Słowa i dzieło Jezusa Chrystusa nie są zamknięte w przeszłości. Mamy do nich dostęp dzięki Duchowi Świętemu, który wciąż jest i działa w Kościele. Wydarzenia sprzed wieków są wciąż aktualne. Ostatnim z czterech przymiotów określających Kościół w Credo jest apostolskość. Źródłowo pojęcie apostoł (apostolos) wywodzi się z języka greckiego i oznacza wysłannika, posłańca. W takim rozumieniu tego pojęcia pierwszym Apostołem jest sam Jezus Chrystus. On też spośród swoich uczniów wybiera dwunastu, aby Mu towarzyszyli, byli świadkami cudów, a nade wszystko zmartwychwstania. Następnie ich posyła, aby uczestniczyli w Jego posłaniu. Ewangelista Jan napisał: „Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam” (J 20, 21). Apostołowie kontynuacją posłania Jezusa: „Kto was przyjmuje, Mnie przyjmuje” (Mt 10, 40).

O apostolskości Kościoła możemy mówić z kilku powodów. Nasza wiara opiera się na fundamencie Apostołów, na ich wybraniu i posłaniu. Depozyt wiary, począwszy od Apostołów, jest w Kościele przyjmowany, przechowywany i przekazywany kolejnym pokoleniom. Dokonuje się to dzięki sakramentowi święceń. Biskupi są bezpośrednimi następcami Apostołów. Ich apostolskość jest pełna, gdy pozostają w jedności z Papieżem. Szczególną formą realizacji apostolskiego wymiaru Kościoła jest nauczanie Biskupa Rzymu. Gdy angażuje swój najwyższy autorytet, wówczas głosi prawdę w sposób definitywny – ex cathedra. Takim wypowiedziom w kwestiach wiary i moralności towarzyszy przywilej nieomylności. Dogmatem z uroczystego nauczania jest to, co Papież, korzystając z Pisma Świętego i Tradycji, podaje Kościołowi jako zawarte w Objawieniu.

ks. Janusz Chyla