Jerzy Bukowski: Leszek Jamrozik. Dla nas na zawsze pozostanie Prezesem
Będzie Go nam brakowało, ale pozostaniemy wierni patriotycznemu przesłaniu, jakie realizował przez całe swoje pracowite życie w służbie Polsce.
/ pixabay.com
Krakowskie środowiska patriotyczne i kulturalne poniosły wielką stratę: wczoraj zmarł w Krakowie Attila Leszek Jamrozik.
Ten urodzony 24 października 1944 roku w Balatoföldvàr na Węgrzech absolwent Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie zapisał się we wdzięcznej pamięci podwawelskich działaczy niepodległościowych przede wszystkim jako niezłomny prezes Okręgu Krakowskiego Związku Polskich Artystów Plastyków od 10 grudnia 1980 do 1 marca 1983 roku.
We wrześniu 1980 r. był współzałożycielem Komitetu Porozumiewawczego Stowarzyszeń Twórczych i Naukowych, współwydawcą dodatku do „Dziennika Polskiego” - „Głosu Plastyków”, uczestnikiem Kongresu Kultury Polskiej w Warszawie w dniach 10-13 grudnia 1981 r.
Represjonowany przez Służbę Bezpieczeństwa PRL (w związku z listem napisanym przezeń 14 grudnia 1981 r. do Komitetu Wojewódzkiego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej w Krakowie z żądaniem zwolnienia internowanych kolegów przeszukiwano jego dom i pracownię), zaangażowany w ruch kultury niezależnej, współorganizator wielu wystaw, działał w Komitecie Pomocy Więzionym i Prześladowanym przy Krakowskiej Kurii Metropolitalnej, a w ramach Komitetu Kultury Niezależnej zajmował się dystrybucją pomocy stypendialnej oraz koordynacją wsparcia materialnego i medycznego wśród podwawelskich plastyków.
W latach 1984-1989 należał do Obywatelskiego Komitetu Ratowania Krakowa, a na przełomie 1989 i 1990 r. czynnie zaangażował się w struktury Krakowskiego Komitetu Obywatelskiego „Solidarności”. W 1989 r. przewodniczył zjazdowi reaktywującemu ZPAP.
Był autorem (wraz z żoną, znaną karykaturzystką Ewą Barańską-Jamrozik) około 100 projektów różnych obiektów użyteczności publicznej: sklepów, banków, muzeów, szpitali, domów wczasowych, mieszkań i elementów wyposażenia, scenografii filmowej, projektów aranżacji wnętrz oraz kolorystyki szpitala Rehabilitacyjno-Leczniczego Instytutu Pediatrii Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie-Prokocimiu (1979-1988).
Został odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi nadanym przez Prezydenta RP na Uchodźstwie w Londynie (1989), Złotą Odznaką ZPAP (1990), Krzyżem Świętego Franciszka ojców Kapucynów w Krakowie (1995), Złotym Medalem Opiekuna Miejsc Pamięci Narodowej (1997), Złotym Krzyżem Zasługi (2000), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2016).
Przyjaciele nazywali go zawsze Prezesem. W każdych okolicznościach mogli liczyć na Jego życzliwe i konkretne porady udzielane w bezkompromisowej formie nieodmiennie zgodnej z duchem narodowych imponderabiliów. Będzie Go nam brakowało, ale pozostaniemy wierni patriotycznemu przesłaniu, jakie realizował przez całe swoje pracowite życie w służbie Polsce.
Ten urodzony 24 października 1944 roku w Balatoföldvàr na Węgrzech absolwent Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie zapisał się we wdzięcznej pamięci podwawelskich działaczy niepodległościowych przede wszystkim jako niezłomny prezes Okręgu Krakowskiego Związku Polskich Artystów Plastyków od 10 grudnia 1980 do 1 marca 1983 roku.
We wrześniu 1980 r. był współzałożycielem Komitetu Porozumiewawczego Stowarzyszeń Twórczych i Naukowych, współwydawcą dodatku do „Dziennika Polskiego” - „Głosu Plastyków”, uczestnikiem Kongresu Kultury Polskiej w Warszawie w dniach 10-13 grudnia 1981 r.
Represjonowany przez Służbę Bezpieczeństwa PRL (w związku z listem napisanym przezeń 14 grudnia 1981 r. do Komitetu Wojewódzkiego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej w Krakowie z żądaniem zwolnienia internowanych kolegów przeszukiwano jego dom i pracownię), zaangażowany w ruch kultury niezależnej, współorganizator wielu wystaw, działał w Komitecie Pomocy Więzionym i Prześladowanym przy Krakowskiej Kurii Metropolitalnej, a w ramach Komitetu Kultury Niezależnej zajmował się dystrybucją pomocy stypendialnej oraz koordynacją wsparcia materialnego i medycznego wśród podwawelskich plastyków.
W latach 1984-1989 należał do Obywatelskiego Komitetu Ratowania Krakowa, a na przełomie 1989 i 1990 r. czynnie zaangażował się w struktury Krakowskiego Komitetu Obywatelskiego „Solidarności”. W 1989 r. przewodniczył zjazdowi reaktywującemu ZPAP.
Był autorem (wraz z żoną, znaną karykaturzystką Ewą Barańską-Jamrozik) około 100 projektów różnych obiektów użyteczności publicznej: sklepów, banków, muzeów, szpitali, domów wczasowych, mieszkań i elementów wyposażenia, scenografii filmowej, projektów aranżacji wnętrz oraz kolorystyki szpitala Rehabilitacyjno-Leczniczego Instytutu Pediatrii Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie-Prokocimiu (1979-1988).
Został odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi nadanym przez Prezydenta RP na Uchodźstwie w Londynie (1989), Złotą Odznaką ZPAP (1990), Krzyżem Świętego Franciszka ojców Kapucynów w Krakowie (1995), Złotym Medalem Opiekuna Miejsc Pamięci Narodowej (1997), Złotym Krzyżem Zasługi (2000), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2016).
Przyjaciele nazywali go zawsze Prezesem. W każdych okolicznościach mogli liczyć na Jego życzliwe i konkretne porady udzielane w bezkompromisowej formie nieodmiennie zgodnej z duchem narodowych imponderabiliów. Będzie Go nam brakowało, ale pozostaniemy wierni patriotycznemu przesłaniu, jakie realizował przez całe swoje pracowite życie w służbie Polsce.
Wczytuję ocenę...
