Dr Piotr Łysakowski: Wieść o wyborze Karola Wojtyły na Papieża zastała mnie w koszarach

Wybór Karola Wojtyły na Stolicę Piotrową zmienił świat, Polskę i życie wielu z nas
 Dr Piotr Łysakowski: Wieść o wyborze Karola Wojtyły na Papieża zastała mnie w koszarach
/ screen YouTube

Koniec czerwca 1978 r., koniec roku szkolnego i koniec mojej pracy w XXXVII LO im. Jarosława Dąbrowskiego w Warszawie. Dostałem od „swoich dzieci” jako prezent orła w koronie. To za lekcje historii. Od dyrektor szkoły otrzymuję informację, że umowa ze mną nie będzie przedłużona. Nie martwi mnie to specjalnie, bo i tak od kilku tygodni mam w kieszeni państwowy bilet do Wrocławia. Znaczy to nie mniej ni więcej, że od lipca stanę się żołnierzem „Ludowego Wojska Polskiego”, a służbę będę odbywał w „Alma Mater” tegoż wojska – Wyższej Oficerskiej Szkole Wojsk Zmechanizowanych imieniem (jak to mówiono) Tadeusza Kościuszki.

Znalazłem się „w innym wymiarze” po tradycyjnie zakrapianej podróży, którą odbyłem wraz z kolegą z roku, w pierwszych dniach lipca 1978 r. Na pewien czas moim „domem” stały się koszary na ulicy Czajkowskiego koło restauracji (co istotne) „Harenda”, a „matką” 3. kompania, w niej zaś pierwszy pluton.

Pierwsze dni zupełnie dziwaczne, inny niż dotychczasowy świat.

Kondensacja strachu, odwagi, postępowania jak ze Szwejka, uczciwości, małości. Wszystko w jednym – kumulujące się w Monthy Pythonowskim absurdzie. Nad tym dominująca tęsknota za domem, bliskimi.

Rano wrzask: „pobudka, pobudka, pobudka” – wypadamy na korytarz, w pierwszych dniach mylą się buty. Ci więksi nakładają te mniejsze, ci mniejsi te, które zostały. Ktoś się wywrócił, ktoś dostał ataku śmiechu. Cyrk – wspomniany Monthy.

Po śniadaniu i obowiązkowym apelu wymarsz na ćwiczenia. Kopiemy, czołgamy się, dość dużo strzelamy, jak na oszczędzające pieniądze (L)WP. Dostajemy solidny wycisk, i to wbrew ogólnie przyjętej teorii, że „wy, studenci, to w ogóle nie byliście w wojsku”. Zewnętrzny proces uniformizacji postępuje. Obróbka przynosi stopniowo efekty. Dzień w dzień to samo: pobudka, rejony, ćwiczenia, lekcje (!), obiad, coś co nazywa się praca własna.

Po kilku dniach zaczynamy się powoli poznawać. Są różni koledzy. Kilku historyków, leśnik, studenci AWF z Wrocławia i Katowic, z Akademii Rolniczych. To celowe pomieszanie materii ma utrudnić z jednej strony stworzenie przez nas jednolitej grupy, z drugiej zaś ułatwić kierowanie nami.

Zapisują nas wszystkich (nikogo o to nie pytając) do „organizacji młodzieżowej” – nie udało się zapisać tylko jednego, który spóźnił się dzień lub dwa, a później zabrakło dla niego druku legitymacji, jeszcze później zaś nie dał się zapisać – na co zresztą nie było szalonej presji – zawsze potrzebny był choćby jeden oryginał, by potwierdzić istnienie demokracji (z koniecznym przymiotnikiem socjalistyczna) .

Z biegiem czasu dowiadujemy się, że jesteśmy „kupą goowna, a nie magistrami. A goowna nie należy ruszać, bo śmierdzi”. I tego że Katyń to zrobili Niemcy (to, o ile dobrze pamiętam, w okolicach „Dnia Wojska Polskiego” 12 października 1978 r. – oficer prowadzący zajęcia na zadane przez kolegów pytanie „czy obywatel pułkownik wierzy w to, co mówi?” wypadł z krzykiem o kontrrewolucji z sali wykładowej). Na samym końcu zaś, że „...zawodowi oficerowie uczą się pilnie w dzień na >>Wieczorowych Uniwersytetach Marksizmu i Leninizmu<< ...” czego mimo potwornych wysiłków intelektualnych nie byliśmy w stanie pojąć.

Po nakazaniu śpiewu (My Pierwsza Brygada) drużynie, ja z kolei dowiedziałem się od porucznika „naszego”, że „to dziadowska piosenka” i lepsza będzie „Uleciały wróble chmurą” - Autora (przez duże „A”) tego wiekopomnego dzieła niestety nie zapamiętałem albo go nam nie zakomunikowano.

Tak oto dzień po dniu ucząc się o potędze naszego wielkiego sojusznika i walcząc z Bundeswehrą, która nacierała na naszą miłującą pokój ojczyznę od zachodu – szczególnie zaś z kierunku Legnicy (tego nie mogliśmy za Pana Boga pojąć, jak to być może, że wróg naciera z tego właśnie miasta, skoro tam stacjonuje dowództwo Północnej Grupy Armii ZSSR w Polsce – czyżby się tak szybko poddali!?), krok po kroku zbliżaliśmy się do przysięgi.

Z tej „uroczystości” pamiętam tylko kompletną (wręcz grobową) ciszę na placu, gdy przyszło do przysięgania na wierność i braterstwo broni ze wspomnianą  niezwyciężoną Armią Czerwoną. Potem już tylko rutyna, nuda, drobne szykany ze strony „zawodowych” podchorążych (uczciwie trzeba przyznać, że nie wszystkich).

Pobudka, mycie, poranna zaprawa (której wszyscy unikali jak ognia, chowając się w okolicznych rowach irygacyjnych), śniadanie, ćwiczenia lub lekcje, obiad, lekcje lub praca własna, rejony i narastająca nuda wraz z nieprawdopodobną tęsknotą za domem.

Do tego całkowite pozbawienie człowieka możliwości bycia sobą. To ostatnie zarówno przez wtłoczenie w tryby wielkiej machiny, jak i zakamuflowany, ale ciągły i narastający nacisk polityczny.

I tak dzień w dzień.

16 października od pobudki nie był pod tym względem inny, nie różnił się od dni poprzednich. Aż do kolacji. Jedliśmy w stołówce swoje „pierniki Jaruzelskiego”, popijając herbatką z bromem, gdy nagle w całym mieście zaczęły bić w kościołach dzwony. Pierwsza, nie do końca mądra i najprostsza reakcja – pewno ktoś umarł. Bicie jednak nie ustawało, wręcz odwrotnie stopniowo się nasilało. Znowu kilka minut niepewności. Do sali, w której jemy, wchodzi pełniący funkcję zastępcy dowódcy kompanii do spraw politycznych kolega (na marginesie tychże „zastępców” nazywano w uproszczeniu „ucholami” lub jednostkowo po prostu „kapustą” bo ich zasadniczym zadaniem było informowanie kardy dowódczej o nastrojach wśród wojska – w tym konkretnym przypadku był to jeden z moich kolegów z IH UW – później znalazłem jego nazwisko na Liście Wildsteina – dodam jeszcze , że wobec mnie zachowywał się bardzo przyzwoicie). Z tego, co powiedział, zapamiętałem tylko jedno: „Wojtyła został papieżem”. Krótka chwila ciszy (chyba każdy z nas chciał pozbierać myśli, ogarnąć się), potem coś zupełnie nieprawdopodobnego. Coś czego (chyba) nigdy nie przeżyłem i nie przeżyję już nigdy. Fala entuzjazmu wyrzuciła z nas radość tak przeogromną, że ani wtedy, ani tym bardziej teraz nie da się tego opisać. Nie wiem, dlaczego i po co wszyscy naraz rzucili do góry sztućce i plastikowe talerze (generalnie obowiązywała nazwa „platery”). To był pierwszy odruch. Z chwili na chwilę aura stawała się jednak coraz bardziej poważna – „Habemus Papam” obejrzeliśmy ze łzami w oczach w obowiązkowym dzienniku telewizyjnym. W każdym z nas narastała duma i radość, coś określonego i nieokreślonego zarazem. Rodziła się też pewność, że nikt nam już nic nie zrobi, że dzięki temu jednemu, nieoczekiwanemu zupełnie zdarzeniu jesteśmy wszyscy mocniejsi i lepsi.

Nasi „nadzorcy” jakby znikli, zapadli się pod ziemię. Przez prawie cztery dni (było to wyraźnie widać) towarzysze nie bardzo wiedzieli, jak sobie poradzić z „problemem”. Myślę też, że do końca nie znaleźli wyjścia z tej sytuacji. Cała służba we Wrocławiu po tym zdarzeniu toczyła się już o wiele bardziej „normalnie” i spokojnie. Przestaliśmy być przedmiotami, staliśmy się wreszcie podmiotami. Uczyniła to jedna chwila i jeden człowiek.

Następnego dnia 17 października mieliśmy tzw. łączność – rozpaczliwie nudna praca na radiostacji przeobraziła się w wyjątkowo ciekawe zajęcia, przestano bowiem na kilka dni zakłócać „Wolną Europę”, którą nasze ukaefki odbierały tak jakby nadawano za miedzą. Oczywiście obsługujący ten sprzęt (w tym i ja) mieli na uszach słuchawki, wszelka komunikacja z obecnymi na sali kolegami i w obecności prowadzących zajęcia oficerów odbywała się więc „za pomocą” wrzasku: „właśnie Wolna Europa mówi to i tamto i jeszcze coś innego” – bez najmniejszych konsekwencji!

Po pół roku we Wrocławiu wróciłem w stopniu plutonowego podchorążego do Warszawy, gdzie spędziłem kolejne sześć miesięcy na praktyce w Warszawie jako dowódca plutonu. Na ten czas przypadła pierwsza pielgrzymka Jana Pawła II do Kraju.

Obecność Ojca Świętego starano się przemilczeć (naszej podmiotowości jednak nie dało się już zniszczyć), unikano mówienia na ten temat. A życie właśnie spłatało towarzyszom ogromnego figla w postaci pielgrzymki Papieża do Polski. Między innymi mój pluton, z którym przebywałem wtedy na szkoleniu unitarnym na poligonie w Raduczu, przeznaczono do zabezpieczania pielgrzymki. Przed powrotem do Warszawy byliśmy szkoleni politycznie przez oficera, który „właśnie wrócił z ważnej dla Polski Ludowej misji jaką pełnił ...gdzieś w Europie... i widział Papieża, jak całował ziemię – ale dlaczego?” – zastanawiał się ten przenikliwie inteligentny oficer i za Boga nie mógł tego pojąć. W przerwach gdy nie trudził się rozumieniem gestów Naszego Świętego nakazywał, by nikt, kto nie będzie pełnił służby w czasie przejazdu Papieża, nie uczestniczył w powitaniu na trasie Jego przejazdu (dodajmy do powyższego jako historyczny przypis, że widywałem tego oficera po cywilnemu podczas mszy w warszawskich kościołach po porwaniu i zamordowaniu Księdza Jerzego Popiełuszki, a w „wolnej Polsce” w mundurze z dystynkcjami pułkownika maszerującego dziarsko do pracy – łaskawa ta III RP była bardzo). Starano się zniechęcić też w inny sposób do udziału w pierwszej papieskiej Mszy, puszczając w obieg informacje o olbrzymiej liczbie ludzi, którzy mają przybyć na ówczesny plac Zwycięstwa, co miało grozić tumultem i możliwymi ofiarami. Nikt oczywiście się tym nie przejmował i większość podchorążych udała się zobaczyć i pozdrowić Ojca Świętego. Po przyjeździe do Warszawy moi żołnierze otrzymali polowe mundury milicyjne, w których mieli zabezpieczać przejazdy i Msze. Chłopcy pochodzący z różnych bardzo środowisk zaprotestowali. „Nie jesteśmy milicjantami, nie jesteśmy ZOMO” – mówili. I tak za sprawą jednego Człowieka wszyscy staliśmy się podmiotami.

 


 

POLECANE
Stopnie BRAVO i BRAVO-CRP przedłużone. Pilny komunikat rządu z ostatniej chwili
Stopnie BRAVO i BRAVO-CRP przedłużone. Pilny komunikat rządu

Premier przedłużył drugi stopień alarmowy BRAVO i BRAVO-CRP na terenie całej Polski do 31 sierpnia 2025. Wyjaśniamy, co to oznacza i dlaczego władze proszą obywateli o czujność.

Ukraińskie drony znowu w akcji. Ważna fabryka w Rosji trafiona z ostatniej chwili
Ukraińskie drony znowu w akcji. Ważna fabryka w Rosji trafiona

Drony Sił Systemów Bezzałogowych ukraińskich wojsk zaatakowały w Rosji fabrykę radarów, wykorzystywanych w dronach i rakietach, które ostrzeliwują Ukrainę – powiadomił w sobotę Sztab Generalny w Kijowie.

Cztery podgatunki elit gardzących polską hołotą tylko u nas
Cztery podgatunki elit gardzących polską hołotą

Ciągle się zastanawiam skąd bierze się głębokie przekonanie niektórych środowisk o ich wyższości, lepszym wykształceniu, europejskości nad „prostakami” z prawicy, którzy nic nie kumają z otaczającej ich rzeczywistości tkwiąc mentalnie w Średniowieczu (nie będę, jaśnie oświeconym, wyjaśniał co wniosły w legacie do naszego dzisiejszego życia wykpiwane wieki średnie bo zajęłoby to zbyt wiele czasu a oni i tak by tego nie pojęli – przy okazji tylko i na końcu przypomnijmy, że między innymi ich guru Bronisław Geremek był mediewistą, zajmującym się, o zgrozo, prostytucją…) i nie wychodząc od miejscowego proboszcza (alternatywnie ”z kruchty”).

Wimbledon: Pewne zwycięstwo Igi Świątek z Danielle Collins z ostatniej chwili
Wimbledon: Pewne zwycięstwo Igi Świątek z Danielle Collins

Iga Świątek awansowała do czwartej rundy wielkoszlemowego turnieju na trawiastych kortach Wimbledonu. Rozstawiona z numerem ósmym tenisistka pewnie pokonała Amerykankę Danielle Collins 6:2, 6:3. Jej kolejną rywalką w Londynie będzie Dunka Clara Tauson.

Komu służycie?. Ostra reakcja Roberta Bąkiewicza na zaskakujący ruch policji z ostatniej chwili
"Komu służycie?". Ostra reakcja Roberta Bąkiewicza na zaskakujący ruch policji

Robert Bąkiewicz ostro skrytykował decyzję policji o wprowadzeniu zakazu lotów dronów przy granicy z Niemcami. Jak twierdzi, ograniczenia uderzają w działania obywatelskie mające na celu kontrolę migracji; zakaz ogłoszono dwa dni po tym, jak Ruch Obrony Granic zakupił własne drony do patrolowania pasa przygranicznego.

Komunikat dla mieszkańców woj. świętokrzyskiego Wiadomości
Komunikat dla mieszkańców woj. świętokrzyskiego

W sobotę uruchomiono wakacyjną, bezpłatną linię autobusową z Kielc na Święty Krzyż. Kursy realizowane będą w każdą sobotę i niedzielę do 28 września. Pasażerom towarzyszyć będzie przewodnik, który opowie o atrakcjach turystycznych regionu i zaprezentuje najciekawsze miejsca na Łysej Górze.

Awaria gazociągu w Gdańsku. Nowe informacje z ostatniej chwili
Awaria gazociągu w Gdańsku. Nowe informacje

Służby zakończyły działania na terenie terminala promowego na półwyspie Westerplatte w Gdańsku, gdzie w południe doszło do uszkodzenia gazociągu z gazem ziemnym. Nikomu nic się nie stało.

Nie czuję lewej nogi. Polska wokalistka bardzo chora Wiadomości
"Nie czuję lewej nogi". Polska wokalistka bardzo chora

Maja Hyży ponownie trafiła do szpitala. Wokalistka przeszła już dziewiątą operację związaną z rzadką chorobą biodra, na którą cierpi od dzieciństwa. Niestety, zabieg nie przebiegł bez komplikacji. W mediach społecznościowych artystka podzieliła się z niepokojącymi informacjami.

Zamknięte popularne kąpieliska. Nowy komunikat GIS z ostatniej chwili
Zamknięte popularne kąpieliska. Nowy komunikat GIS

Upały, brak wiatru i opadów to idealne warunki do pojawienia się sinic w jeziorach i zalewach. Główny Inspektorat Sanitarny (GIS) poinformował 4 lipca o czasowym zamknięciu trzech kąpielisk śródlądowych z powodu zakwitu tych bakterii. Czerwona flaga oznacza całkowity zakaz kąpieli – nawet chwilowy kontakt z wodą może być niebezpieczny dla zdrowia.

Kryzys w koalicji rządowej. Kosiniak-Kamysz zabiera głos z ostatniej chwili
Kryzys w koalicji rządowej. Kosiniak-Kamysz zabiera głos

Nie boję się o stabilność koalicji; nie boję się o porozumienie naszych czterech formacji - uspokajał w sobotę szef PSL, wicepremier, minister obrony narodowej Władysław Kosiniak-Kamysz, odnosząc się do informacji o spotkaniu lidera Polski 2050 Szymona Hołowni z politykami PiS.

REKLAMA

Dr Piotr Łysakowski: Wieść o wyborze Karola Wojtyły na Papieża zastała mnie w koszarach

Wybór Karola Wojtyły na Stolicę Piotrową zmienił świat, Polskę i życie wielu z nas
 Dr Piotr Łysakowski: Wieść o wyborze Karola Wojtyły na Papieża zastała mnie w koszarach
/ screen YouTube

Koniec czerwca 1978 r., koniec roku szkolnego i koniec mojej pracy w XXXVII LO im. Jarosława Dąbrowskiego w Warszawie. Dostałem od „swoich dzieci” jako prezent orła w koronie. To za lekcje historii. Od dyrektor szkoły otrzymuję informację, że umowa ze mną nie będzie przedłużona. Nie martwi mnie to specjalnie, bo i tak od kilku tygodni mam w kieszeni państwowy bilet do Wrocławia. Znaczy to nie mniej ni więcej, że od lipca stanę się żołnierzem „Ludowego Wojska Polskiego”, a służbę będę odbywał w „Alma Mater” tegoż wojska – Wyższej Oficerskiej Szkole Wojsk Zmechanizowanych imieniem (jak to mówiono) Tadeusza Kościuszki.

Znalazłem się „w innym wymiarze” po tradycyjnie zakrapianej podróży, którą odbyłem wraz z kolegą z roku, w pierwszych dniach lipca 1978 r. Na pewien czas moim „domem” stały się koszary na ulicy Czajkowskiego koło restauracji (co istotne) „Harenda”, a „matką” 3. kompania, w niej zaś pierwszy pluton.

Pierwsze dni zupełnie dziwaczne, inny niż dotychczasowy świat.

Kondensacja strachu, odwagi, postępowania jak ze Szwejka, uczciwości, małości. Wszystko w jednym – kumulujące się w Monthy Pythonowskim absurdzie. Nad tym dominująca tęsknota za domem, bliskimi.

Rano wrzask: „pobudka, pobudka, pobudka” – wypadamy na korytarz, w pierwszych dniach mylą się buty. Ci więksi nakładają te mniejsze, ci mniejsi te, które zostały. Ktoś się wywrócił, ktoś dostał ataku śmiechu. Cyrk – wspomniany Monthy.

Po śniadaniu i obowiązkowym apelu wymarsz na ćwiczenia. Kopiemy, czołgamy się, dość dużo strzelamy, jak na oszczędzające pieniądze (L)WP. Dostajemy solidny wycisk, i to wbrew ogólnie przyjętej teorii, że „wy, studenci, to w ogóle nie byliście w wojsku”. Zewnętrzny proces uniformizacji postępuje. Obróbka przynosi stopniowo efekty. Dzień w dzień to samo: pobudka, rejony, ćwiczenia, lekcje (!), obiad, coś co nazywa się praca własna.

Po kilku dniach zaczynamy się powoli poznawać. Są różni koledzy. Kilku historyków, leśnik, studenci AWF z Wrocławia i Katowic, z Akademii Rolniczych. To celowe pomieszanie materii ma utrudnić z jednej strony stworzenie przez nas jednolitej grupy, z drugiej zaś ułatwić kierowanie nami.

Zapisują nas wszystkich (nikogo o to nie pytając) do „organizacji młodzieżowej” – nie udało się zapisać tylko jednego, który spóźnił się dzień lub dwa, a później zabrakło dla niego druku legitymacji, jeszcze później zaś nie dał się zapisać – na co zresztą nie było szalonej presji – zawsze potrzebny był choćby jeden oryginał, by potwierdzić istnienie demokracji (z koniecznym przymiotnikiem socjalistyczna) .

Z biegiem czasu dowiadujemy się, że jesteśmy „kupą goowna, a nie magistrami. A goowna nie należy ruszać, bo śmierdzi”. I tego że Katyń to zrobili Niemcy (to, o ile dobrze pamiętam, w okolicach „Dnia Wojska Polskiego” 12 października 1978 r. – oficer prowadzący zajęcia na zadane przez kolegów pytanie „czy obywatel pułkownik wierzy w to, co mówi?” wypadł z krzykiem o kontrrewolucji z sali wykładowej). Na samym końcu zaś, że „...zawodowi oficerowie uczą się pilnie w dzień na >>Wieczorowych Uniwersytetach Marksizmu i Leninizmu<< ...” czego mimo potwornych wysiłków intelektualnych nie byliśmy w stanie pojąć.

Po nakazaniu śpiewu (My Pierwsza Brygada) drużynie, ja z kolei dowiedziałem się od porucznika „naszego”, że „to dziadowska piosenka” i lepsza będzie „Uleciały wróble chmurą” - Autora (przez duże „A”) tego wiekopomnego dzieła niestety nie zapamiętałem albo go nam nie zakomunikowano.

Tak oto dzień po dniu ucząc się o potędze naszego wielkiego sojusznika i walcząc z Bundeswehrą, która nacierała na naszą miłującą pokój ojczyznę od zachodu – szczególnie zaś z kierunku Legnicy (tego nie mogliśmy za Pana Boga pojąć, jak to być może, że wróg naciera z tego właśnie miasta, skoro tam stacjonuje dowództwo Północnej Grupy Armii ZSSR w Polsce – czyżby się tak szybko poddali!?), krok po kroku zbliżaliśmy się do przysięgi.

Z tej „uroczystości” pamiętam tylko kompletną (wręcz grobową) ciszę na placu, gdy przyszło do przysięgania na wierność i braterstwo broni ze wspomnianą  niezwyciężoną Armią Czerwoną. Potem już tylko rutyna, nuda, drobne szykany ze strony „zawodowych” podchorążych (uczciwie trzeba przyznać, że nie wszystkich).

Pobudka, mycie, poranna zaprawa (której wszyscy unikali jak ognia, chowając się w okolicznych rowach irygacyjnych), śniadanie, ćwiczenia lub lekcje, obiad, lekcje lub praca własna, rejony i narastająca nuda wraz z nieprawdopodobną tęsknotą za domem.

Do tego całkowite pozbawienie człowieka możliwości bycia sobą. To ostatnie zarówno przez wtłoczenie w tryby wielkiej machiny, jak i zakamuflowany, ale ciągły i narastający nacisk polityczny.

I tak dzień w dzień.

16 października od pobudki nie był pod tym względem inny, nie różnił się od dni poprzednich. Aż do kolacji. Jedliśmy w stołówce swoje „pierniki Jaruzelskiego”, popijając herbatką z bromem, gdy nagle w całym mieście zaczęły bić w kościołach dzwony. Pierwsza, nie do końca mądra i najprostsza reakcja – pewno ktoś umarł. Bicie jednak nie ustawało, wręcz odwrotnie stopniowo się nasilało. Znowu kilka minut niepewności. Do sali, w której jemy, wchodzi pełniący funkcję zastępcy dowódcy kompanii do spraw politycznych kolega (na marginesie tychże „zastępców” nazywano w uproszczeniu „ucholami” lub jednostkowo po prostu „kapustą” bo ich zasadniczym zadaniem było informowanie kardy dowódczej o nastrojach wśród wojska – w tym konkretnym przypadku był to jeden z moich kolegów z IH UW – później znalazłem jego nazwisko na Liście Wildsteina – dodam jeszcze , że wobec mnie zachowywał się bardzo przyzwoicie). Z tego, co powiedział, zapamiętałem tylko jedno: „Wojtyła został papieżem”. Krótka chwila ciszy (chyba każdy z nas chciał pozbierać myśli, ogarnąć się), potem coś zupełnie nieprawdopodobnego. Coś czego (chyba) nigdy nie przeżyłem i nie przeżyję już nigdy. Fala entuzjazmu wyrzuciła z nas radość tak przeogromną, że ani wtedy, ani tym bardziej teraz nie da się tego opisać. Nie wiem, dlaczego i po co wszyscy naraz rzucili do góry sztućce i plastikowe talerze (generalnie obowiązywała nazwa „platery”). To był pierwszy odruch. Z chwili na chwilę aura stawała się jednak coraz bardziej poważna – „Habemus Papam” obejrzeliśmy ze łzami w oczach w obowiązkowym dzienniku telewizyjnym. W każdym z nas narastała duma i radość, coś określonego i nieokreślonego zarazem. Rodziła się też pewność, że nikt nam już nic nie zrobi, że dzięki temu jednemu, nieoczekiwanemu zupełnie zdarzeniu jesteśmy wszyscy mocniejsi i lepsi.

Nasi „nadzorcy” jakby znikli, zapadli się pod ziemię. Przez prawie cztery dni (było to wyraźnie widać) towarzysze nie bardzo wiedzieli, jak sobie poradzić z „problemem”. Myślę też, że do końca nie znaleźli wyjścia z tej sytuacji. Cała służba we Wrocławiu po tym zdarzeniu toczyła się już o wiele bardziej „normalnie” i spokojnie. Przestaliśmy być przedmiotami, staliśmy się wreszcie podmiotami. Uczyniła to jedna chwila i jeden człowiek.

Następnego dnia 17 października mieliśmy tzw. łączność – rozpaczliwie nudna praca na radiostacji przeobraziła się w wyjątkowo ciekawe zajęcia, przestano bowiem na kilka dni zakłócać „Wolną Europę”, którą nasze ukaefki odbierały tak jakby nadawano za miedzą. Oczywiście obsługujący ten sprzęt (w tym i ja) mieli na uszach słuchawki, wszelka komunikacja z obecnymi na sali kolegami i w obecności prowadzących zajęcia oficerów odbywała się więc „za pomocą” wrzasku: „właśnie Wolna Europa mówi to i tamto i jeszcze coś innego” – bez najmniejszych konsekwencji!

Po pół roku we Wrocławiu wróciłem w stopniu plutonowego podchorążego do Warszawy, gdzie spędziłem kolejne sześć miesięcy na praktyce w Warszawie jako dowódca plutonu. Na ten czas przypadła pierwsza pielgrzymka Jana Pawła II do Kraju.

Obecność Ojca Świętego starano się przemilczeć (naszej podmiotowości jednak nie dało się już zniszczyć), unikano mówienia na ten temat. A życie właśnie spłatało towarzyszom ogromnego figla w postaci pielgrzymki Papieża do Polski. Między innymi mój pluton, z którym przebywałem wtedy na szkoleniu unitarnym na poligonie w Raduczu, przeznaczono do zabezpieczania pielgrzymki. Przed powrotem do Warszawy byliśmy szkoleni politycznie przez oficera, który „właśnie wrócił z ważnej dla Polski Ludowej misji jaką pełnił ...gdzieś w Europie... i widział Papieża, jak całował ziemię – ale dlaczego?” – zastanawiał się ten przenikliwie inteligentny oficer i za Boga nie mógł tego pojąć. W przerwach gdy nie trudził się rozumieniem gestów Naszego Świętego nakazywał, by nikt, kto nie będzie pełnił służby w czasie przejazdu Papieża, nie uczestniczył w powitaniu na trasie Jego przejazdu (dodajmy do powyższego jako historyczny przypis, że widywałem tego oficera po cywilnemu podczas mszy w warszawskich kościołach po porwaniu i zamordowaniu Księdza Jerzego Popiełuszki, a w „wolnej Polsce” w mundurze z dystynkcjami pułkownika maszerującego dziarsko do pracy – łaskawa ta III RP była bardzo). Starano się zniechęcić też w inny sposób do udziału w pierwszej papieskiej Mszy, puszczając w obieg informacje o olbrzymiej liczbie ludzi, którzy mają przybyć na ówczesny plac Zwycięstwa, co miało grozić tumultem i możliwymi ofiarami. Nikt oczywiście się tym nie przejmował i większość podchorążych udała się zobaczyć i pozdrowić Ojca Świętego. Po przyjeździe do Warszawy moi żołnierze otrzymali polowe mundury milicyjne, w których mieli zabezpieczać przejazdy i Msze. Chłopcy pochodzący z różnych bardzo środowisk zaprotestowali. „Nie jesteśmy milicjantami, nie jesteśmy ZOMO” – mówili. I tak za sprawą jednego Człowieka wszyscy staliśmy się podmiotami.

 



 

Polecane
Emerytury
Stażowe