"A myśmy się spodziewali, że On właśnie miał wyzwolić Izraela" (J 24, 21).
Uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata przypomniała mi Jubileuszowy Akt Przyjęcia Jezusa Chrystusa za Króla i Pana, jaki składany był przez wiernych w tę samą niedzielę trzy lata temu. Pamiętam towarzyszący wydarzeniu wizerunek Pana Jezusa z wielopiętrowej koronie. Ten obraz ponawia mi w głowie pytanie: jakiego Króla pragniesz?
Czy niekiedy - podczas lektury Ewangelii - nie przychodzą nam do głowy pytania typu: Dlaczego wypuścił Judasza? Dlaczego poszedł do Ogrójca i spokojnie czekał na oprawców? Dlaczego powstrzymał Piotra z mieczem? W takich pytaniach nie różnilibyśmy się specjalnie od apostołów i większości uczniów Jezusa, którzy do samej Jego śmierci mieli nadzieję, że mesjasz obejmie tron w Izraelu, przegna Rzymian i będzie królem silnym, którego podziwiać będą wszyscy. Izrael wyczekiwał mesjasza politycznego. Jakże łatwo byłoby wtedy stanąć po Jego stronie, przyznać się do Niego.
A czy my, mimo znajomości całej Ewangelii, nadal często nie zatrzymujemy się na pragnieniu happy endu w hollywoodzkim stylu? Czy nie wolelibyśmy Chrystusa, który sprawiłby, że wszyscy będą myśleć podobnie do nas, że będziemy u Jego boku wieść życie pełne światowej prosperity? Czy nie marzy nam się Bóg, pod którego sztandarem odnieślibyśmy sukces nie tylko osobisty, ale zapewnilibyśmy wygraną naszemu narodowi, naszym wartościom - zgodnym przecież z dekalogiem - wreszcie naszej religii? Czy nie tego się po Nim SPODZIEWAMY? I nie chodzi oczywiście o to, by nam na dobru nie zależało, chodzi o model królowania i samego króla, którego wybieramy.
Tymczasem wyśniony i wyczekany Pan Izraela, nasz Pan, dał się opluwać, biczować, ukoronować, ale cierniem, potem przybić do krzyża - niczym najnędzniejszy z niewolników - a na koniec - niepomny krzyków faryzeuszy i Rzymian, by wybawił sam siebie - po prostu skonał. Czy Król okazał się słaby? Czy może nasze oczy nadal chwały szukają tam, gdzie wskazuje ją świat?
A zmartwychwstanie? Czy jest dla nas wspaniałą konsekwencją miłości Boga, która osiągnęła taką temperaturę, że po prostu przepaliła rzeczywistość czy też jest jedynie triumfem - naszym na wierzchu, trzymaniem się Zwycięzcy? Klękając przed Chrystusem w pierwszej kolejności wyrażamy zachwyt i poruszenie miłością czy kłaniamy się majestatowi władzy i siły?
Jedną z najbardziej znanych medytacji św. Ignacego z Loyoli jest "Rozmyślanie o dwóch sztandarach". "Jeden jest Chrystusa, najwyższego Wodza i Pana naszego, drugi zaś Lucyfera, śmiertelnego wroga natury ludzkiej" - pisze założyciel jezuitów. Kiedy przyglądamy się tam obu wodzom - Chrystusowi oraz władcy tego świata - widać w nich diametralne różnice: diabeł chce dla siebie władzy całkowitej, pożąda siły i potęgi, pragnie wygranej, zmiażdżenia wroga, zniewala; Jezus kocha, daje wolność, bo jest całkowicie wolny i sam w sobie jest Miłością. Ignacy pyta, pod sztandarem jakiego Pana pragniesz stanąć? Tyle tylko, że stając po stronie jednego z nich, nie da się posługiwać metodami drugiego.
Brzmi ciężko?
Ładnych parę lat temu, w rozmowie ze znajomym księdzem, mówiłam o ogromnym trudzie, jaki sprawia mi podejmowanie dialogu z osobami agitującymi za ewidentnym moralnym złem np. za aborcją. Nie chodziło o problem z argumentacją, tylko spalające mnie od wewnątrz niechęć, gniew, pogardę, w niektórych przypadkach nawet nienawiść. Posłuchał i powiedział, że próbuję w dobrej sprawie walczyć metodami diabła - chcę za wszelką cenę wygrać, zmiażdżyć moimi argumentami. Tego typu walka z góry skazuje na przegraną, podwójną. Po pierwsze bowiem diabeł zna się na własnych metodach znacznie lepiej niż my, więc koniec końców i tak przegramy. Po drugie, stosując jego metody nie stoimy z Bogiem, nie pod Jego sztandarem. Co z tego, że walczymy w sprawie, która obiektywnie jest dobra, skoro niszczymy własne dusze? Zaproponował mi wtedy korzystanie z narzędzi dostępnych Bożym dzieciom, nieznanych złu - nazwał je pociskami miłosierdzia. Zło nie zna na to żadnego sposobu. Dobrem zwyciężaj. Kochać to nie znaczy przyznawać rację tym, kiedy błądzą. Kochać to znaczy, najpierw widzieć w grzeszniku człowieka, dopiero potem patrzeć na jego grzech, chcieć dla tego człowieka błogosławieństwa i zbawienia. Pragnienie życia dla grzesznika, to jest dopiero pro-life.
"Było to przed Świętem Paschy. Jezus wiedząc, że nadeszła Jego godzina przejścia z tego świata do Ojca, umiłowawszy swoich na świecie, do końca ich umiłował. W czasie wieczerzy, gdy diabeł już nakłonił serce Judasza Iskarioty syna Szymona, aby Go wydać, wiedząc, że Ojciec dał Mu wszystko w ręce oraz że od Boga wyszedł i do Boga idzie, wstał od wieczerzy i złożył szaty. A wziąwszy prześcieradło nim się przepasał. Potem nalał wody do miednicy. I zaczął umywać uczniom nogi i ocierać prześcieradłem, którym był przepasany (...) A kiedy im umył nogi, przywdział szaty i znów zajął miejsce przy stole, rzekł do nich: «Czy rozumiecie, co wam uczyniłem? Wy Mnie nazywacie "Nauczycielem" i "Panem" i dobrze mówicie, bo nim jestem. Jeżeli więc Ja, Pan i Nauczyciel, umyłem wam nogi, to i wyście powinni sobie nawzajem umywać nogi. Dałem wam bowiem przykład, abyście i wy tak czynili, jak Ja wam uczyniłem. Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Sługa nie jest większy od swego pana ani wysłannik od tego, który go posłał. Wiedząc to będziecie błogosławieni, gdy według tego będziecie postępować"
(J 13, 1-5. 12-17)
Umiłował ich do końca, pozwolił odejść Judaszowi, uczył miłości i służby, a następnego dnia powiedział do Piłata:
"Królestwo moje nie jest z tego świata. Gdyby królestwo moje było z tego świata, słudzy moi biliby się, abym nie został wydany Żydom. Teraz zaś królestwo moje nie jest stąd", a potem dodał: "Tak, jestem królem. Ja się na to narodziłem i na to przyszedłem na świat, aby dać świadectwo prawdzie. Każdy, kto jest z prawdy, słucha mego głosu" (J 18, 36-37)
Tak zwyciężył. Jest Bogiem wszechmocnym i oferuje nam codziennie swoją bliskość, miłość, intymność. Zapowiedział, że przyjdzie ponownie.
Tylko...
Na jakiego Króla czekamy?
