6. Franciszek Ksawery Alter (56 lat)
 

Generał Brygady Wojska Polskiego.
 

Virtuti Militari (IV, V klasy), Krzyż Walecznych – czterokrotnie.

 

Po ukończeniu Szkoły Kadetów podjął służbę w armii austriackiej. W czasie I wojny światowej dowódca kompanii. 30 X 1918 przejął garnizon wadowicki, organizował 12 pp WP, w którym brał udział w walkach w Małopolsce Wschodniej. W wojnie polsko-bolszewickiej dowodził batalionem. W walce z oddziałami 1 Armii Konnej S. Budionnego wyzwolił 3.08.1920 Brody.
 

Po wojnie dowodził 77 pp w Lidzie. Odbył kurs dowódców pułków w Doświadczalnym Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie. Ukończył kurs wyższych dowódców w centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie. W 1935 mianowany dowódcą 25 DP w Kaliszu.
 

We wrześniu 1939 z 25 DP w składzie Armii „Poznań” w działaniach osłonowych i od 9.09.1939 w bitwie nad Bzurą. W ciężkich walkach jego dywizja powstrzymała natarcie dwóch niemieckich dywizji pancernych niszcząc 20 czołgów. Po przebiciu się do Warszawy 21.09.1939 Generał walczył na odcinku Warszawa-Zachód.
 

Po kapitulacji Warszawy 28.09.1939 dostał się do niewoli niemieckiej. Niemcy wymuszali na nim przyjęcie niemieckiej listy narodowościowej. Nie uległ naciskom za co był szykanowany. Ostatecznie osadzony w oflagu VII A w Murnau. W 1944 ciężko zachorował i zmarł 23.01.1945.

 

7. Czesław Młot-Fijałkowski (52 lata)

 

Generał Brygady Wojska Polskiego.
 

Virtuti Militari, Krzyż Walecznych – czterokrotnie.
 

Od 1909 r. należał do tajnej drużyny skautowej, działał w Polskich Drużynach Strzeleckich. Po wybuchu wojny w 1914 r. w Legionach Polskich, dowodził kompanią w I Brygadzie. Ranny pod Kostiuchnówką. Prowadził działalność konspiracyjną w Polskiej Organizacji Wojskowej.
 

Od listopada 1918 w Wojsku Polskim. Dowódca batalionu, brał udział w walkach na Śląsku Cieszyńskim i w Małopolsce Wschodniej. W okresie 1920 - 1926 dowódca 13 pułku piechoty. Ukończył kurs dowódców pułków w Doświadczalnym Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie (1921-22). Był dowódcą piechoty dywizyjnej 26 DP w Skierniewicach (1926-28) i 7 DP w Częstochowie (1928-29) oraz dowódcą 18 DP w Łomży (1929-39). W 1930 ukończył kurs wyższych dowódców w Paryżu, po powrocie do kraju kurs w Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie.
 

W marcu 1939 mianowany dowódcą Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Narew" w kampanii 1939. Po rozbiciu przez Niemców 18 i 33 DP zdał dowodzenie Podlaską i Suwalską BK (grupa kawalerii "Zaza") gen. Podhorskiemu i podporządkował się mu wraz ze sztabem - doszedł z tą grupą do Kocka, gdzie 5.10.dostał się do niewoli niemieckiej. Przebywał w oficerskich obozach jenieckich — IVB Koenigstein, a następnie VIIA Murnau, gdzie zmarł 17.04.1944.

 

8. Juliusz Zulauf (52 lata)

 

Generał Brygady Wojska Polskiego.
 

Virtuti Militari (IV i V klasy), Krzyż Walecznych – czterokrotnie.
 

Działał w Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckiego. W 1914 wstąpił do Legionów Polskich, dowodził kompanią, został ranny i dostał się do niewoli rosyjskiej. Z niewoli udało mu się uciec jeszcze w tym samym roku.
 

Od 1918 w Wojsku Polskim walczył w obronie Lwowa (listopad 1918 – styczeń 1919), a od 11.05.1919 dowodził 4 Pułkiem Piechoty Legionów. Ciężko ranny. Kolejno dowodził: od 1.10.1919 garnizonem w Radomiu, od 23.03.1921 28 Pułkiem Strzelców Kaniowskich, a od 28.09.1921 19 Pułkiem Piechoty. W latach 1926-27 był dowódcą 3 Pułku Piechoty, przeniesiony na stanowisko dowódcy Piechoty Dywizyjnej 5 DP pozostał na nim do 1930.
 

W kwietniu 1930 mianowany dowódcą 2 Dywizji Piechoty Legionów w Kielcach. Bardzo zasłużony w działalności społecznej dla miasta. Od 1937 dowódca 5 Lwowskiej Dywizji Piechoty.
 

Na wojnie 1939 dowodził Grupą Operacyjną swojego imienia w armii „Modlin” bronił linii Narwi i Wisły. 13.09.1939 Grupa wycofana do Warszawy z wyjątkiem sił, które organizowały obronę Modlina. Dowodził obroną odcinka „Warszawa-Wschód (Praga). Jego oddziały zniszczyły znaczną ilość niemieckich czołgów.
 

Po kapitulacji Warszawy w niewoli niemieckiej. Zmarł w Oflagu Murnau 21.05.1943.
 

......................................

Rodzinę Generała we Lwowie Sowieci deportowali do Kazachstanu. Żona Zofia zmarła w czasie ewakuacji z ZSRR do Iranu. Syn Adam ppor. w II Korpusie WP walczył pod Monte Cassino.

 

9. Franciszek Kleeberg (53 lat)
 

Generał Brygady Wojska Polskiego,
 

Virtuti Militari, Krzyż Walecznych - czterokrotnie.
 

W 1911 ukończył austriacką szkołę artylerii. W 1915 otrzymał przydział do Legionów Polskich. Szef Sztabu II Brygady Legionów. Do 1918 zajmował stanowiska dowódcze i sztabowe. W 1918 w związku z prośbą o zmianę obywatelstwa austriackiego na polskie został karnie przeniesiony do armii austro-węgierskiej.

 

Do Wojska Polskiego przyjęty w grudniu 1918. Otrzymał przydział do Sztabu Generalnego. Następnie był szefem Sztabu Dowództwa “Wschód”. W 1919 objął funkcję zastępcy szefa Departamentu I Mobilizacyjno-Organizacyjnego Ministerstwa Spraw Wojskowych. W 1920 został szefem Sztabu 1 Armii, a 15 sierpnia – szefem Sztabu Grupy Operacyjnej. Po wojnie studiował we Francji w Wyższej Szkole Wojennej (École Supérieure de Guerre) i Centrum Wyszkolenia Piechoty w Wersalu oraz w Centrum Wyszkolenia Artylerii w Metzu. Został wykładowcą w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. W 1927 powrócił do służby liniowej, obejmując dowodzenie 29 Dywizją Piechoty. W 1936 mianowany został dowódcą okręgu w Grodnie, a następnie w Brześciu.
 

Po wybuchu wojny rozkazem Naczelnego Wodza 9.09.1939 mianowany dowódcą Grupy Operacyjnej „Polesie" z zadaniem obrony Polesia od Brześcia do granicy polsko-sowieckiej. Po agresji ZSRR na Polskę wydał rozkaz marszu w kierunku oblężonej Warszawy. Pod Jabłonią (19.09.) i Milanowem (30.09.) dowodzone przez niego jednostki pobiły wysunięte kolumny sowieckie. Po pięciodniowych zwycięskich walkach z Niemcami pod Kockiem 5.10.1939 podjął decyzję o kapitulacji z powodu braku amunicji.
 

Dostał się do niewoli niemieckiej. Osadzony w twierdzy Königstein koło Drezna w bardzo ciężkich warunkach, zachorował, omówiono opieki lekarskiej i potrzebnych lekarstw. Generał zmarł 5.04.1941.
 

Byli też generałowie, którzy stracili życie w wyniku niemieckiego ostrzału artyleryjskiego.

 

10. Mikołaj Teodor Majewski (64 lata),

 

Generał Brygady Wojska Polskiego,
 

Virtuti Militari, Krzyż Walecznych – dwukrotnie.
 

Pułkownik armii rosyjskiej. Brał udział w wojnie rosyjsko-japońskiej 1904-05. W czasie I wojny światowej na stanowiskach dowódczych w artylerii. Aresztowany przez bolszewików, zbiegł, przedostał się do Francji, gdzie wstąpił do Armii Polskiej. W 1918 dowódca Wyższej Szkoły Wojska Polskiego. Następnie objął funkcję komendanta Kwatery Głównej Naczelnego Dowództwa WP w Paryżu, a później dowódcy Centrum Wyszkolenia Kawalerii, Artylerii i Inżynierii.
 

W 1919 dowódca pułku artylerii polowej, na czele którego powrócił do kraju. Od listopada do sierpnia 1920 dowodził brygadą artylerii. Po zakończeniu wojny z bolszewikami zajmował stanowiska dowódcze w artylerii. W 1925 mianowany dowódcą 18 Dywizji Piechoty. Od 1929 dowódca 6 Grupy Artylerii we Lwowie. W 1930 został przeniesiony w stan spoczynku. Mieszkał w Warszawie.
 

Zginął 14.09.1944 w powstaniu warszawskim podczas ostrzału Szpitala Ujazdowskiego przez Niemców.

 

11. Robert Kazimierz Reyman (69 lat)

 

Generał Brygady Wojska Polskiego,
 

Polonia Restituta, Złoty krzyż zasługi.
 

Od 1895 zawodowy oficer austriackiej piechoty. Ukończył w Wiedniu kurs oficerów intendentury i w tej specjalności pełnił służbę w jednostkach liniowych i kwatermistrzowskich w związkach taktycznych.
 

W Wojsku Polskim od stycznia 1919 jako oficer w Departamencie Gospodarczym Ministerstwa Spraw Wojskowych. W latach 1921-27 pełnił służbę w Korpusie Kontrolerów. W 1927 przeniesiony w stan spoczynku. Osiadł w Warszawie.
 

Zginął w czasie Powstania Warszawskiego 1944 podczas ostrzału artylerii niemieckiej.