W artykule "Kto chce być prowadzony przez Niemcy?" na łamach Interiationale Politik Quarterly Stefanie Babst rozważa pojęcie "inspirującego przywództwa", jako przykład którego podaje Wołodymyra Zełenskiego, bez zdolności którego, prawdopodobnie determinacja Ukraińców wobec rosyjskiej inwazji byłaby mniejsza. I przeciwstawia mu pozbawione tych zdolności przywództwo Olafa Scholza czy Christine Lambrecht.

"A w Niemczech?"

- A w Niemczech? W Sylwestra kanclerz Niemiec Olaf Scholz pojawił się przed kamerą na tradycyjnym przemówieniu noworocznym, ze złożonymi rękami i w wykrochmalonej białej koszuli. Sztywno czytał z telepromptera to, co zapisali jego doradcy. Słowa, które się rozmyły. Nie znam nikogo w moim sąsiedztwie, kto pamiętałby, co Scholz mówił dwa tygodnie temu.

Jeśli Scholz ma jakąś wizję, jak Europa będzie w przyszłości radzić sobie z agresywnym i kleptokratycznym reżimem Putina, to została ona pogrzebana przez puste słowa. I jeszcze minister obrony Niemiec Christine Lambrecht, która cieszy się, że w minionym roku odbyła "tak wiele wspaniałych rozmów". Gdyby swoje krótkie przemówienie wideo wygłosiła w Kijowie, a nie w Berlinie, powiedziałbym: wreszcie nadchodzi wyraźny znak solidarności z Ukraińcami. Ale jej "wideo petarda" wzbudziła jeszcze więcej wątpliwości co do jej cech przywódczych. A co z innymi członkami rządu sygnalizacji świetlnej? Czy pro-biznesowi Wolni Demokraci (FDP) lub Zieloni mogą przedstawić spójną strategię, jak w przyszłości pokonać putinizm? Nic mi o tym nie wiadomo.

- pisze niemiecka ekspert.

Niemcy chcą pozycji lidera

Bapst pisze o tym, ze mimo to Niemcy wciąż "chcą przejąć rolę lidera w Europie". Powtarza to nie tylko Scholz, ale również inni politycy SPD - Wielkość Niemiec, ich położenie geograficzne, ich siła gospodarcza, krótko mówiąc, ich waga, uczyniłyby je naturalną wiodącą siłą Europy, także w dziedzinie wojskowości - mówiła niemiecka minister obrony Christine Lambrecht, a prezydent Niemiec Frank Walter Steinmeier, były współpracownik pracującego obecnie dla Rosjan Gerharda Schroedera i architekt jego polityki wschodniej, uważa, że "od Niemiec oczekuje się przywództwa".

- Co prowadzi do poważnego pytania: Którym z europejskich i transatlantyckich partnerów Niemiec rząd stara się przewodzić w oparciu o jaką strategię i możliwości? Z jedynie bardzo ograniczoną siłą militarną? Z wysoce żenującym zwlekaniem, jeśli chodzi o dostarczanie Ukrainie broni i pomocy wojskowej? Bez poważnej autorefleksji nad fatalną polityką Niemiec wobec Rosji? Polityki, która przez dziesięciolecia polegała na imporcie tanich rosyjskich paliw kopalnych, ale przymykała oko na agresywną i autorytarną Rosję? I która nawet teraz, rok po rozpoczęciu przez Moskwę wojny przeciwko Ukrainie, nie oferuje żadnej wizji tego, jak może wyglądać bezpieczeństwo europejskie, dopóki w Moskwie panuje reżim szerzący terror?

Rzeczywistość jest taka, że nasi sojusznicy nie są chętni do doświadczenia niemieckiego przywództwa. Ani w Warszawie, ani w Londynie, ani w Ankarze, Rydze, Wilnie czy Tallinie, a tym bardziej w Paryżu.

- pisze Bapst, która zauważa, że koncepcji przywództwa nie zastąpią "europejskie mantry" o "staniu na straży opartego na regułach porządku międzynarodowego i bronić wartości demokratycznych", "partnerstwie zaufania", "wyspach współpracy", czy "suwerenności Europy".

"Dlaczego ktokolwiek chciałby być przez nas prowadzony?"

- Polityka zagraniczna Niemiec pozostaje przewidywalna. Nadal jeździ ze stonowanymi światłami postojowymi, a nie z drogowymi (koalicja rządząca w Niemczech jest nazywana "koalicją sygnalizacji świetlnej" od kolorów charakterystycznych dla symboliki koalicjantów - przyp. red.). Wciąż chowa się za innymi i nie wydaje się, by miała polityczną wytrzymałość na wypracowanie własnej wizji. Jeśli rząd w Berlinie naprawdę chce pretendować do roli lidera w Europie, powinien zacząć od zadania sobie w spokojnej chwili bolesnego, ale przydatnego pytania: Dlaczego ktokolwiek chciałby być przez nas prowadzony?

- pyta Bapst.

[z całością materiału można się zapoznać TUTAJ]