10 września 1952 roku w sali ratusza w Luksemburgu RFN i Izrael podpisały (porozumienie luksemburskie) układ - THE REPARETIONS AGREEMENT BETWEEN ISRAEL AND THE FEDERAL REPUBLIC OF GERMANY o odszkodowaniach dla żydowskich ofiar nazizmu. Republika Federalna zobowiązała się do wypłacenia państwu izraelskiemu trzech miliardów DM w formie dostaw towarów, rozłożonych na 12 lat. Claims Conference, czyli Konferencja Roszczeniowa, otrzymała 450 mln DM. Zgodnie z jej treścią Niemcy zobowiązały się do wypłaty odszkodowań za mienie (również bezspadkowe) z terenów, które podczas II wojny znajdowały się „pod niemiecką okupacją”. Było jeszcze jedno porozumienie: UKŁAD ADENAUER-BEN GURION – było to jednak tajne, nieformalne porozumienie, zawarte przez Konrada Adenauera i Davida Ben Guriona 14 III 1960 w Nowym Jorku, w hotelu Waldorf-Astoria, w którym w zamian za zgodę na wypłacenie wielomilionowych sum odszkodowania na rzecz Izraela oraz pomoc wojskową i gospodarczą uzyskano „nieoficjalne” przebaczenie Izraela za mord na Żydach podczas II wojny światowej. Inaczej mówiąc, przywrócono Niemcom dobre imię, przekładające się na praktyczną przychylność żydowskich środowisk opiniotwórczych. 

Tuż po wyborach prezydenckich w Polsce pojawił się długo oczekiwany raport Departamentu Stanu USA o roszczeniach w sprawie mienia żydowskiego w Polsce. Stwierdza on, że Polska pozostaje jedynym krajem Unii Europejskiej, który nie przyjął całościowych rozwiązań dotyczących zwrotu mienia ofiarom Holocaustu i ich spadkobiercom. Kilka dni temu w Izbie Lordów wybrzmiało: „Najbardziej bezczelnym przestępcą jest Polska, która rozsiadła się na majątku trzech milionów ofiar nazistów. To jedyny kraj we współczesnej Europie, który odmówił ustanowienia systemu odszkodowań” – powiedziała Ruth Deech, baronessa żydowskiego pochodzenia. „Parlament Europejski, Kongres Stanów Zjednoczonych i brytyjscy parlamentarzyści wezwali Polskę do uczynienia sprawiedliwości – do tej pory bezskutecznie” – powiedziała Deech. I tym samym rozpoczął się kolejny etap nagonki na Polskę. Czy Polska posiada „Doktrynę bezpieczeństwa informacyjnego RP”? Chyba nie. W dalszym ciągu brakuje anglojęzycznej platformy medialnej dla globalnego adresowania polskiej racji stanu. Media w Polsce i media polonijne za granicą uprawiają radosną politykę, której podstawą jest nieangażowanie się w istotne dla polskiej racji stanu i polskiego interesu sprawy. To, co sobie powiemy po polsku, w globalnym świecie się po prostu nie liczy. Liczy się przekaz w języku angielskim. Czy TVP jest w stanie stworzyć taki anglojęzyczny kanał? Warto, aby po pięciu latach rządów dobrej zmiany ktoś tym problemem się w końcu zajął.