- Krajem, z którym odczuwam najwięcej osobistych sympatii, jest niewątpliwie Anglia. Kocham angielskie krajobrazy, lubię angielskie przywiązanie do historii, która mnie bardzo fascynuje, lubię angielski styl życia, angielską odzież, a muszę nawet przyznać, że lubię nawet angielską kuchnię, której sława jest niewątpliwie gorsza niż rzeczywistość. Lubię też angielską muzykę, a to wszystko ma charakter bardzo osobisty, sentymentalny... Choć muszę niestety przyznać, że nie patrzę na ten kraj dzisiaj ze zbyt wielką nadzieją na przyszłość. Wracam właśnie z Anglii, z żalem w sercu... Ale te kraje, w których upatrywałbym w pierwszej kolejności jako nadzieję na przyszłość, które w długiej perspektywie - a mam tu na myśli następne stulecia - będą w stanie zachować zachodni styl życia, to oczywiście kraje środkowo-wschodniej Europy. I to jest też jeden z powodów, dla których wyemigrowałem do Polski i jestem zadowolony, że moje dzieci mogą w tych warunkach dorastać - w bardzo bezpiecznym, tradycyjnym, zdrowym otoczeniu, które jeszcze przypomina to, co na zachodzie przed 20 czy 30 laty uważane było za normalne, a co tam jeszcze w życiu codziennym jest w pełni obecne. To otoczenie jest bardzo otwarte, bardzo normalne, bardzo sympatyczne, bardzo świadome swej tradycji, przywiązane do niej... I myślę, że tam również za 50 lat - jeśli jeszcze ktoś będzie mógł to obserwować - można będzie poczuć jak wyglądał Zachód w przeważającej części swojej historii. Prawdopodobnie łatwiej to będzie znaleźć w Warszawie niż w Paryżu. Właściwie to już tak jest. Paryż faktycznie już dziś niewiele przypomina - pomijając oczywiście architekturę, ślady kultury - to, co stanowiło faktycznie sens, stan ducha, sposób bycia typowy dla zachodniej kultury, a tam na wschodzie ma to prawdopodobnie szansę dłużej przetrwać. I to zarówno ze względu na dużą kulturową i etniczną homogeniczność - Polski, Węgier i wielu innych środkowoeuropejskich krajów - które tę swoją kulturę mają też możliwość dalej bezproblemowo rozwijać, w przeciwieństwie do zachodu, który w międzyczasie rozsadzany jest wewnętrznie przez multikulturalizm. (...)"