze, później „X”), napiszę, komu je stawiałem, a na końcu poinformuję nielicznych czytelników, czy otrzymałęm jakąkolwiek odpowiedź:

Awaria Czajki: Pytam urząd Prezydenta Miasta o to, kto pokrywa koszty tejże, a także związane z tym nieszczęściem pieniądze przeznaczone na wywóz niezutylizowanych odpadów komunalnych. Równocześnie pytam (ponad 30 razy) Green Peace, broniących polskiego ekosystemu, o ich stosunek do wspomnianych zdarzeń.

C-19: Pytam urząd Prezydenta Miasta o to, kto jest odpowiedzialny za ograniczenie w szczycie pandemii liczby kursów komunikacji miejskiej i automatyczne stłoczenie kaszlących i prychających warszawiaków w tramwajach i autobusach – nie muszę wyjaśniać, czym to wtedy groziło. Kampanie wyborcze (samorządowa, europejska, parlamentarna 2023): Od posła, nazwijmy go „M”, znanego z niewyszukanej inteligencji (i nie tylko), słyszymy, że uczynił dla miasta tak wiele, jak nikt inny. Pytam go więc, co „uczynił” (pewno ponad 35 razy). Na marginesie dodam, że ów parlamentarzysta ma się za protektora i opiekuna Powstańców Warszawskich. Mój ojciec, powstaniec, otrzymuje od niego (czasami z kilkutygodniowym opóźnieniem) kartki świąteczne. Problem w tym, że tata prosił telefonicznie, by tych kartek mu nie przysyłać, albowiem pana posła specjalnie „nie uważa”, jak to się mówi w Warszawie. Poza tym zmarł w 2019 i nie może ich odbierać. Fakt trwania korespondencji świadczy tylko o tym, że jest robiona mechanicznie, bez jakiegokolwiek zaangażowania i zrozumienia.

Usunięcie znaku Polski Walczącej: W gmachu Ministerstwa Środowiska usunięto znak Polski Walczącej i wystawę poświęconą „Wyklętym”. Przy okazji licznych twitterowych produkcji pani minister Hennig-Kloski (co najmniej kilkadziesiąt razy) zadaję pytanie, czy znak Polski Walczącej powrócił już na swoje miejsce (jestem minimalistą, o usuniętą wystawę nie zapytałem).

Polityka senioralna: Z internetowych wystąpień wiem, że minister ds. seniorów, pani Okła-Drewnowicz, pięknie prezentuje się w tańcu ze wspomnianym kandydatem europejskim. Skoro jest czas na zachwalanie tego pracowitego urzędnika samorządowego, bezczelnie pytam (też kilkadziesiąt razy) o dokonania pani minister w zakresie polityki senioralnej. Bezpieczeństwo w kampanii prezydenckiej: Rafał Trzaskowski na „X” wspomina co rusz o kwestiach bezpieczeństwa. W sposób niekulturalny zadaję więc (kilkadziesiąt razy) pytanie: „Gdzie, jako mieszkaniec Śródmieścia, mam się schronić w przypadku niespodziewanego ataku – może być kacapskiego – na nasze miasto?”.

Zainteresowanych poinformuję, że:

W kwestii Czajki z „miasta” nie otrzymałem żadnej odpowiedzi. Green Peace po 32. pytaniu odesłał mnie: „Piotrze, rzuć okiem na naszą stronę”. Rzuciłem – nie było tam nic, co przypominałoby odpowiedź na zadane pytanie, poza apelem, by kwestii nie wykorzystywać „politycznie”. Gdy zwróciłem na to uwagę, dostałem „bana”.
Brak jakiejkolwiek odpowiedzi.
Jak powyżej, z tym że wiem, iż zainteresowany (albo ktoś, kto prowadzi konto) czytał moje pytania, bo poprawiał (po jednej, drugiej i kolejnej uwadze) błędy stylistyczne i ortograficzne.

  • Brak odpowiedzi.
  • Brak odpowiedzi.
  • Brak odpowiedzi.

Jak więc widać, demokracja na pełnej! Możesz sobie pisać (na Berdyczów), a my i tak (w większości opłacani z naszych pieniędzy) mamy cię w… bo „nie mamy twojego palta i kto nam co zrobi!?”.

Tym optymistycznym akcentem mógłbym skończyć, gdyby nie to, że przypomniałem sobie jeszcze jedno pytanie bez odpowiedzi. Od dłuższego czasu (nie tylko na łamach „Tysola”) pytam naszych niemieckich przyjaciół, jak rozliczyli się ze swoją historią (o czym bez przerwy wspominają), doradzając nam rozrachunek z naszą. Do dziś, mimo wielu pytań, odpowiedzi nie otrzymałem. Nadzieja jednak umiera ostatnia.


 


 

POLECANE
Jeśli chcesz mieć wpływ na szkołę swojego dziecka, warto być w radzie rodziców tylko u nas
Jeśli chcesz mieć wpływ na szkołę swojego dziecka, warto być w radzie rodziców

Wojciech Starzyński, założyciel i wieloletni prezes Fundacji „Rodzice Szkole”, współtwórca polskiej edukacji niepublicznej, promotor praw rodziców w szkole, opowiada o działalności rad rodziców, polskiej edukacji i polityce prorodzinnej.

70-latka wjechała w ogródek kawiarniany. Jedna osoba ranna Wiadomości
70-latka wjechała w ogródek kawiarniany. Jedna osoba ranna

70-letnia kobieta, kierująca samochodem marki BMW, wjechała we wtorek wieczorem w jeden z ogródków kawiarnianych przy ul. Krupniczej w centrum Krakowa. W wyniku zdarzenia poszkodowana została 41-letnia klientka lokalu - turystka. Trafiła ona do szpitala, jej życie nie jest zagrożone.

Trump stawia Putina pod ścianą tylko u nas
Trump stawia Putina pod ścianą

Lepiej późno, niż wcale. Takie słowa przychodzą na myśl, po tym jak Donald Trump postawił ultimatum Władimirowi Putinowi: 50 dni żeby zawrzeć rozejm z Ukrainą, w innym wypadku sankcje, które zatopią rosyjską gospodarkę. Inaczej nie da się nazwać pomysłu sięgających nawet 100% ceł nie tylko na Rosję, ale też kraje, które kupują od niej ropę (czyli przede wszystkim Chiny i Indie).

Strasznie boli. Lech Wałęsa przerwał milczenie po przebytej operacji Wiadomości
"Strasznie boli". Lech Wałęsa przerwał milczenie po przebytej operacji

Lech Wałęsa zmaga się z poważnymi problemami zdrowotnymi. Były prezydent Polski niedawno przeszedł operację barku, która miała przynieść ulgę, jednak – jak sam przyznał – efekty są odwrotne. W najnowszym wywiadzie polityk powiedział otwarcie o bólu, który towarzyszy mu każdego dnia.

Burza w Pałacu Buckingham. Nowe fakty o królu Karolu III ujawnione po czasie Wiadomości
Burza w Pałacu Buckingham. Nowe fakty o królu Karolu III ujawnione po czasie

Nowe szczegóły dotyczące królewskiej wizyty na Jersey ujrzały światło dzienne. Okazuje się, że latem ubiegłego roku król Karol III i królowa Camilla zostali nagłe ewakuowani z publicznego wydarzenia z powodu podejrzenia zagrożenia bezpieczeństwa. O całej sytuacji poinformowano dopiero teraz.

Straż Graniczna zawróciła migranta do Niemiec. Mamy nagranie tylko u nas
Straż Graniczna zawróciła migranta do Niemiec. Mamy nagranie

Ruch Obrony Granic zarejestrował w Słubicach, jak Straż Graniczna nie wpuściła do Polski cudzoziemca, który przybył z Niemiec. Wolontariusze chwalą działanie SG, jednocześnie zaznaczają, że potrzeby są dużo większe. 

Węgry: Policja wszczęła dochodzenie wobec Grety Thunberg z ostatniej chwili
Węgry: Policja wszczęła dochodzenie wobec Grety Thunberg

Komenda policji w Budapeszcie wszczęła dochodzenie przeciwko szwedzkiej aktywistce Grecie Thunberg - poinformował we wtorek portal 444. 22-latka wzięła udział w organizowanej pod koniec czerwca w węgierskiej stolicy Paradzie Równości - wydarzeniu zakazanym przez lokalną policję.

Ważna decyzja Trybunału Konstytucyjnego. Ten przepis mógł doprowadzić do zablokowania TK z ostatniej chwili
Ważna decyzja Trybunału Konstytucyjnego. "Ten przepis mógł doprowadzić do zablokowania TK"

Trybunał Konstytucyjny orzekł o niekonstytucyjności przepisu określającego pełen skład TK jako minimum 11 sędziów. Wniosek w sprawie pełnego składu Trybunału skierował jeszcze w 2023 roku Mateusz Morawiecki – wówczas szef rządu.

Wydawca Raportu Pileckiego: nie mogę milczeć wobec wypowiedzi Grzegorza Brauna tylko u nas
Wydawca Raportu Pileckiego: nie mogę milczeć wobec wypowiedzi Grzegorza Brauna

Jako wydawca Raportów Witolda Pileckiego nie mogę pozostać obojętny wobec wypowiedzi posła Grzegorza Brauna, które padły w rozmowie z Janem Pospieszalskim.

Nie żyje były muzyk zespołu Blue Café z ostatniej chwili
Nie żyje były muzyk zespołu Blue Café

Nie żyje Łukasz Moszczyński, perkusista znany m.in. z występów z zespołem Blue Café. O jego śmierci poinformował dziennikarz muzyczny Szymon Stellmaszczyk, prowadzący profil „Let’s Talk About ESC”. Muzyk odszedł 1 czerwca 2024 roku, jednak informacja ta dotarła do szerszego grona dopiero po miesiącu.

REKLAMA

Dr Piotr Łysakowski: Demokracja na pełnej!

Zawsze miałem tendencję do zadawania pytań - pytań, na które nie znałem odpowiedzi i na które nie zawsze znali odpowiedź ci, których pytałem (a może znali, tylko z bliżej nieznanych przyczyn nie chcieli mi odpowiedzieć).
Szkoła tysiąclecia w Węgierskiej Górce Dr Piotr Łysakowski: Demokracja na pełnej!
Szkoła tysiąclecia w Węgierskiej Górce / Domena Publiczna

Co musisz wiedzieć?

  • Dr Piotr Łysakowski od lat zadaje pytania. Najpierw w PRL-u, potem w III RP, dziś - w mediach społecznościowych
  • Artykuł to osobista opowieść o milczeniu władzy - tej sprzed 1989 roku i tej dzisiejszej
  • Autor opisuje sytuacje z życia: od szkoły, przez wojsko, pracę naukową, aż po Twittera/X
  • W centrum refleksji znajdują się pytania, które nigdy nie doczekały się odpowiedzi - o Katyń, awarię Czajki, politykę senioralną, symbol Polski Walczącej i wiele innych

Tych pytań z bardzo wczesnej młodości nie pamiętam, zatarły się, czego bardzo żałuję.

Pamiętam natomiast te nieco późniejsze

Szkoła średnia, lekcja języka polskiego. Cytuję fragment wiersza (dziś, wstyd przyznać, nie pamiętam, czy to Wittlin, czy Tuwim – ale najprawdopodobniej ten drugi, „Kwiaty Polskie”): „…wrócą Warszawę, sowiecki Lwów, niemiecki Kraków…”. Rok: 1970 albo 1971. Pytanie kieruję do Pani Profesor. Nie, nic się nie stało, nikt nie doniósł. Pani Profesor popatrzyła na mnie uważnie (nie chcę napisać: ponuro) i nic nie odpowiedziała. Na innej lekcji pytałem o „Katyń”. Machnęła tylko ręką i powiedziała: „Nie zawracaj głowy”. Odpowiedzi brak.

O studiach nie będę wspominał, bo w rzeczywistości (jak na ówczesne czasy) Wydział Historyczny był „oazą wolnomyślności”, mimo tych, którzy uważnie obserwowali i… no, oczywiście, donosili. Gadało się więc, co ślina na język przyniosła, i chyba nawet nie oczekiwało się odpowiedzi. A jeśli pojawiały się jakieś „poważniejsze” donosy, do akcji wkraczali wysoko lokujący się w partyjnej hierarchii rodzice niektórych kolegów oraz kadra naukowa, a sprawa była wyciszana.

Schody zaczęły się później, w wojsku, ale zanim się zaczęły, przez rok uczyłem w XXXVII LO w Warszawie. Pierwsza lekcja, czwarta klasa – maturalna. Pytają mnie, z szelmowskim uśmiechem: „Panie psorze, pan opowie o Katyniu”. Opowiedziałem i znowu nikt nie doniósł (generalnie, w swej głupocie, nic takiego nie zakładałem). Na koniec roku szkolnego (1978) otrzymałem od maturzystów przypinkę „Orła w Koronie”.

Wróćmy jednak „do schodów”, czyli „zaszczytnej” służby w LWP. Wojsko jak wojsko – pytań nie należy zadawać, a skoro tak, to i na odpowiedzi nie należy oczekiwać. Logiczne, prawda!? Zdarzyło się jednak parę odstępstw od reguły. Pierwsze, kiedy na zajęciach politycznych obywatel (błąd, to musiał być towarzysz) pułkownik wyjaśniał nam zasady nauki zawodowych wojskowych w dzień na „Wieczorowych Uniwersytetach Marksizmu i Leninizmu” (WUML). W pobudzonych, zaniepokojonych i równocześnie rozwichrzonych umysłach podchorążych rezerwy („studiowaliśmy” w WSOWZmech we Wrocławiu) powstał zamęt. Większość z nas (w tym i ja) natychmiast po zachęcie prowadzącego, by zadawać pytania, poprosiła o wyjaśnienie, jak to jest, że „studiują w dzień na wieczorowych”. Skończyło się na jakichś karnych ćwiczeniach fizycznych i braku odpowiedzi na to istotne z punktu widzenia naszej wojskowej egzystencji pytanie.

Kolejna okazja do zadawania pytań pojawiła się w październiku 1978, gdy (także na zajęciach politycznych) komentowano tekst z ówczesnego „Życia Warszawy”. Informował on o wyjeździe grupy polskich wojskowych do (o ile dobrze pamiętam) Chatynia, by uczcić pamięć pomordowanych przez Niemców polskich oficerów. Padło wtedy pytanie (dwóch kolegów historyków, jeden z Wrocławia, drugi z Krakowa): „Czy obywatel pułkownik wierzy w to, co mówi?”. Wykładowca (znów brak odpowiedzi) stwierdził tylko łagodnie, bo był niewątpliwie dobrym człowiekiem: „Jesteście, obywatele, źle wychowani”. Na tym sprawa się skończyła.

PRL dożywał ostatnich dni (1989). Moja placówka naukowa (Instytut Zachodni, Pracownia Badania Dziejów Okupacji Hitlerowskiej w Polsce, Warszawa) zorganizowała sesję naukową (przy udziale ZNP) dotyczącą polskiej oświaty na emigracji. Jednym z omawianych elementów było kształcenie młodzieży i starszych, którzy „znaleźli się” pod okupacją sowiecką. Tu musiała pojawić się (znowu) kwestia Katynia. Po wygłoszonym referacie podszedł do mnie ówczesny szef ZNP i, ściszonym głosem, zapytał: „To o tym Katyniu teraz już tak można!?”. Odpowiedziałem, że „owszem, zawsze było można”. Rozmowie przysłuchiwał się dzisiejszy Prezes ZNP.

Ale dobra, teraz biegiem do „naszego dziś”, czas nagli!

Chronologicznie wyszczególnię pytania, które zadałem (w większości na Twitterze, później „X”), napiszę, komu je stawiałem, a na końcu poinformuję nielicznych czytelników, czy otrzymałęm jakąkolwiek odpowiedź:

Awaria Czajki: Pytam urząd Prezydenta Miasta o to, kto pokrywa koszty tejże, a także związane z tym nieszczęściem pieniądze przeznaczone na wywóz niezutylizowanych odpadów komunalnych. Równocześnie pytam (ponad 30 razy) Green Peace, broniących polskiego ekosystemu, o ich stosunek do wspomnianych zdarzeń.

C-19: Pytam urząd Prezydenta Miasta o to, kto jest odpowiedzialny za ograniczenie w szczycie pandemii liczby kursów komunikacji miejskiej i automatyczne stłoczenie kaszlących i prychających warszawiaków w tramwajach i autobusach – nie muszę wyjaśniać, czym to wtedy groziło. Kampanie wyborcze (samorządowa, europejska, parlamentarna 2023): Od posła, nazwijmy go „M”, znanego z niewyszukanej inteligencji (i nie tylko), słyszymy, że uczynił dla miasta tak wiele, jak nikt inny. Pytam go więc, co „uczynił” (pewno ponad 35 razy). Na marginesie dodam, że ów parlamentarzysta ma się za protektora i opiekuna Powstańców Warszawskich. Mój ojciec, powstaniec, otrzymuje od niego (czasami z kilkutygodniowym opóźnieniem) kartki świąteczne. Problem w tym, że tata prosił telefonicznie, by tych kartek mu nie przysyłać, albowiem pana posła specjalnie „nie uważa”, jak to się mówi w Warszawie. Poza tym zmarł w 2019 i nie może ich odbierać. Fakt trwania korespondencji świadczy tylko o tym, że jest robiona mechanicznie, bez jakiegokolwiek zaangażowania i zrozumienia.

Usunięcie znaku Polski Walczącej: W gmachu Ministerstwa Środowiska usunięto znak Polski Walczącej i wystawę poświęconą „Wyklętym”. Przy okazji licznych twitterowych produkcji pani minister Hennig-Kloski (co najmniej kilkadziesiąt razy) zadaję pytanie, czy znak Polski Walczącej powrócił już na swoje miejsce (jestem minimalistą, o usuniętą wystawę nie zapytałem).

Polityka senioralna: Z internetowych wystąpień wiem, że minister ds. seniorów, pani Okła-Drewnowicz, pięknie prezentuje się w tańcu ze wspomnianym kandydatem europejskim. Skoro jest czas na zachwalanie tego pracowitego urzędnika samorządowego, bezczelnie pytam (też kilkadziesiąt razy) o dokonania pani minister w zakresie polityki senioralnej. Bezpieczeństwo w kampanii prezydenckiej: Rafał Trzaskowski na „X” wspomina co rusz o kwestiach bezpieczeństwa. W sposób niekulturalny zadaję więc (kilkadziesiąt razy) pytanie: „Gdzie, jako mieszkaniec Śródmieścia, mam się schronić w przypadku niespodziewanego ataku – może być kacapskiego – na nasze miasto?”.

Zainteresowanych poinformuję, że:

W kwestii Czajki z „miasta” nie otrzymałem żadnej odpowiedzi. Green Peace po 32. pytaniu odesłał mnie: „Piotrze, rzuć okiem na naszą stronę”. Rzuciłem – nie było tam nic, co przypominałoby odpowiedź na zadane pytanie, poza apelem, by kwestii nie wykorzystywać „politycznie”. Gdy zwróciłem na to uwagę, dostałem „bana”.
Brak jakiejkolwiek odpowiedzi.
Jak powyżej, z tym że wiem, iż zainteresowany (albo ktoś, kto prowadzi konto) czytał moje pytania, bo poprawiał (po jednej, drugiej i kolejnej uwadze) błędy stylistyczne i ortograficzne.

  • Brak odpowiedzi.
  • Brak odpowiedzi.
  • Brak odpowiedzi.

Jak więc widać, demokracja na pełnej! Możesz sobie pisać (na Berdyczów), a my i tak (w większości opłacani z naszych pieniędzy) mamy cię w… bo „nie mamy twojego palta i kto nam co zrobi!?”.

Tym optymistycznym akcentem mógłbym skończyć, gdyby nie to, że przypomniałem sobie jeszcze jedno pytanie bez odpowiedzi. Od dłuższego czasu (nie tylko na łamach „Tysola”) pytam naszych niemieckich przyjaciół, jak rozliczyli się ze swoją historią (o czym bez przerwy wspominają), doradzając nam rozrachunek z naszą. Do dziś, mimo wielu pytań, odpowiedzi nie otrzymałem. Nadzieja jednak umiera ostatnia.


 



 

Polecane
Emerytury
Stażowe