Aleksandra Jakubiak: Jakiego Króla pragniemy?

"A myśmy się spodziewali, że On właśnie miał wyzwolić Izraela" (J 24, 21).
 Aleksandra Jakubiak: Jakiego Króla pragniemy?
/ pixabay.com/marinas32



Uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata przypomniała mi Jubileuszowy Akt Przyjęcia Jezusa Chrystusa za Króla i Pana, jaki składany był przez wiernych w tę samą niedzielę kilka lat temu. Pamiętam towarzyszący wydarzeniu wizerunek Pana Jezusa z wielopiętrowej koronie. Ten obraz ponawia mi w głowie pytanie: jakiego Króla pragniesz?

Czy niekiedy - podczas lektury Ewangelii - nie przychodzą nam do głowy pytania typu: Dlaczego wypuścił Judasza? Dlaczego poszedł do Ogrójca i spokojnie czekał na oprawców? Dlaczego powstrzymał Piotra z mieczem? W takich pytaniach nie różnilibyśmy się specjalnie od apostołów i większości uczniów Jezusa, którzy do samej Jego śmierci mieli nadzieję, że mesjasz obejmie tron w Izraelu, przegna Rzymian i będzie królem silnym, którego podziwiać będą wszyscy. Izrael wyczekiwał mesjasza politycznego. Jakże łatwo byłoby wtedy stanąć po Jego stronie, przyznać się do Niego.

A czy my, mimo znajomości całej Ewangelii, nadal często nie zatrzymujemy się na pragnieniu happy endu w hollywoodzkim stylu? Czy nie wolelibyśmy Chrystusa, który sprawiłby, że wszyscy będą myśleć podobnie do nas, że będziemy u Jego boku wieść życie pełne światowej prosperity? Czy nie marzy nam się Bóg, pod którego sztandarem odnieślibyśmy sukces nie tylko osobisty, ale zapewnilibyśmy wygraną naszemu narodowi, naszym wartościom - zgodnym przecież z dekalogiem - wreszcie naszej religii? Czy nie tego się po Nim SPODZIEWAMY? I nie chodzi oczywiście o to, by nam na dobru nie zależało, chodzi o model królowania i samego króla, którego wybieramy.

Tymczasem wyśniony i wyczekany Pan Izraela, nasz Pan, dał się opluwać, biczować, ukoronować, ale cierniem, potem przybić do krzyża - niczym najnędzniejszy z niewolników - a na koniec - niepomny krzyków faryzeuszy i Rzymian, by wybawił sam siebie - po prostu skonał. Czy Król okazał się słaby? Czy może nasze oczy nadal chwały szukają tam, gdzie wskazuje ją świat?

A zmartwychwstanie? Czy jest dla nas wspaniałą konsekwencją miłości Boga, która osiągnęła taką temperaturę, że po prostu przepaliła rzeczywistość czy też jest jedynie triumfem - naszym na wierzchu, trzymaniem się Zwycięzcy? Klękając przed Chrystusem w pierwszej kolejności wyrażamy zachwyt i poruszenie miłością czy kłaniamy się majestatowi władzy i siły?

Jedną z najbardziej znanych medytacji św. Ignacego z Loyoli jest "Rozmyślanie o dwóch sztandarach". "Jeden jest Chrystusa, najwyższego Wodza i Pana naszego, drugi zaś Lucyfera, śmiertelnego wroga natury ludzkiej" - pisze założyciel jezuitów. Kiedy przyglądamy się tam obu wodzom - Chrystusowi oraz władcy tego świata - widać w nich diametralne różnice: diabeł chce dla siebie władzy całkowitej, pożąda siły i potęgi, pragnie wygranej, zmiażdżenia wroga, zniewala; Jezus kocha, daje wolność, bo jest całkowicie wolny i sam w sobie jest Miłością. Ignacy pyta, pod sztandarem jakiego Pana pragniesz stanąć? Tyle tylko, że stając po stronie jednego z nich, nie da się posługiwać metodami drugiego.

Brzmi ciężko? 

Ładnych parę lat temu, w rozmowie ze znajomym księdzem, mówiłam o ogromnym trudzie, jaki sprawia mi podejmowanie dialogu z osobami agitującymi za ewidentnym moralnym złem np. za aborcją. Nie chodziło o problem z argumentacją, tylko spalające mnie od wewnątrz niechęć, gniew, pogardę, w niektórych przypadkach nawet nienawiść. Posłuchał i powiedział, że próbuję w dobrej sprawie walczyć metodami diabła - chcę za wszelką cenę wygrać, zmiażdżyć moimi argumentami. Tego typu walka z góry skazana jest na przegraną, podwójną. Po pierwsze, bowiem diabeł zna się na własnych metodach znacznie lepiej niż my, więc koniec końców i tak przegramy. Po drugie, stosując jego metody nie stoimy z Bogiem, nie pod Jego sztandarem. Co z tego, że walczymy w sprawie, która obiektywnie jest dobra, skoro niszczymy własne dusze? Zaproponował mi wtedy korzystanie z narzędzi dostępnych Bożym dzieciom, nieznanych złu - nazwał je pociskami miłosierdzia. Zło nie zna na to żadnego sposobu. Dobrem zwyciężaj. Kochać to nie znaczy przyznawać rację tym, kiedy błądzą. Kochać to znaczy, najpierw widzieć w grzeszniku człowieka, dopiero potem patrzeć na jego grzech, chcieć dla tego człowieka błogosławieństwa i zbawienia. Pragnienie życia dla grzesznika, to jest dopiero pro-life.

"Było to przed Świętem Paschy. Jezus wiedząc, że nadeszła Jego godzina przejścia z tego świata do Ojca, umiłowawszy swoich na świecie, do końca ich umiłował. W czasie wieczerzy, gdy diabeł już nakłonił serce Judasza Iskarioty syna Szymona, aby Go wydać, wiedząc, że Ojciec dał Mu wszystko w ręce oraz że od Boga wyszedł i do Boga idzie, wstał od wieczerzy i złożył szaty. A wziąwszy prześcieradło nim się przepasał. Potem nalał wody do miednicy. I zaczął umywać uczniom nogi i ocierać prześcieradłem, którym był przepasany (...)  A kiedy im umył nogi, przywdział szaty i znów zajął miejsce przy stole, rzekł do nich: «Czy rozumiecie, co wam uczyniłem? Wy Mnie nazywacie "Nauczycielem" i "Panem" i dobrze mówicie, bo nim jestem. Jeżeli więc Ja, Pan i Nauczyciel, umyłem wam nogi, to i wyście powinni sobie nawzajem umywać nogi. Dałem wam bowiem przykład, abyście i wy tak czynili, jak Ja wam uczyniłem. Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Sługa nie jest większy od swego pana ani wysłannik od tego, który go posłał. Wiedząc to będziecie błogosławieni, gdy według tego będziecie postępować"
(J 13, 1-5. 12-17)

Umiłował ich do końca, pozwolił odejść Judaszowi, uczył miłości i służby, a następnego dnia powiedział do Piłata:

"Królestwo moje nie jest z tego świata. Gdyby królestwo moje było z tego świata, słudzy moi biliby się, abym nie został wydany Żydom. Teraz zaś królestwo moje nie jest stąd", a potem dodał: "Tak, jestem królem. Ja się na to narodziłem i na to przyszedłem na świat, aby dać świadectwo prawdzie. Każdy, kto jest z prawdy, słucha mego głosu" (J 18, 36-37)

Tak zwyciężył. Jest Bogiem wszechmocnym i oferuje nam codziennie swoją bliskość, miłość, intymność. Zapowiedział, że przyjdzie ponownie.

Tylko...

Na jakiego Króla czekamy?

 

"O Chryste, Królu łagodny,

Niech Tobie z Ojcem i Duchem

Podzięka będzie i chwała

Przez całą wieczność bez końca. Amen".

(fr. hymnu brewiarzowego)


 

POLECANE
Policja zakończyła obławę. Tadeusz Duda nie żyje z ostatniej chwili
Policja zakończyła obławę. Tadeusz Duda nie żyje

Policja potwierdziła odnalezienie ciała 57-letniego Tadeusza Dudy, który od piątku był poszukiwany w związku ze strzelaniną w Starej Wsi koło Limanowej. Mężczyzna zastrzelił swoją córkę i zięcia, po czym uciekł.

Tak UE z Niemcami na czele finansuje armię Putina tylko u nas
Tak UE z Niemcami na czele finansuje armię Putina

UE przedłużyła o kolejne sześć miesięcy obowiązywanie 17 pakietów sankcyjnych nałożonych do tej pory na Rosję w związku z jej agresją przeciwko Ukrainie. Za głosowały nawet Węgry i Słowacja, które blokują przyjęcie 18. pakietu. Ale to nie tylko Fico i Orban starają się, by Rosja zbyt boleśnie nie odczuła sankcji europejskich.

Szokujące informacje nt. trybu odbierania przez polskich funkcjonariuszy imigrantów z Niemiec Wiadomości
Szokujące informacje nt. trybu odbierania przez polskich funkcjonariuszy imigrantów z Niemiec

Polscy żandarmi wojskowi pomagają Straży Granicznej odbierać od niemieckich służb nielegalnych migrantów. Przekazane dane tożsamości mają często opierać się wyłącznie na słowach zatrzymanych – alarmuje informator cytowany przez Dariusza Mateckiego.

Pierwsza rozmowa Macrona i Putina od 2022 roku. Nie zabrakło oskarżeń polityka
Pierwsza rozmowa Macrona i Putina od 2022 roku. Nie zabrakło oskarżeń

Prezydent Francji Emmanuel Macron rozmawiał telefonicznie z przywódcą Rosji Władimirem Putinem o irańskim programie nuklearnym i Ukrainie - poinformował we wtorek Pałac Elizejski. Kreml podał, że była to pierwsza rozmowa polityków od 2022 roku. W lutym 2022 roku Rosja rozpoczęła agresję na Ukrainę.

Roman Giertych wściekły po orzeczeniu Sądu Najwyższego ws. wyborów prezydenckich z ostatniej chwili
Roman Giertych wściekły po orzeczeniu Sądu Najwyższego ws. wyborów prezydenckich

Roman Giertych nie uznaje wyroku Sądu Najwyższego. Co więcej poseł KO w swoim wpisie w mediach społecznościowych obraził sędziów SN.

To pierwszy taki przypadek w historii teleskopu Webba. NASA wydała komunikat Wiadomości
To pierwszy taki przypadek w historii teleskopu Webba. NASA wydała komunikat

NASA ogłosiła wyjątkową informację. Kosmiczny Teleskop Jamesa Webba (JWST) wykonał pierwsze w historii bezpośrednie zdjęcie egzoplanety. Chodzi o planetę znajdującą się poza naszym Układem Słonecznym. To ogromny krok naprzód w badaniach nad odległymi światami krążącymi wokół innych gwiazd.

Pewna wygrana Świątek na otwarcie Wimbledonu Wiadomości
Pewna wygrana Świątek na otwarcie Wimbledonu

Iga Świątek awansowała do drugiej rundy wielkoszlemowego Wimbledonu. Rozstawiona z numerem ósmym polska tenisistka wygrała we wtorek w Londynie z Rosjanką Poliną Kudiermietową 7:5, 6:1.

Nowa opłata turystyczna w Grecji. Tu trzeba będzie zapłacić więcej Wiadomości
Nowa opłata turystyczna w Grecji. Tu trzeba będzie zapłacić więcej

Od początku lipca Grecja wprowadza sezonową opłatę, która ma ograniczyć nadmierny napływ turystów na najpopularniejsze wyspy archipelagu Cyklady. Dodatkowe koszty poniosą pasażerowie rejsów wycieczkowych zmierzających m.in. na Mykonos i Santorini - poinformowało greckie ministerstwo finansów.

Nowy Sondaż: Polacy ocenili wybory prezydenckie. Jaśniej się nie da z ostatniej chwili
Nowy Sondaż: Polacy ocenili wybory prezydenckie. Jaśniej się nie da

Blisko 90 proc. ankietowanych nie zauważyło żadnych nieprawidłowości w przeprowadzaniu ostatnich wyborów prezydenckich - wynika z sondażu CBOS. Przekonanie, że wystąpiły jakieś nieprawidłowości wyraziło 5 proc. badanych. Również 5 proc, nie potrafiło zająć stanowiska w tej kwestii.

Groźny wypadek pod Mrągowem. Wśród rannych dzieci Wiadomości
Groźny wypadek pod Mrągowem. Wśród rannych dzieci

Do groźnego wypadku doszło we wtorek rano, około godziny 9:15, na drodze krajowej nr 16 w miejscowości Probark w gminie Mrągowo (woj. warmińsko-mazurskie). W zderzeniu dwóch samochodów ucierpiało siedem osób, w tym troje dzieci.

REKLAMA

Aleksandra Jakubiak: Jakiego Króla pragniemy?

"A myśmy się spodziewali, że On właśnie miał wyzwolić Izraela" (J 24, 21).
 Aleksandra Jakubiak: Jakiego Króla pragniemy?
/ pixabay.com/marinas32



Uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata przypomniała mi Jubileuszowy Akt Przyjęcia Jezusa Chrystusa za Króla i Pana, jaki składany był przez wiernych w tę samą niedzielę kilka lat temu. Pamiętam towarzyszący wydarzeniu wizerunek Pana Jezusa z wielopiętrowej koronie. Ten obraz ponawia mi w głowie pytanie: jakiego Króla pragniesz?

Czy niekiedy - podczas lektury Ewangelii - nie przychodzą nam do głowy pytania typu: Dlaczego wypuścił Judasza? Dlaczego poszedł do Ogrójca i spokojnie czekał na oprawców? Dlaczego powstrzymał Piotra z mieczem? W takich pytaniach nie różnilibyśmy się specjalnie od apostołów i większości uczniów Jezusa, którzy do samej Jego śmierci mieli nadzieję, że mesjasz obejmie tron w Izraelu, przegna Rzymian i będzie królem silnym, którego podziwiać będą wszyscy. Izrael wyczekiwał mesjasza politycznego. Jakże łatwo byłoby wtedy stanąć po Jego stronie, przyznać się do Niego.

A czy my, mimo znajomości całej Ewangelii, nadal często nie zatrzymujemy się na pragnieniu happy endu w hollywoodzkim stylu? Czy nie wolelibyśmy Chrystusa, który sprawiłby, że wszyscy będą myśleć podobnie do nas, że będziemy u Jego boku wieść życie pełne światowej prosperity? Czy nie marzy nam się Bóg, pod którego sztandarem odnieślibyśmy sukces nie tylko osobisty, ale zapewnilibyśmy wygraną naszemu narodowi, naszym wartościom - zgodnym przecież z dekalogiem - wreszcie naszej religii? Czy nie tego się po Nim SPODZIEWAMY? I nie chodzi oczywiście o to, by nam na dobru nie zależało, chodzi o model królowania i samego króla, którego wybieramy.

Tymczasem wyśniony i wyczekany Pan Izraela, nasz Pan, dał się opluwać, biczować, ukoronować, ale cierniem, potem przybić do krzyża - niczym najnędzniejszy z niewolników - a na koniec - niepomny krzyków faryzeuszy i Rzymian, by wybawił sam siebie - po prostu skonał. Czy Król okazał się słaby? Czy może nasze oczy nadal chwały szukają tam, gdzie wskazuje ją świat?

A zmartwychwstanie? Czy jest dla nas wspaniałą konsekwencją miłości Boga, która osiągnęła taką temperaturę, że po prostu przepaliła rzeczywistość czy też jest jedynie triumfem - naszym na wierzchu, trzymaniem się Zwycięzcy? Klękając przed Chrystusem w pierwszej kolejności wyrażamy zachwyt i poruszenie miłością czy kłaniamy się majestatowi władzy i siły?

Jedną z najbardziej znanych medytacji św. Ignacego z Loyoli jest "Rozmyślanie o dwóch sztandarach". "Jeden jest Chrystusa, najwyższego Wodza i Pana naszego, drugi zaś Lucyfera, śmiertelnego wroga natury ludzkiej" - pisze założyciel jezuitów. Kiedy przyglądamy się tam obu wodzom - Chrystusowi oraz władcy tego świata - widać w nich diametralne różnice: diabeł chce dla siebie władzy całkowitej, pożąda siły i potęgi, pragnie wygranej, zmiażdżenia wroga, zniewala; Jezus kocha, daje wolność, bo jest całkowicie wolny i sam w sobie jest Miłością. Ignacy pyta, pod sztandarem jakiego Pana pragniesz stanąć? Tyle tylko, że stając po stronie jednego z nich, nie da się posługiwać metodami drugiego.

Brzmi ciężko? 

Ładnych parę lat temu, w rozmowie ze znajomym księdzem, mówiłam o ogromnym trudzie, jaki sprawia mi podejmowanie dialogu z osobami agitującymi za ewidentnym moralnym złem np. za aborcją. Nie chodziło o problem z argumentacją, tylko spalające mnie od wewnątrz niechęć, gniew, pogardę, w niektórych przypadkach nawet nienawiść. Posłuchał i powiedział, że próbuję w dobrej sprawie walczyć metodami diabła - chcę za wszelką cenę wygrać, zmiażdżyć moimi argumentami. Tego typu walka z góry skazana jest na przegraną, podwójną. Po pierwsze, bowiem diabeł zna się na własnych metodach znacznie lepiej niż my, więc koniec końców i tak przegramy. Po drugie, stosując jego metody nie stoimy z Bogiem, nie pod Jego sztandarem. Co z tego, że walczymy w sprawie, która obiektywnie jest dobra, skoro niszczymy własne dusze? Zaproponował mi wtedy korzystanie z narzędzi dostępnych Bożym dzieciom, nieznanych złu - nazwał je pociskami miłosierdzia. Zło nie zna na to żadnego sposobu. Dobrem zwyciężaj. Kochać to nie znaczy przyznawać rację tym, kiedy błądzą. Kochać to znaczy, najpierw widzieć w grzeszniku człowieka, dopiero potem patrzeć na jego grzech, chcieć dla tego człowieka błogosławieństwa i zbawienia. Pragnienie życia dla grzesznika, to jest dopiero pro-life.

"Było to przed Świętem Paschy. Jezus wiedząc, że nadeszła Jego godzina przejścia z tego świata do Ojca, umiłowawszy swoich na świecie, do końca ich umiłował. W czasie wieczerzy, gdy diabeł już nakłonił serce Judasza Iskarioty syna Szymona, aby Go wydać, wiedząc, że Ojciec dał Mu wszystko w ręce oraz że od Boga wyszedł i do Boga idzie, wstał od wieczerzy i złożył szaty. A wziąwszy prześcieradło nim się przepasał. Potem nalał wody do miednicy. I zaczął umywać uczniom nogi i ocierać prześcieradłem, którym był przepasany (...)  A kiedy im umył nogi, przywdział szaty i znów zajął miejsce przy stole, rzekł do nich: «Czy rozumiecie, co wam uczyniłem? Wy Mnie nazywacie "Nauczycielem" i "Panem" i dobrze mówicie, bo nim jestem. Jeżeli więc Ja, Pan i Nauczyciel, umyłem wam nogi, to i wyście powinni sobie nawzajem umywać nogi. Dałem wam bowiem przykład, abyście i wy tak czynili, jak Ja wam uczyniłem. Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Sługa nie jest większy od swego pana ani wysłannik od tego, który go posłał. Wiedząc to będziecie błogosławieni, gdy według tego będziecie postępować"
(J 13, 1-5. 12-17)

Umiłował ich do końca, pozwolił odejść Judaszowi, uczył miłości i służby, a następnego dnia powiedział do Piłata:

"Królestwo moje nie jest z tego świata. Gdyby królestwo moje było z tego świata, słudzy moi biliby się, abym nie został wydany Żydom. Teraz zaś królestwo moje nie jest stąd", a potem dodał: "Tak, jestem królem. Ja się na to narodziłem i na to przyszedłem na świat, aby dać świadectwo prawdzie. Każdy, kto jest z prawdy, słucha mego głosu" (J 18, 36-37)

Tak zwyciężył. Jest Bogiem wszechmocnym i oferuje nam codziennie swoją bliskość, miłość, intymność. Zapowiedział, że przyjdzie ponownie.

Tylko...

Na jakiego Króla czekamy?

 

"O Chryste, Królu łagodny,

Niech Tobie z Ojcem i Duchem

Podzięka będzie i chwała

Przez całą wieczność bez końca. Amen".

(fr. hymnu brewiarzowego)



 

Polecane
Emerytury
Stażowe